Γιατί ο Skrillex είναι ο Τiësto των '10s

Το success story ενός 27χρονου που εντάσσεται στους 10 πιο ακριβοπληρωμένους παραγωγούς των ημερών μας και έχει καταφέρει να κάνει mainstream ένα μουσικό ιδίωμα της υποκουλτούρας. Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση του Skrillex το Σάββατο 2 Μαΐου, στην Αθήνα (Vids)

Wobble – wobble, dubstep. Ένας φίλος λέει ότι όταν ακούει dubstep σκέφτεται τα μηχανήματα του οδοντιατρείου του. Πόσο δίκιο έχει ο φίλος. Ηλεκτρονική μουσική οδοντιατρείου; Νέο ιδίωμα; Ή απλώς μόδα;

Τέλος πάντων, ό,τι κι αν είναι από τα παραπάνω, το dubstep αποτελεί τον ήχο που έχει στιγματίσει τα 10s του νέου αιώνα και δεν μπορεί κανείς να το αφήσει εκτός (Ιεράς) εξέτασης.

Μιλάμε για ένα μουσικό υπο-ιδίωμα που έχει πιάσει κορυφή σε ΗΠΑ και Αγγλία και τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα.

Τα: Benga, Nero, Knife Party, Cryptex, Kill the noise, 12th planet, Zedd, μπορεί να σου ακούγονται άγνωστα ονόματα, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον μέσο πιτσιρικά που βγαίνει στα club της πόλης του.

Και στην κορυφή της νταπστεπικής πυραμίδας, πέραν από τον Ιερέα της ποιότητας του νέου electro χώρου, Deadmau5, κάθεται ο κατά πολύ πιο εμπορικός και πολυτιμημένος από την mainstream κουλτούρα, Skrillex.

Ωπ, το “Skrillex” κάτι σου θύμισε ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα σχετικά με το τι είναι το dubstep ε; Λογικό. Μιας και ο τύπος, μέσα σε πέντε χρόνια έχει βάλει μια “περιθωριακή” μουσική στα μεγάλα ραδιόφωνα και καταφέρνει να γεμίζει ολόκληρα στάδια στα 27 του χρόνια.

Πώς έκαναν οι Sex Pistols εμπορικό το punk; Κάπως έτσι (κι ας πέσει φωτιά να κάψει όποιον ισχυρίζεται κάτι τέτοιο).

Στα 27 του χρόνια λοιπόν. Ηλικιακά κοντά στον μέσο πιτσιρικά που λέγαμε παραπάνω, ξέρει τι θέλει να ακούσει ο ακροατής του, πιάνει την ανάγκη και την κάνει ήχο. Όχι, δεν την κάνει τραγούδι με την παραδοσιακή έννοια της ανάπτυξης της μελωδικής γραμμής, την κάνει ήχο, επαναλαμβάνω.

Ο κατά κόσμον Σόνι Τζον Μουρ ξεκίνησε να παίζει στους post-hardcore “From First to Last” και κάπου στο 2009 κατάλαβε ότι αυτή η Αμερικανική σκηνή του μετα-emo κιθαριστικού τόνου είχε πάρει την κάτω βόλτα. Κάπως έτσι, “πήδηξε από το καράβι” αυτού του χώρου, άλλαξε όνομα και στυλ και κρέμασε την κιθάρα του, κρατώντας όμως τις κατάλληλες διασυνδέσεις στη μουσική βιομηχανία.

Μπήκε στο στούντιο και αποφάσισε να παιδέψει τα “ψαγμένα” ηλεκτρονικά ακούσματα του, κάνοντας τα πιο “γκλαμουράτα” έτσι ώστε να μπορούν να παιχτούν (και) στο MTV και την Ίμπιζα. Ό,τι έκανε και ο Tiësto κάμποσα χρόνια πριν δηλαδή.

Άλλος χώρος, άλλο πεδίο, ίδια λογική και συγκυρία.

Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα του -νέα- dubstep ηλεκτρονικά κομμάτια ακούγονταν σε πρώτο χρόνο πιο “underground”.

Άκου αυτό από το 2010

και μετά αυτό από το 20154:

Πάμε και μια σύγκριση με κομμάτια του Ολλανδού Tiësto.

Από το 2001:

Και από το 2015 (σου θυμίζει Vegas έτσι δεν είναι;):

Συνεχίζουμε.

Η λογική του Skrillex είναι η εξής, όπως την έχει αναπτύξει μόνος του σε συνέντευξη του στο NME.

“Θυμάμαι που είδα τους Daft Punk το 2007. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι στο κοινό υπήρχαν Αφροαμερικανοί, λευκοί, Ασιάτες, rappers, rockers, hipsters και mainstream τύποι. Είχαν μαζευτεί όλοι για να δουν τους Daft Punk. Το ίδιο συμβαίνει και στις δικές μου εμφανίσεις. Μου αρέσει που η μουσική μου ενώνει τόσο ετερόκλητο κοινό. Πάντα πίστευα ότι θα ήταν διασκεδαστικό να φτιάχνω μουσική που θα μπορούσαν να απολαύσουν τόσο οι φίλοι του rock όσο και του hip hop”.

Είτε σου αρέσει είτε όχι αυτό που κάνει, γιατί σίγουρα δεν είναι και Radiohead το τελικό αποτέλεσμα, ούτε έχει βέβαια τις ίδιες προθέσεις, η δουλειά του Αμερικανού παραγωγού έχει αυτή την “κοινωνική κόλλα”. Το αυτό ισχύει και για τα έργα του Tiësto.

Και εδώ να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανείς από τους δύο αυτούς DJ δεν είχε ποτέ την πρόθεση να μείνει στο καλλιτεχνικό στερέωμα φέροντας μπροστά από το όνομα του τον προσδιορισμό “ποιοτικός”. Και οι δύο απευθύνονται στο ευρύ κοινό, λογικό να έχουν και τους haters τους.

Η επιτυχία του Skrillex δεν πιστώνεται στα μέσα που παίζουν τα κομμάτια του ούτε στα καθόλα υπερκετιμημένα βραβεία Γκράμι, αλλά αποδίδεται μέσα από τις πωλήσεις που κάνει.

Πολλοί λένε ότι ο νεαρός DJ έχει καταφέρει να “ξυπνήσει” τη rave νοσταλγία σε εκείνους που σήμερα ακούνε 90s όπως οι λίγο μεγαλύτεροι, άκουγαν κάποτε τους ύμνους των 80s στα πάρτι τους. Μια rave νοσταλγία που υλοποιείται όχι μέσα από τις κοινές μουσικές γραμμές και αναφορές μιας και δεν υπάρχει καμία σχέση στα ιδιώματα, αλλά στον τρόπο προώθησης.

Ο Σόνι Τζον Μουρ, ειδικά πριν γίνει πολύ γνωστός, έκανε ρεκόρ εμφανίσεων σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ παίζοντας κυριολεκτικά παντού. Σε αποθήκες, σε τοπικά club, σε open πάρτι, οπουδήποτε τον καλούσαν. Φυσικά, με τα χρόνια το κασέ του άρχισε να ανεβαίνει.

Έχοντας μαζί του ονόματα όπως ο συμπατριώτης του Diplo και οι Βρετανοί Ragga Twins κυκλοφόρησε τον τελευταίο του δίσκο μέσα από ένα κρυπτικό app, δείχνοντας ξεκάθαρα πως απευθύνεται στο κοινό των νέων τεχνολογιών.

Όπως κάποτε ο Tiësto απευθυνόταν σε εκείνους που στρέφονταν στο CD εγκαταλείποντας το βινύλιο και τις κασέτες.

Και για να συνεχίσουμε τις συγκρίσεις, όταν δεν έχεις πάντα “δυνατά” βέλη στη φαρέτρα σου, τότε πρέπει να κάνεις τις κατάλληλες συμμαχίες.

Η πιο γνωστή του Skrillex ήταν εκείνη με τους Korn αλλά και με τον Damian Marley.

Ιδού και το αποτέλεσμα, που ομολογουμένως ξεφεύγει από αυτό που σήμερα ονομάζεται dubstep:

Από ένα dubstep που επί της ουσίας δεν υπηρετεί απόλυτα ο Skrillex και δεν θα διστάσει να εγκαταλείψει όταν περάσει η μπογιά του για να καταφύγει σε άλλα μουσικά μονοπάτια. Μικρός είναι ακόμα άλλωστε.

Παρακάτω, ο Τiësto τιμά τον Skrillex μιξάροντας live το “Cinema” όπως το έχει αποδώσει ο Skrillex, μιας και στην πραγματικότητα είναι κομμάτι του τεράστιου Benny Bennasi. Χάθηκες;

Τελευταία κοινή αναφορά για τους δύο DJ.

Οι οπαδοί τους κατά διαστήματα πίστεψαν ότι πέθαναν. Φήμες για τον θάνατο του Τiësto από έκστασι και χάπια ή από τροχαίο, φήμες και για τον θάνατο του Skrillex από μια σπάνια ασθένεια.

Το hashtag #ripskrillex ήταν ένα από τα πλέον διαδεδομένα για την περασμένη χρονιά. Μετά έδωσε μια συνέντευξη ο ίδιος και είπε “είμαι ζωντανός guys” και οι οπαδοί του ηρέμησαν. Μέχρι νεωτέρας.

Αντί επιλόγου

Χωρίς να κρίνω τη μουσική του, κρίνω κινήσεις και νοοτροπίες που έχει δείξει πως ασπάζεται ως καλλιτέχνης. Λίγο πολύ το success story του Μουρ χτίστηκε πάνω στην αμεσότητα του. Μιλάει με τους fans του, απαντάει στα περισσότερα μηνύματα που δέχεται, δίνει αρκετές συνεντεύξεις στις οποίες δεν λέει τέρατα και κυρίως, προτρέπει εκείνους που δεν έχουν χρήματα να “κατεβάσουν” τη δουλειά του μέσω της πειρατείας. Παράλληλα, υπόσχεται δώρα και exclusive προσφορές σε όσους αγοράζουν τα cd ή τα βινύλια του (γιατί δεκαπέντε χρόνια μετά το τέλος των 90s το βινύλιο έχει επιστρέψει στο μουσικό στερέωμα).

Πριν λίγες ημέρες άλλωστε, ο Skrillex έκανε ένα 24ωρο (!) dj set με τον Diplo στο Λος Άντζελες το οποίο μεταδόθηκε τσάμπα με live streaming για τους ακροατές τους και έληξε με την επέμβαση της αστυνομίας.

Στο δια ταύτα, ο Skrillex έχει καταλάβει πως αν δεν έχεις το ταλέντο να ορίσεις εσύ την εποχή σου, τότε πρέπει να προσαρμοστείς με τον καλύτερο τρόπο σε αυτή και να την κάνεις να “δουλέψει” υπέρ σου. Και σε αυτό είναι καλός. Πολύ καλός για την ακρίβεια.

Για όσους θέλουν να τον δουν με τα ίδια τους τα μάτια, ο Skrillex έρχεται στην Αθήνα το Σάββατο 2 Μαΐου, και συγκεκριμένα στο Gazi Music Hall (Ιερά Οδός 7-13, Γκάζι).