Η ΜΕΛΕΚ ΙΠΕΚ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΙΑ

Η Μελέκ Ιπέκ κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του δικηγόρου της. Η διάχυτη νευρικότητα και η αμήχανη σιωπή των πρώτων λεπτών στην κάμερα, “έσπαγαν” από το Αδδάν, το “κάλεσμα για προσευχή” του μουεζίνη που ακουγόταν πίσω από την οθόνη τους, καλώντας και εμάς στον ανατολικό πολιτισμό.

Λίγο νωρίτερα, όσο η ίδια βρισκόταν στον δρόμο με προορισμό το σπίτι του, ο Αχμέτ Οναράν, εξηγούσε το (λίγο-πολύ) αυτονόητο: Μία συνέντευξη κατά την οποία θα μπορούσαμε να κοιτάζουμε ο ένας στα μάτια του άλλου, χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς και ιδιαίτερη προσοχή στις ερωτήσεις που σκαλίζουν αναμνήσεις του παρελθόντος, πρόσφατου και μη.

Οι δυο τους, το βράδυ της 26ης του περασμένου Απριλίου, έξω από το 3ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Αττάλειας, έβγαζαν selfie νίκης, δικαίωσης, επιβίωσης. Μετά από 12 και πλέον χρόνια συζυγικής κακοποίησης, βιασμών, “ομηρίας”, αλλά και κάτι παραπάνω από 3 μήνες (108 μέρες) εγκλεισμού στις φυλακές του Dosemealti (Döşemealtı), η 31χρονη Τουρκάλα ήταν ελεύθερη.

“Έχουμε μία σχέση πολύ πιο ισχυρή από αυτή του δικηγόρου και του πελάτη. Ακόμη κι αν δεν είχαμε αυτή τη συνέντευξη τώρα, πιθανότατα θα πίναμε τσάι ή καφέ μαζί. Η Μελέκ είναι σαν αδερφή μου.

Τα μοιράστηκε με εμένα και χωρίς να φοβάται καθόλου τα είπε και στο δικαστήριο. Τους είπε: «Το θέμα μου δεν είναι η ποινή που θα μου δώσετε, αλλά επιτέλους κάποιος να με ακούσει. Φτάνει! Θέλω να μιλήσω για όσα έχω ζήσει. Αν θέλετε δώστε μου και ισόβια. Αλλά ακούστε με”, περιγράφει ο δικηγόρος της.

Λίγα λεπτά αργότερα εκείνη τη βραδιά, τη στιγμή που οι δύο της κόρες, 7 και 9 ετών, έτρεχαν προς το μέρος της για να βυθιστούν στην αγκαλιά της, η Μελέκ εξαργύρωνε το εισιτήριο προς την ελευθερία της. Ανακτούσε το δικαίωμα να είναι μαζί τους, να ζει, να ονειρεύεται. Και κυρίως να μην φοβάται.

“Ήταν η στιγμή που άνοιξε η πόρτα της φυλακής για να βγω”, λέει στις πρώτες της φράσεις, μεταφέροντάς το ακριβές χρονικό σημείο όπου ένιωσε πραγματικά ελεύθερη. “Για να αγκαλιάσω τα παιδιά μου έπρεπε να διανύσω μια απόσταση. Όταν πια τα αγκάλιασα συνειδητοποίησα ότι δεν βρισκόμουν σε όνειρο”.

Το ξημερώματα της 8ης Ιανουαρίου, ο σύζυγός της έπεφτε νεκρός από σφαίρες της δικής του κυνηγετικής καραμπίνας, μίας από τις πέντε που διατηρούσε στο σπίτι τους τα χρόνια όπου μετέτρεπε τη Μελέκ σε έρμαιο βίαιων, ερωτικών φετίχ, συστηματικών βασανιστηρίων και άλλων ακραίων πράξεων που έβρισκαν και βρίσκουν έδαφος σε ένα κράτος που διέπεται από “λευκές” επιταγές πατριαρχίας.

Με τις κόρες της στο διπλανό δωμάτιο, ο Ραμαζάν Ιπέκ, την είχε υποβάλλει σε νέο πολύωρο βασανιστήριο: Την ξυλοκόπησε, τη βίασε, της φόρεσε χειροπέδες, την άφησε ολόκληρο το βράδυ γυμνή στο πάτωμα του μπάνιου τους, απείλησε ότι θα βάλει τέλος στη ζωή της και μάλιστα πυροβόλησε, αλλά αστόχησε. Αυτές ήταν απλά μερικές από τις ανατριχιαστικές περιγραφές για την εξέλιξη εκείνης της βραδιάς, μέχρι τη στιγμή που θα καλούσε την αστυνομία για να ενημερώσει πως σκότωσε τον άντρα της, ούσα σε αυτοάμυνα. “Λυπάμαι, δεν ήθελα να γίνει έτσι. Θα σκότωνε εμένα και τις κόρες μου“, είχε πει ανάμεσα στις 19 σελίδες της κατάθεσής της.

Πλέον, οι τρεις τους, μένουν μαζί με την αδερφή της Μελέκ και τους γονείς τους στο Kovanlık, ένα χωριό στην Περιφέρεια της Αττάλειας. Εκεί, έχει πια τη δυνατότητα να εργάζεται ως οδηγός ενός μικρού βαν, να φροντίζει τα ζώα, αλλά και να μελετά ώστε να μπορέσει να σπουδάσει.

Θέλω να είμαι παράδειγμα για τις κόρες μου.

Πριν από ακριβώς μία εβδομάδα μάλιστα, έδωσε (και συνεχίζει να δίνει) εξετάσεις για να μπει στο Πανεπιστήμιο. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Κάποτε, ονειρευόταν να γίνει παιδίατρος. Τώρα;

“Το όνειρό μου είναι να γίνω καθηγήτρια μαθηματικών. Θέλω να μπορέσω να προσφέρω μία καλή ζωή στα παιδιά μου. Και φυσικά να είμαι το πρότυπό τους”.

Οι άνθρωποι που την ξέρουν μιλούν για ένα μαθηματικό μυαλό: “Σκέψου πως όταν συναντιόμασταν στη φυλακή, υπολογίζαμε τα χρόνια της ποινής της για την περίπτωση που το δικαστήριο δεν την αθώωνε. Εκεί, η Μελέκ έκανε πολλαπλασιασμούς και διαιρέσεις στο μυαλό της, μου έλεγε τα αποτελέσματα κι εγώ σημείωνα στο χαρτί. Έχει μια ξεχωριστή ικανότητα στα μαθηματικά. Ωστόσο, δεν είχε χρόνο να μελετήσει πολύ. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε αισιόδοξοι”, λέει ο δικηγόρος της, αποκαλύπτοντας πως η Μελέκ είχε αιτηθεί να δώσει εξετάσεις από το διάστημα που ήταν στη φυλακή.

Από αυτά που εξομολογείται η ίδια πάντως, φαίνεται “μαθηματικά” βέβαιο πως πρόκειται για μία γενναία, ανίκητη γυναίκα που θα προσπαθεί μέχρι να πετύχει: “Αν δεν έχω πετύχει στις εξετάσεις θα ξαναδώσω. Θα δίνω μέχρι να περάσω“, λέει και συνεχίζει: “Τα αγαπώ πολύ τα μαθηματικά. Από παλιά μου άρεσαν πάρα πολύ. Εδώ και χρόνια θέλω να μπω στη σχολή”.

Η Μελέκ επέλεξε το διάβασμα και τις μαθηματικές πράξεις για να κυνηγήσει αυτό που πρακτικά μοιάζει ακατόρθωτο. Να αναγεννηθεί, να προχωρήσει, μεταδίδοντας ταυτόχρονα στις κόρες της και τη δύναμη της δικής της ψυχής:

“Αυτό έπρεπε να κάνω για να σταθώ στα πόδια μου και να είμαι ένα παράδειγμα για τα παιδιά μου”, απαντά δίνοντας αναφανδόν τη λύση της πιο “σύνθετης πράξης” που αναζητά τα ψυχικά αποθέματα μίας γυναίκας η οποία δίνει εξετάσεις δύο μόλις μήνες μετά την αποφυλάκισή της.

“Πέρασα το διάστημα στη φυλακή διαβάζοντας βιβλία και μελετώντας. Οι συγκρατούμενές μου, μου συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά. Όταν μπήκα μέσα είχα πολύ βαριά τραύματα. Δυσκολευόμουν να κάνω διάφορες κινήσεις. Εκείνες με βοήθησαν”, θυμάται.

Φαίνεται τελικά ότι τη ζωή αξίζει να τη ζεις

Στην απόφασή της να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, κλείνοντας ένα παλιό “απωθημένο”, οι ανήλικες κόρες της είναι διαρκώς στο πλευρό της. Εμπράκτως. Οι τρεις τους μελετούν μαζί, ακόμη και στο ίδιο τραπέζι: “Όταν μελετάω εγώ, μελετάνε κι αυτές μαζί μου. Όταν πηγαίνω στη δουλειά, οι κόρες μου, μου λένε: «Μαμά, μας λείπεις πολύ. Τελείωσε γρήγορα τη δουλειά σου και έλα σπίτι!». Λόγω της πανδημίας, κάναμε όλες μαθήματα online, άρα ήμασταν μαζί και μελετούσαμε όλες μαζί”, λέει η Μελέκ, η οποία, την πρώτη μέρα των εξετάσεών της, βρέθηκε στο εξεταστικό κέντρο μαζί με την μία της κόρη.

“Φίλε μου, έπρεπε να ήσουν εδώ να τη δεις αυτή τη σκηνή. Δύο παιδιά να παρακολουθούνε μάθημα και η ίδια να διαβάζει. Για τη Μελέκ υπάρχει ενδιαφέρον από κάθε πλευρά της κοινωνίας. Υπάρχουν καθηγητές που της κάνουν δωρεάν μαθήματα μαθηματικών online!”, συμπληρώνει ο Αχμέτ Οναράν.

“Περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Τις έχω γράψει σε κολύμβηση. Τις πηγαινοφέρνω. Είμαστε όλη την ώρα μαζί! Το να τις έχω δίπλα μου, μπορώ να πω ότι είναι τόσο σημαντικό, όσο η ίδια μου η ζωή”, μοιράζεται με ενθουσιασμό αναφερόμενη στις κοινές τους ευχάριστες στιγμές στο νέο τους ξεκίνημα.

Αλήθεια, μετά από μία μαρτυρική δεκαετία, έξι μήνες από τη μέρα που σκότωσε τον σύζυγό της, δύο μήνες από τη μέρα που αποφυλακίστηκε, να έχει συνειδητοποιήσει άραγε η Μελέκ ότι η ζωή της πλέον αλλάζει προς το καλύτερο;

“Δεν το έχω σκεφτεί καθόλου όλο αυτό. Το μόνο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή είναι να είμαι μία καλή μητέρα για τα παιδιά μου. Να είμαι ένα καλό παράδειγμα. Να τους προσφέρω ένα καλό μέλλον. Ό,τι κάνω, θέλω να το κάνω μαζί τους. Φαίνεται τελικά ότι τη ζωή, αξίζει να τη ζεις…”.

Όταν γίνω καθηγήτρια θα τους μάθω να λένε “όχι”

Από τα 15 της χρόνια, η Μελέκ Ιπέκ δεν γνώρισε το δικαίωμα στο “όχι”. Όταν τολμούσε, ή ακόμη και όταν σκεφτόταν να το ξεστομίσει, γινόταν αντικείμενο αρρωστημένων ενστίκτων, ακροβατώντας ανάμεσα στον θάνατο και στην επιβίωση, στην ταπείνωση και στην ακεραιότητα των παιδιών της.

Κάπως έτσι ακροβατούσε και η συνέντευξή μας, ανάμεσα στο τότε και το τώρα, ανάμεσα στο χαμόγελο και το “σκοτεινιασμένο” πρόσωπο, ανάμεσα στην ανάγκη να είναι δίπλα στις κόρες της, να κερδίσουν τον χρόνο που στερήθηκαν, να πραγματοποιήσουν μαζί τα όνειρά τους και στην ανάγκη να ξεχάσουν. “Να ξεχάσουν”. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεχάσει μία γυναίκα που, μόλις προχθές, αναγκάστηκε να δει τον εαυτό της και το γεμάτο μώλωπες πρόσωπό της σε τουρκικά Μέσα, τα οποία αποφάσισαν να προβάλλουν βίντεο με την ίδια να αναπαριστά το χρονικό του πυροβολισμού, λίγα μόλις 24ωρα μετά το βράδυ του συμβάντος;

Ακόμη και η προσφώνηση μοιάζει “επικίνδυνο έδαφος”. Μπορεί το “Μελέκ” στα ελληνικά να σημαίνει “άγγελος”, το πατρικό της επώνυμο να είναι Çelik, το “Ιπέκ”, όμως, επώνυμο του συζύγου της, εξακολουθεί να στοιχειώνει κάθε ανάμνησή της, συνοδεύοντας όσα άρθρα έχουν γραφτεί για εκείνη. Όταν η συζήτηση στρεφόταν στα όσα βίωσε, το γλυκό χαμόγελο έσβηνε. Η γλώσσα του σώματος απαντούσε εκ μέρους της και ο δικηγόρος της, έπαιρνε τον λόγο, όσο η ίδια προσπαθούσε με αμήχανες κινήσεις να αποσπάσει την ίδια της την προσοχή, καπνίζοντας, πίνοντας νερό, στρέφοντας το βλέμμα της αλλού.

“Δεν πειράζει”, μάς απαντά όταν ζητάμε συγγνώμη για την μεταστροφή της κουβέντας στο παρελθόν.

“Η Μελέκ δυσκολεύεται να μιλά για αυτό. Ήταν 15 ετών όταν ο σύζυγός της τη βίασε. Της είχε πει να πάνε μια βόλτα με τη μηχανή. Την πήγε κάπου χωρίς να της πει πού και εκεί τη βίασε. Στη συνέχεια, την ανάγκασε να τον παντρευτεί. Είναι κάτι που δεν επέλεξε, ούτε και ήθελε. Ούτε, όμως, κατάφερε να φύγει γιατί την απειλούσε ότι θα σκότωνε την οικογένειά της. Απέκτησαν δύο παιδιά και για να μην πάθουν κακό, υπέμεινε όλη αυτή την κατάσταση”, λέει ο Αχμέτ Οναράν, συνεχίζοντας:

“Δεν υπήρχε η δυνατότητα να φύγει. Της έλεγε ότι αν πήγαινε στην αστυνομία θα βίαζε την αδερφή της και θα σκότωνε τα παιδιά τους. Φοβήθηκε και έκανε πίσω. Γι’ αυτό και δεν έκανε ποτέ καταγγελία. Αν μπορούσε εκείνο το διάστημα να το μοιραστεί με την οικογένειά της, τώρα η Μελέκ δεν θα το είχε ζήσει όλο αυτό κι εκείνος θα ήταν στη φυλακή”.

Η ίδια, ωστόσο, από το δικό της βίωμα, φαίνεται πως δεν χρειάζεται ακαδημαϊκές γνώσεις και πιστοποιήσεις για να προσφέρει απλόχερα όσα της έμαθε η ίδια της η ζωή. Φάνηκε στην απάντησή που έδωσε, όταν τη ρωτήσαμε για την πρώτη της συμβουλή στους μελλοντικούς μαθητές της.

“Θα μάθω τα παιδιά να λένε “όχι”. Θα τους πω, ό,τι κι αν σας συμβεί, να το μοιραστείτε με τους οικείους σας”.

“Πέταξε ζεστό τσάι στο πρόσωπο του παιδιού και χτύπησε το άλλο κορίτσι με καλώδιο”

Τη στιγμή που ακουγόταν η ακόλουθη περιγραφή, η Μελέκ παρέμενε σιωπηλή. Την παραθέτουμε αυτούσια, διά στόματος του νομικού της εκπροσώπου:

“Τα παιδιά ακόμη βλέπουν στον ύπνο τους τον μπαμπά τους. Όταν είπαν στα παιδιά ότι χάσανε τον πατέρα τους, χόρευαν από τη χαρά τους. Ήξεραν ότι δεν θα ξαναφάνε ξύλο. Δεν ήταν μόνο η Μελέκ που βίωνε κακοποίηση. Κι αυτά έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Υπήρχε μία στιγμή, όπου το ένα κοριτσάκι, όταν ήταν 5 χρονών, είχε τρέξει προς τον μπαμπά της για να τον αγκαλιάσει. Εκείνος, τη στιγμή εκείνη κρατούσε ένα ζεστό ποτήρι με ζεστό τσάι και στην κίνηση που έκανε το κοριτσάκι, χύθηκε λίγο από το ζεστό τσάι πάνω του. Η αντίδρασή του, λοιπόν, ήταν να ρίξει το ποτήρι με το ζεστό τσάι στο πρόσωπό της.

Σε κάποια άλλη στιγμή, είχε χτυπήσει τη Μελέκ με ένα καλώδιο, την ώρα που η ίδια κρατούσε στην αγκαλιά το 4 μηνών κοριτσάκι της. Με το ίδιο καλώδιο είχε χτυπήσει και τραυματίσει την μεγαλύτερη κόρη τους στο κεφάλι. Σε ένα άλλο περιστατικό, είχε βγει από το σπίτι και είχε σκοτώσει δύο γάτες επειδή έκαναν απλά θόρυβο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είχε πέντε καραμπίνες στο σπίτι. Αν δεν είχε σκοτωθεί αυτός, θα είχε σκοτωθεί η Μελέκ και τα παιδιά. Ήδη, λαμβάνουν ψυχολογική υποστήριξη και οι τρεις τους και η θεραπεία τους θα πρέπει να είναι μακράς διάρκειας“.

Να είστε δυνατές, να μην φοβάστε τίποτα, να αγωνίζεστε…

Ρωτάμε τη Μελέκ αν, εκείνο το βράδυ, έζησε από τύχη. Αν στη θέση του άντρα της θα μπορούσε να βρίσκεται η ίδια. Αν ο σκοπός του δεν ήταν να την κακοποιήσει για πολλοστή φορά, αλλά αυτή τη φορά να τη σκοτώσει “Ακριβώς έτσι είναι”, απαντά με ύφος και βλέμμα ευθύ, διαπεραστικό, σαν να κάθεται ακριβώς απέναντί μας.

Της εξηγούμε πως η κακοποίηση των γυναικών αποτελεί ένα μείζον ζήτημα και στη χώρα μας, ζητώντας της να στείλει ένα μήνυμα προς κάθε Ελληνίδα, κάθε Τουρκάλα, κάθε γυναίκα εκεί έξω:

“Να είστε δυνατές, να μην φοβάστε τίποτα, να αγωνίζεστε…”

Και συνεχίζει: “Πρέπει να προσπαθούμε να παλεύουμε και να βγαίνουμε πιο δυνατοί από κάθε άσχημο που μας συμβαίνει. Εγώ πλέον δεν φοβάμαι τίποτα. Πραγματικά, τίποτα. Αισθάνομαι πιο δυνατή από όλο αυτό.

Θέλω και οι κόρες μου να είναι δυνατές. Θέλω να πάρουν δύναμη από εμένα. Μου λένε εξάλλου, «μαμά εσύ είσαι ο άγγελός μας κι εμείς θέλουμε να γίνουμε σαν εσένα. Δυνατές». Αυτό μου λένε”.

Κατάλαβα πως δεν ήμουν μόνη

Όταν η Μελέκ φυλακίστηκε, πλήθος γυναικών αλλά και αντρών βγήκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας για εκείνη και ζητώντας την απελευθέρωσή της. Η ίδια, αντιμετώπιζε τουλάχιστον 6 χρόνια φυλάκισης, με την υπεράσπιση της οικογένειας του Ραμαζάν Ιπέκ να δίνει μάχη για να την οδηγήσει στη φυλακή. “Ελευθερώστε τη Μελέκ Ιπέκ”, ήταν το μήνυμα στα πλακάτ και στα χείλη μελών διαφόρων οργανώσεων για την ισότητα των φύλων, αλλά και απλών χρηστών των social media που ζητούσαν την άμεση αποφυλάκισή της, καθώς αναγκάστηκε να αμυνθεί σε ένα ακόμη περιστατικό κακοποίησης.

“Τότε αντιλήφθηκα πως δεν είμαι μόνη μου. Κατάλαβα πως είχα δίπλα μου μια μεγάλη οικογένεια”, τονίζει σχολιάζοντας τη στήριξη του κόσμου.

“Υπήρχαν κάποιοι μαθητές που συγκέντρωσαν χρήματα και είπαν στον δάσκαλό τους να τα δώσει στη Μελέκ. Υπήρχαν Τούρκοι που ζουν στον Καναδά και μας έστελναν μηνύματα. Υπήρξαν πολλοί που προσφέρθηκαν να τη φιλοξενήσουν μαζί με τα παιδιά της. Λαμβάνουμε μηνύματα στα social media από όλο τον κόσμο που αν τα διαβάσετε θα κλάψετε”, προσθέτει ο δικηγόρος της.

“Δεν είχα καμία κακή αντιμετώπιση από κανέναν”, συμπληρώνει η ίδια, η οποία πλέον, μέσα από την προσωπική της εμπειρία νιώθει την ανάγκη να ανταποκριθεί σε κάθε έκκληση για βοήθεια από άλλες γυναίκες.

“Ναι, φυσικά”, απαντά σχεδόν ενστικτωδώς για το αν αισθάνεται πια περισσότερο ευαισθητοποιημένη σε όσα περιστρέφονται γύρω από γυναικεία δικαιώματα:

“Είμαι πιο ευαισθητοποιημένη πλέον σε αυτό το θέμα. Κάνω και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για όποια βρίσκεται σε δύσκολη θέση”.

“Όταν διαβάζει κάποια περίπτωση κακοποίησης γυναικών στα social media, έρχεται και με ρωτάει πώς μπορούμε να βοηθήσουμε”, επιβεβαιώνει ο κ. Οναράν.

Το τρίτο πρόσωπο: Η υπόθεση και η κατάθεση της “Μελικέ”

Μία από τις αναρίθμητες συγκλονιστικές λεπτομέρειες, που όμως αποδείχτηκε κομβική, στην υπόθεση της Μελέκ ήταν το γεγονός πως το ίδιο διάστημα, στον γάμο τους, ακόμη και στο σπίτι τους, ο σύζυγός της είχε φέρει ένα τρίτο πρόσωπο, που είχε ανάλογη μεταχείριση από τον Ραμαζάν Ιπέκ.

Όπως μας είπε ο δικηγόρος, σχετικά με το γεγονός που ανέτρεψε την υπόθεση και οδήγησε στην αθώωση της Μελέκ:

“Ήταν πολύ σημαντική η κατάθεση των παιδιών, αλλά και η ιατρική γνωμάτευση της Μελέκ. Συνολικά, υπήρχαν 24 μάρτυρες. Ήταν πολύ σημαντική όμως και η κατάθεση μιας άλλης γυναίκας που πέρασε ανάλογα βασανιστήρια από εκείνο τον άντρα. Αυτή η κατάθεση άλλαξε την πορεία της δίκης, γιατί τα ίδια που έζησε η Μελέκ, τα είχε ζήσει κι εκείνη και μάλιστα η Μελέκ ήταν αναγκασμένη να τα βλέπει αυτά. Αυτός ο άντρας την είχε αναγκάσει να ζει μαζί με την άλλη γυναίκα στο ίδιο σπίτι”.

Σε εκείνο το σημείο, αφού δείξαμε πως γνωρίζαμε σε ποια γυναίκα αναφέρεται, η Μελέκ γύρισε προς τον δικηγόρο της, ψιθυρίζοντάς του: “Η Μελικέ, η Μελικέ…”

Η Μελικέ είχε υποστεί ανάλογα βασανιστήρια από τον Ραμαζάν, τα οποία γίνονταν ακόμη πιο βίαια και σαδιστικά όταν η ίδια προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τον ίδιο και από το σπίτι τους. Το επώνυμο της γυναίκας δεν έχει γίνει γνωστό, καθώς οι πληροφορίες θέλουν την ίδια να έχει κάνει εδώ και καιρό ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της, όταν με τη βοήθεια της οικογένειάς της κατάφερε εν τέλει να απομακρυνθεί από αυτόν τον άνδρα. Η κατάθεσή της, ωστόσο, αποδείχτηκε καθοριστική.

“Καταλάβαμε ότι ήταν η Μελικέ μαζί τους, γιατί βρήκαμε μαλλιά της στο σπίτι τους. Είχε φορέσει και σε εκείνη χειροπέδες και την είχε χαράξει με μαχαίρι. Επίσης, την είχε διαλύσει οικονομικά. Όλα αυτά τα παρουσιάσαμε στο δικαστήριο”, παραθέτει ο Αχμέτ Οναράν, που τόνισε τη σημασία της συγκεκριμένης μαρτυρίας για την ανατροπή της υπόθεσης.

Για κάθε “Μελέκ” εκεί έξω…

Την περίοδο που η Μελέκ ήταν στη φυλακή, η Τουρκία γνωστοποιούσε την απόφασή της να αποσυρθεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, 10 χρόνια μετά την υπογραφή της. Την περασμένη Πέμπτη, η χώρα αποχώρησε και επισήμως από τη διεθνή σύμβαση για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας, αφήνοντας γυναίκες όπως η Μελέκ, ακόμη πιο εκτεθειμένες και περισσότερο ευάλωτες στο έλεος των ανδρών που συστηματικά τις κακοποιούν.

Η ιστορία επιβίωσης της Μελέκ δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει ανάλογο τέλος για πολλές ακόμη γυναίκες, που, εκτός από απροστάτευτες κοινωνικοπολιτικά και νομικά, πλέον είναι πιο απομονωμένες και σε διεθνές επίπεδο. Γυναίκες που ενδεχομένως να μην είναι όσο τυχερές ή ακόμη και δυνατές όπως η Μελέκ ώστε να μπορούν να ορίσουν -έστω και σε κάποιον βαθμό- την τύχη τους, θα αποτελούν “απλά” ένα ακόμη θύμα, έναν “αριθμό” στη διαρκώς αυξανόμενη λίστα των γυναικοκτονιών στην Τουρκία, όπως αυτή που βιώσαμε πρόσφατα και στη χώρα μας.

**Διερμηνεία: Νάνσυ Αντωνιάδου