ΕΙΝΑΙ ΤΟ SQUID GAME ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Φωτογραφίες από το εσωτερικό ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου με πράσινους και ροζ τοίχους, αλλόκοτες σκάλες και μυστηριώδη διάταξη αναπαράγονται το τελευταίο διάστημα στα social media και διαφημίζονται ως ντοκουμέντα, που αποδεικνύουν ότι το Squid Game πράγματι υπήρξε.

Και το όνομα αυτού, Brothers Home.

Είναι όντως έτσι;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Οι φωτογραφίες που κυκλοφορούν είναι πράγματι “ψαρωτικές”. Όσοι έχουν δει το Squid Game δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουν τις ομοιότητες.

Από τις χαρακτηριστικές σκάλες που θυμίζουν έργο του Escher, μέχρι τα έντονα χρώματα, όπως το πράσινο και το ροζ, και τη μοναδική, σχεδόν σουρεαλιστική διάταξη του χώρου, οι εικόνες μοιάζουν να ξεπήδησαν κατευθείαν από τα σκηνικά της σειράς. Ακόμα και το μέγεθος και η αίσθηση του μυστηρίου που αποπνέουν οι εν λόγω φωτογραφίες, παραπέμπουν στον κόσμο του Squid Game.

Ωστόσο, οι εικόνες είναι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ).

Πρωτοδημοσιεύτηκαν στον λογαριασμό του καλλιτέχνη και συγγραφέα Efe Levent στο Instagram και αναπαράχθηκαν με φρενήρη ρυθμό (και χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού), κυρίως στο TikTok και το Youtube, ως “το αληθινό Squid Game”.

Ένα βίντεο στο TikTok, που έχει κοινοποιηθεί πάνω από 17.000 φορές και έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 50k likes, ισχυρίζεται ότι, το 1986 έλαβε χώρα ένα αληθινό Squid Game σε ένα υπόγειο καταφύγιο στη Νότια Κορέα. Σύμφωνα με το βίντεο, “πολλοί άνθρωποι κρατούνταν εκεί και αναγκάζονταν να ολοκληρώσουν διάφορα παιχνίδια, για να επιβιώσουν. Οι φερόμενοι διοργανωτές αυτού του καταφυγίου δεν εντοπίστηκαν ποτέ”.

Ακολούθησαν εκατοντάδες ακόμα βίντεο στο TikTok, και κάπου εκεί εμφανίστηκε και η ιστορία του Brothers Home.

Η δημοσίευση των ΑΙ φωτογραφιών σε συνδυασμό με την αναπαραγωγή ντοκουμέντων από μία ιδιαίτερα μελανή σελίδα στην ιστορία της Νότιας Κορέας, δημιούργησαν έναν τεράστιο κύμα παραπληροφόρησης, που άφησε την φαντασία εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο να καλπάζει.

ΤΟ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ “BROTHERS HOME”

Τη δεκαετία του ‘70 και του ‘80, ιδιαίτερα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, τα δικτατορικά καθεστώτα που κυβερνούσαν τη Νότια Κορέα, ξεκίνησαν μια ευρεία επιχείρηση να “καθαρίσουν” τους δρόμους από άστεγους, ζητιάνους και λοιπούς “ανεπιθύμητους”.

Μέχρι το 1986 υπολογίζεται ότι πάνω από 16.000 άτομα, κρατούνταν σε 36 ιδρύματα. Το μεγαλύτερο όλων βρισκόταν στο Μπουσάν, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά τη Σεούλ. Φιλοξένησε περίπου 4.355 άτομα, αν και είχε προδιαγραφές για τη στέγαση μόλις 500 ατόμων.

Το Brothers Welfare Center ή Brothers Home, όπως ονομαζόταν, προοριζόταν να παρέχει στέγη, τροφή, εκπαίδευση και επαγγελματική αποκατάσταση σε ανθρώπους που βρίσκονταν στο περιθώριο και ζούσαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

Όμως, όπως αποκαλύφθηκε το 1987, ήταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, εντός του οποίου σημειώθηκε μία από τις χειρότερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και γι’ αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί και ως το “Άουσβιτς της Κορέας”.

Οι αρχές συνέλεγαν με τη βία ανθρώπους, κυρίως άνδρες, ανεξαρτήτως ηλικίας, από τους δρόμους της πόλης, είτε άστεγους είτε ανάπηρους είτε φτωχούς εργάτες είτε παιδιά που βρέθηκαν χωρίς εποπτεία σε κάποιον δημόσιο χώρο, και, στοιβάζοντάς τους σε ένα βαν, τους μετέφεραν στο Brothers Home.

Εκεί ήταν καταδικασμένοι να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους, εκτελώντας καταναγκαστικά έργα και υπομένοντας ακραίες μορφές κακοποίησης.

Πλέον δεν ήταν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και ταυτότητα, αλλά αριθμοί. Φορούσαν όλοι τις ίδιες στολές, έμεναν σε κοιτώνες των εκατοντάδων ατόμων, χωρίζονταν σε λόχους, οι οποίοι διοικούνταν από τον διευθυντή του ιδρύματος και πρώην στρατιωτικό λοχία, Παρκ Ιν-γκουν, ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν με απόλυτη πειθαρχία συγκεκριμένο πρόγραμμα ημερησίως, και όποιος απέκλινε από αυτό ή επιχειρούσε να δραπετεύσει, τιμωρούνταν βάναυσα.

Επιζώντες και ερευνητές ανέφεραν μεταγενέστερα, ότι οι κρατούμενοι υφίσταντο σε καθημερινή βάση σωματική βία, υποσιτισμό, σεξουαλική κακοποίηση και βασανιστήρια εν είδει συλλογικής τιμωρίας ενώ αναγκάζονταν να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες σε εργοστάσια που λειτουργούσαν εντός του τεράστιου αυτού ιδρύματος, με τη διοίκηση να κρατά σχεδόν ολόκληρο το μισθό τους.

Υπολογίζεται ότι πάνω από 650 άνθρωποι πέθαναν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών διαβίωσης, με τα σώματά τους είτε να θάβονται μυστικά είτε να αποτεφρώνονται είτε να πωλούνται σε γειτονικά νοσοκομεία. Επιπλέον, πολλά από τα παιδιά, που από τη μια μέρα στην άλλη βαφτίστηκαν “ορφανά”, στάλθηκαν στο εξωτερικό για υιοθεσία ή ακόμα και πωλήθηκαν σε πλούσιες οικογένειες.

Το “σκάνδαλο του Brothers Home” αποκαλύφθηκε τελικά το 1987. Δημοσιογράφοι και ακτιβιστές έφεραν στο φως τις φρικαλεότητες που διαπράττονταν, με αποτέλεσμα το εν λόγω ίδρυμα να κλείσει και να ασκηθεί δίωξη στη διοίκηση.

Ωστόσο, οι ποινές που επιβλήθηκαν από το δικαστήριο ήταν πολύ μικρές σε σύγκριση με το μέγεθος της ανεπανόρθωτης καταστροφής που προκλήθηκε στα σώματα και τις ψυχές χιλιάδων ανθρώπων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται, ότι ο διευθυντής του ιδρύματος, Παρκ Ιν-γκουν, εξέτισε μόλις 30 μήνες φυλάκιση, κατηγορούμενος για υπεξαίρεση, χωρίς να του απαγγελθούν καν κατηγορίες για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σημειώνεται πως ο Παρκ ήταν από τα αγαπημένα πρόσωπα της τότε κυβέρνησης της Νότιας Κορέας και με ισχυρούς δεσμούς με την Προτεσταντική Εκκλησία, η οποία επίσης βρισκόταν στην κορυφή της διοίκησης του ιδρύματος ενώ Είχε τιμηθεί με κυβερνητικά μετάλλια για τη διαχείριση του “υποδειγματικού κέντρου πρόνοιας” ενώ κυβερνητικά ντοκιμαντέρ τον εξυμνούσαν ως έναν ευσεβή Χριστιανό, που εργάζεται ακούραστα για την επανένταξη των ταραχοποιών και των αστέγων.

Οι επιζώντες και οι οικογένειές τους, έχοντας στο πλευρό τους οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ξεκίνησαν έναν μακροχρόνιο αγώνα για δικαίωση. Το 2016 άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες επώνυμες μαρτυρίες επιζώντων, στις οποίες περιγράφονταν αναλυτικά τα βασανιστήρια και οι κακοποιήσεις που υφίσταντο, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερος κόσμος να “αγκαλιάζει” τον αγώνα τους.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2020, η πόλη του Μπουσάν δημοσίευσε την πρώτη επίσημη έκθεση για το Brothers Home, αναδεικνύοντας τις φρικαλεότητες, που υπέστησαν οι τρόφιμοι, συμπεριλαμβανομένων αναφορών για δολοφονίες και εντολών να θάψουν ανθρώπους ζωντανούς και υπογραμμίζονταν την επείγουσα ανάγκη για επίσημη εθνική έρευνα.

Το 2022, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης της Νότιας Κορέας ολοκλήρωσε την έρευνά της, επιβεβαιώνοντας ότι η κυβέρνηση βοήθησε παράνομα στη βίαιη κράτηση ανθρώπων στο Brothers Home και είναι υπεύθυνη για την κτηνωδία που συντελέστηκε.

“Ολόκληρη η χώρα είναι συνένοχη σε αυτό το έγκλημα” δήλωσε η 58χρονη Park Gyeong-bo στους ΝΥΤ, η οποία φυλακίστηκε στο Brothers Home δύο φορές μεταξύ 1975 και 1980. “Υπήρχε πάντα πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων για τα αδικήματα αυτά, αλλά κανείς δεν νοιάστηκε, κανείς δεν μας άκουγε. Μας φέρθηκαν σαν να είμαστε τα σκουπίδια της κοινωνίας”, υποστήριξε.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ BROTHERS HOME ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΤΟ SQUID GAME;

Παραλληλισμοί και ομοιότητες μεταξύ Brothers Home και Squid Game υπάρχουν, όπως ο ομοιόμορφος ρουχισμός των τροφίμων, οι κοιτώνες και το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις η επιβίωση των κρατουμένων σημαίνει απόλυτος σεβασμός και υπακοή στις σκληρές δομές εξουσίας και τους άκαμπτους κανόνες τους.

Ωστόσο, σύμφωνα και με επίσημες δηλώσεις του δημιουργού της επιτυχημένης σειράς, το Squid Game δεν άντλησε έμπνευση από αυτό το σοκαριστικό και τραγικό κεφάλαιο της νοτιοκορεατικής ιστορίας. Αντίθετα, η σειρά επικεντρώνεται σε μια αλληγορία για την κοινωνική ανισότητα, την απληστία και την απανθρωπιά του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, παραμένοντας ξεκάθαρα μια φανταστική ιστορία.

 

“Αναγνωρίζω ελεύθερα ότι έχω αντλήσει μεγάλη έμπνευση από ιαπωνικά κόμικς και animation όλα αυτά τα χρόνια [..] Όταν ξεκίνησα, βρισκόμουν ο ίδιος σε οικονομική δυσχέρεια και περνούσα πολύ χρόνο σε καφέ, διαβάζοντας κόμικς όπως το ‘Battle Royale’ και το ‘Liar Game.’ Αναρωτήθηκα πώς θα ένιωθα αν έπαιρνα μέρος σε αυτά τα παιχνίδια. Αλλά τα βρήκα υπερβολικά περίπλοκα, και έτσι για τη δική μου δουλειά εστίασα στη χρήση παιδικών παιχνιδιών” είχε αναφέρει o σεναριογράφος και σκηνοθέτης Hwang Dong-hyuk, μιλώντας στο Variety για το Squid Game.

“Ήθελα να γράψω μια ιστορία που θα ήταν αλληγορία ή παραβολή για τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, κάτι που να απεικονίζει έναν ακραίο ανταγωνισμό. Όμως ήθελα να χρησιμοποιήσω χαρακτήρες που όλοι έχουμε συναντήσει στην πραγματική ζωή” πρόσθεσε, μεταξύ άλλων.

Βέβαια, πολλοί χρήστες των social media δεν έχουν πειστεί τις δηλώσεις του δημιουργού, υποστηρίζοντας ότι τόσο ο ίδιος όσο και το Netflix ίσως να αποφεύγουν να παραδεχτούν οποιαδήποτε σύνδεση της σειράς με το σκοτεινό παρελθόν της Νότιας Κορέας.

EXTRA FACT ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ 456

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πρέπει να σας πω ότι υπάρχει κάτι στη σειρά που είναι εμπνευσμένο από την πραγματικότητα και αυτό είναι η ιστορία του παίκτη 456.

Συγκεκριμένα, όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο δημιουργός της σειράς, για την ιστορία του βασικού χαρακτήρα Gi-hun, εμπνεύστηκε από τις βίαιες απεργίες της Ssangyong το 2009.

Η Ssangyong, μια αυτοκινητοβιομηχανία που αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, απέλυσε περισσότερους από 2.600 εργαζόμενους, δηλαδή σχεδόν το 40% του εργατικού δυναμικού της, το 2009. Σε απάντηση του μαζικότατου αυτού κύματος απολύσεων, οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε κατάληψη του εργοστασίου και μια μαζική απεργία διάρκειας 77 ημερών, η οποία σημαδεύτηκε από τις βίαιες συγκρούσεις των απεργών με την αστυνομία.

Πολλοί από τους απεργούς ξυλοκοπήθηκαν άγρια ή φυλακίστηκαν ενώ σύμφωνα με διεθνή μέσα ενημέρωσης, η οικονομική και ψυχολογική πίεση οδήγησε 30 από αυτούς στην αυτοκτονία.

Μετά την κυκλοφορία της δεύτερης σεζόν του Squid Game, ο Hwang Dong-hyuk αποκάλυψε, μιλώντας στο Γαλλικό Πρακτορείο (AFP) ότι αυτό το γεγονός ενέπνευσε την ιστορία του Gi-hun στη σειρά. “Ήθελα να δείξω ότι οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος της μεσαίας τάξης στον κόσμο που ζούμε σήμερα μπορεί να πέσει στον πάτο της οικονομικής κλίμακας μέσα σε μια νύχτα”, είπε.