HOUSE OF THE DRAGON: ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΛΑΣΜΟΣ

Ό,τι συναισθηματικό αντίκτυπο δεν μπόρεσε να έχει μια σεζόν ολόκληρη γεμάτη έριδες, πάθη, προδοσίες και σφαγές, την είχε για το House of the Dragon μία και μόνο σκηνή, ενός ερειπωμένου βασιλιά που προσπαθεί να κάνει μια τελευταία πεισματάρικη πράξη υπέρ του δικαίου με ό,τι ανάσες απομένουν στο διαλυμένο κορμί του.

Άλλο ένα από αυτά τα «και τώρα πεταγόμαστε μερικά χρόνια μετά, στη διάρκεια ενός απογεύματος» επεισόδια με την οικογένεια να έρχεται ξανά μαζί για πρώτη φορά ύστερα από καιρό– με εκρηκτικά αλλά και συγκινητικά αποτελέσματα.

Αφορμή είναι ο Κόρλις ο Βελάριον που πληγώνεται θανάσιμα σε αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο στα Στέπστοουνς («δεν την κερδίσαμε αυτή τη μάχη πριν χρόνια;» ακούγεται στο επεισόδιο) δημιουργώντας έτσι ένα ζήτημα διαδοχής στο Ντριφτμαρκ. Ο Βέμοντ, που σε γενικές γραμμές μοιάζει με κάθε επεισόδιο που περνάει να φτάνει και πιο κοντά στην τρέλα (από τις συνεχείς του ήττες στο μεγάλου συμβούλιο του King’s Landing μέχρι τη στιγμή που βρήκε τον γιο του ψητό), λέει στη Ρένις πως εκείνος ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να είναι ο διάδοχος γιατί νοιάζεται για την οικογενειακή του γραμμή και «να μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε τι εννοώ». (Δεν το είπε έτσι, αλλά αυτό εννοούσε.)

Το ζήτημα φτάνει στο King’s Landing, όπου τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ στα 6 χρόνια που μεσολάβησαν. Η Άλισεντ κι ο Όττο ποτίζουν τον Βισέρις με ένα μίγμα που τον κρατά καθηλωμένο στο κρεβάτι, σε συνδυασμό με το σώμα του που εδώ και καιρό τον εγκαταλείπει, κομμάτι-κομμάτι. Ουσιαστικά, οι Χαϊτάουερ αυτή τη στιγμή κυβερνούν το Γουέστερος.

Η Ρενίρα κι ο Ντέιμον, που πλέον έχουν κάνει δύο παιδιά (τον Έγκον τον Νεότερο και τον Βισέρις τον Νεότερο), ταξιδεύουν στο παλάτι με όλη την οικογένεια, καθώς η υπεράσπιση της διαδοχής στο Ντριφτμαρκ θα είναι μεγάλης σημασίας: Αν συνεχιστεί κι επικυρωθεί η αμφισβήτηση, τότε οπωσδήποτε χάνεται ένα ακόμα πάτημα για την διαδοχή της Ρενίρα.

Φτάνοντας στο παλάτι, ήδη είναι σα να διαπιστώνουν κατευθείαν τι έχει μείνει πίσω– ίσως η αποχώρηση από εκεί να ήταν λάθος, καθώς όπως γράφαμε και την προηγούμενη εβδομάδα η ισχύς, η αληθινή δύναμη, δεν είναι απλά μερικοί κανόνες τυπωμένοι σε ένα χαρτί, αλλά και μια διαρκής υπενθύμισή της. Με το να μην είναι εκεί, η Ρενίρα κι ο Ντέιμον άφησαν την Άλισεντ και τον Ότο να γίνουν οι ντε φάκτο κυβερνώντες. Ακόμα και καλά να ήταν ακόμα ο Βισέρις θα ίσχυε αυτό, πόσο μάλλον τώρα που είναι σε αυτή την κατάσταση.

Ο Όττο κάθεται λοιπόν στον Iron Throne κι είναι έτοιμος να ακούσει τις δύο πλευρές, δίχως φυσικά να υπάρχει αμφιβολία για την απόφασή του. «Την απόφαση του θρόνου», υποτίθεται. Λίγο όμως νωρίτερα, η Ρενίρα καθώς στέκεται δίπλα στο κρεβάτι του πατέρα της, που τώρα πια αδύναμος, δυσκολεύεται ακόμα και να αναπνεύσει, φορώντας επιδέσμους στο μισό του κεφάλι, του ζητά να πάρει θέση αλλιώς όλα θα χαθούν– κι η προφητεία μαζί. Δεν είναι κι η ίδια ακόμα 100% σίγουρη για το ρόλο της σε όλο αυτό, αλλά είναι σα να λέει: Αν όντως πιστεύεις ότι εγώ πρέπει να είμαι όντως η διάδοχος, απλά κάνε κάτι για αυτό.

Καθώς λοιπόν συμβαίνει αυτή η διαμάχη για τη διαδοχή του Κόρλις του Βελάριον (που εικάζουμε όλοι με ευκολία τι αποτέλεσμα θα είχε), ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και ο φρουρός ανακοινώνει την είσοδο του βασιλιά Βισέρις. Εκείνος, ένα απομεινάρι ανθρώπου, ένας σκελετός κινούμενος πρακτικά από τη δύναμη της θέλησης και μόνο, περπατά αργά προς το θρόνο. «Θα καθίσα εγώ σήμερα στο θρόνο», λέει στον εμβρόντητο Όττο Χαϊτάουερ καθώς ορδές θεατών πανηγυρίζουν σα να έβαλε ξανά γκολ ο Χαριστέας.

Ο Πάντι Κόνσινταϊν είναι εκπληκτικός σε όλες αυτές τις σκηνές που ο Βισέρις υποφέρει, διοχετεύοντας ερμηνευτικό πόνο μέσα από μια γκροτέσκα, θλιβερή φιγούρα φτιαγμένη ως μια συνένωση μακιγιάζ και CGI. Εύκολο εκεί μέσα να χαθεί ο ηθοποιός, όμως ο βετεράνος δίνει τεράστιο βάρος σε κάθε λέξη και κάθε ξεφύσημα του ήρωά του. Σε έναν θρίαμβο, την ίδια στιγμή, της συνέπειας με την οποία έχει παρουσιαστεί από την πρώτη στιγμή ο συγκεκριμένος χαρακτήρας.

Τόσο οπτικά, μιας και παραμένει εκεί, ακλόνητος όσο γύρω του αλλάζει το καστ, αλλά και χάρη στο πώς τα χρονικά άλματα αποτυπώνονται πάνω του όχι με κάποιο recast ή κάποια σκηνή μακρών επεξηγήσεων, αλλά με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: Με τα σημάδια του χρόνου στο σώμα του, στο βάδισμά του, στο βλέμμα και την ομιλία του. Παράλληλα, όντας ο μοναδικός ίσως χαρακτήρας που η σειρά βλέπει ευθέως ως θετικό, ως ηθικό ήρωα, έναν επίμονο παράγοντα του καλού, της λογικής και της σταθερότητας, αυτή του η τελική αγωνιώδης προσπάθεια εξισορρόπησης αποτελεί αναπόφευκτα το κεντρικό δραματικό σημείο της σειράς ως τώρα.

Πράγματι, κατά την εμφάνισή του οι πάντες σωπαίνουν και είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ό,τι αποφασίσει– λέει κάτι ενδιαφέρον το ότι ακόμα και τώρα, κανείς στην ουσία δεν αντικρούει ευθέως τον Βισέρις, σα να πρόκειται για μια συλλογική αναγνώριση πως αυτό που ζούμε εδώ και τώρα είναι η τελευταία στιγμή ειρήνης και ομόνοιας. Κανείς δεν είναι έτοιμος να ρίξει την πρώτη βολή στον πόλεμο, όσο ακόμα ο Βισέρις κι η παρουσία του εγγυώνται μια κάποια ισορροπία στα πράγματα.

Κανείς, βέβαια, εκτός από τον Βέμοντ που όπως είπαμε και παραπάνω, έχει φτάσει στο αμήν. Και, υπόνοια μετά την υπόνοια και πρόκληση μετά την πρόκληση, εν τέλει ξεσπά. «Τα παιδιά……. είναι ΜΠΑΣΤΑΡΔΑ», φωνάζει. «Κι αυτή….. είναι ΠΟΡΝΗ», συμπληρώνει σχεδόν πανηγυρίζοντας με την ελευθερία που ξαφνικά βρίσκει στην οργή. Πριν ο Βισέρις να προλάβει να διατάξει την τιμωρία του για εσχάτη προδοσία, ο Ντέιμον το παίρνει πάνω του και του κόβει το κεφάλι στα δύο. «Μπορεί να κρατήσει τη γλώσσα», λέει, στη θέα ενός απολαυστικά b-movie prop ακέφαλου σώματος από το οποίο η γλώσσα ξεπροβάλλει από τον ανοιγμένο λαιμό. Πανέμορφα πράγματα.

Ο Βισέρις, που «ομολογώ πως είμαι μπερδεμένος» καθώς «το ζήτημα είναι λυμένο», αποφασίζει οριστικά για τη διαδοχή, ειδικά από τη στιγμή που η Ρένις παίρνει τελικά τη θέση της Ρενίρα. Έχοντας οι δύο τους συμφωνήσει νωρίτερα πως θα παντρέψουν τα παιδιά τους.

Στο δείπνο που ακολουθεί, αυτή η επίδραση του Βισέρις φαίνεται ακόμα πιο πολύ. Οι πάντες καταπίνουν τα μίση και τις σπόντες τους, αντ’αυτού υψώνοντας ο ένας το ποτήρι του στον άλλον. Η Ρενίρα κι η Άλισεντ μοιάζουν πιο ειρηνικά από όσο έχουν υπάρξει από όταν ήταν παιδιά, τα παιδιά χορεύουν… ευτυχία! Οπότε ξέρουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Σε πρώτη φάση, τη στιγμή που ο Βισέρις αποχωρεί από το τραπέζι, ο Έμον δεν χάνει χρόνο και ρίχνει τις υπόνοιές του για τα παιδιά της Ρενίρα, αποκαλώντας τα «Strong», δηλαδή δυνατά. Την ένταση αποσυμφορίζει και πάλι ο Ντέιμον με τη δύναμη του κοιτάγματος (κάτι… παίζει εκεί…;), όμως είναι μια υπενθύμιση πως ο ενδο-οικογενειακός πόλεμος είναι αναπόφευκτος.

Κι έχει ενδιαφέρον εδώ πως, φτάνοντας πλέον σε αυτό το σημείο, η σειρά μας έχει οδηγήσει να πάρουμε κι εμείς θέση, ως θεατές: Η Ρενίρα είναι η ντε φάκτο πρωταγωνίστρια του δράματος, κι ο ίδιος ο Ντέιμον παρουσιάζεται με όσο θετικό και ηρωικό τρόπο είναι δυνατόν να παρουσιαστεί κάποιος σαν αυτόν– θυμίζουμε, λίγα επεισόδια νωρίτερα δολοφόνησε τη γυναίκα του. Αντιθέτως, η Άλισεντ κι ο Όττο είναι οι θρησκευτικοί φανατικοί που κρατούν τον Βισέρις σε ένα σύννεφο άγνοιας, φαρμακώνοντάς τον επί σειρά ετών. Οδεύοντας στον πόλεμο, είναι σαφές για τη σειρά πως υπάρχει καλή και κακή πλευρά, ακόμα κι αν καμία δεν είναι ακριβώς στο επίπεδο «Λάνιστερ στο Game of Thrones».

Και είναι αναμφίβολο κιόλας– ο πόλεμος έρχεται. Στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου ο Βισέρις όχι απλά αφήνει την τελευταία του ανάσα, χύνοντας ένα τελευταίο δάκρυ για την τραγικά χαμένη, δεκαετίες πριν, Έμμα, αλλά χάρη στην νεφελώδη νοητική του κατάσταση αφήνει πίσω του μια ωρολογιακή βόμβα άθελά του. Νομίζοντας πως μιλά ακόμα στη Ρενίρα, διαβεβαιώνει την Άλισεντ πως εκείνη είναι που μπορεί να προστατέψει το βασίλειο επιβεβαιώνοντας την προφητεία– κάτι που το αποφασισμένο βλέμμα της Άλισεντ δείχνει πως ξεκάθαρα θα πάρει τοις μετρητοίς, θέλοντας να επιβάλει τον δικό της διάδοχο.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή. Ο βασιλιάς Βισέρις πέθανε. Τι μπορεί να ακολουθήσει τώρα, εκτός από χάος;

Το House of the Dragon προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV.