ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΧΟΡΕΥΕΤΕ ΡΕ;

Πριν λίγες μέρες διαβάσαμε την ανακοίνωση του ADD Festival για την εκ νέου αναβολή του με νέα ημερομηνία στις 30 Σεπτεμβρίου 2022. (Μην το δένετε και κόμπο, τίποτα δεν είναι δεδομένο πια.) Το ADD είναι ένα φεστιβάλ κατά βάση προσανατολισμένο στην ηλεκτρονική χορευτική μουσική που ξημέρωσε σχεδόν δεκαψήφιο αριθμό Αθηναίων κι επισκεπτών από το εξωτερικό το 2018-19.

Είχε την ίδια μοίρα με όλα τα μουσικά φεστιβάλ της χώρας που μπήκαν στον πάγο για δεύτερη σερί σεζόν. Εκτός από τις συναυλίες που ανήκαν στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών (με το οποίο τα γραφεία διοργάνωσης συνεργάστηκαν για τις λιγοστές μετακλήσεις από το εξωτερικό), το πρόγραμμα της Τεχνόπολης και κάποια σκόρπια events, για δεύτερη χρονιά κάναμε συναυλιακή δίαιτα. Απόλυτα λογικό για το 2020, ίσως όχι και τόσο για το 2021 που σε όλον τον κόσμο η βιομηχανία του ακροάματος σιγά σιγά ξεβαλτώνει.

Το Plisskën Festival προσπάθησε να γίνει η εξαίρεση του κανόνα και να διεξαχθεί, σύμφωνα με το ισχύον ΦΕΚ, το διήμερο 11-12/9 στην Τεχνόπολη. Ακόμα και να μην παρακολουθείτε το συναυλιακό δελτίο ειδήσεων, μάλλον μάθατε ότι «δεν πήγε καλά αυτό». Μια σκυταλοδρομία υπερβάλλοντος ζήλου από την Τεχνόπολη (για να γλιτώσει ο Δήμος την κακή επικοινωνία στιγμιοτύπων με ορθίους), των συγκροτημάτων (που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στο καθιστό κοινό για να σώσουν τη ζωντάνια της στιγμής), του κοινού (που επέμενε παρά τις συνεχείς συστάσεις να σηκώνεται από τις θέσεις του) και των διοργανωτών (που τράβηξαν τα καλώδια των γάλλων La Femme την ώρα που έπαιζαν), έδωσαν στην αθηναϊκή συναυλιακή ιστορία ένα ακόμα επεισόδιο άδοξης διακοπής συναυλίας εν δράσει. (Κάτι που ήταν σχεδόν κανόνας… τη δεκαετία του ‘80) Το φεστιβάλ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ο κόσμος έφυγε αποδοκιμάζοντας τον δήμαρχο και φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα για τον θείο του, η δεύτερη μέρα ματαιώθηκε που σημαίνει ότι την πληρώσαμε κι όσοι δύστυχοι θέλαμε να κάνουμε live comeback περιμένοντας καρτερικά τους σουηδούς GOAT.

Όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ, παρά κάτι here and there καλοκαιρινά live, νοσταλγώ τη συναυλιακή εμπειρία. «Την παλιά, την ορθόδοξη», όχι την «καθήμενη και κοινωνικά αποστασιοποιημένη». Το live ως συλλογική, σωματική εμπειρία που, κακά τα ψέματα, συμπεριλαμβάνει την επαφή (ή τουλάχιστον δεν προϋποθέτει την απουσία της). Δεν άνοιξα το κελάρι με τον προπανδημικό λυρισμό, είναι που «έτσι μάθαμε από παιδιά».

Ίσως ακόμα περισσότερο μου έχει λείψει, φαντάζομαι και σε σας, το πάρτι. Η μεταμεσονύκτια διάσταση του φεστιβάλ (ή του κλάμπινγκ). Ξέρετε, εκείνη η στιγμή που η νύχτα κόβεται στα δύο, αφήνει πίσω της τα μεσάνυχτα και τραβάει για το ξημέρωμα. Η στιγμή που έχεις χαθεί με την παρέα σου, βρίσκεσαι μόνος στη μέση του πλήθους, το μπάσο διαπληκτίζεται με το στήθος σου. Γύρω σου χορεύουν εκστασιασμένοι, φασώνονται, μελαγχολούν, ετοιμάζονται να φύγουν, είναι εξίσου χαμένοι. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή της απόδρασης, ένα στιγμιαίο δίλημμα ανάμεσα στο «τι γυρεύω εδώ;» και στο «τι ωραία είναι εδώ» που συνήθως ακολουθείται από την στιγμή του ξεσπάσματος. Αυτό, δηλαδή, που μας έχει λείψει δραματικά εδώ κι 1.5 χρόνο.

Στην ανακοίνωση του ADD, εκτός από τα διαδικαστικά για όσους είχαν αγοράσει εισιτήρια (ίσως και πάνω από ένα χρόνο πριν), υπάρχει και το εξής σημείο: «Είχαμε έτοιμο έναν σχεδιασμό, ο οποίος στον κύριο κορμό του είχε μία ροή δράσεων για ορθίους, καθώς και ένα κομμάτι για καθήμενους. Περιμέναμε ως την τελευταία στιγμή, μέχρι τις 13 Σεπτεμβρίου, όπου η κυβέρνηση θα ανακοίνωνε νέα μέτρα για τον πολιτισμό. Με μεγάλη απογοήτευση είδαμε ότι δεν έγινε καμία πρόοδος και αυτή τη στιγμή επιτρέπονται στη χώρα μας εκδηλώσεις μόνο για καθήμενους με social distancing (περισσότερα στο ΦΕΚ: τ. Β’ 4214/13-9-2021), ενώ η πληροφόρησή μας είναι ότι το μέτρο αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τέλος του 2021, ακόμα και μέχρι την Άνοιξη του 2022. Είναι αυτονόητο ότι το ADD δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο για καθήμενους, μιας και πρόκειται για μία έντονη γιορτή, χωρίς περιορισμούς». Η ανακοίνωση συνοδευόταν από ένα βίντεο κολάζ από φεστιβαλικές διοργανώσεις σε όλη την Ευρώπη. Όχι με καθήμενους. Κάπως τα έχουν καταφέρει εκεί, έστω και με περιορισμένη πληρότητα.

Ρίχνοντας βέβαια μια ματιά στην καθημερινότητα, ανεξαρτήτως της επιδημιολογικής εξέλιξης, βλέπει κανείς ότι όλες οι δραστηριότητες πασχίζουν να επιστρέψουν στη νόρμα του 2019. Οι άνθρωποι συνωστίζονται όρθιοι. Τελεία. Στα ΜΜΜ (που δεν τα προτιμούν και η κίνηση κάνει τις καθημερινές μετακινήσεις μικρές οδύσσειες), στα γήπεδα που άνοιξαν με προϋποθέσεις αλλά όταν η κάμερα ζουμάρει στην εξέδρα βλέπουμε αγκαλιασμένους οπαδούς να διατυμπανίζουν τον έρωτά τους με τις μανούλες των αντιπάλων. Στις εκκλησίες, φυσικά. Στις λαϊκές αγορές, σε μεγάλα events στο κέντρο της Αθήνας όπως το Ράλι Ακρόπολις και ο ημιμαραθώνιος. Στις κινητοποιήσεις πάσης φύσεως π.χ. για τα εργασιακά, στις εκδηλώσεις μνήμης για τον Παύλο και τον Ζακ, στο Athens Pride που γέμισε και πάλι με χρώμα την πόλη, οι μαθητές ξεκίνησαν μετά από δύο σχεδόν και τα Fridays for Future στο Σύνταγμα για την κλιματική κρίση. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, στα διάφορα κρυφά/(ημι)παράνομα events που βλέπουμε στο timeline και σίγουρα «δεν έχει κορονοϊό». Όπως για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι, κακά τα ψέματα, δεν είχε και στα νησιά.

Μετά από διάφορες φάσεις που ανακηρύξαμε τον κορωνοϊό «εχθρό» και του κηρύξαμε τον «πόλεμο» λες και ψάχνουμε για νέο έπος του ‘40, μάλλον έχουμε συνειδητοποιήσει το εξαρχής καταφανές: οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε με την πανδημία, γιατί η εξαφάνισή της θα είναι σταδιακή κι, ως φαίνεται, αργή. Το έδειξε η ίδια η ζωή, το αντιλήφθηκε και προσαρμόζεται η κοινωνία, κάποια στιγμή -όταν άδειασαν τα ταμεία- το κατάλαβε και η κυβέρνηση. Όλοι πια συμφωνούμε σε κάτι: νέο lockdown δε θα υπάρξει, εκτός αν είναι απόλυτα δραματικά τα νούμερα.

Το μόνο που έχει μείνει να αντιστέκεται είναι ένα γαλατικό ΦΕΚ που εμποδίζει έναν ολόκληρο κλάδο να ξαναβρεί το βήμα του, μας προετοιμάζει για ασυδοσία και πλημμελή έλεγχο όταν αναθεωρηθεί και, κυρίως, αντιμετωπίζει ως εξόχως προβληματικό το σημείο που συναντιέται η πολιτιστική δραστηριότητα με τη νεολαία. Η λογική του κράτους-χωροφύλακα, δηλαδή, που βλέπει τις συναυλίες και τα φεστιβάλ ως τα μέρη που μαζεύονται «μαλλιάδες, αναρχικά ταραχοποιά στοιχεία, τεντιμπόηδες και χουλιγκάνοι».

Από πότε, άραγε, είναι αυτή η εφημερίδα;