Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΡΩΝΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΤΗΣ

Η Κατερίνα Κορωνιά είναι η πρώτη γυναίκα που ανέλαβε με απόφαση του Πρόεδρου της ΟΝΝΕΔ, Παύλου Μαρινάκη, τα ηνία της φοιτητικής νεολαίας της ΝΔ, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στα 24 της χρόνια, η Κατερίνα Κορωνιά, έχει πάρει το πτυχίο της ως χημικός και έχει ξεκινήσει το μεταπτυχιακό της. Στη συνάντηση μας με κάθε ευκαιρία μιλά για την αγάπη της για το Πανεπιστήμιο. Κι αυτό ήταν και το επίκεντρο όσων συζητήσαμε. Το Πανεπιστήμιο, οι γυναίκες σε ηγετικές θέσεις, οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ως επικεφαλής της ΔΑΠ – ΝΔΦK, όσες αντιμετώπισε μέχρι τώρα, τον ρόλο των φοιτητικών παρατάξεων και τις απόψεις της για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Η Κατερίνα Κορωνιά πιστεύει ότι σε ό,τι αφορά την εκπροσώπηση των γυναικών στην εξουσία, τα πράγματα είναι σε καλό δρόμο κι είναι βέβαιη ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.

Κατερίνα Κορωνιά μπορείς να μου συστηθείς;
Είμαι 24 ετών, γεννημενη το 1997 και τελείωσα στο Τμήμα Χημείας του ΕΚΠΑ. Συνεχίζω μεταπτυχιακό στο ίδιο τμήμα, στην Αναλυτική Χημεία, στον Έλεγχο Ποιότητας. Μεγάλωσα και ζω στο Κορωπί, από εκεί είναι οι δικοί μου. Έχω και μια αδερφή μικρότερη. Η οικογένεια μου δεν είχε καμία ενασχόληση με τα κοινά και την πολιτική. Είμαι η πρώτη από την οικογένεια.

Πώς ξεκίνησε η δική σου ενασχόληση με τα κοινά;
Όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο ήταν μία μεγάλη αλλαγή από το κομμάτι του σχολείου, του Λυκείου. Όταν ξεκίνησα να συναναστρέφομαι τους συμφοιτητές μου και να βλέπω το Τμήμα εντόπισα κάποια πράγματα λειτουργικά και οργανωτικά στα οποία θα ήθελα να εμπλακώ. Σε κάποιες γενικές συνελεύσεις στις οποίες μπήκα για να ακούσω τους εκπροσώπους τότε των φοιτητών, είδα ότι με ενδιέφερε το όλο κομμάτι, ένιωσα ότι αδικούμαι από πράγματα που ακούγονταν τότε και αισθάνθηκα την ανάγκη να εμπλακώ. Πάνω απ’ όλα όταν σπουδάζεις με τους φίλους σου είστε μία μεγάλη παρέα που θέλετε να πάει καλά η Σχολή, να δεις κάποια καλά πράγματα να γίνονται στο Πανεπιστήμιο και στο Τμήμα σου, γιατί περνάς τον περισσότερο χρόνο της ημέρας σου εκεί. Ένιωσα, λοιπόν, την ανάγκη να συνεισφέρω.

Πάντως υπάρχει και μία μεγάλη μερίδα φοιτητών, απολιτίκ. Εσύ ήσουν από το σχολείο δραστήρια σε αυτόν τον τομέα;
Δεν ήθελα να κάτσω στην απάθεια. Ένιωθα λίγο ότι πνιγόμουν σε κάποια κομμάτια. Δεν το είχα καθόλου από πριν, στο σχολείο για παράδειγμα. Το σχολείο είναι και μία πιο ειδική περίπτωση βέβαια, ο μόνος στόχος ήταν οι Πανελλήνιες και το πώς θα περάσεις, δεν σε ενδιέφερε. Είμαι όμως άνθρωπος που έχω μάθει να δουλεύω οργανωτικά και με πρόγραμμα.

Υπήρχαν στο περιβάλλον σου ή και στην πολιτική γυναικεία πρότυπα που σε ενέπνευσαν;
Θαυμάζω τις γυναίκες οι οποίες είναι δραστήριες, δυναμικές και πολυπράγμονες. Έχω δραστήρια άτομα μέσα στην οικογένεια, η μαμά μου είναι και νέα και πολύ δραστήρια. Δεν είχα όμως κάποιο πολύ συγκεκριμένο πρότυπο που να το είδα, να το οραματίστηκα και να είπα θέλω να γίνω σαν αυτό. Και στην πολιτική προφανώς θαυμάζω πολλές γυναίκες, δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποια, αλλά χωρίς να έχω κάτι σαν συγκεκριμένο πρότυπο στο μυαλό μου. Γενικά μου αρέσει να ασχολούμαι με το γυναικείο φύλο, και με τα θέματα που το αφορούν όπως το #MeToo και τα γυναικεία δικαιώματα έχω μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Πάντα ασχολιόμουν με δράσεις και εθελοντικού ενδιαφέροντος που είναι και υπέρ των γυναικών, οπότε αυτή ήταν η κινητοποίησή μου.

Γιατί η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ δεν είχε μέχρι σήμερα γυναίκα επικεφαλής;
Νομίζω ότι απλά έτυχε. Η ΔΑΠ γενικά, και από προσωπική εμπειρία όλα τα χρόνια τα οποία είμαι μέσα και παλιότερα, είχε πολλές γυναίκες σε θέσεις ισχύος. Υπάρχουν γυναίκες εντός της παράταξης σε ηγετικές θέσεις και σε θέσεις οργανωτικές. Απλά δεν είχε τύχει ως τώρα να μπει μια γυναίκα στη θέση του Γραμματέα. Τιμή μου, φυσικά, αλλά νομίζω ότι γενικά έχουμε πολλές άξιες γυναίκες κι αρκετά έντονο το γυναικείο φύλο εντός της παράταξης. Έχουμε κορίτσια που είναι πολύ καλά σε αυτά που κάνουν. Η Κωνσταντίνα Κόλλια είναι ένα παράδειγμα, που είναι διευθύντρια Τύπου της ΟΝΝΕΔ. Και στην ΟΝΝΕΔ και στη ΔΑΠ έχουμε γυναίκες σε τέτοιες θέσεις.

Ποιες είναι οι προκλήσεις που ετοιμάζεσαι να αντιμετωπίσεις ως πρώτη Γραμματέας της ΔΑΠ, λοιπόν;
Κάθε άνθρωπος με αυτό που ασχολείται, είτε είναι δουλειά είτε μία προσωπική ενασχόληση, είτε χόμπι, έχει κάποια πράγματα να κληθεί να αντιμετωπίσει. Δεν διαφέρει σε κάτι το αν είναι γυναίκα ή άντρας στη θέση αυτή. Σίγουρα η πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ότι μετά από 1,5 χρόνο οι σχολές ξεκινούν ξανά με τη διά ζώσης λειτουργία. Αυτό είναι λίγο δύσκολο μόνο και μόνο επειδή ο κορονοϊός όλη τη χώρα, όλο τον κόσμο μας παίδεψε πολύ. Η προσαρμογή πάλι στη νέα καθημερινότητα, ο εμβολιασμός των φοιτητών, των καθηγητών, του προσωπικού των Πανεπιστημίων, έτσι ώστε να μην ξαναγυρίσουμε πίσω. Αυτό νομίζω ότι είναι το μόνο δύσκολο σε αυτή την περίπτωση.

Μου είπες ότι σε ενδιαφέρουν πολύ τα γυναικεία θέματα και κινήματα. Αυτό φέρνει κάποια διαφορά στις προτεραιότητες σου σε αυτή τη θέση;
Η «ατζέντα» είναι ανάλογη των περιστάσεων πάντα. Νομίζω ότι τώρα το μεγάλο δίλημμα είναι το θέμα του κορονοϊού. Υπάρχει μεγάλη χαρά των φοιτητών που γυρίζουν πίσω στα διά ζώσης μαθήματα. Απλά πρέπει να κερδίσουμε το στοίχημα του εμβολιασμού και μόνο. Ήδη τα ποσοστά είναι καλά στα Πανεπιστήμια. Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, τα ποσοστά είναι αυξημένα και στα μέλη ΔΕΠ. Έχουμε ξεκινήσει μαθήματα ήδη. Εγώ προσωπικά δεν σταμάτησα ποτέ λόγω μεταπτυχιακού. Τα μαθήματα τα έκανα εξ αποστάσεως τον πρώτο χρόνο, αλλά για τα εργαστήρια έχω ξεκινήσει από το καλοκαίρι και πηγαίνω. Για μένα ήταν πιο παράξενα, όταν ήμουν από το σπίτι. Για εμάς κυρίως των θετικών επιστημών, που είχαμε μάθει να είμαστε σε ένα εργαστήριο, το μάθημα μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή ήταν πιο παράξενο από τη μάσκα (γελάει).

Έχεις δεχτεί αμφισβήτηση στην πορεία σου στην επιστήμη ή στην πολιτική επειδή είσαι γυναίκα;
Σαν επιστήμονας, σαν χημικός, όχι τόσο. Στον χώρο αυτό ok, γενικά υπάρχει η προκατάληψη η οποία όμως νομίζω ότι εξαλείφεται. Έχω δεχτεί σχόλια όπως «αυτό δεν είναι για μία γυναίκα» ή «μία γυναίκα δεν είναι τόσο σκληρή όσο οι άνδρες», κατά καιρούς. Νομίζω ότι πλέον δεν υπάρχει τόσο έντονα αυτό το κομμάτι. Έχουμε φτάσει σε ένα καλό σημείο πλέον. Και στην πολιτική δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζουν άνδρες γυναίκες και δεν πρέπει να γίνεται. Ακόμα και η ανάθεσή μου στη θέση της Γραμματέως της ΔΑΠ δεν έγινε λόγω φύλου. Ο πρόεδρος, ο Παύλος Μαρινάκης, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ, είδε κάτι σε εμένα, αναγνώρισε τον αγώνα μου την προσπάθειά μου. Δεν το έκανε λόγω φύλου. Με εμπιστεύτηκε και ελπίζω να τον ανταμείψω για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

Φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολο να ξεριζωθούν όλες αυτές οι νοοτροπίες όμως…
Ναι κυρίως στο εργασιακό περιβάλλον, ok, μπορεί και να έχει υπάρξει τέτοια αντιμετώπιση. Όχι, προφανώς στη δική μας την ομάδα. Τρίτοι, εξωτερικοί ναι έχουν υπάρξει να πουν και κάτι. Δεν με ενδιέφεραν ιδιαίτερα αυτά τα σχόλια, δεν με απασχόλησαν γιατί πάντα είχα τη στήριξη της ομάδας στην οποία ανήκα. Πάντα αναγνωριζόταν ο αγώνας μου, είχα καλά άτομα και συνεργάτες γύρω μου. Νομίζω ότι ειλικρινά δεν ανήκει στην εποχή μας αυτό, έχουν ξεπεραστεί αυτά τα πράγματα τελείως.

#MeToo κίνημα και πανεπιστήμια. Τι πρέπει να γίνει ώστε τα κορίτσια να νιώθουν πιο ασφαλή;
Καταρχάς ευτυχώς που έγινε το κίνημα #MeToo κι είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό και οφείλουμε να το κρατήσουμε, να διευρυνθεί και να συνεχίσει να υπάρχει γιατί έκανε μεγάλο καλό. Θεωρώ ότι το Πανεπιστήμιο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας. Όπως, λοιπόν μία γυναίκα δέχεται μία παρενόχληση, στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη και όπου αλλού, το ίδιο είναι και εντός του Πανεπιστημίου. Νομίζω ότι οι ίδιες κυρώσεις που μπορεί να υπάρχουν έξω πρέπει να υπάρχουν και μέσα στο Πανεπιστήμιο όπως και η ίδια φύλαξη των γυναικών που υπάρχει έξω πρέπει να υπάρχει και εντός του Πανεπιστημίου. Στα Πανεπιστήμια ήδη υπήρχαν ειδικές επιτροπές γι’ αυτόν τον λόγο, για την παρενόχληση γυναικών, ατόμων με ιδιαιτερότητες και γενικά των φοιτητών. Το Πανεπιστήμιο είναι κοντά στους φοιτητές, απλά ίσως οι φοιτητές να μη γνώριζαν την ύπαρξή τους. Οι επιτροπές αυτές ακούν τους φοιτητές, κρατούν πλήρη μυστικότητα στα προσωπικά τους δεδομένα. Απλά σε αυτό το κομμάτι ως κοινωνία νομίζω ότι γενικά έχουμε δουλειά και πρέπει να το στηρίξουμε.

Και από τους ίδιους τους φοιτητές δεν πρέπει να υπάρχει ένας υποστηρικτικός μηχανισμός για κάποιον που θέλει να μιλήσει;
Ναι και το θίξαμε ήδη και ως ΔΑΠ, όταν προέκυψε το #MeToo. Στηρίζουμε πολύ το όποιο παιδί, γυναίκα, άνδρας έχει πέσει θύμα παρενόχλησης να μιλήσει, να βγει μπροστά, να τον στηρίξουμε, να ενημερώνεται ο κόσμος. Όταν ξεκίνησε το κίνημα #MeToo πολλές φοιτήτριες δεν ήξεραν ότι υπήρχαν οι αρμόδιοι στους οποίους μπορούσαν να απευθυνθούν. Έχουν γίνει γενικά κινήσεις και θα γίνουν και στο μέλλον. Χρειάζεται δουλειά και στην ενημέρωση και στο κομμάτι της ασφάλειας. Όπως μία γυναίκα κι ένας άνδρας έξω μπορούν να απευθυνθούν κάπου και να νιώσουν τη φύλαξη και την ασφάλεια του κράτους, έτσι πρέπει να γίνει και μέσα στα Πανεπιστήμια.

Είσαι υπέρ της πανεπιστημιακής αστυνομίας;
Είμαι υπέρ και είναι για να το κλείσουμε μία μεταρρύθμιση η οποία υπάρχει έξω, πρέπει να υπάρχει και μέσα στα Πανεπιστήμια. Αφορά και το #MeToo όπως είπαμε αυτό το κομμάτι της ασφάλειας. Υπάρχουν διάφορα περιστατικά εγκληματικότητας μέσα στο Πανεπιστήμιο κι αυτό ξεκίνησε όλο μέσα από το κομμάτι του ασύλου. Το άσυλο είναι ένα πράγμα το οποίο παρερμηνεύτηκε πολύ. Είμαι πολύ υπέρ του ασύλου ιδεών, της δημοκρατίας των απόψεων, αλλά νομίζω ότι με την εγκληματικότητα η οποία υπήρχε, υπήρχε άσυλο παρανομίας και όχι ιδεών.

Έχω τύχει προσωπικά να είμαι και πρωταγωνιστής και μάρτυρας περιστατικού που όταν είχες διαφορετική άποψη με κάποιον το επακόλουθο ήταν η βία. Έχω πέσει θύμα άσχημης λεκτικής βίας γι’ αυτά τα οποία υποστηρίζω. Κι όχι μόνο εγώ, δεν είμαι εγώ κάτι το σημαντικό, όλοι οι συμφοιτητές μου. Όταν είχες μία διαφορετική άποψη, για παράδειγμα για το αν θα κλείσει η σχολή, σε μία συνέλευση που ξαφνικά έχουν εμφανιστεί και κάποιοι που δεν τους ήξερε κανένας, ακολουθούσε ξύλο, βρισιές, σπρωξιές να σε πετάξουν έξω από τη σχολή. Υπήρχαν έντονα περιστατικά και μάλιστα είχαν πάρει και διαστάσεις.

Έχει παρερμηνευτεί το άσυλο, ως άσυλο παρανομίας και όχι ιδεών. Τώρα έχουμε μπει σε έναν πολύ καλό δρόμο. Την ΟΠΙ και την όποια πανεπιστημιακή φύλαξη δεν χρειάζεται να τη βλέπουμε ως «Έρχονται να μας βάλουν σε τάξη». Αν είναι δυνατόν. Είναι μία μεταρρύθμιση η οποία πρέπει να υπάρξει για την ασφάλεια των φοιτητών πρώτα απ’ όλα. Οι Πανεπιστημιουπόλεις είναι χαώδεις και δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει μία στοιχειώδης φύλαξη, όταν φοιτητές φεύγουν από τη σχολή πολύ αργά ή έρχονται πολύ νωρίς. Είναι ωραίο να νιώθεις μία ασφάλεια.

Πολλοί λένε ότι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα του Πανεπιστημίου είναι η ύπαρξη των κομματικοποιημένων φοιτητικών παρατάξεων. Τι λες σε όσους υποστηρίζουν ότι πρέπει να καταργηθούν;
Όπως τον πολίτη τον εκφράζει κι ακούγεται η άποψή του μέσα από ένα κόμμα στη Βουλή, έτσι και στο Πανεπιστήμιο οι φοιτητές πρέπει κάπως να εκφραστούν. Τα θέλω τους και οι διεκδικήσεις τους να φτάσουν στο ένα σκαλί παραπάνω. Υπάρχουν οργανωμένοι φοιτητικοί σύλλογοι που το κάνουν αυτό. Γι’ αυτό είναι καλό να υπάρχει πολυφωνία. Η ΔΑΠ με τις άλλες παρατάξεις εκφράζουν κάτι πολύ διαφορετικό. Οπότε ο καθένας εκφράζεται από όποιον εκφράζεται και γενικά οι διεκδικήσεις των φοιτητών έρχονται μέσα από τις παρατάξεις. Η οργάνωση και η λειτουργία των Πανεπιστημίων χρήζουν βελτίωσης και οι παρατάξεις νομίζω συμβάλλουν σε αυτό. Ουσιαστικά ο δημοκρατικός δρόμος είναι αυτός που ακολουθείτε. Υπάρχουν εκπρόσωποι των φοιτητών οι οποίοι συμμετέχουν σε ένα διοικητικό συμβούλιο κι αυτό μεταφέρει τις απόψεις και τα προβλήματα των φοιτητών στους καθηγητές και στους πρυτάνεις.

Τι έχεις να πεις δηλαδή σε όσους λένε πώς οι παρατάξεις είναι μόνο για σημειώσεις και τη Μύκονο;
Αυτό το λένε μόνο για τη ΔΑΠ (γελάει). Νομίζω ότι το έχουμε καταρρίψει αυτό κατά πολύ. Παντού θα υπάρχουν κακοήθειες. Ποιος φοιτητές δεν πάει ταξίδια και δεν δίνει σημειώσεις. Όταν ανακοινώθηκε η ανάθεση της θέσης της Γραμματέως σε μένα και είδαν μια τέτοια αλλαγή είπαν “Η ΔΑΠ θα θυμηθεί τώρα τα σεξιστικά της; Που έκανε πάρτι και το ένα και το άλλο;”. Είναι πράγματα που δεν ισχύουν, και είναι μία επίθεση επί προσωπικού που είναι κακό και άσχημο να γίνεται μεταξύ συναδέλφων φοιτητών κι ανθρώπων γενικότερα. Έχουμε δείξει με τις δράσεις μας ότι δεν ασχολούμαστε με αυτό. Είμαστε μία παράταξη που είναι πάντα μέσα στα γεγονότα, πάντα κοντά στον φοιτητή και θεωρώ λίγο άδικο να στεκόμαστε σε αυτό το κομμάτι. Δεν είμαστε αυτό το κομμάτι. Πάντα είμαστε ένα βήμα μπροστά και προσπαθούμε πάντα για το καλό των σχολών.

Εμείς όταν κάνουμε μία δράση την κάνουμε για να γίνει και να συνεισφέρουμε, όχι για να εξυπηρετήσουμε κάποιον σκοπό. Και με τον κορονοϊό και με τις φωτιές η ΔΑΠ ήταν εκεί να βοηθήσει όσους είχαν ανάγκη και φοιτητές και πολίτες. Και αιμοδοσίες κάναμε πολλές και αγαθά συλλέξαμε και με τον κορονοϊό, μαζί και με την ΟΝΝΕΔ φτιάξαμε μία ομάδα που πήγαινε και βοηθούσε σε σπίτια, ανθρώπους που δεν μπορούσαν να βγουν, βοηθήσαμε και με την εκστρατεία εμβολιασμού. Είναι πράγματα τα οποία είναι καλό να γίνονται για την κοινωνία κι όχι να τα παίρνουμε ως πολιτικά παιχνίδια και να τα βγάζουμε με λάθος δημοσιότητα.

Πώς θεωρείς εσύ ότι πρέπει να είναι μια φοιτητική παράταξη τον 21ο αιώνα; Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των φοιτητών στη διοίκηση του πανεπιστημίου;
Θεωρώ ότι πρέπει να είναι μία ομάδα ανθρώπων η οποία έχει ως μοναδικό σκοπό την ενίσχυση των φοιτητών και του Πανεπιστημίου, την εξέλιξη του Πανεπιστημίου γιατί τα Πανεπιστήμιά μας γενικώς είναι σε ένα πάρα πολύ καλό επίπεδο, αλλά σίγουρα χρήζουν βελτιώσεων και είναι ωραίο να βλέπεις το Τμήμα και τη Σχολή σου να αναβαθμίζονται. Πρέπει να τους ενδιαφέρει αποκλειστικά ο φοιτητής, η Σχολή, το όλο κομμάτι των σπουδών. Μία ομάδα που θα έχει έντονη κοινωνική δράση και που ασχολείται με τα κοινά αλλά μόνο με αυτά που αφορούν στη Σχολή της. Δεν είναι μία ομάδα η οποία θα συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις για πράγματα που δεν αφορούν τη Σχολή. Οι παρατάξεις πρέπει να είναι για τα φοιτητικά ζητήματα, αυτός είναι ο ρόλος τους και η ουσία τους. Δεν είναι για να στελεχώσει μία κινητοποίηση. Υπάρχουν ζητήματα στις Σχολές στα οποία πρέπει να είναι εκεί οι παρατάξεις και ο φοιτητικός σύλλογος για να τα ενισχύσει. Δηλαδή τα βιβλία, το να είναι ανοιχτές οι Σχολές, έχουν χαθεί εξάμηνα τα περασμένα χρόνια, τα έχουμε δει και είναι κρίμα. Αυτός είναι ο ρόλος μας.

Υπάρχουν πράγματα που ως νεαρή γυναίκα θα ήθελες να προτείνεις στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Ίσως να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες σε θέσεις εξουσίας;
Νομίζω ότι το κομμάτι της εκπροσώπησης των γυναικών έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια. Βλέπουμε ότι και ο Πρωθυπουργός έχει εντάξει πολλές γυναίκες στο σχήμα. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επίσης νομίζω ότι αποτελεί ένα σύμβολο. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι κάθε νέο άνθρωπο τον απασχολούν τρία ζητήματα. Ένα είναι το ζήτημα της ασφάλισης, το ασφαλιστικό έχει ήδη ξεκινήσει και πάει πολύ καλά κι έρχονται οι μεταρρυθμίσεις. Μετά από 10 χρόνια κρίσης δεν γίνονται σε μία μέρα θαύματα, αλλά νομίζω ότι βαδίζουμε πολύ καλά. Είναι το κομμάτι της ασφάλειας που το βλέπω και εντός σχολής γιατί εκεί είναι το κομμάτι της ενασχόλησής μου, που νομίζω ότι κι εκεί έχουμε πάει πολύ καλύτερα, έχει δημιουργηθεί ένα ωραίο πρότυπο κράτους πρόνοιας. Και έπειτα το κομμάτι της κλιματικής αλλαγής που εκεί θα ήθελα να σταθώ κι εκεί θα σταθεί και η ΔΑΠ τις επόμενες ημέρες της. Θα καταθέσουμε κάποιες προτάσεις που αφορούν στο πράσινο πανεπιστήμιο. Είναι ένα κομμάτι που και απασχολεί και θα απασχολήσει. Είναι ένα θέμα που έχει θίξει και η κυβέρνηση κι εμείς κι είναι πολύ σημαντικό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πει ότι «Δυστυχώς δεν υπάρχουν τόσες γυναίκες που θα ενδιαφέρονταν να ασχοληθούν με την πολιτική». Εσύ τι βλέπεις στη νέα γενιά, υπάρχουν; Κι αν δεν υπάρχουν τι κίνητρα θα έπρεπε να δημιουργηθούν για να συμμετέχουν περισσότερες γυναίκες στα κοινά;
Βλέπω μία πολύ καλή εξέλιξη στο κομμάτι αυτό και νομίζω ότι αρχίζουμε να το εξομαλύνουμε. Και ο πρωθυπουργός έχει εντάξει πολλές γυναίκες οι οποίες είναι πολύ άξιες αλλά και γενικά εγώ δεν είμαι υπέρ της άποψης «να μπει μία γυναίκα για να μπει». Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ικανότητες και πάνε μπροστά με το έργο τους και φαίνεται το έργο τους και μόνο. Και ο γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού ο κος Δημητριάδης έδειξε και δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τις γυναίκες, για τις δράσεις μας και βλέπουμε ότι υπάρχει μεγάλη στήριξη σε αυτό το κομμάτι.

Εγώ βλέπω στη δική μου γενιά ότι υπάρχουν πολλοί δραστήριοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Επειδή περάσαμε δύσκολα τα τελευταία χρόνια, νομίζω ότι έχει γίνει μία πάρα πολύ καλή αρχή. Υπάρχουν δραστήριοι άνθρωποι, ούτε γυναίκες ούτε άντρες, καταρτισμένοι και γνώστες στο αντικείμενό τους και νομίζω ότι υπάρχει έντονη κινητικότητα και ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά στο κομμάτι αυτό. Το έχω πει πολλές φορές ήδη αλλά νομίζω ότι έχουμε μπει σε έναν πολύ καλό δρόμο.

Εσένα ποιες είναι οι πολιτικές σου φιλοδοξίες; Θα ήθελες να γίνεις κάποια μέρα βουλευτής;
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καμία πολιτική φιλοδοξία. Δεν έχω σκεφτεί κάτι για το μέλλον. Απλά ασχολήθηκα με τα κοινά, είμαι λάτρης του Πανεπιστημίου με την ευρύτερη έννοια, μου άρεσε αυτό που σπούδαζα πολύ, οπότε το βρήκα και σαν ένα μέσο να ενισχύσω αυτό που κάνω και απλά συμπληρώθηκε πολύ όμορφα όλο αυτό κι ok πήγαμε ένα βήμα παρακάτω. Δεν έχω όμως κάτι τέτοιο στο μυαλό μου καθόλου.