ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ: “ΗΜΟΥΝ ΣΚΛΗΡΟΣ ΡΑΠΕΡ, ΣΕΞΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ Μ@Λ@ΚΙΕΣ”
Μιλά στο The Magazine για την μουσική του, την απελευθέρωση από όσα τον βάραιναν τόσα χρόνια, τον έρωτα, τον γιο του και όσα τον κάνουν ευτυχισμένο.
Ο Εισβολέας ή Λιάκος ή Ηλίας Παπανικολός είναι ο ορισμός του “κουλ τύπου”. Ντόμπρος και ευγενικός παράλληλα, χωρίς να μασάει τα λόγια του και έχοντας πάντοτε καλές προθέσεις για τον διπλανό του, συνεχίζει να είναι δημιουργικός και να ονειρεύεται. Διαγράφοντας μια μουσική πορεία 25 χρόνων και έχοντας κάνει τους απολογισμούς του, ξέρει πλέον ποιος είναι και δεν πνίγεται στα καλλιτεχνικά “πρέπει” και στις “ταμπέλες” που άλλοτε έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του.
Πρόσφατα, μάλιστα, κυκλοφόρησε ένα καινούργιο δίσκο με τον τίτλο “Ήρωες”, εμπνευσμένος από όσα βίωσε και είδε την περίοδο της πανδημίας. Τα τραγούδια είναι αφιερωμένα στους ανθρώπους που πολεμούν σθεναρά για τα δικαιώματά τους, που δεν το βάζουν κάτω, στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που μάχονται για την αξιοπρέπειά τους. Όπως κάνει και ο ίδιος, με κινητήριο δύναμη την επιθυμία του να γίνεται καλύτερος άνθρωπος και με όπλο την μουσική του.
Λίγο πριν την συναυλία του στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων στις 14 Σεπτεμβρίου, ο Εισβολέας μιλά στο The Magazine για το πώς βίωσε την καραντίνα, για την στροφή του σε άλλα μουσικά είδη, για την απελευθέρωση από όσα τον βάραιναν τόσα χρόνια, για την φιλία, τον έρωτα, τον γιο του και όσα τον κάνουν ευτυχισμένο.
Σε τι φάση σε βρίσκουμε τώρα; Έχουμε περάσει αρκετά lockdown, έχουμε ζήσει ένα σχεδόν ανέμελο καλοκαίρι. Πώς βίωσες τα τελευταία δύο χρόνια; Είσαι δημιουργικός αυτή την περίοδο;
Εμένα μου έκανε πάρα πολύ καλό η καραντίνα, παρόλο που στον περισσότερο κόσμο δεν έκανε. Μέσα από όλο αυτό, παρατηρώντας την κοινωνία και τις κινήσεις της, εγώ έγραψα ένα δίσκο που τον ονόμασα “Ήρωες” και μιλάει για όλους αυτούς τους ανθρώπους και τις δυσκολίες που πέρασαν μέσω της καραντίνας, και από ψυχολογικής και από βιωματικής άποψης. Έτσι, εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να κλειστώ και να αφιερώσω χρόνο και στη μουσική μου, αλλά και σε μένα. Τώρα, αισθάνομαι σαν να ξύπνησα από μία κατάσταση δύο χρόνων. Σαν να είχε βάλει ένα μαξιλάρι και την έπεσα να κοιμηθώ και ξύπνησα πιο έξυπνος. Δηλαδή, το εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο, γιατί ήξερα ότι έχω χρόνο μπροστά μου, ότι μπορώ να αράξω, να τη βρω με την πάρτη μου, να μελετήσω και επιστρέφοντας να είμαι πιο καλός σε αυτό που κάνω. Και όντως το βλέπω σε μένα πως ό,τι θέλω να κάνω πλέον, το κάνω χωρίς δυσκολία. Εμένα με βρίσκει η εποχή σε πολύ καλή φάση. Υπάρχει οπτική γωνία που βλέπεις τα πράγματα εν τέλει. Άμα θέλεις να μιζεριάσεις, θα μιζεριάσεις ούτως ή άλλως. Αλλιώς μπορείς να πάρεις τη δυσκολία σου και να την κάνεις τραγούδι, για παράδειγμα, να βγάλεις κάτι καλό.
Η επαφή με τα ανθρώπινα σώματα για μένα είναι πολύ σημαντική και ουσιαστική. Έχει παγώσει αυτό
Αυτό που με χαλάει και που έκανε μεγάλη εντύπωση – το είδα και τώρα με κάποια live που κάναμε – είναι η επαφή που έχουμε χάσει με τον κόσμο. Όχι μόνο οι μουσικοί με το κοινό τους, αλλά οι άνθρωποι γενικότερα. Σ’ ακουμπάω, μ’ ακουμπάς; Σ’ αγκαλιάζω, μ’ αγκαλιάζεις; Σε φιλάω, με φιλάς; Υπάρχει μια τέτοια ερώτηση. Η επαφή με τα ανθρώπινα σώματα για μένα είναι πολύ σημαντική και ουσιαστική. Έχει παγώσει αυτό, περνάει και στις σχέσεις αυτό το πράγμα. Στις συναυλίες μου, εγώ παρότρυνα να σηκωθεί από την καρέκλα και με το που σηκώνονταν το live έπαιρνε μια τελείως διαφορετική μορφή. Εκεί που έβραζε στο 50%, μετά έβραζε στο 1000%. Η φωτιά γινόταν πυρκαγιά.
Τον κόσμο πώς τον βλέπεις; Σίγουρα του έχει λείψει όλο αυτό.
Ο κόσμος είναι θερμός, διψάει. Από την άλλη, σκέφτεται θα πάω να δω ένα live καθιστός; Αλλά και πάλι, σπίτι σου θα κάτσεις; Αυτοί που ξέρουν τι συμβαίνει στα live, θα πάνε, δεν θα το χάσουν. Σου λέει έρχεται χειμώνας, δεν ξέρεις τι θα γίνει με τα μέτρα, πήγαινε τώρα να το ζήσεις.
Μίλησέ μου για το EP “Ήρωες” που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες. Τι σε ενέπνευσε και ποιες διαφορές εντοπίζεις σε σχέση με προηγούμενες δουλειές σου;
Βλέποντας την κοινωνία πώς αντιμετώπιζε όλες αυτές τις προκλήσεις και τις στερήσεις της ελευθερίας, είδα στα μάτια του ελληνικού λαού μια καλή αντιμετώπιση. Από τους Συλλόγους Μουσικών που βοήθησαν για να πάρουμε το επίδομα και την αλληλεγγύη που υπήρξε γενικά μέχρι τις εικόνες των ανθρώπων στα νοσοκομεία. Είδα όλο αυτό το έργο και εγώ πήρα δύναμη. Και είπα, ρε παιδί μου, εν τέλει ποιος είναι ο ήρωας; Αυτός που είναι με τα μπράτσα και τους κοιλιακούς ή αυτός που πολεμάει για να βρει μια άκρη στη ζωή του; Που πολεμάει για την αξιοπρέπειά του, για τα ιδανικά του, για τον ψυχισμό του και την ζωή του; Ο δίσκος όλος γράφτηκε πάνω σε αυτό το μοτίβο. Χαίρομαι που έπαιξε τέτοιο έργο, γιατί είδαμε μέχρι πού φτάνουν τα όριά μας και τι μπορούμε να κάνουμε.
Μουσικά, τα κομμάτια τα δούλευα για μια δεκαετία, γραμμένα στην κιθάρα. Τους άλλαξα λίγο τον στίχο και τα έφερα κοντά στην εποχή. Είναι ένας περίεργος ήχος. Έχει κάτι από 80’s μαζί με hip-hop, αλλά και φρέσκο ήχο. Τα φωνητικά τα τσαλάκωσα λίγο, ήθελα να δώσω αυτό το ρομποτικό των 80’s, αλλά, παράλληλα, να είναι και φυσικό.
Το τι θα πω στο κομμάτι μου, έχει αντίκτυπο στην κοινωνία. Έχουμε ευθύνη. Πριν κράξω τους άλλους, θα κράξω πρώτα εμένα
Έχεις πει ότι έχεις μετανιώσει για κάποια τραγούδια που έχεις γράψει και πει στο παρελθόν, καθώς δεν σε αντιπροσωπεύουν πια. Πιστεύεις ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να κάνει κάθε τόσο την αυτοκριτική του, να υπολογίζει ξανά τα πράγματα, να αλλάζει και να προχωρά μπροστά μαζί με την κοινωνία;
Ακριβώς. Αλλά, όλο αυτό για να το κάνεις θέλει αυτογνωσία. Γιατί, δεν είναι μόνο να κάνεις παύση και να επεξεργάζεσαι. Θέλει καθημερινή δουλειά. Όταν ο άλλος σου κάνει μια παρατήρηση, στην κάνει για κάποιο λόγο. Εφόσον τον εκτιμάς και σέβεσαι την άποψή του, θα πρέπει να κάτσεις και να το σκεφτείς, να μην το πάρεις εγωιστικά. Μπορεί εγώ να πω μια μαλακία που έχει κοινωνικό αντίκτυπο και με εκθέτει και σαν άνθρωπο, έτσι όπως αντιλαμβάνομαι τώρα όλο το κοινωνικό πλαίσιο – από φεμινισμό και σεξισμό μέχρι εργασιακό δικαίωμα. Το τι θα πω εγώ στο κομμάτι μου έχει αντίκτυπο στην κοινωνία. Έχουμε κάποια ευθύνη. Όταν από μένα κάποιος επηρεάζεται και πω “ρε φίλε, είμαι λάθος εδώ και εκεί”, δίνω ένα παράδειγμα. Ένα παράδειγμα που θα ήθελα να δώσω εγώ στον γιο μου, θα κοιτάξω να το δώσω και στον ίδιο τον εαυτό μου. Πριν κράξω τον ένα και τον άλλον, θα κράξω πρώτα εμένα, για να παίρνω τα χαμπάρια μου, να αυτοσφαλιαρίζομαι και να λέω “έλα, πάμε λίγο”. Οπότε, όταν ξεκινάς να σέβεσαι τον εαυτό σου, να τον εκτιμάς και να τον αγαπάς, τότε συμβαίνει και με τον άλλον απέναντι σου. Θα σε σεβαστεί, θα σε εκτιμήσει, θα σε αγαπήσει. Άμα εγώ λέω ψέματα στον κόσμο και το παίζω μάγκας, τον εαυτό μου κοροϊδεύω.
Πώς βλέπεις τα πράγματα που γίνονται τον τελευταίο καιρό στην κοινωνία, όπως το κίνημα του Me Too που ξεκίνησε και στην Ελλάδα;
Όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό, που έχουν αρχίσει και ανοίγουν στόματα είναι πολύ καλό. Με τις καταγγελίες εγώ ήμουν πολύ υπέρ. Είναι πράγματα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια και το ξέρουμε. Για μένα, αυτοί οι τύποι θα έπρεπε να έχουν παραγκωνιστεί χρόνια τώρα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που έγινε, αλλά πολύ δυσαρεστημένος που άργησε τόσο πολύ. Με τις γυναικοκτονίες που γίνονται, βλέπουμε ότι ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να μιλάει. Και όχι μόνο να πάρει μέρος σε ένα τσακωμό που θα ακούσει μέσα σε ένα σπίτι, αλλά ακόμη και σε ένα ζώο που βαράει ο άλλος. Πιάνουν τον εαυτό τους όλοι να λένε “Έλα μωρέ τώρα, τι να του πω, πού να μπλεχτώ στην οικογένειά του, δεν ξέρω τι τρελός μπορεί να είναι αυτός”. Ναι, αλλά αυτός ο τρελός, ρε φίλε, μπορεί αύριο να σκοτώσει την γυναίκα του, να σκοτώσει τον σκύλο του, μπορεί να βαράει το παιδί του, μπορεί να βιάζει την κόρη του. Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία να μπαίνεις στα οικογενειακά του άλλου, αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι βία, για μένα πρέπει να παίρνει μέρος ο οποιοσδήποτε. Δεν νοείται να αφήνουμε τέτοια σκηνικά απαρατήρητα. Δεν υπάρχει φόβος, μόνο καλό μπορεί να γίνει.
Πόσο μπορεί να σε εγκλωβίσουν έναν άνθρωπο ή έναν καλλιτέχνη οι ταμπέλες; Είτε αυτές που μας βάζουν οι άλλοι ή ακόμη κι αυτές που οι ίδιοι βάζουμε στον εαυτό μας.
Οι ταμπέλες σε κάνουν ντεκαυλέ. Άπαξ και δεχτείς να βάλεις ταμπέλα στο κεφάλι σου, έχεις τελειώσει ως άνθρωπος. Δεν μπορείς να είσαι μόνο χαμογελαστός, δεν μπορείς να είσαι μόνο λυπημένος. Ίδιος θα ξυπνήσεις σήμερα; Ίδιος θα ξυπνήσεις αύριο; Αυτό γίνεται και με τη μουσική. Έχει τα ματζόρε της, έχει τα μινόρε της. Δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλα. Για μένα οι ταμπέλες με το που μπαίνουν, σου δημιουργούν πολλά κόμπλεξ και σε κάνουν να φοβάσαι να εκφραστείς. Είναι ένας τείχος μπροστά στην έκφραση. Εγώ θέλω να πω τώρα ότι αγαπάω, οι ταμπέλες σε μπλοκάρουν. Λες “έτσι με έχει μάθει ο κόσμος, ας μην πω κάτι άλλο”. Και γίνεσαι έρμαιο και της κοινής γνώμης μετά.
Πώς το βίωσε εσύ, όταν αποφάσισες να απεγκλωβιστείς από την ταμπέλα του “ράπερ” και να προχωρήσεις σε ένα πιο ευρύ φάσμα μουσικής;
Εγώ πήγαινα κόντρα στις αλήθειες μου τόσα χρόνια. Ήμουν ένας σκληρός ράπερ, που είχα σεξισμό, έλεγα μαλακίες, τα χόρτα μου, τα έτσι μου, τα αλλιώς μου, και έπρεπε να κρατάω αυτό το πράγμα, γιατί ήταν η ταμπέλα μου. Το 2010 άλλαξε αυτό, όταν έγραψα το “Πέφτω και σηκώνομαι”. Όταν άρχισα να αλλάζω ως άνθρωπος, ξεκλείδωσε μέσα μου ένα άλλο πράγμα. Δεν φοβάμαι πια να τσαλακωθώ, να πω στον άλλο “Ρε φίλε, ξέρεις κάτι; Είμαι φλώρος και αγαπώ”. Με το που έβγαλα όλες αυτές τις ταμπέλες πάνω απ’ το κεφάλι μου και όλα αυτά τα “πρέπει” στη μουσική και άρχισα να κάνω ό,τι γούσταρα από παιδάκι, απελευθερώθηκα. Εγώ μεγάλωσα με Ζαφείρη Μελά και Παύλο Σιδηρόπουλο. Τα καταπίεζα, ήθελα μόνο ραπ, πήγαινα κόντρα στην αλήθεια μου. Όταν κάνεις έκπτωση στην αλήθεια σου, μόνο κακό μπορεί να σου κάνει. Να σε κλειδώσει σαν άνθρωπο, να μην μπορείς να εκφράζεσαι εύκολα, να μην μπορείς να λες αυτό που αισθάνεσαι, να μην μπορείς να κάνεις μια αγκαλιά τον φίλο σου, γιατί υπάρχει ντροπή. Όταν απαλλάχθηκα από όλο αυτό το πράγμα και το τι θα πει ο κόσμος, άρχισα να κάνω αυτό που πραγματικά αισθάνομαι. Δηλαδή, θέλω να γράψω λαϊκό με dubstep; Θα το κάνω, ρε φίλε, γιατί έτσι γουστάρω. Ποιος θα μου πει τι; Ποιος περπάτησε στα παπούτσια μου; Ποιος είδε τον πόνο που τράβηξα εγώ; Κανένας.
Τι συνέβη το 2010 και σε έκανε να αλλάξεις και εν τέλει να απελευθερωθείς;
Έγιναν κάποιες οικογενειακές αναταράξεις με θέματα υγείας και με έβαλαν σε άλλο τριπάκι. Θα μου πεις “Ρε Ηλία, περίμενες να τύχει αυτό στη ζωή σου;”. Τυχαίνει. Και ευτυχώς που κάποιες φορές υπάρχουν και αναποδιές, γιατί τις αναποδιές τις αγαπάμε και φτιάχνουν αυτό που είμαστε. Όπως και τα λάθη μας. Εγώ όταν ξεκινάω να κάνω μάθημα στιχομυθίας σε ένα μαθητή ή φίλο, το πρώτο πράγμα που του λέω είναι “Ας κάνουμε λάθη”. Γιατί το λάθος είναι αυτό που θα μας βγάλει στο σωστό εν τέλει. Έτσι, το 2010 όταν απελευθερώθηκα, ήταν σαν να ξύπνησα μέσα μου τον Ηλία.
Αν κάποιος με αγάπησε ως “Είσβο” και τώρα με μισεί όπως έχω γίνει, ως Ηλία, θα του πω ένα πράγμα: Εγώ είμαι ευτυχισμένος
Μετά από αυτή την “στροφή”, υπήρξαν αντιδράσεις από το κοινό σου;
Σίγουρα υπήρξαν. Απλώς ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος βιώνει τα δικά του ερεθίσματα και κάνει τη δική του ζωή. Αν θέλει να ακολουθήσει, ας ακολουθήσει, αν θέλει να το κρίνει, ας το κρίνει, δεν με ενδιαφέρει. Ο μεγάλος Χατζιδάκις έλεγε: “Όποιος μπορεί κάνει, όποιος δεν μπορεί κρίνει”. Οπότε, διαλέγεις τον ρόλο σου και τον παίρνεις. Τώρα, αν κάποιος με αγάπησε ως “Είσβο” και τώρα με μισεί όπως έχω γίνει, ως Ηλία, θα του πω ένα πράγμα: “Εμένα μ’ αρέσει. Εγώ περνάω καλά με μένα και είμαι ευτυχισμένος, δεν μπορώ να ξαναγυρίσω πίσω”.
Ωστόσο, φαντάζομαι κέρδισες καινούργιο κοινό. Κόσμο που να είναι πιο κοντά στο μουσικό ύφος που επέλεξες στην πορεία.
Εγώ δεν το έκανα για αυτό, αλλά, όντως, έρχεται και κόσμος καινούργιος. Απόδειξη είναι η συναυλία που κάναμε στο Gagarin τον Ιανουάριο του 2020. Είχαμε ροκάδες, μεταλλάδες, ραπάδες, ανθρώπους που ακούνε reggae ή rave, 55άρηδες γονείς, παιδάκια. Εγώ θέλω να μιλάω σε όλους, από το πιο μικρό παιδάκι μέχρι τον πιο μεγάλο. Αυτός είναι ο στόχος μου. Όποιοι έχουν ξενερώσει, τι να κάνουμε, η ζωή συνεχίζεται.
Όταν ασχολήθηκες με το ρεμπέτικο, προερχόμενος από τη ραπ σκηνή, έπρεπε να αλλάξεις τη γλώσσα και τις λέξεις που χρησιμοποιείς;
Αρχικά, χρησιμοποιούσα ατάκες που χρησιμοποιούσαν το ’30. Θεωρώ ότι το ρεμπέτικο είναι όπως το ραπ ακριβώς, λαογραφεί. Δηλαδή, καταγράφει το σήμερα και το τώρα. Η γλώσσα μας είναι ένας μεταβαλλόμενος οργανισμός. Για μένα το hip – hop είναι το ρεμπέτικο σήμερα, μιλάει την “αργκώ” του σήμερα. Υπάρχει τρελό “σλανγκ” στην εποχή μας. Εγώ χαίρομαι πολύ, μ’ αρέσει που “μπασταρδεύει” η γλώσσα.
Έχεις μιλήσει αρκετές φορές για την σύγχρονη τραπ σκηνή. Με αφορμή τον θάνατο του Mad Clip, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση στα social media για το κατά πόσο τα πρότυπα αυτού του μουσικού είδους επηρεάζουν αρνητικά τη νεολαία. Ποια είναι η γνώμη σου;
Δεν έχει να κάνει κανένας θάνατος με όλο αυτό το πράγμα. Να είναι καλά η οικογένειά του και συλλυπητήρια. Αυτό ανέκαθεν έχει να κάνει με το κοινωνικό υπόβαθρο. Δηλαδή, δεν είναι το τραπ τώρα, ήταν το σκυλάδικο κάποτε. Βλέπεις, οι άνθρωποι δεν πολύ σκέφτονται, δεν τους πολύ ενδιαφέρει, δεν θα εμβαθύνουν περαιτέρω. Θα μου πεις, οι άνθρωποι θέλουν να περάσουν καλά και καλά κάνουν κιόλας. Όσον αφορά το “προτυπάρισμα”, εγώ πάντα το έλεγα και πάντα θα το λέω, ότι έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης σε οτιδήποτε γίνεται σε αυτό τον πλανήτη, από τις φωτιές μέχρι τα πάντα. Από τη στιγμή που παίρνεις βήμα δημόσια και μιλάς σε μια κοινωνία, για μένα αν δεν προσέχεις τι λες, γιατί κάποιοι σε παίρνουν στα σοβαρά – και εδώ πέρα είναι το κύριο ζήτημα – παίρνεις ανθρώπους στο λαιμό σου. Και θα σου πω ένα παράδειγμα πολύ συγκεκριμένο. Καθόμουν μια φορά στην Ομόνοια μαζί με τον Τάκι Τσαν και πέρασε ένας από μπροστά μου, κρατούσε ένα σακουλάκι πρέζα, το κούναγε και με κοίταγε στα μάτια και μου λέει: “Με ρίξανε σ’ αυτόν τον κόσμο και να δεν μπορώ να βγω”. Εγώ έκτοτε δεν έχω ξαναπεί μαλακία στον στίχο μου, γιατί καταλαβαίνω ότι κάποιοι τα παίρνουν στα πιο σοβαρά από άλλους. Λίγο επιρρεπής να είναι ο άλλος, θα το κάνει. Πιτσιρικάς είναι, δεν του δίνεις άδικο. Εμείς που έχουμε το δημόσιο βήμα και μπορεί να ακουστεί ο λόγος μας σε δυο – τρία άτομα παραπάνω, πρέπει να προσέχουμε τι λέμε. Γιατί είναι κρίμα να δεις τέτοιες εικόνες. Εγώ, για παράδειγμα, έχω κάνει μουσική για γρήγορα αυτοκίνητα. Κάθε φορά που φεύγει ένας, λέω “Είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος. Είμαι κι εγώ μαλάκας, γιατί κι εγώ τον παρότρυνα”. Κουβαλάς βάρη. Δεν μπορείς να το πάρεις πίσω.
Έχω κάνει μουσική για γρήγορα αυτοκίνητα. Κάθε φορά που φεύγει ένας, λέω: Είμαι κι εγώ συνυπεύθυνος
Από την άλλη, κάθομαι και σκέφτομαι ότι αν βγαίνω και δίνω ένα πρότυπο ότι εγώ είμαι ντίλερ και πουλάω ναρκωτικά και έχω πολλά λεφτά, δεν γίνεται ρε φίλε. Γιατί αν είσαι ντίλερ και είσαι του υποκόσμου, δεν το διατυμπανίζεις. Εγώ το βλέπω όλο αυτό το πράγμα σαν ένα ρόλο. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. Ο σεβασμός μου εμένα πάει μέχρι το σημείο που ο άλλος μπορεί να ζήσει από τη μουσική του και από αυτό που αγαπάει. Τώρα το πώς ζει και τι ποιότητα έχει, θα το κρίνει ο κόσμος. Εγώ θέλω να μιλάω για τις σχέσεις, για τις δυσκολίες, για άλλα πράγματα. Πάντως, το να αποποιούνται την κοινωνική ευθύνη, τους κάνει ανεύθυνους. Δεν μπορείς να μιλάς για αυτά και μετά να λες “Α δεν φταίω εγώ”. Είσαι μέρος της κοινωνίας. Από κάπου το έμαθες κι εσύ και κάπου το διδάσκεις. Έτσι πάει.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου και στη μουσική σου;
Έγραψα ένα στίχο που λέει ότι “δεν ξέρω αν έχω γνωρίσει τον έρωτα ακόμα και είμαι 40 χρονών”. Θεωρώ ότι ο έρωτας είναι κάτι που το ανακαλύπτεις μακροπρόθεσμα μέσα σε μια σχέση. Για μένα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πόση “συγγένεια” νιώθεις με τον άλλον. Ο ομόκεντρος κύκλος, να λες ρε παιδί μου “Είμαι ομάδα σου”. Είναι έχει όλες οι εκφάνσεις. Άμα εγώ το κορίτσι μου το αντιλαμβάνομαι ως αδερφή μου, ως γυναίκα μου, ως μητέρα μου, ως κόρη μου, ως ταίρι μου, αυτό νομίζω ότι αποδίδει καλύτερα γενικότερα στην καθημερινότητά μας. Τον ίδιο ερωτισμό μπορώ να νιώθω για τον κολλητό μου, για το παιδί μου. Ο έρωτας δεν έχει για μένα αντρική ή γυναικεία μορφή. Είναι κάτι ουδέτερο. Δεν έχει φύλο. Αν υπάρχει αγάπη, υπάρχει και ερωτισμός. Αν το νιώσεις και δεν το εκφράσεις είναι το πρόβλημα. Ξέρεις, κάποιοι το παίζουν πολύ ματσό και μάγκες και ότι έχουν αντρίλα, θεωρούν ότι δεν μπορούν να πουν στον φίλο τους ότι τον αγαπάνε και να τον πάρουν μια αγκαλιά. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να μην πάρω αγκαλιά τον φίλο μου, αφού τον αγαπάω. Δεν σημαίνει ότι είσαι φλώρος. Η μαγκιά δεν μετριέται στο πόσο πλακώνεις τη μέρα ή στο πόσα τσιγάρα πίνεις ή στο πόσα αμάξια οδηγείς ή στο πόσες γυναίκες πηδάς. Μαγκιά είναι, ρε φίλε, να είσαι καλά με την πάρτη σου. Να αγαπιέσαι. Να περνάς μια ζωή όμορφη. Όχι μέσα στην γκρίνια, στην αγένεια, στις φωνές, στην κακία και στην τσίτα.
Ο έρωτας για μένα δεν έχει αντρική ή γυναικεία μορφή. Δεν έχει φύλο
Καταλαβαίνω μέσα από την κουβέντα μας ότι έχεις την φιλία πολύ ψηλά.
Για μένα το σχεσιακό κομμάτι, γενικά, είναι πολύ ψηλά. Σ’ αυτό τον κόσμο μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε. Όσο είμαστε εδώ πέρα, ας είμαστε καλά και ας προσέχουμε ο ένας τον άλλον, γιατί μαζί θα μεγαλώσουμε, μαζί θα γεράσουμε. Άμα οι λόγοι που έχεις επιλέξει έναν άνθρωπο είναι ωραίοι, δεν υπάρχει λόγος να σπάσεις.
Την Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου θα ανέβεις στη σκηνή της Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων για μια μεγάλη συναυλία. Πώς αισθάνεσαι και τι θα ακούσουμε;
Κάθε φορά που παίζω στην Αθήνα, παρουσιάζω ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Αυτή τη φορά, αντί για ντράμερ έχω βάλει DJ, θα παίζουν τα ντραμς προηχογραφημένα. Τα όργανα θα είναι σχεδόν τα ίδια με πέρυσι. Έχει αλλάξει γενικά ο ήχος, προσπαθούμε να βγει μια συναυλιακή άποψη για το τι παίζουμε εγώ και οι μουσικοί μου. Από το hip – hop μέχρι το ρεμπέτικο και το 80’s. Ένα blend από όλες τις μουσικές του Ηλία.
Αν ο γιος σου, σου έλεγε ότι θέλει να ασχοληθεί με τι ραπ μουσική, τι θα του απαντούσες; Έχει σχέση με τη μουσική;
Ο γιος μου σήμερα με πήρε και μου λέει “Θα βγάλουμε τα “Τιγρέ Σποράκια 2″ με τον γιο του Τάκη Τσαν, πώς να ονομάσουμε τον δίσκο;”. Και του λέω “Ο πρώτος λεγόταν “Θεωρία Και Πράξη”, ο δεύτερος “Όνομα Και Πράμα”, να τον πείτε “Δράση και Αντίδραση”. Ο γιος μου γενικότερα παίζει όργανα, είναι σε μουσικό σχολείο. Ακολουθεί τα χνάρια μου, αλλά όχι γιατί είμαι εγώ. Τον ρώτησα και σε μια συζήτηση που είχαμε, μου είπε: “Εγώ επειδή έρχομαι μια ζωή στα τζαμ που κάνετε και στις συναυλίες, βλέπω πώς περνάς με τους φίλους σου και πόσο ευτυχισμένος είσαι και πόσο παιδιά είστε, ενώ είστε 40 χρονών άνθρωποι. Άμα με ρωτήσεις τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, θέλω να κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένο. Και μένα μ’ αρέσει να βγαίνω με τους φίλους μου, να βγάζω τα προς το ζην από αυτό που αγαπάω, να κάνω τη μουσική μου, να συνθέτω και να εκφράζω την ψυχή μου”. Σίγουρα θα τον πάρω στις συναυλίες κάποια στιγμή.
Τέλος, υπάρχει κάποια μουσική ιδέα στο μυαλό σου, που θες να κάνεις και δεν έχεις υλοποιήσει ακόμη;
Θέλω να κάνω έναν κύκλο από dub κομμάτια, με λαϊκό σχήμα και μόνο γυναικείες φωνές. Έχω ξεκινήσει ήδη, αλλά δεν λέω κάτι παραπάνω!
