Η ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΠΟΥ
Την συναντάμε στην τηλεόραση και τη σειρά "Έξαψη" του Mega και περιμένουμε με αγωνία να την ξαναδούμε στο θέατρο.
Η πρώτη μου εικόνα από την Ιωάννα Παππά ήταν από την πρώτη της δουλειά, όχι στο θέατρο αλλά στην τηλεόραση. Μόλις βγήκε από τη δραματική σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν πρωταγωνίστησε στη σειρά «Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» του Κώστα Κουτσομύτη στην ΕΡΤ και η οθόνη γέμισε από τα ατίθασα μαλλιά και την ισχυρή και συνάμα εύθραυστη εικόνα της. Φέτος την συναντάμε ξανά στην τηλεόραση και τη σειρά “Έξαψη” του Mega. Υποδύεται την Εβίτα, μία γυναίκα πολύ διαφορετική από εκείνη σε μία ιστορία όπου κάθε βεβαιότητα ανατρέπεται.
“Νομίζω ότι αυτό που τελικά συνέβη στη δική μας ιστορία είναι ότι είδαμε πώς σε μία στιγμή, μία κατάσταση που φαίνεται κανονική, όλα δείχνουν φυσιολογικά και υπάρχει μια σταθερότητα και μία σιγουριά και μία ασφάλεια, τελικά τίποτα δεν είναι σταθερό στη ζωή. Υπάρχουν μυστικά και ενοχές που τις κουβαλούν όλοι οι άνθρωποι και αναλόγως του τι θα προκύψει, ποιον θα γνωρίσουν και πόσες ματαιώσεις θα περάσουν, έρχονται σαν φαντάσματα και παρουσιάζονται ξαφνικά, γιατί ό,τι θάβεις θα σου παρουσιαστεί και θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις”, λέει η Ιωάννα Παππά για την ιστορία της «Έξαψης».
Συνεχίζει να γεμίζει την οθόνη ευθραυστότητα και δύναμη μαζί όπως κάνει χρόνια τώρα και κάθε θεατρική σκηνή στην οποία βρίσκεται. Η συζήτηση μας πηγαίνει από την τηλεόραση στο θέατρο, στην καθημερινότητα, στην έξαψη και την ενοχή, στην ψυχραιμία της όταν μιλά δημόσια, στο παρελθόν και το παρόν της. Η Ιωάννα Παππά αισθάνεται εύθραυστη μόνο όταν δεν μπορεί να δει τη λύση απέναντι στα δεινά που μπορεί να συμβαίνουν. Προσπαθεί όμως να είναι μέρος της.
Τι σου προκαλεί έξαψη συναισθημάτων στην καθημερινότητα;
Η καθημερινότητα η ίδια. Το πρόγραμμα με αφορά μόνο στον επαγγελματικό τομέα. Είμαι άνθρωπος της ευθύνης. Όταν αναλαμβάνω πράγματα θα προσπαθήσω να το κάνω με το απόλυτο πρόγραμμα κι ας με καταπιέζει. Υπάρχει αυτός ο διχασμός (γέλια).
Στη ζωή μου δεν μου αρέσει καθόλου η ρουτίνα. Σίγουρα, όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις οικογένεια αλλάζει το πράγμα κι επιβάλλεται να υπάρχει ένα πρόγραμμα, για το νέο μέλος της οικογένειας κυρίως, αλλά στη δική μου φύση και ψυχοσύνθεση η αλλαγή είναι σημαντικός παράγοντας για να είμαι καλά. Χρειάζομαι την ανανέωση.
Νομίζω ότι κι ένας λόγος που είμαι σε αυτό το επάγγελμα, είναι ότι σου δίνει την ευκαιρία να νιώθεις ότι μετατίθεσαι είτε ψυχικά είτε και πρακτικά, γιατί πηγαίνουμε ταξίδια για γυρίσματα για παράδειγμα. Αλλά και το ψυχολογικό κομμάτι είναι μονίμως μια εναλλαγή σε πολύ διαφορετικά σύμπαντα, σε γνωριμίες με ανθρώπους φανταστικούς, πρόσωπα που υπήρξαν, ιστορίες. Υπάρχει ποικιλία κι υλικό που συνέχεια σου τροφοδοτεί αυτή την καθημερινότητα. Η σχέση με την πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο γίνεται πολύ ιδιαίτερη, πιο γοητευτική, ενίοτε και ριψοκίνδυνη. Οι άνθρωποι που διαθέτουν ανήσυχη σκέψη δεν μπορούν να νιώθουν στάσιμοι.
Δεν σου λείπει η “ρίζα” σε όλη αυτή την εναλλαγή;
Από μικρό παιδί είχα μια πολύ περίεργη αίσθηση. Δεν ένιωθα ότι ανήκω κάπου, ούτε στην οικογένειά μου. Τη σχέση μου με την έννοια της πατρίδας την καταλαβαίνω όταν επιστρέφω στην χώρα μου, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα που έχω λείψει ή όταν θα ακούσω ένα τραγούδι, θα διαβάσω ένα κείμενο ή θα ακούσω μια ιστορία και θα συγκινηθώ βαθιά. Εκεί είναι που καταλαβαίνω ότι αυτό το πράγμα έχει ποτίσει μέσα μου, όχι πολύ συνειδητά. Υπάρχει η σχέση με τη ρίζα επειδή απλά προϋπάρχει. Βρίσκεται εκεί ερήμην μας.
Ενοχές τα τελευταία χρόνια, νιώθουμε, όταν αισθανόμαστε ανίσχυροι σε κάτι που συμβαίνει στον κόσμο, όταν δεν έχουμε άμεση επαφή με τη λύση ενός προβλήματος. Εγώ εκεί νιώθω ότι μου κόβονται τα χέρια κι αισθάνομαι εντελώς ανίσχυρη και αβοήθητη ως συνέπεια.
Γεννήθηκες στο εξωτερικό;
Γεννήθηκα στη Βοστώνη αλλά δεν μεγάλωσα εκεί. Οι μνήμες μου και οι ιστορίες που έχω ακούσει είναι κυρίως από τους τόπους καταγωγής μου. Έχω ακούσει και ιστορίες από την Αμερική γιατί οι γονείς μου έζησαν γύρω στα 13 χρόνια εκεί, αλλά δεν θεώρησα ποτέ ότι η Αμερική είναι η πατρίδα μου. Υπήρχε ένα κομμάτι μου, που ένιωθε ότι έχω μια ανοιχτή σχέση και με αυτή τη χώρα αλλά κάπως μακρινά, όχι τόσο ουσιαστικά. Θα ήθελα κάποια στιγμή να τη διερευνήσω. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ εκεί. Φοβόμουν τα υπερατλαντικά ταξίδια. Το ξέρω ότι δεν είναι σοβαρός λόγος αυτός για να μην έχω πάει (γελάει), αλλά ήταν μαζί και μία έλλειψη χρόνου, γιατί θέλω να έχω χρόνο γι’ αυτό το ταξίδι. Μου αρέσει όταν πηγαίνω σε έναν τόπο να μπορώ να τον γνωρίσω και το φυσικό τοπίο και τον πολιτισμό του, να κάνω μια πιο κυκλική προσέγγιση.
Είναι αυτό ένα κοινό σου με την Εβίτα που υποδύεσαι αυτή η αίσθηση της ευθύνης;
Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι. Μιλάμε για διαφορετική καταγωγή καταρχάς. Είναι μια κοπέλα που ανήκει σε μία μεγαλοαστική οικογένεια. Έχει μεγαλώσει βλέποντας και ακούγοντας πράγματα και γνωρίζοντας ανθρώπους, που δεν έχουν καμία σχέση με το δικό μου περιβάλλον. Από εκεί και πέρα όμως, έχω γνωρίσει όλα τα είδη ανθρώπων και τους έχω κατανοήσει, επειδή είμαι ανοιχτή και στη διαφορετικότητα και στον διάλογο και δεν λειτουργώ με στερεότυπα.
Η Εβίτα είναι μία κοπέλα η οποία παρόλο που έχει μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. Όταν αισθανθεί πάρα πολύ μεγάλη απόγνωση κι ότι της συμβαίνει μια πολύ μεγάλη αδικία θα φτάσει σε άκρα και θα ξεσπάσει. Προσπαθεί πολύ να κρατήσει την ψυχραιμία και την υπομονή της κι έχουν συμβεί χιλιάδες πράγματα στην ιστορία της. Έχει φτάσει σε ένα σημείο τώρα που βρίσκεται στο μη περαιτέρω.
Ποτέ ένιωσες ενοχή για τελευταία φορά;
Ενοχές τα τελευταία χρόνια, νιώθουμε, όταν αισθανόμαστε ανίσχυροι σε κάτι που συμβαίνει στον κόσμο, όταν δεν έχουμε άμεση επαφή με τη λύση ενός προβλήματος. Εγώ εκεί νιώθω ότι μου κόβονται τα χέρια κι αισθάνομαι εντελώς ανίσχυρη και αβοήθητη ως συνέπεια. Καταλαβαίνω ότι αν δεν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι σε μεγάλα δεινά, προφανώς όταν θα συμβεί κάτι ανάλογο σε μένα κάποιος άλλος δεν θα μπορεί να βοηθήσει στη δική μου περίπτωση. Αυτό με έχει φέρει σε μεγάλες στιγμές αμηχανίας. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ηλικίας ή λόγω όλων όσων έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, αλλά νιώθω ότι υπάρχει μεγάλη δυστυχία και μεγάλος πόνος. Ενώ έχουμε καταφέρει κι έχουμε χτίσει έναν κόσμο που μοιάζει όμορφος, έχει προχωρήσει η αισθητική και φτιάχνουμε φανταστικά κτίρια και τα γεμίζουμε πράσινο, αλλά παράλληλα καταστρέφουμε το φυσικό πράσινο, και προσπαθούμε να σώσουμε αυτόν τον πλανήτη, δεν νομίζω ότι προσπαθούμε να σώσουμε την ψυχή μας εντέλει. Σαν να μην πηγαίνουμε παράλληλα για ένα κοινό καλό ή σαν να μην έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο τελικά.
Ήταν η αίσθηση του μη ανήκειν, που μου ανέφερες, που σε έκανε να ασχοληθείς με το θέατρο από τα σχολικά σου χρόνια;
Μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο, δεν ξέρω γιατί. Διαβάζοντας κείμενα και κυρίως Σαιξπηρικά έργα, ξεκίνησε. Αισθανόμουν ότι μου ζωντάνευε ο κόσμος όταν διάβαζα. Το ίδιο είχα πάθει μικρή όταν περνούσα από την Αγορά στην Πλάκα ή βλέποντας τα αγάλματα σε αρχαιολογικά μουσεία. Όλα αυτά με ζωντάνευαν. Έβλεπα κόσμο μέσα εκεί, έβλεπα ζωή. Είχα μια τάση να θέλω να έρθω σε επαφή με ένα παρελθόν. Κάπως έτσι ίσως να συνδέεται το θέατρο με αυτή την τάση. Πήγα στο Πολυκλαδικό Λύκειο επίτηδες, επειδή ήξερα ότι έχει προαιρετικά μαθήματα θεάτρου, παράλληλα με το σχέδιο που έκανα τότε. Το επέλεξα συνειδητά γιατί ήθελα να κάνω θέατρο ερασιτεχνικά. Ανεβάσαμε αρκετά έργα τα χρόνια του σχολείου και κατάλαβα στην πορεία ότι μάλλον μόνο αυτό θέλω να κάνω. Είχα σκεφτεί να δώσω και για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Σκέφτηκα ότι αυτό που μου βγαίνει αβίαστα είναι η υποκριτική. Στο σχέδιο έπρεπε να καταβάλλω περισσότερο κόπο. Οπότε κατάλαβα, πολύ ψύχραιμα και λογικά όπως τα σκέφτηκα, ότι η φυσική μου τάση ήταν η υποκριτική.
Βρέθηκες, λοιπόν, στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και μάλιστα με εμβληματικούς δασκάλους. Με όλα αυτά που δημοσιοποιούνται τελευταία νιώθεις ποτέ ότι εκτός από σωστά μπορεί να έμαθες και λάθη;
Εγώ δεν έχω βρεθεί σε δυσάρεστες καταστάσεις, πέρα από πάρα πολλά νεύρα. Ιδίως οι δύο με τρεις εβδομάδες πριν τις πρεμιέρες είναι ένα κινούμενο νεύρο απ’ όλους και είναι καλό να μην παρεξηγείται κανένας γιατί δεν είναι προσωπικό. Τώρα, σε πράγματα που ξεπερνάνε τα όρια και γίνονται παρεμβατικά, εκεί πρέπει να μπαίνει σαφές όριο. Από τη στιγμή που κάποιος δεν μπορεί να αντιδράσει, πρέπει να ζητάει βοήθεια, να το συζητάει. Ήμουν πάντα της άποψης ότι πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι μας αφορά το τι συμβαίνει γύρω μας, όχι γιατί θέλουμε να ασχοληθούμε με τη ζωή του άλλου με την κακή έννοια, αλλά για να βοηθήσουμε ίσως να αποτραπεί κάτι μοιραίο, σε οποιοδήποτε περιβάλλον βρισκόμαστε που παρακολουθούμε ή που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει μια κακοποίηση, ακόμα και στην πολυκατοικία που ζούμε αν ακούμε από κάπου παραπάνω φωνές.
Έχουν συμβεί πάρα πολλά πράγματα βλέπουμε ότι μετά βγαίνει κόσμος και μιλάει. Συνήθως συμβαίνουν σε κλειστές κοινωνίες και λέμε ότι ένοχο σε μεγάλο βαθμό είναι κι ένα περιβάλλον που δεν μιλάει για πάρα πολύ καιρό, γιατί δεν συμβαίνει στη δικιά του οικογένεια, αλλά συμβαίνει στην οικογένεια που μένει ένα σπίτι παρακάτω. Όταν συμβαίνει ένα έγκλημα, ένας βιασμός, μια δολοφονία, είναι πλέον αργά.
Αυτό πρέπει να μας μείνει απ’ όλα αυτά;
Αν κρατήσουμε κάτι απ’ όλο αυτό που ξεκίνησε κι ενεργοποιήθηκε, είναι να μας αφορά όλους λίγο περισσότερο, να ασχολούμαστε με πράγματα που μας κινούν αρνητικά το ενδιαφέρον. Περνάς με ένα ταξί ή με το αυτοκίνητο σου από μία πολυκατοικία και βλέπεις σε ένα μπαλκόνι μια μητέρα να κακοποιεί ένα παιδί, στο λέω γιατί την έχω αυτή την εικόνα. Καλό είναι να σταματήσεις και ίσως πολύ ευγενικά να πας και να μιλήσεις στους ανθρώπους σε εκείνο το μπαλκόνι. Δεν ξέρεις τι μπορεί να αποτρέψεις εκείνη την ώρα. Εγώ έχω αυτή τη λειτουργία, όποτε βλέπω κάτι που με παραπέμπει σε κακοποιητική συμπεριφορά. Έχει τύχει να είμαι με τον σύντροφό μου στην Κηφισίας ένα βράδυ και βλέπαμε ένα ζευγάρι και δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι γίνεται. Του είπα να σταματήσει και να περιμένουμε να δούμε κι αν η κοπέλα είναι σε δύσκολη θέση να πάμε να βοηθήσουμε. Σταματήσαμε πράγματι, καταλάβαμε ότι δεν συμβαίνει κάτι και φύγαμε.
Το βασικότερο όμως όλων για μένα είναι να αρχίσει μια εκπαίδευση ενάντια στη βία. Να ξεκινήσει από το σχολείο μια προσπάθεια. Για μένα είναι πολύ χρήσιμο και το μάθημα της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας από πολύ μικρή ηλικία και δεν ξέρω γιατί δεν διδάσκονται τέτοια κείμενα.
Να μιλάω δημόσια για να υπάρχω δημόσια δεν με απασχολεί και δεν με αφορά. Επίσης δεν μου αρέσει να εξυπηρετώ συμφέροντα άλλων ανθρώπων, είτε κομματικά είτε οτιδήποτε, ακριβώς γιατί δεν είμαι και κάπου ενταγμένη.
Επαφίενται όλα στην καλή πρόθεση και θέληση του γονιού ως ώρας.
Και της Πολιτείας. Για μένα θα ήταν πολύ χρήσιμο να υπάρχουν πέρα από αυτά, ως μαθήματα βασικά, όπως υπάρχουν τα Θρησκευτικά και η Φυσική και μαθήματα όπως η Αστρονομία. Να αρχίσει ένας άνθρωπος από παιδί να κατανοεί την έννοια του σύμπαντος, της ασημαντότητας ή της σημαντικότητας των πραγμάτων. Όλα αυτά νομίζω ότι δημιουργούν διαφορετικές συνάψεις στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Εμείς τα ανακαλύπτουμε στα 25, στα 35, στα 60 και γίνονται μεγάλες αποκαλύψεις μιας αλήθειας, ενώ είναι πράγματα που είναι γνώση, είναι πληροφορία. Βρισκόμαστε στον αιώνα της πληροφορίας κι είναι κρίμα να μένουν οι νέοι άνθρωποι μακριά από αυτήν την πληροφορία και να έρχονται σε επαφή καθημερινά μέσω του διαδικτύου με την άσχημη και την αρνητική που δεν παρέχει τίποτα.
Νομίζω ότι αυτό που λέμε κριτική σκέψη, που τη ζητάμε και στην Έκθεση από νωρίς, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αναπτυχθεί. Εγώ στο σχολείο ήμουν ένα παιδί που φοβόταν και να ρωτήσει. Όλα τα παιδιά θα πρέπει να έχουν την παρότρυνση να ρωτάνε και να μπορούν να παίρνουν μια πληροφορία και κυρίως να αισθάνονται το θάρρος να συζητήσουν χωρίς ντροπή γι’ αυτό που δεν γνωρίζουν. Καλλιεργείται ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, το οποίο εξυπηρετεί σίγουρα στο δυτικό τρόπο σκέψης και ένα οικονομικό σύστημα που έχει στηθεί και βγάζει ανταγωνιστικά προϊόντα και αντιμετωπίζει και τους ανθρώπους ως τέτοια. Εγώ δε συμφωνώ με αυτό, δεν με ενδιαφέρει και μάλιστα υποφέρω σε έναν κόσμο όπως αυτός έχει εξελιχθεί.
Είσαι μια ψύχραιμη φωνή στα social media και σε ό,τι αφορά το #MeToo και για τα κλειστά θέατρα. Θυμώνεις ποτέ κι αν ναι, γιατί όχι δημόσια;
Δημόσια θα τοποθετηθώ όταν είναι η κατάλληλη στιγμή για να συμβάλλω σε κάτι που θα προκαλέσει μια λύση. Να μιλάω δημόσια για να υπάρχω δημόσια δεν με απασχολεί και δεν με αφορά. Επίσης δεν μου αρέσει να εξυπηρετώ συμφέροντα άλλων ανθρώπων, είτε κομματικά είτε οτιδήποτε, ακριβώς γιατί δεν είμαι και κάπου ενταγμένη. Όπως δεν εκμεταλλεύομαι κάποιες καταστάσεις δεν θέλω να με εκμεταλλεύονται κι οι άλλοι. Κι έτσι μένω μια ψύχραιμη φωνή πλην των άλλων και συν των άλλων. Όταν η γνώμη μου ζητηθεί θα την πω αλλά δεν δημιουργώ θόρυβο χωρίς λόγο.
Μου άρεσε που ανέβαζες π.χ. μια ρήση του Σοφοκλή.
Νομίζω ότι είναι κατανοητή η θέση μέσα από μία ρήση. Αυτές οι ρήσεις είναι από πολύ μεγάλα κείμενα που μιλούν για όσα συμβαίνουν και αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα με τον καλύτερο τρόπο. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε και πολλά παραπάνω. Ε, ας επιστρέψουμε και σε αυτά τα κείμενα, να δούμε τι έχουν πει, δεν είναι κακό (γέλια).
Από εκεί και πέρα, το καλοκαίρι που μας πέρασε στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ο πολιτισμός, το μεγαλύτερο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου αντέδρασε και ήμουν μέσα σε αυτούς. Υπήρξε αδικία όπως και σε πάρα πολλούς άλλους κλάδους. Είχαμε δίκιο και μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακουστεί πάρα πολύ. Ακουστήκαμε μόνο τώρα που αφορούσε για κάποιο λόγο και τα Μέσα ακριβώς επειδή υπήρξε η κατάσταση με το #MeToo, οπότε ακουγόμαστε λίγο επιλεκτικά.
Είπες πώς στο πρώτο lockdown πέρασες μια μίνι κατάθλιψη;
Κατάθλιψη, όπως ορίζεται, κλινική, δεν έχω περάσει ποτέ, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό (γέλια). Αυτό που εννοούσα ήταν ότι καταπιέστηκα τρομερά με αυτόν τον δίμηνο εγκλεισμό, ακριβώς επειδή εγώ είχα ένα παιδί 9 μηνών κι η τάση μου ήταν να βρίσκομαι έξω και να τροφοδοτώ με ζωή κι εμένα και το παιδί μου για να είμαστε ψυχολογικά καλά. Συν το ότι μου προκλήθηκε ένας τρομερός φόβος και σε σχέση με αυτά που έβλεπα που συνέβαιναν στον κόσμο και με όλο αυτόν τον θάνατο και την αβεβαιότητα και σίγουρα με τη ματαίωση όλων αυτών των πραγμάτων που είχαμε να κάνουμε. Ήμουν στο Φεστιβάλ Αθηνών, που ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί φέτος, ήμουν στην Έντα Γκάμπλερ, παίξαμε έναν μήνα, ματαιώθηκε. Ήταν να πάμε στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση του Άρη Μπινιάρη «Ο χορός της φωτιάς», ματαιώθηκε. Δεν ξέραμε αν θα κάνουμε θέατρο τον χειμώνα, δεν κάναμε. Ευτυχώς μου προέκυψε η σειρά κι έμεινα επαγγελματικά ενεργή και ήμουν ισορροπημένη φέτος.
Ήταν φαντάζομαι ένας λόγος αυτός για να επιστρέψεις τηλεοπτικά, αφού ακόμα κι όταν έγινες μαμά ήθελες αμέσως να γυρίσεις στη δουλειά.
Δεν μπορώ να μην είμαι δραστήρια επαγγελματικά. Φυσικά αν μου επιβληθεί από μία συνθήκη ζωής, προτεραιότητά μου θα είναι η ζωή μου κι οι άνθρωποί μου, αλλά όσο μπορώ να τα συνδυάζω θα το κάνω. Με τη σειρά μπήκα στη διαδικασία να το κάνω λόγω των συντελεστών και του καναλιού κυρίως, αυτή είναι η αλήθεια.
Ξεκίνησες από την τηλεόραση και με ρόλο πρωταγωνιστικό. Ήταν άγνοια κινδύνου;
Έτυχε. Κατά τη διάρκεια των διπλωματικών μας εξετάσεων, μας προτείναν να πάμε σε όλα τα μεγάλα γραφεία, όπως του Κουτσομύτη ή του Κοκκινόπουλου, να αφήσουμε βιογραφικά και φωτογραφίες. Ο Κουτσομύτης από τη φωτογραφία μου, με κάλεσε στο γραφείο του. Μου είπε ότι διαβάζει τους ανθρώπους φυσιογνωμικά κι ότι σε μένα είδε κάτι που τον ενδιέφερε πολύ γι’ αυτό. Κι έτσι έκανα το ¨Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες¨ κατευθείαν. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ και πολλά πράγματα. Μου είχε προτείνει και ο Λαζάνης να είμαι στο Θέατρο Τέχνης και μάλιστα δεν του είχε φανεί και πολύ καλό το ότι θα ήμουν στην τηλεόραση, αλλά ήταν ένα βιβλίο του Ξανθούλη, με τη Ρένη Πιττακή και με φοβερούς ηθοποιούς στο υπόλοιπο καστ, με τον Κώστα Κουτσομύτη στη σκηνοθεσία, και στην ΕΡΤ, δεν μου φαινόταν σαν κάτι τραγικό για να μην το κάνω (γελάει).
Ένιωσες ποτέ ως γυναίκα ότι θα πρέπει να αποδεικνύεις με διπλάσια δουλειά την αξία σου;
Όχι δεν το ένιωσα αυτό. Το ένιωσα με το ηλικιακό. Ένιωσα ότι ζω σε μία χώρα όπου τον νεότερο δεν τον εμπιστεύονται εύκολα. Είχε περισσότερο κύρος άμα τη εμφανίσει ένας άνθρωπος μεγαλύτερης ηλικίας, είτε αξίζει είτε όχι. Πρέπει να σεβόμαστε τη μεγαλύτερη ηλικία αλλά όχι να παραβλέπουμε τη νεότερη. Πρέπει να γνωρίσουμε τους ανθρώπους και να τους δίνουμε την ευκαιρία ανεξαρτήτως στερεοτύπων.
Δεν σνόμπαρες ποτέ την τηλεόραση;
Γενικά δεν σνομπάρω, δεν μου αρέσει αυτή η στάση ζωής. Έχω απαιτήσεις από την τηλεόραση και τη στιγμή που είμαι σε μία δουλειά και όταν λείπω. Και ως θεατής δηλαδή γιατί με αφορά, όχι μόνο γιατί είναι στο πλαίσιο το επαγγελματικό μου, αλλά και γιατί αυτό το μέσο διαμορφώνει κάποια πράγματα. Πιστεύω ότι τα χρόνια που πέρασαν δεν δόθηκε μεγάλη σημασία στο τι συμβαίνει τηλεοπτικά και νομίζω φαίνεται. Φαίνεται στον τρόπο που εκφράζεται ο κόσμος στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι έχει επηρεαστεί από τον τρόπο που εκφράζονται οι άνθρωποι στην τηλεόραση. Έχει αποκτηθεί μία άνεση σε μία ανεξέλεγκτη ελευθερία λόγου, γιατί αυτό δεν είναι ελευθερία και δημοκρατικός λόγος, είναι κάτι άλλο που δεν είναι καθόλου ευγενικό κι είναι απολίτιστο. Οπότε αν γίνει μια σοβαρή προσπάθεια, έστω μέσω της μυθοπλασίας όπως βλέπουμε, ας ξεκινήσει από εκεί.
Δεν κάνει να μεγαλώνουμε φοβισμένα παιδιά. Για να μπορούν να αμυνθούν σε έναν κόσμο που είναι ανεξέλεγκτος πλέον. Εμένα με φοβίζει πάρα πολύ το διαδίκτυο και η σχέση των νέων ανθρώπων με αυτό. Γιατί εγώ μέχρι τα 20 μου μεγάλωσα σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε αυτό το πράγμα.
Μιλώντας για το δημόσιο λόγο στο διαδίκτυο, είχες αναφερθεί και σε ένα σχόλιο που σου είχε γίνει όταν έμεινες έγκυος σε σχέση με την ηλικία σου.Ένα σχόλιο ήταν και πάλι δόθηκε περισσότερη έκταση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να έχει εκτεθεί και να μην έχει υποστεί κάποιο bullying. Είναι μέσα στο πλαίσιο, δεν πρέπει να δίνουμε περισσότερη έκταση από αυτή που του αναλογεί.
Νομίζω ότι αν συμβεί κάτι πάρα πολύ σοβαρό κι έχεις κάνει κάτι άσχημο εσύ κι έχεις προκαλέσει μία αντίδραση του κόσμου, τότε σε αφορά και πρέπει να σε αφορά. Σχόλια για την εμφάνιση, για το τι κάνεις στη ζωή σου, αν έχεις κάποια προτίμηση σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό σου, δεν πρέπει να σε αφορούν.
Μεγαλώνοντας ένα αγόρι, σε απασχολεί πώς θα τον κάνεις να διαφέρει σε έναν κόσμο ακόμα στερεοτυπικό;
Έχω πει ότι θέλω σίγουρα να μάθει μια πολεμική τέχνη, αλλά προσανατολίζομαι πάντα προς τον ανατολικό τρόπο σκέψης, με τη φιλοσοφία της άμυνας όχι της επίθεσης. Θα δω και τι τάση έχει το παιδί αλλά σίγουρα θα το μάθω άμυνα για τη σωματική του ακεραιότητα, αλλά θα επενδύσω πολύ και στο να μάθει να μιλάει όταν κάτι το ενοχλεί. Είναι πολύ σημαντικό να μάθει από πολύ μικρό να το εκφράζει ακόμα και σε μένα και στον πατέρα του και στον οποιονδήποτε, όταν κάτι θα το πονέσει, θα το ενοχλήσει, θα το προσβάλλει. Δεν κάνει να μεγαλώνουμε φοβισμένα παιδιά. Για να μπορούν να αμυνθούν σε έναν κόσμο που είναι ανεξέλεγκτος πλέον. Εμένα με φοβίζει πάρα πολύ το διαδίκτυο και η σχέση των νέων ανθρώπων με αυτό. Γιατί εγώ μέχρι τα 20 μου μεγάλωσα σε έναν κόσμο που δεν υπήρχε αυτό το πράγμα. Οπότε δεν μπορώ να συγκρίνω τον τρόπο που εγώ μεγάλωσα σε σχέση με αυτό που έχω να αντιμετωπίσω αυτή τη στιγμή.
Ξεκινάς πρόβες για την επιστροφή στο θέατρο;
Θα ξεκινήσουμε πρόβες για τις Βάκχες, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη μαζί με τους Άλκη Σακελλαρίου, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ρηνιώ Κυριαζή και Στέλιο Μάινα. Ελπίζουμε να πραγματοποιηθεί. Ήταν μια παράσταση που ήταν στον προγραμματισμό του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου από πέρσι. Πέρσι έγιναν κάποιες παραστάσεις με περιορισμό όπως και φέτος θα γίνουν με περιορισμό όπως και τον χειμώνα αν ανοίξουν τα θέατρα θα είναι με περιορισμό και για κάποια χρόνια θα υπάρχει αυτός ο περιορισμός. Το θέμα είναι ο κόσμος σε τι κατάσταση θα είναι για να παρευρεθεί. Είναι κάτι που μένει να το δούμε πώς θα λειτουργήσει.
