Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΡΩΣΤΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ ΕΝΑ ΛΑΙΒ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΣΜΟ

Η ζωή, η ιστορία, η μουσική του ‘90 και του σήμερα, όλοι χρωστούσαν ένα λάιβ στους Στέρεο Νόβα με τόσο κόσμο. Και αυτοί μας χρωστούσαν την ανατριχίλια του “θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ‘ναι πιο όμορφα από ένα όνειρο” να τη δούμε και στο δέρμα ενός αγνώστου δίπλα μας.

Τι κι αν δεν απέδωσε το ίδιο καλά η φωνή του Κωνσταντίνου Βήτα, τι κι αν χανόταν κάτω απ’ τις μίξεις που και που. Οι στίχοι του και ο ίδιος αγαπήθηκαν για την εσωστρέφειά τους, όχι για τη γηπεδική ευφορία που θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν.

Έμοιαζαν αμήχανες οι απόπειρες εξωστρεφειας του, ναι, τα μικρά χορευτικά ξεσπάσματα, ναι, οπωσδήποτε, οι προσπάθειές του να μετακινηθεί στη σκηνή, εννοείται… Αλλά εδώ γράφτηκε ιστορία. Όπως και με τον Αγγελάκα στο Ηρώδειο. Ναι, δεν του ταίριαζε αλλά δεν θα παίζει και κάθε μέρα εκεί. Ήταν μια φορά κι έξω, ένα βραβείο που έπρεπε να το σηκώσει κι αυτό.

Κάπως έτσι είδα και το λάιβ των Στέρεο Νόβα. Ο Αγγελάκας με τις Τρύπες, βέβαια, στα 90s ακολούθησαν αντίθετη πορεία, γέμιζαν μεγάλους χώρους, τον Λυκαβηττό κτλ, ενώ οι Στέρεο Νόβα ούτε στο όνειρό τους. Ήρθε, λοιπόν, και η σειρά τους 30 χρόνια μετά. Πώς να γκρινιάξεις;

Δεν είμαι ένας 40χρονος Άγγλος που πήγε στο λάιβ αποφορτισμένος, να δει μία παράσταση αντικειμενικά. Οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε σήμερα, κουβαλάμε ένα φορτίο πίσω μας. Με αυτό τους είδα, δεν γινόταν αλλιώς. Και ίσως μόνο έτσι θα μπορούσε και να τους απολαύσει κάποιος. Δεν χωρούσαν αντικειμενικοί παρατηρητές το Σάββατο.

Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί και μία μάζωξη νοσταλγίας. Ποια νοσταλγία; Οι περισσότεροι ήμασταν απόντες όταν συνέβαινε, διαφορετικά θα γέμιζαν στάδια και τότε. Και απ’ την άλλη, ούτε εμείς θα μπορούσαμε να το ζήσουμε σήμερα όπως θα το ζούσαμε το ‘90. Το τρένο έφυγε. Πώς ζητάς απ’ αυτούς να έχουν μείνει ίδιοι; Είναι ρετρό όπως και εμείς.

Όπως και να ‘χει, όσο μέτρια και αν φάνηκε σε κάποιους η εκτέλεσή τους, τα μεγάλα τους τραγούδια ήταν εκεί. Το “Παζλ στον Αέρα”, τα “Προάστια”, το “Ταξίδι της φάλαινας” -νομίζω αυτό ξεσήκωσε περισσότερο τον κόσμο. Και τα visuals τα συμπλήρωναν εντυπωσιακά, συνεχίζοντας επάξια αυτά που είχαν φέρει μαζί τους οι Leftfield από τον Λονδίνο -οι οποίοι παρεμπιπτόντως έβαλαν φωτιά στις πρώτες σειρές του κοινού.

Μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα το λάιβ έκλεισε με τα “Ηλίθια Αστεία” και αυτό το κλασικό βιντεοκλίπ που οι Στέρεο Νόβα χορεύουν σαν τον Παπακαλιάτη στο “Ντόλτσε Βίτα” (έλα, συγγνώμη, έχουν πλάκα εκεί). Νομίζω τότε καταλάβαμε οι περισσότεροι ποιους βλέπαμε και τι συνέβαινε -η ιστορία που έλεγα πιο πάνω ότι γραφόταν.

Η σύνδεση με το παρελθόν που τόση ώρα κυλούσε υπόγεια, έγινε άμεση, έσκασε μπροστά μας και έγινε απόλυτα κατανοητό ότι αυτοί που βλέπαμε ήταν οι Στέρεο Νόβα, αυτό το συγκρότημα που κάποτε θεωρούταν ότι ήταν για λίγους, και που σήμερα έπαιζε μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμου, τόσα χρόνια μετά.

Και σκέψου παράλληλα σε πόσες μουσικές έτρεξε η δική τους τόσα χρόνια και άντεξε, χωρίς προβολή χωρίς τίποτα. Το αποτύπωμά τους όμως ήταν βαθύ και φάνηκε το Σάββατο. Και αυτό γιορτάσαμε.