HOUSE OF THE DRAGON: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΔΡΑΚΩΝ ΞΕΚΙΝΑ

Έγραφα σε προηγούμενο recap (κι ανέφερα στο podcast μας για τη σειρά στο OneMan) πως αυτή η δυσαναλογία δύναμης ανάμεσα στους ανθρώπους και τους δράκους είναι κάτι που η συγκεκριμένη σειρά πρέπει να παλέψει αρκετά για να την κάνει να λειτουργήσει υπέρ της.

Στο Game of Thrones τα πράγματα ήταν πάντα διαφορετικά καθώς η ύπαρξη των δράκων είναι κομμάτι της αναζήτησης του σόου, τους βλέπουμε να αποκτούν δύναμη καθώς επιστρέφουν στο βασίλειο έχοντας προηγουμένως εκλείψει. Εδώ όμως, ως δεδομένες ποσότητες, μοιάζουν περίπου ως ζαβολιά, ως μια εκτός αφήγησης κλεψιά που μπορεί ο καθένας (οι χαρακτήρες ή και οι σεναριογράφοι) να χρησιμοποιήσουν όποτε βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Φάνηκε στο φινάλε του περασμένου επεισοδίου, όταν μια απλή λέξη της Ρέινις θα είχε τελειώσει τη σειρά πριν καν αρχίσει. Μια τέτοια ανισορροπία μπορεί να δημιουργήσει μια βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης στα δραματουργικά διακυβεύματα της ιστορίας αν δεν ελεγχθεί από νωρίς. Γι’αυτό και, με μεγάλη χαρά, όσο φυσικά και μεγάλη λύπη, είδα το φινάλε του επεισοδίου και της σεζόν να κρέμεται από ακριβώς αυτή την ιδέα: Την τρομακτική ανισότητα δύναμης και το πώς στην πραγματικότητα δε μπορεί παρά να είναι ανεξέλεγκτη.

Είναι ένας πολύ δυνατός, τρομακτικός επίλογος που ουσιαστικά γεννά την επόμενη φάση του πολέμου ύστερα από ένα φινάλε καθόλη τη διάρκεια του οποίου η Ρενίρα προσπαθεί μονίμως να συγκρατήσει άπαντες και να επιβάλλει μια αίσθηση λογικής και ψυχραιμίας.

Ουσιαστικά μαζί με το Green Council, το επεισόδιο The Black Queen λειτουργεί ως μέρος ενός δίπτυχου φινάλε. Η πλευρά τους κι πλευρά μας, κατά κάποιο τρόπο. (Συγχωρήστε το κτητικό– είναι απολύτως σαφές από την αφήγηση της σειράς, ποια είναι η πλευρά που πρέπει να θεωρήσουμε ως «σωστή» και δεν είναι καθόλου διφορούμενο.) Πρώτα, οι μηχανισμοί και τα συστήματα εξουσίας των Χαϊτάουερ, και αυτή τη φορά, οι εσωτερικές διεργασίες της πλευράς των Ταργκάριεν.

Στις οποίες όπως ήταν αναμενόμενο, θα παίξει μεγάλο ρόλο η στάση της Ρέινις και του –ολοζώντανου, τσάμπα τόσος χαλασμός!– Κόρλις του Βελάριον. Αναμενόμενο, ναι, όμως η σειρά παίζει πολύ σωστά με το κίνητρο της τελικής τους τοποθέτησης έχοντας μια πολύ δυνατή στιγμή ως αποτέλεσμα. Οι δυο τους, συζητούν για το μέλλον του οίκου τους μακριά από όλα τα άλλα βλέμματα και τις προσδοκίες, μια χαμηλών τόνων, τρυφερή στιγμή όπου δύο στιβαροί χαρακτήρες και πολεμιστές ζυγίζουν μέσα τους αυτό που είναι ουσιαστικά το τέλος της γραμμής τους, και όλα τα ανείπωτα υποθετικά σενάρια θριάμβου που θα μπορούσαν σε άλλη περίπτωση να έχουν δει να στρώνονται στα πόδια τους.

Δεν ήταν όμως αυτή η μοίρα– ούτε των Βελάριον ως βασιλική γραμμή, ούτε της Ρέινις ως βασίλισσα. Κι υπάρχει μεγάλη χάρη και σοφία στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζουν να στηρίξουν την Ρεϊνίρα, όχι λόγω κάποιας αόριστης υπόσχεσης ή κάποιου αρχαίου όρκου, αλλά επειδή –και παρά τον προσωπικό πόνο που έχουν λάβει κι οι δυο από εκείνη– κατανοούν πως είναι η σωστή επιλογή για το βασίλειο. «Η μόνη που έχει φερθεί με συγκράτηση», όπως υπογραμμίζει η Ρέινις.

Το συναίσθημα αυτό παρουσιάζεται ως αμοιβαίο. Όταν ο Βελάριον προσφέρει τον οίκο του ως σύμμαχό της, η Ρενίρα αντιστοίχως, δεν αντιδρά σα να ήταν δεδομένο ή απαιτούμενο– παρά αντιδρά με ανθρώπινη συγκίνηση. «Your honor me», τους λέει. Και το εννοεί! Κι η Ρέινις το ξέρει.

Πριν φτάσουμε εκεί, η Ρέινις έχει καταφθάσει στο Dragonstone για να μεταφέρει όλα τα νέα του προηγούμενου επεισοδίου, από τον θάνατο του Βισέρις μέχρι τη στέψη του Έγκον του Βήτα. Όπως είδαμε την περασμένη εβδομάδα τους Γκρινς να μηχανορραφούν και να περνάνε στην επίθεση με τελείως σιωπηλό και πρακτικό τρόπο, έτσι κι εδώ παρακολουθούμε την απάντηση. Κι εδώ, σε μια πιθανή προσπάθεια της σειράς να τοποθετήσει μια αίσθηση συμμετρίας στο δραματικό της κέντρο, υπάρχει και πάλι η Ψύχραιμη Βασίλισσα που έχει δίπλα της τον αιμοβόρο, Ανυπόμονο Πρίγκιπα. (Ο Όττο δεν είναι πρίγκιπας βέβαια αλλά ακολουθήστε με λίγο.)

Ο Ντέιμον από την πρώτη στιγμή διψά για αίμα, μετρά τους δράκους, κοπανάει τραπέζια, μοιάζει με λυσσασμένο σκυλί που μετά βίας κρατιέται δεμένο. Η Ρενίρα λειτουργεί αλλιώς. Αντί για δράκους, μετρά συμμάχους. Πιστεύει βαθιά πως ο ρόλος της δεν είναι να κυβερνήσει απλώς για να είναι στο θρόνο– μα να φέρει κάτι καλό στο βασίλειο. Εξ ου κι ο αρχικός της δισταγμός όταν διαπιστώνει τι μανιακούς έχει απέναντί της, εξ ου όμως κι η αποφασιστικότητά της όταν διαπιστώνει, γουέλ, τι μανιακούς έχει απέναντί της.

Σε μια από τις αρκετές πανέμορφες σκηνές του επεισοδίου, προχωρά στη στέψη της με το ορίτζιναλ στέμμα του πατέρα της, το οποίο έκλεψε ο Έρρυκ (ή ο Άρρυκ, ποιος ξέρει) και της το έφερε σαν ένδειξη πίστης. Και το οποίο φυσικά αγνόησαν οι Γκρινς, κάνοντας τη στέψη του Έγκον του Βήτα με το προ αιώνων στέμμα του πολέμου. Η Ρενίρα στέφεται βασίλισσα σε μια σεμνή τελετή στο λυκόφως, με λιγοστούς πιστούς υπηκόους και τη Ρέινις να κοιτάζει με περηφάνια από μακριά.

Ο Όττο Χαϊτάουερ φυσικά δε θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή του ζητώντας το στέμμα πίσω– όχι, εντάξει, βασικά ζητώντας από τη Ρενίρα να δηλώσει υποταγή στον Αληθινό Βασιλιά και, σε αντάλλαγμα, θα πάρει έναν τίτλο, μια επαρχία και θα ζήσει αυτή καλά κι εμείς καλύτερα. Φαίνεται πως ο Όττο δεν πιστεύει καν στην προσφορά που κάνει, κι η οποία ξεκάθαρα έρχεται ύστερα από την επιμονή της Άλισεντ να μην χυθεί οικογενειακό αίμα. Ο Ντέιμον είναι έξαλλος όσο συμβαίνει αυτή η διαπραγμάτευση, η Ρενίρα (που σημειωτέον ήρθε στη συνάντηση καβαλώντας τον δράκο της, και παρκάροντάς τον ακριβώς πίσω από τους στρατιώτες του King’s Landing) είναι πιο ήρεμη, ζυγίζοντας τα πάντα.

Όταν γίνεται τελικά σαφές πως η κάθε πλευρά θα πολεμήσει για το δίκιο της (αν και το ξαναλέμε– η σειρά δεν το παίζει ισαποστασίτικα ως προς το ποια η πλευρά είναι η σωστή και ποια η παράλογη), οι δύο κεντρικές Ταργκάριεν φιγούρες ορμούν στα σχέδιά τους. Ο Ντέιμον κατεβαίνει στα έγκατα και ξυπνά τον δράκου του Τζαχέρις τραγουδώντας του ένα βαλυριανό ρεμπέτικο, κάτι που δείχνει σαφώς τις προθέσεις του. Στο μεταξύ, η Ρενίρα ακολουθεί την άλλη οδό, μετρώντας πιθανούς συμμάχους και αποφασίζοντας να στείλει τους δυο γιους της με τους δράκους τους για να κλειδώσουν τη στήριξη των θεωρητικά δηλωμένων συμμάχων.

Η Ρενίρα κι ο Ντέιμον έχουν προηγουμένως ήδη υποστεί μια τεράστια απώλεια, την οποία επίσης διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο– κατά την βίαιη γέννα της Ρενίρα που έχει αποτέλεσμα το μωρό να γεννηθεί νεκρό, εκείνος μοιάζει ασυγκράτητος και οργισμένος, πιστεύοντας πως ο Βισέρις δολοφονήθηκε και όντας έτοιμος να ξεκινήσει να σπέρνει φλόγες στο βασίλειο. Απώλεια, θρήνος και οργή σε παράλληλες διαδρομές.

Αν όλα αυτά όμως απλώς ετοιμάζουν το έδαφος για μια σύγκρουση που μοιάζει αναπόφευκτη όσο κι αν προσπαθούν οι δύο βασίλισσες να την αποτρέψουν, ο επίλογος του επεισοδίου και της σεζόν φαίνεται πως θα είναι η δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου του Γουέστερος.

Οι δυο γιοι της Ρενίρα πετούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν την ανανέωση των όρκων υποθετικών συμμάχων. Ο Λουκ πετάει στο Storm’s End για να συναντήσει τον λόρδο Μπαράθεον, όμως φτάνοντας εκεί θα διαπιστώσει πως ο Έμοντ τον έχει προλάβει. Η σκηνή είναι επιβλητική και τρομακτική, χωρίς να κρύβει καθόλου τι είναι αυτό που πρόκειται να συμβεί: Με το που ξεκαβαλά το δράκο του ο μικρός, εν μέσω απειλητικής καταιγίδας, ένας κεραυνός αποκαλύπτει την τεράστια μορφή της Βέιγκαρ να περιβάλλει το χώρο σα να επρόκειτο για κάποια ανατριχιαστική μορφή καϊτζού.

Από εκείνη τη στιγμή η αποστολή του μικρού μοιάζει ήδη καταδικασμένη. Ο Μπαράθεον απορρίπτει την πρόταση– η άλλη πλευρά του έχει κάνει μια δελεαστική προσφορά ενώ η Ρενίρα έστειλε απλώς μια υπενθύμιση, κάτι που ο Μπαράθεον δε μοιάζει να εκτιμά ιδιαίτερα. Κι αν ο Τζέικ καταφέρνει να αποδράσει παρά την απειλητική κίνηση του Έμοντ προς το μέρος του (ζητώντας για ακόμα μια φορά ένα μάτι ως αντάλλαγμα για ένα άλλο μάτι), είναι μόνο προσωινή η ανάσα.

Πετώντας μακριά, στο δρόμο της επιστροφής, διαπιστώνει πως ο Έμοντ τον κυνηγά με τη δράκαινά του, που διαφαίνεται ανατριχιαστικά μέσα από τα σύννεφα και τις αστραπές. Η ανατροπή όμως, για να επιστρέψουμε και στην αρχική παρατήρηση του κειμένου, είναι το πώς εξελίσσεται το αναπόφευκτο πλέον φιάσκο: Δεν είναι ευθεία η επίθεση που εξαπολύει η Έμοντ, όσο κι αν το μόνιμο ύφος του μαρτυρά κάποιος αρκετά επιθετικό τύπο.

Στην πραγματικότητα, θέλει απλώς να φοβίζει, αλλά ξέρει πως υπάρχει ένα όριο που δεν γίνεται να περάσει. Όμως κανείς δεν ενημέρωσε τους δράκους, αυτά τα bigger than life πλάσματα που οι άνθρωποι νομίζουν πως μπορούν να ελέγξουν και να προσμετρήσουν στη σκακιέρα τους, σα να ήταν απλά άψυχα πιόνια. Η φύση βρίσκει τρόπο, θα έλεγε κι ο Ίαν Μάλκολμ του Jurassic Park.

Ή, απλώς, η φύση έχει τη δική της ατζέντα. Οι δράκοι πηγαίνουν την επιθετικότητα των αναβατών τους ένα βήμα παραπέρα, ο Άρραξ καίει την Βέιγκαρ κι εκείνη με τη σειρά της ορμά για αντεπίθεση. Σε αυτό το σημείο ο Έμοντ γνωρίζει πολύ καλά τι πάει να συμβεί, και γνωρίζει πως δε μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Τριγύρω έχει κατακλυσμό αλλά ορκίζομαι πως μπορούμε να δούμε κρύο ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπό του– η Βέιγκαρ ορμά και σπάει στα δύο τον Λουκ με τον δράκο του, αφήνοντας πίσω απομεινάρια.

Η πρώτη πιστολιά του πολέμου έχει πέσει.

Στην τελευταία σκηνή, η Ρενίρα μαθαίνει τι έχει συμβεί, σιωπηλά, χωρίς να ακούμε ίχνος διαλόγου. Δεν χρειάζεται, φυσικά. Το βλέμμα της καθώς γυρνάει προς την κάμερα είναι οργισμένο, γεμάτο φωτιά. Η σειρά έχει κάνει ό,τι μπορεί σε αυτή την πρώτη σεζόν να αναπτύξει τις δύο κεντρικές ηρωίδες μέσα από μια πολύπλοκη σχέση αγάπης και έχθρας– και σε μεγάλο βαθμό, τα κατάφερε. Και, σε αυτά τα τελικά βήματα, έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να μας οδηγήσει στον τρομακτικό πόλεμο που έρχεται, παρουσιάζοντας και τις δυο τους ως λίγο-πολύ αθώες. Ως ψύχραιμες δυνάμεις απέναντι στις κραυγές ολέθρου.

Αυτά, τώρα, τελείωσαν. Ακολουθεί μόνο φωτιά– η σειρά τώρα ξεκινάει;

Το House of the Dragon προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV.