ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΕΙΔΟΣ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ;
Το σινεμά θα ζήσει και οι κινηματογραφικές αίθουσες θα εξακολουθήσουν να προσφέρουν στην κοινωνία των αισθημάτων που είναι κάτι το αναντικατάστατο.
Το μεγάλο ερώτημα που πλανιέται σήμερα είναι αν το σινεμά θα εξακολουθήσει να υφίσταται τώρα που οι τηλεοράσεις στα σπίτια μας έχουν γίνει τεράστιες και οι διάφορες πλατφόρμες προσφέρουν τόσο ενδιαφέρουσες σειρές και ταινίες με τον πιο εύκολο τρόπο: από τον καναπέ μας, με το τηλεκοντρόλ μας. Γιατί να τρέχει κανείς σε μια κινηματογραφική αίθουσα να δει μια ταινία, αφού μπορεί να τη δει κι από το σπίτι του;
Όταν γεννήθηκε η δυνατότητα αναπαραγωγής των έργων τέχνης, πολλοί φοβήθηκαν ότι θα εξαφανίζονταν τα μουσεία. Γιατί να τρέχεις στο Παρίσι να δεις τη Τζοκόντα, αφού μπορούσες να ανοίξεις ένα βιβλίο και να τη δεις εκεί; Κι όμως τα μουσεία δεν εξαφανίστηκαν. Όταν γεννήθηκε η φωτογραφία, πολλοί φοβήθηκαν ότι θα εξαφανιζόταν η ζωγραφική. Γιατί να παιδεύεσαι να ζωγραφίσεις κάτι, αφού μπορούσες να το φωτογραφίσεις σε ένα δευτερόλεπτο; Κι όμως η ζωγραφική δεν εξαφανίστηκε. Όταν γεννήθηκε η δυνατότητα καταγραφής της μουσικής, πολλοί φοβήθηκαν ότι θα εξαφανίζονταν οι συναυλίες και η ζωντανή μουσική. Δεν εξαφανίστηκαν και ούτε πρόκειται. Η μαγεία του να ακούς ζωντανή μουσική δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμία ηχογράφηση. Όταν γεννήθηκε το σινεμά, πολλοί φοβήθηκαν ότι θα εξαφανίζονταν το θέατρο. Ούτε αυτό εξαφανίστηκε βέβαια.
Έτσι και τώρα, πιστεύω ότι δεν θα εξαφανιστούν οι κινηματογραφικές αίθουσες, μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσαν οι τηλεοράσεις μας και διευρύνθηκε το περιεχόμενό τους.
Το να βλέπεις μια ταινία σε αίθουσα παραμένει μια μοναδική εμπειρία για πολλούς λόγους. Καταρχήν, καλό το σπίτι μας αλλά ωραία και η έξοδος με παρέα και ποπ κορν. Πιστεύω ότι το να πας σινεμά, θα παραμείνει ένας δημοφιλής τρόπος διασκέδασης με παρέες και φίλους. Κατά δεύτερον, η εμπειρία της μεγάλης οθόνης, όπου βουλιάζεις σε μια ιστορία, χωρίς τις διασπάσεις και την καθημερινότητα του σπιτιού σου, θα είναι πάντα μια μοναδική εμπειρία.
Ο κυριότερος όμως λόγος είναι ότι άλλο να βλέπεις μια ταινία σπίτι σου, μόνος σου, κι άλλο μαζί με άλλα 500 άτομα. Άλλο να γελάς μόνος σου κι άλλο να το μοιράζεσαι. Το ότι 500 άτομα γελάνε ή συγκινούνται συγχρόνως βλέποντας μια σκηνή δημιουργεί μια μοναδική αίσθηση μοιράσματος, η οποία είναι μια ακαταμάχητη εμπειρία για εμάς τους ανθρώπους. A community of emotion. Μια κοινωνία συναισθημάτων.
Νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί είναι ότι τηλεοπτικές πλατφόρμες και κινηματογραφικές αίθουσες απλά θα συνυπάρχουν ή και θα συνεργάζονται. Η ταινία Roma του Αλφόνσο Κουαρόν, που βγήκε το 2018, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Την χρηματοδότησε το Netflix και η ταινία βγήκε παράλληλα στις κινηματογραφικές αίθουσες και στο Netflix. Έτσι ο κόσμος είχε την επιλογή πού να την δει. Προσωπικά την είδα πρώτα σε αίθουσα και μετά ξανά στο Netflix.
Όπως λέει ο John Berger στο βιβλίο του “Ways of Seeing”, εξακολουθούμε να πηγαίνουμε στα μουσεία, όχι για να δούμε το έργο (αφού το γνωρίζουμε ήδη) αλλά για να δούμε το πρωτότυπο. Παρόλο που έχουμε δει δεκάδες φορές τη Τζοκόντα στο κινητό μας, έχει αξία να δούμε το πρωτότυπο και να νιώσουμε τον καλλιτέχνη που δημιούργησε κάτι μοναδικό. Για αντίστοιχους λόγους, εξακολουθούμε να ζωγραφίζουμε, να πηγαίνουμε σε συναυλίες, στο θέατρο.
Κάτι αντίστοιχο πιστεύω ότι θα δημιουργηθεί και με τις κινηματογραφικές αίθουσες. Προφανώς δεν είναι πια ο μόνος τρόπος για να απολαύσουμε μια ταινία. Θα εξακολουθούν όμως να προσφέρουν κάτι μοναδικό και αναντικατάστατο: την κοινωνία αισθημάτων, a community of emotions, που μόνο στην κινηματογραφική αίθουσα μπορεί να δημιουργηθεί.
