ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΒΑΛΙΑΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ”
Λίγο πριν την παρουσίαση στις 20 Μαρτίου στο Πολεμικό Μουσείο ο δημοσιογράφος εξηγεί στο Magazine γιατί έγραψε το βιβλίο “Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια” (εκδόσεις Πεδίο).
“Μια σχέση πατρωνίας”, έτσι χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Χαρβαλιάς τη σχέση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Μια σχέση που όπως περιγράφει στο βιβλίο του “Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια” (εκδόσεις Πεδίο- προλογίζει ο πρώην Πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής) έχει ξεκινήσει από την εποχή του Όθωνα και τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους.
“Η πατρωνία αυτή, επειδή συνδέεται με οικονομικούς όρους, είναι δυστυχώς, όσο απεχθής και αν είναι, αναπόφευκτη για την ελληνική πολιτική τάξη που είναι εξαρτημένη από τους Γερμανούς”, θα συμπληρώσει.
Με τη ματιά του ερευνητή αλλά και του δημοσιογράφου ο Γιώργος Χαρβαλιάς μαζεύει όλα όσα αφορούν τις οξυμένες περιόδους της Ευρώπης και της Ελλάδας. Ο Εθνικός Διχασμός στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κατοχή, το μεταπολεμικό “θαύμα” της ανακατασκευής της Γερμανίας, η ανάδειξη της ως “αρχηγού της Ευρώπη”, τα μνημόνια και ο κορονοϊός.
Ο Χαρβαλιάς επικεντρώνεται αρκετά στο γεγονός ότι η Γερμανία δεν προχώρησε σε αποναζιστικοποίηση και ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει στις γερμανικές ελίτ το αφήγημα της κυριαρχίας στον ευρωπαϊκό χώρο.
Προφανώς, είναι κυρίαρχο το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων και παρουσιάζονται οι λόγοι της ανικανότητας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού να τις διεκδικήσει. Όπώς λέει και ο ίδιος στη συνέντευξη, το βιβλίο του αποτελεί και μια προσπάθεια να μην ξεχαστεί ποτέ πώς η Ελλάδα δεν αποζημειώθηκε ποτέ από τα δεινά που της προκάλεσαν οι Ναζί στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε τόσο πολύ με τους Γερμανούς και τις σχέσεις τους με την Ελλάδα;
Σταύρο, κοίταξε προταντάμωσα τους Γερμανούς, για την ακρίβεια τον γερμανικό μιλιταρισμό. όταν έκανα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Εκεί, θέλοντας και μη, όταν μελετάς στρατιωτική ιστορία, έρχεσαι αντιμέτωπος με την Γερμανία, η οποία ήταν πρωταγωνίστρια σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τους οποίους θα σου έλεγα ότι προκάλεσε. Αυτό ήταν το πρώτο αντάμωμα. Ξανασυναντήθηκα μαζί τους, ως νεαρός διπλωματικός συντάκτης, όταν κάλυπτα στη δεκαετία του ‘90 τη γιουγκοσλαβική κρίση και εκεί, δεν σου κρύβω, ότι σοκαρίστηκα κάπως βλέποντας τα οξυμένα γεωστρατηγικά ανακλαστικά τους.
Θυμάμαι τον Χανς Γκένσερ που σαν αρπακτικό στην κυριολεξία βίασε την ανεξαρτησία των δύο πρώην Γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών, της Κροατίας και της Σλοβενίας, που όπως ξέρεις οι Γερμανοί θεωρούν ζωτικό χώρο. Και μετά θυμάμαι τη μοχθηρία απέναντι στη Σερβία και τη συμμετοχή της Γερμανίας στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς σ’ έναν παλιό τόπο του εγκλήματος. Γιατί και η Γιουγκοσλαβία, όπως και η Ελλάδα, γνώρισε πολύ άγρια γερμανική κατοχή. Από κει και πέρα στο Μάαστριχτ, πάλι νεαρός δημοσιογράφος, είδα πως φόρεσαν τον πρώτο δημοσιονομικό κορσέ στην Ευρώπη.
Μετά ήρθαν τα μνημόνια. Και ο κορονοϊός που αν θυμάσαι στην αρχή επέδειξαν μία αρπακτική διάθεση αλληλεγγύης ως προς τους υπόλοιπους.Φρόντισαν οι ίδιοι να πάρουν αναπνευστήρες τις μάσκες και λοιπά και δεν έδωσαν δεκάρα. Μπλόκαραν μετά την οικονομική βοήθεια, το ευρωομόλογο.
Έτσι στα χρόνια του κορονοϊού συνέδεσα όλα αυτά τα γεγονότα και είδα ότι τα παραπάνω αποδεικνύουν ένα συγκεκριμένο συμπεριφορικό σύνδρομο της γερμανικής ελίτ, αν μη τι άλλο.
Είναι και το ελληνικό case, το οποίο είναι η επιτομή όλου αυτού του συμπεριφορικό συνδρόμου και με απασχόλησε περισσότερο. Το βιβλίο ξεκίνησε γερμανοκεντρικό και έγινε περισσότερο ελληνοκεντρικό.
Τι αντίληψη έχουμε για τους Γερμανούς στην Ελλάδα;
Μετράνε και οι ίδιοι οι Γερμανοί να ξέρεις από το μνημόνιο και μετά. Μετράνε τη γνώμη των Ελλήνων απέναντι στη Γερμανία και είναι αρνητική σε υψηλά ποσοστά.
Γιατί;
Είναι τρεις οι λόγοι. Ο πρώτος είναι η εμπειρία της κατοχής. Ο δεύτερος είναι τα μνημόνια και ο τρίτος είναι η παραδοσιακή σχέση που έχει η Γερμανία με την Τουρκία από την εποχή του Κάιζερ.
Στον Εθνικό Διχασμό όμως και στην Κατοχή υπήρχε ένα κομμάτι του ελληνικού λαού που τους συμπαθούσε. Και στην Κατοχή προτιμούσαν να πάνε με τους Γερμανούς παρά να πουν ότι πάμε με τους κομμουνιστές.
Πιάνεις ένα σκοτεινό σημείο της ελληνικής ιστορίας. Αυτό το κομμάτι ήταν πάντα πάρα πάρα πολύ μικρό, μειοψηφικό. Το βλέπανε και οι ίδιοι οι Γερμανοί και στην περίοδο της Κατοχής, δηλαδή και πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε πολύ μεγαλύτερη αγγλοφιλία απ’ ότι γερμανοφιλία. Ωστόσο, υπάρχει μια ελίτ και στην Ελλάδα, η οποία έχει δεσμούς, αν θες καλύτερα, ένα είδος διαπλοκής με γερμανικά οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα και προωθεί γερμανικές επιδιώξεις, όπως είδαμε πολύ άμεσα και στην εποχή μας στην περίπτωση της Siemens. Ο πατέρας του Χριστοφοράκου ήταν ένας γιατρός ο οποίος είχε περάσει από δωσιλογικό δικαστήριο γιατί κατέδιδε τους συναδέλφους του γιατρούς που έδιναν βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού σε Έλληνες αναξιοπαθούντες πολίτες. Πέρασε από δικαστήριο μεταπολεμικά, αθωώθηκε. Είχε περιουσία μεγάλη, δεν ξέρω πώς την απέκτησε. Έστειλε τον Χριστοφοράκο, τον γνωστό στην Γερμανία. Εκπαιδεύτηκε. Ήρθε εδώ επικεφαλής της Siemens και εκμαύλισε, όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Είναι και κάπως εύκολο να εκφυλίσεις το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Το πιο εύφορο έδαφος βρήκανε. Η ελληνική πολιτική σκηνή από την εποχή γενέσεως του νεώτερου ελληνικού κράτους μαστίζεται από σκάνδαλα, μαστίζεται από περιπτώσεις εκμαυλισμού και δωροδοκίας και στις περισσότερες από αυτές πρωταγωνιστής είναι ο ξένος παράγοντας. Δηλαδή, τα παίρνουν από ξένους. Είναι υπάλληλοι ξένων. Αυτό είναι μια τραγική διαπίστωση.
Ποια είναι τα κομβικά σημεία των ελληνογερμανικών σχέσεων;
Ξεκινάμε από την έλευση του Όθωνα. Ψάχνουν εκεί πέρα βασιλιά για το νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο και βρήκαν έναν Βαυαρό. Ήρθε εδώ και έχουμε την περίοδο της Βαυαροκρατίας, όπου μπήκαν κάποιες στοιχειώδεις δομές κράτους στη δικαιοσύνη, στους δήμους, στην αυτοδιοίκηση αλλά ταυτόχρονα και μια στρατιά Βαυαρών έτρωγε από τον δημόσιο κορβανά, με αποτέλεσμα την δεύτερη ελληνική χρεοκοπία. Η Βαυαροκρατία ήταν πάρα πολύ αντιπαθής στην Ελλάδα, δηλαδή και ο Όθωνας και η Αμαλία ήταν πρόσωπα χαμηλότατης δημοφιλίας.
Τους διώξαμε.
Φύγανε μαύρη νύχτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι από αυτούς τους 10.000 Βαυαρούς που είχαν έρθει μαζί με τον Όθωνα, ως στρατιώτες και διοικητικοί υπάλληλοι, ελάχιστοι μείνανε μετά την απομάκρυνση του Όθωνα στην Ελλάδα.Υπάρχουν κάποιοι με γερμανικά ονόματα που είναι απόγονοι εκείνης της αυλής, αλλά είναι ελάχιστοι. Ο Όθωνας δηλαδή, ήρθε και απήλθε, δεν άφησε πίσω του κάποια σοβαρή κληρονομιά.
Η ελληνική πολιτική σκηνή από την εποχή γενέσεως του νεώτερου ελληνικού κράτους μαστίζεται από σκάνδαλα, μαστίζεται από περιπτώσεις εκμαυλισμού και δωροδοκίας και στις περισσότερες από αυτές πρωταγωνιστής είναι ο ξένος παράγοντας.
Από κει και πέρα, μετά το δεύτερο κομβικό σημείο ο Εθνικός Διχασμός, δηλαδή η παρέμβαση της Γερμανίας στη βασιλική αυλή με τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί και την αδελφή του Κάιζερ, οπότε καταλαβαίνεις τι ωραία που έδενε το γλυκό. Από από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Βενιζέλος που ακολουθούσε μια πιο αγγλόφιλη πολιτική, η οποία ήταν και πιο κοντά στα συμφέροντα της χώρας.
Άρα, οι Γερμανοί είναι βασικοί παίκτες στην ελληνική πολιτική ζωή από την αρχή του ελληνικού κράτους.
Ασφαλώς, διότι το ελληνικό κράτος από τη γέννησή του υπήρξε οικονομικά εξαρτημένο με δάνεια. Από κει και πέρα θέλω να ξέρεις και ο Εμφύλιος σε ένα βαθμό υπήρξε απόρροια γερμανικού δακτύλου.
Με ποια έννοια το λέτε αυτό;
Οι Γερμανοί βλέποντας ότι χάνουν τον πόλεμο και κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, ήθελαν να διαφυλάξουν τα νώτα τους. Γι’ αυτό ενθάρρυναν τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και την “κομμουνιστοφαγία”. Η να το πω αλλιώς, τη δαιμονοποίηση του κομμουνιστικού κινδύνου στην αστική τάξη. Οι Γερμανοί τα πρωτοείπαν αυτά και οι Γερμανοί βρήκαν πρόθυμους Έλληνες να υπηρετήσουν στα Τάγματα Ασφαλείας και πολιτικούς σαν τον Ράλλη στις δοσιλογικές κυβερνήσεις.
Θίγεται και στο βιβλίο ότι οι Γερμανοί δεν τιμωρήθηκαν όσο έπρεπε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πώς θα έπρεπε να τιμωρηθούν παραπάνω κατά τη γνώμη σας;
Υπήρχε πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, δεν θα σου έλεγα τιμωρίας αλλά συνέτισης.Το είχαν εκπονήσει ο Ρούσβελτ με τον Τσώρτσιλ και το Στάλιν. Ο Ρούσβελτ είχε έναν πολύ χαρισματικό υπουργό Οικονομικών, τον οποίο αναφέρω στο βιβλίο τον Χένρι Μοργκεντάου, που πάρα πολύ σοκαρισμένος κάποια στιγμή άκουσε τον Ρούσβελτ να λέει “κοίταξε, έχω απηυδήσει με τους Γερμανούς. Κάνανε δύο Παγκοσμίους Πολέμους, τώρα να βρούμε ένα σχέδιο να τους στειρώσουμε.” Πήγε να πέσει από την καρέκλα του.Του λέει “Πρόεδρε, αυτά δε γίνονται, αλλά θα σου φτιάξω εγώ ένα σχέδιο για τη Γερμανία, όπου δεν θα μπορέσει ποτέ να ανορθωθεί η βιομηχανία της. Το πολύ πολύ θα παράγουν”, του είπε χαρακτηριστικά, “από σεσουάρ μέχρι τοστιέρες”. Αυτό είναι το περίφημο σχέδιο Μοργκεντάου. Δυστυχώς ο Ρούσβελτ πέθανε νωρίς. Ο Τρούμαν που ανέλαβε τον έδιωξε κακήν κακώς τον Μοργκεντάου και εκείνη την περίοδο αναδύθηκε εντέχνως η “κόκκινη αρκούδα”, η “σοβιετική απειλή”, οπότε η τιμωρία της Γερμανίας πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Γιατί χρειαζόταν ένα ανάχωμα;
Ακριβώς.
Αν το κρίνεις με τα δεδομένα της εποχής και με το ψυχροπολεμικό κλίμα, μπορείς να πεις ότι όλα αυτά γίνονταν για ένα σκοπό.
Το ψυχροπολεμικό κλίμα, το οποίο δεν θα υπήρχε σε αυτή την ένταση αν ο Ρούσβελτ ζούσε ακόμα, ήταν και απόρροια της διαπλοκής συμφερόντων στις δύο ακτές του Ατλαντικού. Δηλαδή, υπήρχαν αμερικανικά κέντρα τα οποία συμπαθούσαν και είχαν εξάρτηση με αντίστοιχους οίκους βιομηχανικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας στη Γερμανία και διαπνέονταν από ρωσοφοβία. Και τα αμερικανικά Μέσα εκείνης της εποχής την ανέδειξαν με πολύ υψηλούς τόνους, υψηλότερους από την πραγματικότητα. Η Ρωσία είχε βάλει ένα φραγμό σε αυτά που είχε πάρει με στρατιωτικά μέσα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει ντου και να πάει ακόμα δυτικότερα. Ό, τι πήρε πήρε, και αυτό το πήρε επειδή καθάρισε τη μπουγάδα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είχε μετά κάποια πρόθεση να αμφισβητήσει την ύπαρξη της Ομοσπονδιακής Δυτικής Δυτικής Γερμανίας και άλλων κρατών δυτικότερα. Υπήρχε κάποιο στοιχείο υπερβολής στην ανάδειξη της σοβιετικής απειλής της κόκκινης αρκούδας και πάει λέγοντας.
Από την άλλη τι έπρεπε να γίνει, να αφανίσουμε τους Γερμανούς από προσώπου γης;
Κοίταξε, καμιά φορά τσακώνομαι με ένα φίλο μου που εκτιμώ πολύ από την πολιτική για το σχέδιο Μοργκεντάου. Εξαρτάται πόσο βαριά εισπράττει κανείς τη σημερινή επιβολή της Γερμανίας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Υπάρχει μια θεωρία ότι η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να υπάρξει οικονομικά χωρίς τη γερμανική ατμομηχανή. Υπάρχει και η θεωρία την οποία ο Μοργκεντάου προσπάθησε να περάσει: ότι αν διαμοιράζονταν τα ιμάτια της Γερμανίας σε όλες τις χώρες στις οποίες καταδυνάστευσε και καταλήστευσε, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, τότε η Ευρώπη θα ήταν πολύ καλύτερα τα επόμενα χρόνια. Εγώ συμμερίζομαι την άποψη ότι θα μπορούσε να είναι ένα είδος Ελβετίας ή Ολλανδίας. Δεν χρειάζεται να έχει τέτοια βιομηχανική παραγωγή και να εξάγει εις βάρος των άλλων.
Οι Γερμανοί βλέποντας ότι χάνουν τον πόλεμο και κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν από την Ελλάδα, ήθελαν να διαφυλάξουν τα νώτα τους. Γι’ αυτό ενθάρρυναν τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και την “κομμουνιστοφαγία”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πάντως που έχει σαν κέντρο τη Γερμανία έφερε και ειρήνη στην Ευρώπη. Η κατάσταση στην Ευρώπη τώρα οφείλεται και σε αυτούς.
Καταρχας, αυτή η κατάσταση δεν με ικανοποιεί απόλυτα. Κατά δεύτερον, η Γερμανία μπήκε στις συλλογικές ευρωπαϊκές δομές παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό. Εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα την επιφυλακτικότητα των Γάλλων, οι οποίοι υποφέρουν από ένα σύνδρομο Στοκχόλμης έναντι των Γερμανών. Ενώ μπήκε σεμνά και ταπεινά, άλωσε στην πορεία όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Δηλαδή αυτή τη στιγμή ελέγχει τα πάντα η Γερμανία.
Είναι μια αποτυχία της ελληνικής πολιτικής σκηνής ότι ποτέ δεν κατάφερε να διεκδικήσει σωστά τις αποζημιώσεις από την Κατοχή;
Ασφαλώς, αλλά αυτό είναι απόρροια της εξάρτησης που σου είπα . Δηλαδή όταν μια χώρα είναι οικονομικά εξαρτημένη και ψάχνει ελεημοσύνη δεξιά και αριστερά, είναι δύσκολο να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε τέτοια τέτοια ζητήματα. Βέβαια, τώρα από τις 17 Απριλίου του 2019, λίγες μέρες πριν παραδώσει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε ένα ομόφωνο ψήφισμα για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων που το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους τις προσδιορίζει σε 240 δις και άλλα 10,3 δις το λεγόμενο κατοχικό δάνειο. Ομόφωνα ψηφίστηκε ακόμα και από τη Χρυσή Αυγή. Το ψήφισμα υποχρεώνει στο εξής όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις να το θέτουν στην ατζέντα των διμερών επαφών με τους Γερμανούς. Όσο το βλέπεις αυτό, άλλο τόσο το βλέπω και εγώ.
Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν το θέτει;
Ο Μητσοτάκης είχε μια πολύ περίεργη διατύπωση όταν συναντήθηκε με τον Σολτς, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να μπει και μια πενιά για τις αποζημιώσεις. Είπε όμως, ότι ναι μεν είναι μια ανεπίλυτη εκκρεμότητα, η οποία όμως δεν σκιάζει τις λαμπρές ελληνογερμανικές σχέσεις. Σοφόν το σαφές, που λέγανε και οι αρχαίοι Έλληνες.
Υπάρχει περίπτωση να βγει ποτέ κάτι με αυτο; Γιατί έχουν περάσει και 80 χρόνια σχεδόν.
Μια στόχευση, με τις ελάχιστες δυνάμεις που διαθέτω, του βιβλίου ήταν κι αυτή. Γι αυτό θα γίνουν παρουσιάσεις σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Ξεκινάμε στις 20 Μαρτίου στο Πολεμικό Μουσείο, παρουσία του Κώστας Καραμανλή και ως ομιλητής θα είναι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος. Ήδη αυτό αποδεικνύει ότι κάποιοι στο πολιτικό φάσμα τολμούν να μιλήσουν για το θέμα.
Στον πρόλογο ο Κώστας Καραμανλής γράφει ότι πιθανότατα να έχετε αδικήσει και κάποιον άνθρωπο. Μήπως εννοεί τον θείο του;
Όχι, δεν εννοεί αυτόν. Ίσα ίσα έχει μια πολύ αντικειμενική μεταχείριση στο βιβλίο, και αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μάλλον ευχαριστημένος θα ήταν. Μπορεί να εννοεί από γερμανικής πλευράς. Είμαι σκληρός στις αναφορές στη μεταπολεμική περίοδο για την κυβέρνηση Αντενάουερ. Όπως θυμάσαι τώρα Αντενάουερ που ήταν φίλος με τον Εθνάρχη και είχαν μια λειτουργική σχέση. Παρόλα αυτά, ο Αντενάουερ, όπως γράφω στο βιβλίο μου, ήταν αυτός που ανέλαβε τη μη αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας, δηλαδή έφερε στο στενό του επιτελείο καραμπινάτους Ναζί.
Η απόφαση να ξεκινήσει να φτιάχνει όπλα η Γερμανία για τον στρατό της πώς σας φαίνεται;
Για πες μου εσύ τι ανάγκη είχε; Με έναν επαγγελματικό στρατό 200.000, τι ανάγκη είχε να προσθέσει άλλα 100 δις στον αμυντικό προϋπολογισμό της; Και μάλιστα από Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους στην κυβέρνηση. Ο Πούτιν δηλαδή έχει καμία διάθεση να επεκταθεί στη Γερμανία; Αυτά είναι τρελά πράγματα που ακούμε και βλέπουμε.
Τον τωρινό πρωθυπουργό τον έχετε καλέσει στην εκδήλωση;
Έχω καλέσει ονομαστικά όσους θέλω να τιμήσω και να με τιμήσουν. Φυσικά, η είσοδος είναι ελεύθερη. Δεν έχω όμως την αίσθηση ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επιμορφωθεί επί του θέματος, δεδομένης και της θέσεως της δηλώσεως που σου είπα πριν.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πως αν το είχατε γράψει τα πρώτα χρόνια των μνημονίων θα είχε ξεπουλήσει;
Ναι,αλλά δεν είχα χρόνο χρόνο. Δυστυχώς βρήκα την περίοδο της αυτοεξορίας του κορονοϊού.
