Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ

Αρκετοί στάθηκαν στο timing, στην απουσία ενσυναίσθησης (όχι ότι διακρίνεται εκεί ο πρωθυπουργός ή η κυβέρνηση – είναι «λαϊκίστικα» πράγματα αυτά), θέλοντας να καυτηριάσουν ή απλά να εκφράσουν την απορία τους για την ανακοίνωση της απόφασης να δοθεί εφάπαξ επίδομα 600 ευρώ στους ενστόλους σε ΕΛ.ΑΣ. και Λιμενικό λίγες ώρες μετά τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου στη δυτική Θεσσαλονίκη από αστυνομικό της ομάδας ΔΙΑΣ (την παραμονή, μάλιστα, της 14ης επετείου από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου).

Άλλοι, όμως, το είδαν εντελώς διαφορετικά. Ως απόλυτα στοχευμένο πολιτικό μάρκετινγκ. Σε ανεπίσημη προεκλογική περίοδο είμαστε, η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να καλύψει τις δυνάμεις που χάνει από την φθορά (και τη διαφθορά) της εξουσίας, μπετονάροντας προνομιακά κοινά. Οι ένστολοι δύσκολα θα πάνε αριστερά (τέτοιες μέρες πριν δύο χρόνια, τροπολογία Σπίρτζη για αντίστοιχο μπόνους αποσύρθηκε κακήν κακώς ύστερα από κατακραυγή στελεχών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ). Τους έχουμε δει όμως, σχετικά πρόσφατα, να πηγαίνουν δεξιότερα. Σε μια εκλογική αναμέτρηση που ξεκινά με τη συνθήκη της απλής αναλογικής δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Κι επίσης, σε ένα καθεστώς πόλωσης που θρέφει ζωώδη ένστικτα όπως είδαμε κι αυτήν την εβδομάδα, οι πιο συντηρητικοί ψηφοφόροι της κυβέρνησης μάλλον δε θέλουν μόνο να ακούνε στην τηλεόραση «τι να κάνουν οι ΔΙΑΣ, να πίνουν φραπέ;», ίσως θέλουν να τους «λυθούν τα χέρια». Η «ασφάλεια» δεν είναι άλλωστε από τους βασικούς λόγους που την εξέλεξαν την κυβέρνηση; Έτσι τουλάχιστον παπαγαλίζουν τα κανάλια.

Χωρίς να μας λένε βέβαια πότε γίναμε Γκόθαμ Σίτι. Χωρίς να μπαίνουμε καν στον κόπο να ξεκινήσουμε, δεξιοί-αριστεροί-εντός, εκτός κι επί τα αυτά, τη συζήτηση από τα βασικά: το μονοπώλιο της βίας το κατέχει η Αστυνομία ακριβώς για να χρησιμοποιείται με μέτρο κι αναλογικότητα. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί πυροβολισμό από πίσω σε ευθεία βολή στο κεφάλι ενός 16χρονου που έκλεψε 20 ευρώ βενζίνη. (Χωρίς μάλιστα από πουθενά να προκύπτει μέχρι τώρα ότι οι αστυνομικοί βρίσκονταν σε αυτοάμυνα.)

Μπορούμε λοιπόν να θεωρητικολογούμε για τα προφανή ίσως κι αφελώς, μπορούμε να κάνουμε πια όλες τις κρίσιμες συζητήσεις υποτιμώντας τη συλλογική νοημοσύνη, μπορούμε να τις απανθρωποιούμε κιόλας δικαιολογώντας κάθε αυτοδικία ή βαρβαρότητα, η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Η έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη στο τέλος του 2021 έκανε λόγο για περισσότερα από 300 περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας, σχεδόν 1 την ημέρα. Η δολοφονία του Νικου Σαμπάνη και ο πυροβολισμός του Κώστα Φραγκούλη στη Μοναστηρίου είναι τα δύο πιο κραυγαλέα, η ρατσιστική τους διάσταση τα κάνει χειρότερα. Η ΕΛ.ΑΣ. έχει εξελιχθεί σε αγκάθι στα πλευρά της ελληνικής δημοκρατίας. Ο εκφασισμός της στα χρόνια της κρίσης με την πλήρη επικράτηση (των ιδεών) της Χρυσής Αυγής στο εσωτερικό της είναι βαθύς, δομικός και μόνιμα ατιμώρητος. Δεν είμαστε εμμονοληπτικοί όσοι το επισημαίνουμε και προσπαθούμε να το καταδείξουμε π.χ. δημοσιογραφικά. Οι αστυνομικοί είναι ασύδοτοι και μοιάζουν πλήρως ανεξέλεγκτοι από μια πολιτική ηγεσία που είτε τους «συμπαραστέκεται» (θυμηθείτε τον υπουργό Θεοδωρικάκο να επισκέπτεται στη ΓΑΔΑ τους κατηγορούμενους αστυνομικούς για την υπόθεση Σαμπάνη), είτε τους πριμοδοτεί. Είναι μια πολιτική ηγεσία που, περισσότερο κι από ανίκανη να τους μαζέψει, μοιάζει απροθυμη να το κάνει.

Μάλλον όμως το ζήτημα της αστυνομικής βίας/αυθαιρεσίας δεν είναι η βασική ιστορία της υπόθεσης.

«Δεν ήταν η βενζίνη, δεν ήταν τα λεφτά, θα τον πυροβολούσαν αν δεν ήτανε Ρομά;», αναρωτιέται το σύνθημα των ημερών. Ο πυροβολισμός του 16χρονου και η επικοινωνιακη διαχείρισή του τράβηξε την κουρτίνα στον ρατσισμό made in Greece. Αυτόν που είναι καλά κρυμμένος όταν δολοφονείται ο Τζορτζ Φλόιντ μακριά στη Μινεσότα, βάζει ουκρανικές σημαίες και προβάρει πολλά και διαφορετικά “je suis…” ανά περίσταση, αλλά τελικά καταλήγει διάχυτος όταν είναι να πει «Ρομά lives matter» χωρίς «ναι, μεν αλλά». Ο μηχανισμός είναι απλός, σχεδόν πάντα ο ίδιος: η ανακοίνωση της Αστυνομίας είναι ελλιπής και περισσότερο θολώνει παρά ενημερώνει/ σε παραδοσιακά και σόσιαλ μίντια ακροδεξιοί λαγοί αρχίζουν τις ενυπόγραφες εξυπναδες «σε λίγο θα απαγορεύεται και να τους λέμε Ρομά»/ τα τηλεοπτικά στασίδια είτε πετάνε την μπάλα στην εξέδρα «στα 16 είχε 1.5 χρονών παιδί», είτε αρχίζουν να δικαιολογούν την κατάχρηση εξουσίας μετατρέποντάς την σε αντιπαράθεση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ/ όλο και κάποιο alt right φυντάνι θα βγει και θα πει «αν στα 16 κλέβει 20 ευρώ, ποιος ξέρει τι θα κάνει στα 20;»/ όλοι μαζί ξεφυσάνε ανήσυχοι «τι αστυνομία θέλουμε;»/ μέσα σε ένα 48ωρο, τα σόσιαλ μίντια γίνονται χωματερή του μίσους. Μπόνους αυτλη τη φορά, το επίδομα των 600 ευρώ και η αδιανόητη, πέρα από κάθε δεοντολογία, μη έκδοση ιατρικού ανακοινωθέντος και μη ενημέρωση της οικογένειας Φραγκούλη από τους γιατρούς.

Το μήνυμα είναι σαφές. Οι Ρομά είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, το έγκλημα και η παραβατικότητα είναι περίπου στο DNA τους. (Το συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ του Αλέξανδρου Αβραμίδη βέβαια δείχνει κάτι άλλο: αν κάτι είναι εκ γενετής όσοι μεγάλωσαν στον καταυλισμό Αγία Σοφία, είναι φτωχοί.)

Σχεδόν 15 χρόνια τώρα, τσουλάμε από κρίση σε κρίση εγκαταλείποντας κεκτημένα σε κάθε επίπεδο. Η κοινωνική συνοχή (όση υπήρχε τέλος πάντων) διαλύθηκε πλήρως δίνοντας τη θέση της σε έναν κοινωνικό αυτοματισμό που όχι μόνο ψάχνει βολικούς εχθρούς, αλλά γίνεται και πολιτική πρόταση στην οποία χτίζονται καριέρες, πολιτικές, κυβερνήσεις. Το κοινό ακολουθεί δηλητηριάζεται, χειροκροτά, δικαιολογεί. Την εβδομάδα που πέρασε, με αφορμή το περιστατικό στην Μοναστηρίου, ο ελληνικός ρατσισμός έζησε την δική του εβδομάδα υπερηφάνειας. Αναπολογητικά, επώνυμα κι ανερυθρίαστα.