ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΜΕ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ;

Είδηση δεν έβγαλε, ούτε ικανοποιητική απάντηση πήρε (ίσως γιατί από το στόμα του Νίκου Ανδρουλάκη βγαίνουν σχεδόν πάντα τα ίδια λόγια σε δύο επιλογές, σημύδα ή βελανιδιά), αλλά στον πέμπτο γύρο του debate της προηγούμενης Δευτέρας ο Παύλος Τσίμας έκανε την πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση της βραδιάς:

«Αχ ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια… Αυτήν την παρωδούμενη νοσταλγία για τα χρόνια του πλούτου, τη θεωρείτε βάρος ή δύναμη;».

Πέρα από τη φόρτιση που προκάλεσε ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά, την ίντριγκα που έφερε η επιστροφή στο πολιτικό προσκήνιο του Γιώργου Παπανδρέου και τα σενάρια για το ρυθμιστικό ρόλο που θα παίξει το κόμμα στο άμεσο πολιτικό μέλλον (με απλή ή/και ενισχυμένη αναλογική), το πραγματικό επίδικο είναι ακριβώς αυτό.

Το (θα λέγεται για πολύ ακόμα έτσι;) ΚΙΝΑΛ μετά από μια δεκαετία κρίσης, σε αυτήν την απόλυτα πολωμένη πολιτική συνθήκη και με αυτά τα στελέχη, μπορεί να επιβιώσει στο πολιτικό σκηνικό ως κάτι άλλο παρά ένα σεντούκι αναμνήσεων μιας εποχής ευημερίας;

Μπορεί να πει κάτι στον κόσμο; Ή όταν μιλάμε σήμερα για το ΚΙΝΑΛ, στην πραγματικότητα εννοούμε, είτε το ψηφίζαμε είτε όχι, «ΠΑΣΟΚ έλα και πάρε με από δω… και πήγαινέ με» σε μια εποχή που τα μπουζούκια ήταν ανοιχτά 5 μέρες την εβδομάδα, οι γιαγιάδες μας ήθελαν να παίξουν στο χρηματιστήριο, στον Ολυμπιακό έπαιζε ο Ζιοβάνι και στον Παναθηναϊκό ο Πάουλο Σόουζα και τα ελληνικά νοικοκυριά μετρούσαν τζιπ και διακοποδάνεια.

Υφίσταται όντως ακόμα το κέντρο; Αυτό το συννεφάκι που αποτελεί άλλοθι του Κυριάκου Μητσοτάκη κι αυτογκόλ του Αλέξη Τσίπρα και υποτίθεται ότι εκφράζει κι επαναδιεκδικεί το ΚΙΝΑΛ; Ή μήπως για κέντρο μιλάμε όταν έχουμε λεφτά;

Ούτε ο χώρος ενός τηλεοπτικού debate, ούτε ο χρόνος μιας βεβιασμένης προεκλογικής περιόδου ευνοούν ένα κόμμα -πόσο μάλλον έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο- να επανεφεύρει τον εαυτό του. Όμως, άλλος λιγότερο (ο ρούκι Παύλος Χρηστίδης) κι άλλος περισσότερο (ο «Νέστορας» Χάρης Καστανίδης), και οι πέντε υποψήφιοι που αναμετρήθηκαν την περασμένη Δευτέρα, επιχείρησαν την επίκληση στο παρελθόν. Από το «δυνητικά 42-45% του εκλογικού σώματος είναι διατεθειμένοι να μας ψηφίσουν» του Ανδρέα Λοβέρδου, μέχρι το «σε όλες τις έρευνες ο κόσμος υποστηρίζει ότι επί ΠΑΣΟΚ βίωσε τις καλύτερες μέρες» που δήλωσε ο Νίκος Ανδρουλάκης στη συνέντευξή του στο Oneman. Το ίδιο, επωνυμικά και μόνο, ισχύει και για τον μεγάλο απόντα ΓΑΠ που σνόμπαρε επιδεικτικά τη διαδικασία.

Κι όμως αυτή η (αναπόφευκτη;) παρελθοντολαγνεία είναι που σαμποτάρει το ιδεολογικό restart του ΠΑΣΟΚ. Στενά συνδεδεμένο με την ευημερία, είναι σήμερα ένα κόμμα που αντιμετωπίζεται ως meme. Άδικο για τις σεισμικές μεταρρυθμίσεις που έφερε στην ελληνική κοινωνία στα 80s, παραπλανητικό όμως κι ως προς το γεγονός ότι στο εσωτερικό του γράφτηκε το playbook της νεοελληνικής διαφθοράς και παρακμής.

Μοιραία, λοιπόν, όσοι προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν τον νέο αρχηγό, είναι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην μετεξέλιξη του Ανδρέα Λοβέρδου σε νέο Άδωνι Γεωργιάδη και στη φαντασίωση εξ αριστερών ότι ο ΓΑΠ μπορεί να είναι ο καταλύτης για να συγκροτηθεί ένα διευρυμένο αντι-ΝΔ μέτωπο. Στο ενδιάμεσό τους, κι ο Νίκος Ανδρουλάκης δείχνει να κινείται στη γραμμή «δε θα χαρίσουμε τη χώρα στη ΝΔ, αλλά ούτε και το κόμμα στον ΣΥΡΙΖΑ» που εξέφρασε ο Λοβέρδος στο debate – απλά πιο μετριοπαθώς και χωρίς πατριωτικές κορώνες.

Αν μη τι άλλο, με τα αποκαλυπτήρια της νέας πρόσοψης την περασμένη Κυριακή, ανέτειλε ξανά ο «πράσινος ήλιος» στη Χαριλάου Τρικούπη…