Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΨΕ 24 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ

Σε μια σκηνή του τελευταίου επεισοδίου της δραματικής σειράς “Anne” ο γιατρός που εξετάζει την Ανν Γουίλιαμς, θέλοντας η ασθενής του να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της καταστάσής της, ακούγεται να λέει: “Ο καρκίνος που έχεις είναι ιδιαίτερα επιθετικός”. “Όπως κι εγώ” απαντάει η Γουίλιαμς, η πιο εμβληματική μορφή της μάχης για δικαίωση που έδωσαν οι οικογένειες των 96+1 θυμάτων (ο 97ος, Άντριου Ντιβάιν, άφησε την τελευταία του πνοή πέρσι μετά από 32 βασανιστικά χρόνια στο αναπηρικό καροτσάκι) του Χίλσμπορο.

Η ζωή της μεταφέρθηκε από την ITV στην μικρή οθόνη σε μια μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων, στην οποία πρωταγωνιστεί η εξαιρετική Μάξιν Πικ. Στην Ελλάδα προβλήθηκε, ήδη, από την Cosmote TV (και βρίσκεται ακόμη στις on demand υπηρεσίες της).

Αληθινή ή σεναριακή η σκηνή δεν έχει σημασία. Αναδεικνύει περίφημα τον χαρακτήρα της “σιδερένιας Κυρίας” του Άνφιλντ, ένα από τα πολλά προσωνύμια που έδωσαν στην Ανν, σε πλήρη αντιπαράθεση βέβαια με την αυθεντική Iron Lady της Μ.Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η μια ζητούσε απλά δικαιοσύνη για το θάνατο του γιου της Κέβιν, η άλλη ως πρώτη αντίδραση στην τραγωδία του 1989, ήταν να αποκρούσει άμεσα την καταστροφική κριτική κατά της Αστυνομίας. Και τότε άρχισε μια . ακόμη πιο εγκληματική, προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών ενόχων για το τραγικό συμβάν στον περίφημο ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ Φόρεστ.

Για το τι έκανε η Θάτσερ που δεν έσωσε βέβαια το αγγλικό ποδόσφαιρο, έγραψε πρόσφατα η Νίκη Μπάκουλη (και ένα από τα αγαπημένα θέματα του Θέμη Καίσαρη) με πλήρη αναφορά και στην υπόθεση του Χίλσμπορο. Το σύνθημα justice for the 96 δόνησε για πολλά χρόνια το Άνφιλντ (και όχι μόνο) καθώς ο αγώνας των οικογενειών για δικαίωση ήταν συγκλονιστικός.

Το 2012 η ανεξάρτητη επιτροπή που είχε επικεφαλής τον αρχιεπίσκοπο του Λίβερπουλ, Τζέιμς Τζόουνς, δικαίωσε αυτό τον αγώνα, καταρρίπτοντας την αρχική απόφαση των ανακριτικών αρχών, που ουσιαστικά έριχνε την ευθύνη στους ίδιους οπαδούς της Λίβερπουλ, οι οποίοι “μεθυσμένοι και ανεξέλεγκτοι είχαν εισβάλλει χωρίς εισιτήρια στην θύρα. Έτσι προκλήθηκε ο συνωστισμός, με αποτέλεσμα αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό και τους σοβαρούς, θανάσιμους τραυματισμούς στα κιγκλιδώματα της μοιραίας εξέδρας”

Ακόμη κι έτσι, όμως, πολλοί από τους τραυματίες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν η αστυνομία είχε φροντίσει να επιτρέψει στα ασθενοφόρα να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να διακομιστούν στα νοσοκομεία. Η επίσημη έρευνα, βέβαια, σημείωνε ότι κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα νόημα, αφού άπαντες πέθαναν ακαριαία, ή το αργότερα ένα τέταρτο μετά την έναρξη του αγώνα (3:15μμ).

Είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα, η ανεξάρτητη επιτροπή που μελέτησε χιλιάδες ανακριτικά και όχι μόνο έγγραφα, κατέληξε σε τελείως διαφορετικό συμπέρασμα. Υπεύθυνη για τον συνωστισμό αποδείχθηκε η εγκληματικά αμελής αστυνομική δύναμη, υπεύθυνη για τον αγώνα, με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Ντάκεφιλντ, που έδωσε την εντολή να ανοίξουν οι θύρες (ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός έξω από το γήπεδο, όπου οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να ελέγξουν το πλήθος έχοντας ένα μη ικανό επιχειρησιακό σχέδιο σε εφαρμογή) και ο κόσμος βρέθηκε με ή χωρίς εισιτήριο εκεί που δεν έπρεπε.

Δυο-τρεις χιλιάδες στη Θύρα 2, ενώ η πραγματική χωρητικότητα δεν ξεπερνούσε τα 300-400 άτομα. Με κλειστές τις εξόδους κινδύνου, οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν στοιβαχτεί χειρότερα από σαρδέλες. Όσοι κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στο πάνω διάζωμα σώθηκαν. Οι υπόλοιποι, άθελά τους, έσπρωχναν ο ένας τον άλλον προσπαθώντας να βρουν τον τρόπο να γλιτώσουν ανασαίνοντας.

Η έλλειψη συντονισμού προκάλεσε τον θάνατο, τουλάχιστον 41 ανθρώπων, που θα είχαν σωθεί αν διακομίζονταν άμεσα στο νοσοκομείο, ενώ ακόμη πιο εγκληματική ήταν η συγκάλυψη όλων αυτών, με τη συνεργασία αστυνομίας, ενός τοπικού πρακτορείου ειδήσεων και την πάντα πρόθυμη να διαστρεβλώσει την αλήθεια “Sun”. Για όλα έπρεπε να φταίνε οι “αλήτες χούλιγκανς” της Λίβερπουλ.

Η τραγωδία του Χίλσμπορο, άλλωστε, αποτελεί και μια από τις μεγαλύτερες βρώμικες δημοσιογραφικές ιστορίες όλων των εποχών.

Ένας ύμνος για τη μητρική αγάπη

Η ιστορία της Anne αφορά βέβαια τον αγώνα της Γουίλιαμς για δικαιοσύνη και την ανεύρεση της αλήθειας για το θάνατο του γιου της Κέβιν, είναι ωστόσο και ένας ύμνος για την μητρική αγάπη, την αφοσίωση, την οδύνη της μάνας μετά από μια τέτοια τραγική απώλεια.

Μια μάνα που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως γίνεται το παιδί της να πήγε να δει ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι και να μη γύρισε ποτέ. Είναι και οι μέρες τέτοιες, με την δολοφονία του Άλκη, αλλά και την επέτειο της τραγωδίας στη Θύρα 7, που συνειδητοποιείς τον ανείπωτο θρήνο, τα μετέωρα γιατί και το πόσο αλλάζει η ζωή όλων.

Η οικογένεια Γουίλιαμς μέχρι τις 15 Απριλίου 1989 ζούσε ευτυχισμένη. Η Ανν (έχοντας δυο παιδιά από τον πρώτο της γάμο) και ο Στίβεν Γουίλιαμς είχαν παντρευτεί πριν από μια δεκαετία, με κόρη να σφραγίζει την ένωσή τους.

“Θυμάμαι ότι ζούσαμε πολύ όμορφα. Γεμάτοι χαμόγελα. Ο θάνατος του Κέβιν άλλαξε τα πάντα…” σχολιάζει η 42χρονη σήμερα, Σάρα Γουίλιαμς, που έδωσε και την έγκρισή της να γυριστεί η σειρά, αφού διάβασε την ιστορία του Κέβιν Σάμπσον, ενός συγγγραφέα με εισιτήριο διαρκείας της Λίβερπουλ και επιζώντα της τραγωδίας του Χίλσμπορο.

Καθώς η Ανν άρχισε από πολύ νωρίς να αμφιβάλλει για τα επίσημα πορίσματα του θανάτου του Κέβιν, αφιερώνεται σε ένα ατέρμονο αγώνα, σχεδόν εμμονικό, με μοναδικό στόχο τη δικαίωση του γιου της. Ο γάμος της διαλύεται, τα άλλα δυο παιδιά της βλέπουν την μητέρα τους να παλεύει κόντρα σε Θεούς και δαίμονες και αμφιβάλλουν (αν και κατά βάθος την στηρίζουν).

“Πολλές φορές σκέφτηκα γιατί επέμενε τόσο πολύ. Γιατί ξόδευε τόσο πάθος, γιατί εν τέλει αφιέρωσε την ίδια της τη ζωή σε αυτό τον σκοπό. Χρειάστηκε να γίνω μητέρα για να καταλάβω. Δεν υπάρχει πιο δυνατό συναίσθημα από την αγάπη της μάνας. Συνέχισε γιατί είχε δίκιο ” αναγνωρίζει, χρόνια αργότερα, η Σάρα.

Εκείνο το απριλιάτικο Σάββατο, ο Κέβιν Γουίλιαμς έφυγε από το Φόρμπι (μια μικρή πόλη λίγο έξω από το Λίβερπουλ) μαζί με ένα φίλο του για να παρακολουθήσει από κοντά τον ημιτελικό Κυπέλλου της αγαπημένης του ομάδας. Ταξίδεψε περίπου 150 χιλιόμετρα. Είχε αγοράσει κρυφά από τους γονείς του ένα εισιτήριο, για το οποίο μάλιστα έγινε στο σπίτι ένας μικρός καυγάς.

Ο πατριός του δεν ήθελε να τον αφήσει να πάει τόσο μακριά μόνος του, η προσπάθεια που είχε κάνει όμως για τις εξετάσεις στο σχολείο του, έπεισαν τους δικούς του να δώσουν την άδεια. Λίγο πριν φύγει η μητέρα του, όπως όλες οι μητέρες του κόσμου, του ζήτησε “να προσέχει”. Ο Κέβιν γύρισε χαμογελώντας και της είπε: “Μην ανησυχείς μαμά. 3-0 εύκολα…”

Λίγες ώρες αργότερα οι Γουίλιαμς, θα έπαιρναν το αυτοκίνητό τους, σχεδόν αλαφιασμένοι από την είδηση του συμβάντος, χωρίς όμως να ξέρουν λεπτομέρειες για την τύχη του μικρού Κέβιν, που δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Υπάρχει μια τραγική σκηνή, με τις φωτογραφίες των θυμάτων (τραβηγμένες ενώ είχαν πεθάνει) πάνω σε ένα ξύλινο πίνακα. Η μητέρα δεν θέλει να παραδεχθεί ότι βλέπει τον γιο της, ο Στίβ πιο ψύχραιμος θα ψελλίσει: “Αν, είναι το νο 51…”¨

Οι αντικρουόμενες πληροφορίες

Ο κόσμος ξαφνικά καταρρέει. Ανν και Στιβ δεν πιστεύουν στα μάτια και τα αυτιά τους, αρχίζουν, ωστόσο, να λαμβάνουν και περίεργα μηνύματα από την αστυνομία για την συμπεριφορά των οπαδών. Στην προσπάθεια τους να μάθουν περισσότερα, προσκρούουν σε ένα τείχος σιωπής, ένοχων βλεμμάτων και αντικρουόμενων πληροφοριών.

Η προσπάθεια της αστυνομίας να υποβαθμίσει δυο σημαντικές μαρτυρίες που έδειχναν τελείως διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το επίσημο πόρισμα του θανάτου, προκαλεί τα πρώτα μεγάλα ερωτηματικά στην οικογένεια του Κέβιν. Η φωτογραφία με ένα διασώστη να δίνει το φιλί της ζωής στον γιο τους και η κατάθεση του αστυνόμου, εκτός υπηρεσίας εκείνη την ημέρα, Ντέρικ Μπρούντερ έρχονται σε αντίθεση με την ιατροδικαστική έκθεση, σύμφωνα με την οποία ο θάνατος προήλθε από ασφυξία και πολύ σοβαρούς τραυματισμούς στο λαιμό και τον θώρακα.

Ο Μπρούντερ καταθέτει ότι είδε τον Κέβιν να έχει σπασμούς και έτρεξε να του δώσει το φιλί της ζωής. Όλα αυτά περόπου στις 3:30μμ, την ώρα που με την άκρη του ματιού του συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν και ένα ασθενοφόρο (σσ η αστυνομία έλεγε ότι μπήκαν μόνο δυο, αποδείχθηκε όμως πως υπήρχε και τρίτο, ενώ το χειρότερο είναι ότι πάρα πολλά νοσοκομειακά έμεναν ανενεργά έξω από το γήπεδο), το οποίο βέβαια αν σταματούσε να πάρει το Κέβιν, ενδεχομένως να του χάριζε και τη ζωή.

Η κατάθεση Μπρούντερ ανασκευάστηκε μετά από τεράστιες πιέσεις που δέχθηκε ο αστυνόμος. “Οι σπασμοί που είδε ήταν ένα νεκρικό τίναγμα, το τρίτο ασθενοφόρο δεν υπήρξε ποτέ”. Όταν αργότερα, ο Μπρούντερ έβγαλε τη στολή, έγινε ενεργός μάρτυρας στην υπόθεση Γουίλιαμς επιμένοντας, βέβαια, σε όσα είχε εξ αρχής δηλώσει ότι συνέβησαν στο Χίλσμπορο.

Υπήρχε επίσης μια άλλη μαρτυρία της εθελόντριας αστυνομικού Ντέμπρα Μάρτιν. Σύμφωνα με την κατάθεσή της, ο νεαρός Κέβιν, όταν μεταφέρθηκε σε γειτονικό κλειστό γυμναστήριο μαζί με τα υπόλοιπα θύματα, άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του και είπε “Μαμά”. Η Μάρτιν τον αγκάλιασε, προσπάθησε να του δώσει ξανά το φιλί της ζωής ή να τον επαναφέρει με μαλλάξεις στην καρδιά, αλλά ένας αστυνομικός που περνούσε από δίπλα της, φώναξε “αστον, δεν βλέπεις, πέθανε”.

Η ώρα, όμως, ήταν 3:45και ο Κέβιν ζούσε ακόμη. Ο δρ Σλέιτερ, ένας από τους ιατροδικαστές που υπέγραψαν τα επίσημα πορίσματα του θανάτου είχε γνωματεύσει με κάθε επισημότητα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να συμβεί αφού υπήρξαν σοβαρότατοι τραυματισμοί, εγκεφαλική βλάβη και καταστροφή των φωνητικών χορδών, άρα ήταν αδύνατο να επικοινωνήσει. Η Μάρτιν κηρύσσεται σχεδόν αναξιόπιστη.

Η επίσκεψη του επιθεωρητή Σόγιερς που επιμένει να μηρυκάζει την επίσημη ιατρική έκθεση και να αποδομεί τις μαρτυρίες Ντρούντερ και Μάρτιν, κάνει την Ανν Γουίλιαμς να αισθανθεί ακόμη πιο ανήσυχη. Ξέρει ότι πλέον μάχεται το κατεστημένο, αλλά όπως θα πει σε μια στιγμή “θέλουν να με διαλύσουν, το ξέρω. Θα τους διαλύσω εγώ πρώτα, όμως”.

Στο μυαλό της μπαίνει η ιδέα ότι υπάρχει μια συστηματική συγκάλυψη παλεύει να μάθει πως και γιατί πέθανε ο γιος του και συντάσσεται, πλέον, με την ομάδα που είχαν φτιάξει οι υπόλοιποι συγγενείς. Σύντομα θα γίνει η πιο ισχυρή προσωπικότητα και φωνή της εκστρατείας τους για δικαιοσύνη. Όπως λέει και ο Κέβιν Σάμπσον “για την Αν και τις υπόλοιπες χαροκαμένες μητέρες η δουλειά τους άλλαξε μέσα σε μια νύχτα. Όταν ξύπνησαν την Κυριακή 19 Απριλίου 1989, άρχισαν να αναζητούν την αλήθεια, έγιναν ντετέκτιβ και ακτιβίστριες…”

Ο ογκώδης φάκελλος του Κέβιν

Μια νοικοκυρά, που εργαζόταν περιστασιακά σε πρακτορείο εφημερίδων, μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε μια ερευνήτρια με άψογες νομικές γνώσεις αλλά και ενέργειες που θα την βοηθούσαν να βρει την άκρη του νήματος και να σιγουρευτεί για τον πως τελικά πέθανε ο γιος της. Στο βάθος, άλλωστε, παραμένει μια μάνα που έχασε το παιδί της, δεν κλαίει, δεν μοιρολογεί, αλλά έχει πάντα μαζί της την φωτογραφία του για να τη δείχνει παντού. “Έχασα τον Κέβιν Γουίλιαμς. Είμαι η Ανν, η μητέρα του” συστήνεται σε φίλους, δικηγόρους και πολιτικούς.

Η επαφή της με τον Ρότζερ Κουκ, παρουσιαστή της αποκαλυπτική εκπομπής “The Cook Report” επιβεβαιώνει αυτό που διαισθανόταν εξ’ αρχής. Μια φωτογραφία, που της δείχνει ο δημοσιογράφος, όπου φαίνονται με αστυνομικοί και φίλαθλοι να έχουν τοποθετήσει τον Κέβιν πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα (δίκην φορείου) την στέλνει σε ραδιοφωνικό σταθμό. Ζητάει βοήθεια απ΄όσους βρίσκονταν στο Χίλσμπορο και μετέφεραν τον γιο της. Θα βρει τον Στιβ Χαρτ, που θα επιβεβαιώσει ότι ο Κέβιν αν και είχε στριμωχτεί άγρια στα κιγκλιδώματα, ζούσε ακόμη όταν μεταφέρθηκε με το αυτοσχέδιο φορείο για τις πρώτες βοήθειες

Ο ιατροδικαστής Ιαν Γουέστ που προσλαμβάνει η ίδια και οι υπόλοιποι συγγενείς αμφισβητεί ευθέως το επίσημο πόρισμα. Υποστηρίζει αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι. Πολλοί από τους τραυματίες θα είχαν επιζήσει, αν τους παρασχόταν ιατρική φροντίδα, που με εγκληματική αμέλεια δεν δόθηκε σε κανέναν. Μια τραχειοτομή θα είχε σώσει και τον Κέβιν Γουίλιαμς και αρκετούς ακόμα…

Αργότερα η Ανν θα δει ατέλειωτα βίντεο και θα διαπιστώσει την ύπαρξη του ασθενοφόρου, που είχε επισημάνει ο Ντέρικ Μπρούντερ. Ο Τόνι Έντουαρντς, οδηγός του νοσοκομειακού, εμφανίζεται στην εκπομπή του Ρότζερ Κουκ και παραδέχεται ότι ήταν αδύνατο να σταματήσει και να πάρει όσους ήθελαν βοήθεια. Σίγουρα τη ζήτησε ο Μπρούντερ για λογαριασμό του Κέβιν…

Η Ανν αγοράζει μια γραφομηχανή, παίρνει τις επίσημες καταθέσεις από την αστυνομία, συγκεντρώνει στοιχεία σε ένα ογκώδη φάκελλο που εμπλουτίζεται συνεχώς από φωτογραφίες, δημοσιεύματα εφημερίδων, αποφάσεις δικαστηρίων, έγγραφα της αστυνομίας, οτιδήποτε μπορούσε να φανεί χρήσιμο.

“Μαμά, αυτά σε σκότωσαν…” της λέει σε μια σκηνή του 4ου επεισοδίου η Σάρα, που ξέρει ότι η μητέρα της με καρκίνο στο τελικό στάδιο έχει πλέον λίγους μήνες ζωής.

“Όχι αγάπη μου, αυτά με κράτησαν ζωντανή” απαντάει η Ανν, που κάθεται, πλέον, σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά παίρνει δύναμη για την τελική δικαίωση. Του γιου της πρώτα, της ίδιας στη συνέχεια.

Δεν θα την πτοήσουν η αρχική δικαστική απόφαση ότι ο θάνατος των 96 ήταν ένα ατύχημα,οι ανακολουθίες των πολιτικών (η διάψευση από το Εργατικό Κόμμα του οποίου είναι ψηφοφόρος, είναι πολύ σκληρή), το όχι του ανώτατου δικαστηρίου για αναθεώρηση και διεξαγωγή νέας έρευνας και η άρνηση τριών γενικών εισαγγελέων να ζητήσουν επανεξέταση.

Ο δικηγόρος της, την προέτρεψε να προσφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο των δικαιωμάτων του ανθρώπου. και αυτη η αίτηση, όμως, απορρίφθηκε με το αιτιολογικό ότι κατατέθηκε εκπρόθεσμα. Μπορεί, προς στιγμήν, να απογοητευόταν, κάθε φορά όμως ήταν έτοιμη για μια νέα μάχη, ακόμη κι αν ερχόταν σε σύγκρουση και με αυτούς ακόμη τους συγγενείς των υπόλοιπων θυμάτων.

“Δεν θα σταματήσεις ποτέ” την ρωτάει ένας δημοσιογράφος. “Μόνο στον τάφο” απαντάει και συνεχίζει. Η συμπλήρωση της 20ετίας από την τραγωδία είναι τελικά το σημείο καμπής. Το Ανφιλντ γεμίζει σχεδόν εξ ολοκλήρου και η ομιλία του υπουργού των σπορ, Άντι Μπέρναμ (νυν δήμαρχος του Μάντσεστερ), διακόπτεται από τις ιαχές των φιλάθλων για δικαιοσύνη (ακριβής η αναπαράστασή της στη σειρά) σηματοδοτεί τις εξελίξεις. Ο Μπέρναμ φέρνει το θέμα στο υπουργικό συμβούλιο, που αποφασίζει να αναθέσει σε μια ανεξάρτητη επιτροπή από το Λίβερπουλ την μελέτη όλων των εγγράφων που σχετίζονται με την τραγωδία.

Τρία χρόνια αργότερα στις 12/9/2012 και ενώ ο καρκίνος έχει αρχίσει να ταλαιπωρεί την Ανν, η επιτροπή καταλήγει στο συμπέρασμα το Χίλσμπορο δεν ήταν ένα ατύχημα, η αστυνομία και όχι οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχε την πρώτη και μοναδική ευθύνη με τις τεράστιες ολιγωρίες και παραλείψεις της και η προσπάθεια συγκάλυψης που ακολούθησε εμπόδισαν την ανεύρεση των πραγματικών υπευθύνων. Για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια οι συγγενείς των 96 θυμάτων μπορούσαν επιτέλους να χαμογελάσουν.

“Δεν ζητάμε παρά δικαιοσύνη. Μια λέξη που μισούσα όλα αυτά τα χρόνια” λέει στην ομιλία της η Γουίλιαμς σφίγγοντας την γροθιά της.

Ο δρόμος για μια νέα δίκη είχε ανοίξει. Τον Δεκέμβριο του 1992, το Ανώτατο Δικαστήριο θα αποδεχθεί το αίτημα ζητώντας επί της ουσίας και συγγνώμη για την ανακολουθία όλων των θεσμών, δικαστικών και μη από το 1989 και μετά. Η Ανν Γουίλιαμς ησυχάζει. Επισκέπτεται συχνά τον τάφο του Κέβιν, ο θάνατος δεν την τρομάζει, γιατί όπως λέει θα πάει να συναντήσει τον γιο που τόσο αγάπησε. Η τελευταία της μάχη είναι κι αυτή νικηφόρα. Είναι κατάκοιτη στο νοσοκομείο, βρίσκει όμως τη δύναμη να σηκωθεί και να κάτσει στην αναπηρική της καρέκλα πηγαίνοντας στο Άνφιλντ για την 24η επέτειο της τραγωδίας (15/4/2013). Τρεις μέρες μετά θα κλείσει οριστικά τα μάτια της. Το πιστοποιητικό θανάτου του Κέβιν, που αρνιόταν πεισματικά να το παραλάβει, διορθώθηκε. Το πήρε μετά από χρόνια η κόρη της, Σάρα…

Η κληρονομιά της Ανν είναι η γενναία μάχη που έδωσε 24 χρόνια. Η φλόγα για την αλήθεια, η αδάμαστη θέληση να μάθει τι συνέβη στο παιδί της, την έκαναν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του Λίβερπουλ. Η τοιχογραφία της από τον διάσημο Artworker Πολ Κέρτις κοσμεί ένα δρόμο κοντά στο Άνφιλντ

Κανείς δεν την ξέχασε. Αν ζούσε, πριν από λίγες μέρες (6/2) θα έκλεινε τα 71 της χρόνια.

“Είμαι σίγουρος ότι ο Κέβιν θα της λέει ήδη πόσο υπερήφανος είναι για τον αγώνα που έδωσε” δήλωσε μετά τον θάνατο της, ο Κένι Νταλγκλίς. Η Ανν έγινε σύνθημα, μπήκε στις σημαίες των οπαδών της Λίβερπουλ, γράφτηκε τραγούδι αφιερωμένο σε αυτήν, πέρασε στην αθανασία. Το 2013 σε μια συγκινητική εκδήλωση βραβεύτηκε, μετά θάνατον, από το BBC ως η αθλητική προσωπικότητα της χρονιάς. Την τίμησαν προσωπικότητες του αγγλικού ποδοσφαίρου με την οικογένειά της (ο αδερφός της Ντάνι και η κόρη της Σάρα) να παραλαμβάνουν το βραβείο

Ο αγώνας των συγγενών δεν δικαιώθηκε πλήρως, έστω κι αν το 2016 το δικαστήριο του Ουόριγκτον ανέστρεψε οριστικά την απόφαση περί ατυχήματος, καθώς οι ένορκοι δέχθηκαν ότι οι 96 φίλαθλοι δεν έχασαν τη ζωή τους σε ένα τραγικό ατύχημα, αλλά σκοτώθηκαν από την εγκληματική αμέλεια της αστυνομίας και των υπεύθυνων ασφαλείας.

Ναι μεν η αστυνομία του Γιορσκάιρ ανακοίνωσε ότι είναι έτοιμη να αποζημιώσει περίπου 600 άτομα, που σχετίζονται με την τραγωδία, πρώτα όμως ο αστυνομικός διεθυντής Ντέιβιντ Ντάκεφιλντ (υπεύθυνος εκείνη την ημέρα για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα) που κατηγορήθηκε για φόνο εξ αμελείας κι ύστερα οι αστυνομικοί Ντόναλντ Ντέντον, Άλαν Φόστερ και ο δικηγόςος Πίτερ Μέτκαλφ που πρωτοστάστησαν στην συγκάλυψη των ευθυνών της αστυνομίας αθωώνονται. Το διπλό έγκλημα (ο θάνατος των 96 και η επίρριψη ευθυνών στους οπαδούς) διεπράχθη μάλλον … από αγνώστους.

Η σειρά “Anne” της ITV στοχεύει κατευθείαν στο συναίσθημα. Ο Μπρους Γκούντισον σκηνοθετεί ιδανικά την ιστορία του Σάμπσον, χωρίς υπερβολές, μεταφέροντας άψογα το κλίμα της εποχής. Η παραγωγή της World Productions, που έχει δώσει επιτυχίες όπως το Line of Deauty, το Vigil και το The Pemprokeshire Murders (όλα έχουν προβληθεί από την Cosmote TV) εγγυάται την ποιότητα καθώς μιλάμε για υποδειγματική βρετανική τηλεόραση.

Οι ερμηνείες εξαιρετικές, με τον Στίβεν Γουόλτερς που υποδύεται τον Στιβ Γουίλιαμς να βρίσκει τον πραγματικό ήρωα του χαρακτήρα του πριν από τα γυρίσματα της σειράς: “Κάθισα μαζί του, ακούσαμε μουσική που αγαπάμε αμφότεροι. Έχει μια εσωτερικότητα αυτός ο άνθρωπος, πένθησε με τον δικό του τρόπο” δήλωσε για την εμπειρία.

Αυτή που κλέβει, βέβαια, την παράσταση είναι η Μάξιν Πικ. Όταν ο ατζέντης της την ειδοποίησε ότι έχει ένα σενάριο για τη ζωή της Ανν Γουίλιαμς, φώναξε ένα “Ναι!” δείχνοντας ευθύς εξ αρχής την πρόθεση της να δεχθεί το ρόλο. Είχε δει την ηρωίδα που έπρεπε να υποδυθεί στην τηλεόραση, αλλά ήταν αδύνατο να τη γνωρίσει από κοντά: “Ανακάθισα στη θέση μου και σκεφτόμουν αν μπορούσα να παίξω την Ανν. Δεν μοιάζω με εκείνη, δεν ακούγομαι όπως εκείνη, πολλά πράγματα που δεν μου πήγαιναν καλά. Από την άλλη, όμως, είπα στον εαυτό μου δεν πρόκειται για μένα. Πρόκειται να διηγηθούμε μια ιστορία και είναι προνόμιο για μένα να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας”.

Η 47χρονη Μάξιν Πικ είναι εντυπωσιακή. Η Σάρα Γουίλιαμς παραδέχεται: “Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι τη μητέρα μου θα υποδυθεί Μάξιν σκέφτηκα ότι της μοιάζει πολύ λίγο. Στο τέλος, όμως, ένιωσα ότι βλέπω τη μαμά μου”.

Κι αυτό είναι που η Πικ, αλλά και η ίδια η Ανν Γουίλιαμς πιστεύουμε, ήθελε να είναι πάνω απ’ όλα. Μια μαμά. Η μαμά του Κέβιν…

Η σειρά υπάρχει On Demand στην CosmoteTV.