ΕΝΑ ΤΡΑΝΣ ΑΓΟΡΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΩΣ “ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΕ”

«Μου αρέσει να με μπερδεύουν και να με περνάνε για αγοράκι». Αυτή η σκέψη ξεπήδησε για πρώτη φορά στο μυαλό του Άλκη όταν ήταν στο δημοτικό, όταν ακόμα όλοι τον φώναζαν με το βαφτιστικό του όνομα.

Δεν του άρεσαν τα μακριά μαλλιά του για αυτό και στην πρώτη ευκαιρία, στην Β τάξη του δημοτικού, αποφάσισε να τα ξεφορτωθεί. Στις βόλτες  που έκανε με τη μαμά του, διάλεγε μόνο αγορίστικα ρούχα και τα παιχνίδια με τα οποία έπαιζαν τα κορίτσια δεν είχαν τίποτα να του πουν.

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι κάτι ήταν λάθος αλλά δεν μπορούσα να εξηγήσω τι. Δεν μου είχε μιλήσει και κανένας για αυτό».

Ακόμα κάτι που αντιπαθούσε ο Άλκης ήταν οι θηλυκές αντωνυμίες και όσο μεγάλωνε το όνομά του ηχούσε ξένο στα αυτιά του. «Το όνομά μου άρχισε να με ενοχλεί συνειδητά από το γυμνάσιο και μετά. Στην προεφηβεία με ενοχλούσε περισσότερο ότι φαίνονταν πιο έντονα τα χαρακτηριστικά του φύλου. Τότε ένιωθα ακόμα μεγαλύτερη δυσφορία».

ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΕΙΣ;

Όσο ο Άλκης μεγάλωνε σε θηλυκό σώμα ένιωθε όλο και πιο έντονα το «λάθος» ενώ η λέξη «τρανς» δεν υπήρχε για εκείνον ούτε σαν σκέψη.

«Σίγουρα είχα ακούσει κάτι, από την τηλεόραση κλπ. απλά δεν το είχα επεξεργαστεί, να πω δηλαδή ότι μπορεί να είμαι κι εγώ ένα τέτοιο άτομο. Στο λύκειο, μια καθηγήτρια μου μου γνώρισε μια κοπέλα, μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και με εκείνη συζήτησα πρώτη φορά το θέμα. Η καθηγήτρια μου μάλλον είχε καταλάβει τι συνέβαινε. Έλεγα στην κοπέλα τι ένιωθα και μου είπε “ξέρεις, υπάρχει κι αυτή η περίπτωση. Μήπως να μπεις στη διαδικασία να το ψάξεις;”».

«Στο σχολείο δεν ήμουν καλά. Το εντόπισε αυτό μια άλλη καθηγήτρια και με έφερε σε επαφή με την ψυχολόγο του σχολείου. Της είπα πως ένιωθα σχετικά με όλα τα παραπάνω και στη συνέχεια μίλησε με τη μητέρα μου».

ΟΙ ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

Λίγο μετά από εκείνη την πρώτη συζήτηση με τους γονείς του, ήρθε και το πρώτο ραντεβού με παιδοψυχίατρο. Στην προσπάθειά του να ανακαλύψει τι συνέβαινε στο σώμα και την ψυχή του επισκέφθηκε 4 διαφορετικούς ψυχιάτρους, με τους γονείς του να βρίσκονται στο πλευρό του καθ’ όλη τη διαδικασία.

«Υπάρχει μεγάλη άγνοια πάνω στο θέμα, ακόμα και από τους “ειδικούς”. Οι γονείς μου ήταν πολύ εντάξει απέναντι μου. Προφανώς σοκαρίστηκαν και προσπαθούσαν να το διαχειριστούν αλλά με εμένα ήταν πολύ υποστηρικτικοί. Δεν τους ήταν εύκολο αλλά προσπαθούσαν να καταλάβουν.

Οι πρώτοι δύο ψυχίατροι που επισκέφθηκα δεν με κάλυπταν και η Τρίτη προσπαθούσε να με κάνει να το ξανασκεφτώ (!).

Σιγά – σιγά, άρχιζα να γνωρίζω μέσα από τις παρέες μου άτομα που είτε ήταν σε στάδια της φυλομετάβασης είτε ξεκινούσαν, οπότε γνώρισα ένα παιδί που με βοήθησε παρά πολύ και μου σύστησε έναν ψυχίατρο ο οποίος ήταν και ο τελευταίος που πήγα. Mε βοήθησε να καταλάβω όντως τι συμβαίνει. Από εκείνον πήρα και τη γνωμάτευση για την αλλαγή των στοιχείων στα επίσημα έγγραφα».

Η ΣΩΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Το χαρτί που επιτέλους κρατούσε στα χέρια του ο Άλκης διαβεβαίωνε πως υποστηρίζει την ταυτότητα φύλου του με απόλυτη επιτυχία. Αυτή η γνωμάτευση που ήρθε μετά το πέρας των απαιτούμενων συνεδριών, ήταν το «εισιτήριό» του για αυτό που έπρεπε να είναι εξαρχής.

«Με τον ψυχίατρο περνάς κάποια στάδια. Αρχικά σε βοηθάει να υποστηρίζεις την ταυτότητα του φύλου σου και κοινωνικά. Να το επικοινωνείς στον περίγυρο σου, γιατί για να φτάσεις στο τελικό στάδιο πρέπει να θεμελιωθούν κάποια πράγματα πρώτα, να είσαι σίγουρος ότι θέλεις να συστήνεσαι ως Άλκης. Εφόσον ο ψυχίατρος έχει βεβαιωθεί ότι είσαι οκ, ότι έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα και εξακολουθεί να ισχύει αυτό που νιώθεις, σου δίνει μία γνωμάτευση που το πιστοποιεί αυτό και προχωράμε στην αλλαγή των στοιχείων».

Πρόκειται για μία χρονοβόρα διαδικασία, εξηγεί ο Άλκης. Σε περιπτώσεις όπως η δική του η έκδοση νέας ταυτότητας πρέπει να γίνει με δικαστική απόφαση. Από την εκκίνηση της διαδικασίας μέχρι την εκδίκαση μεσολάβησε ένας χρόνος. «Συστηνόμουν ως Άλκης αλλά η ταυτότητα έγραφε θηλυκό όνομα. Να σημειωθεί πως αυτό συνέβαινε μέσα στη διάρκεια της πανδημίας που μετά το πρώτο lockdown ακόμα και για να κάτσω σε καφέ έπρεπε να δείξω την ταυτότητά μου όποτε ήταν πολύ ψυχοφθόρο. Δεν υπήρχε θέμα ως προς την ταυτοπροσωπία αλλά έπρεπε να λέω άλλο όνομα και να βλέπουν εμφανισιακά κάτι άλλο».

Η απόφαση εκδόθηκε ένα μήνα μετά τη δίκη. Λίγους μήνες αργότερα ο Άλκης είχε πια τη σωστή ταυτότητα. «Ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκα».

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ

Από την μέρα που ο Άλκης ένιωσε για πρώτη φορά πως δεν ταιριάζει με το σώμα του μέχρι τις ιατρικές επεμβάσεις της φυλομετάβασης μεσολάβησαν 17 χρόνια. Στα 22 του είχε έρθει πια η στιγμή να νιώσει ότι το σώμα του του ανήκει.

«Μετά από τα χαρτιά και την ταυτότητα βρήκα και τον χειρουργό με τον οποίο έκανα τελικά τη μαστεκτομή. Όταν έφτασε η ώρα να γίνει δεν ένιωθα καθόλου φόβο. Ήταν κάτι που το ήθελα από την πρώτη στιγμή, από όταν άρχισαν να φαίνονται τα χαρακτηριστικά του φύλου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά το χειρουργείο ένιωσα ο Άλκης».

Μόλις τέσσερις μήνες μετά ο Άλκης ξεκίνησε την ορμονοθεραπεία. «Την πρώτη ένεση την έκανα τον Φεβρουάριο του 2023.  Στην αρχή με τρόμαζε λίγο η διαδικασία αυτή αλλά με τη σωστή ενημέρωση ο φόβος καταπολεμήθηκε. Η φωνή ήταν το πρώτο πράγμα που άλλαξε. Δεν θυμάμαι πια την προηγούμενη φωνή μου. Άλλαξαν πολλά: η ανακατανομή του λίπους, η δύναμη και το πρόσωπο που έχει φοβερή διαφορά, έχουν γίνει πιο έντονα τα χαρακτηριστικά».

ΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

Για το κράτος, μία ιατρική πράξη όπως αυτή στην οποία προχώρησε ο Άλκης θεωρείται αισθητική επέμβαση οπότε το κόστος επιβαρύνει αποκλειστικά και μόνο το άτομο που υποβάλλεται σε αυτή. Η επέμβαση δηλαδή που απαιτείται προκειμένου το άτομο να μην αισθάνεται πια δυσφορία με το σώμα του, είναι για τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας καθαρά θέμα αισθητικής. Για τις ενέσεις ορμονοθεραπείας δεν ισχύει το ίδιο αφού το ασφαλισμένο άτομο πληρώνει μόνο τη συμμετοχή.

Σχεδόν δύο χρόνια μετά την επέμβαση και από την έναρξη της ορμονοθεραπείας ο Άλκης λέει πως επιτέλους ζει όπως έπρεπε. «Δεν χρειάζεται να πω σε κανέναν τίποτα γιατί είμαι άντρας και φαίνεται». Όσο για την οικογένειά του, της οποίας ο χειρισμός της κατάστασης αποδεικνύει πως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι αγάπη και υποστήριξη, στέκεται περήφανα δίπλα στον Άλκη, σε κάθε βήμα της νέας του ζωής.

ΜΕΤΕΩΡΟΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΣΕ ΘΕΩΡΕΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟ, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΣΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Ο Άλκης μετουσίωσε το ταξίδι χαρτογράφησης του εαυτού του σε εικόνες και λέξεις. Μέσω της τέχνης του μπόρεσε να εκφράσει όλα εκείνα τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν για χρόνια. Μία ιατρική γνωμάτευση και μία ληξειαρχική πράξη είναι για πολλούς, μονάχα δύο κρατικά έγγραφα, και μια κορνίζα μοιάζει ένα ασήμαντο αντικείμενο.

Για τον Άλκη τα δύο αυτά έγγραφα σηματοδοτούν την ελευθερία του και η κορνίζα που φαίνεται να κρατά στη φωτογραφία του ανάγει το σώμα σε ένα έργο τέχνης.

«Tα σημάδι αφηγούνται μια ιστορία απελευθέρωσης. Κάθε σημάδι αντιπροσωπεύει το ταξίδι προς τη δύναμη του να είσαι αυτός που πραγματικά αισθάνεσαι. 

Ξέρεις πώς είναι να μάχεσαι καθημερινά για αυτό που πολλοί θεωρούν δεδομένο; Πώς είναι να μην καταλαβαίνει κανείς τον αγώνα επιβίωσης για να είσαι ο ευατός σου;

Η κοινωνία είναι σκληρή και η αποδοχή μια ουτοπιία. 

Εγκλωβισμένος σε ένα σώμα που δεν σου ανήκει, αναγκάζεσαι να διανύσεις μία ανηφόρα χωρίς καμία στήριξη. 

Οι επεμβάσεις που είναι ζωτικής σημασίας κατονομάζονται ως “αισθητικές”. 

Ιατρικές και νομικές παροχές χωρίς καμία στήριξη από την Πολιτεία.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με κοινωνικές προκαταλήψεις, ανύπαρκτη κρατηκή υποστήριξη, με τις διακρίσεις και τον στιγματισμό να σε ακολουθούν όπως η σκιά σου. 

Φαντάσου να κοιτιέσαι στον καθρέφτη και να μη σε αναγνωρίζεις. 

Για πόσο ακόμα θα υποφέρεις μέσα στο ίδιο σου το σώμα; 

Ποια κοινωνία θα σε χωρέσει; 

Μετέωρος σε έναν κόσμο που σε θεωρεί ασήμαντο, δολοφονείσαι καθημερινά.

Alkis.»