Η ΝΕΦΕΛΗ ΦΑΣΟΥΛΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ “ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ”

To “O Κόσμος σου” τα άλλαξε όλα για τη Νεφέλη Φασούλη. Η εποχή που σε κάθε της συνέντευξη θα έπρεπε να αυτοσυστήνεται και να εξηγεί πώς βρέθηκε από το Παγκράτι στην “Ταράτσα του Φοίβου” και με έναν δίσκο στα χέρια, έχει περάσει.

Το “θα βάλω Netflix και θα πεθάνω” γράφεται και ξαναγράφεται από δεκάδες accounts στα social media, το ίδιο το τραγούδι έχει φτάσει τις εκατοντάδες χιλιάδες views σε YouTube -και ακροάσεις αντίστοιχα στο Spotify- και η Νεφέλη πλέον σιγά σιγά δίνει τα δικά της live, μόνη της, γεμίζοντας του χώρους που εμφανίζεται.

Μία από τις πιο γρήγορα ανερχόμενες τραγουδίστριες της νέα γενιάς, με την ιδιαίτερη φωνή που σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να ερμηνεύσει τα πάντα, δέχτηκε να βρεθούμε σε ένα καφέ στο Μετς και να μιλήσουμε για την Ελένη Βιτάλη, τους Χατζηφραγκέτα μέχρι κι εκείνο το live στη Θήβα, όπου ένα τζάκι έλιωσε τα ρούχα της.

Σου στέλνουν μηνύματα για το “Ο Κόσμος σου”; Ότι περνούν μία τέτοια φάση, ότι “θέλω να στείλω και δεν το κάνω”; Τι τους απαντάς συνήθως;
Ξέρεις τι; Επειδή ξαφνικά όντως δέχτηκα πολλά τέτοια μηνύματα “ότι είμαι στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου και ακούω το τραγούδι σου”, γενικά δεν ήθελα να σχολιάσω κάτι, απλά απαντούσα σε όλους “ειλικρινά, εύχομαι να περάσει γρήγορα”. Τίποτα άλλο. Εύχομαι δηλαδή να είναι νοσταλγική η ακρόαση, να μην είναι επίπονη.

Και είναι πολύ συγκινητικό να ταυτίζονται και να ταυτίζουν κάπως τη λύτρωση από τον πόνο τους με αυτό το κομμάτι και νομίζω ότι έτσι θέλει και να λειτουργήσει στην τελική.

Απ’ την άλλη, ξέρεις, χαίρομαι που το ακούνε, αλλά δεν μπορείς τώρα να χαίρεσαι και με τον πόνο του άλλου, με τίποτα. Απλά εκεί που μου έστελναν όλοι ότι “είμαι σε δύσκολη φάση”, εγώ ήμουν και λίγο “έλα ρε παιδιά, πάμε, θα το βρούμε”.

Τελικά στην καραντίνα τι σειρές είδες στο Netflix;
(σ.σ. χαμογελάει) Είδα σειρές στο Netflix ή λέω βλακείες;

Ή είδες HBO και λες ψέματα;
Προτιμώ λίγο HBO να σου πω την αλήθεια.

Πάντως είδα για δεύτερη φορά το “Fleabag”, μου αρέσει πάρα πολύ και νομίζω ότι ο λόγος που γίνεται τόσος ντόρος γύρω απ’ αυτήν τη σειρά είναι ότι επιτέλους κάποιος τα λέει, γιατί ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί με τον γυναικείο ψυχισμό σε αυτήν την έκταση.

Θα σου φανεί αστείο αλλά όταν ήμουν φοιτητής και πρωτοβγήκε το “Sex and the City” είχα φίλες που μου έλεγαν ακριβώς το ίδιο. Ότι επιτέλους υπάρχει κάποιος τα λέει.
Μμμμ, ωραία… Πάρα πολύ ωραία… (σ.σ. το λέει ειρωνικά). Που η αγωνία τους είναι τα παπούτσια… Κοίτα, εγώ επειδή αυτό δεν το έχω προλάβει, βλέποντας το εκ των υστέρων, ειλικρινά δεν μπορώ να ταυτιστώ με τίποτα, λέω “ρε συ, τι είναι αυτό;”. Και κάπως κρίμα που ταυτίστηκαν τότε κάποιοι. Βλέπω δηλαδή το χιούμορ πίσω από αυτό αλλά δεν με αγγίζει.

Γενικά πάντως τις βαριέμαι λίγο τις σειρές, δεν είδα πολλές μέσα στην καραντίνα. Είδα ως επί το πλείστον ταινίες, δηλαδή είδα ξανά όλες του Μιγιαζάκι -που είναι και στο Netflix-, και είδα διάφορα και στο Cinobo.

Έχεις πει ότι μέσα στο στούντιο βούρκωσες όταν ηχογραφούσες το “Ο Κόσμος σου”.
Ναι, συνέβη εκ των υστέρων, δηλαδή το ‘πα και είχα φορτιστεί τόσο πολύ, που στο τέλος μου βγήκε ένα βούρκωμα ως λύτρωση, ότι το κατάφερα.

Στην πραγματικότητα όλα τα κομμάτια του δίσκου τα είπα μονοκοπανιά και από μία φορά το καθένα. Συνήθως “κόβεις” όταν κάτι δεν σου κάθεται, εμένα μου έβγαιναν με πολύ καλή ροή.

Ένα βράδυ έκανα ένα πέρασμα όλον τον δίσκο και το επόμενο πρωί το ξανάκανα και τελικά κρατήσαμε τη βραδινή ηχογράφηση.

Ντρέπομαι λίγο αλλά στην αρχή όταν άκουγα τον στίχο “ό, τι σου είπα, το έχω μετανιώσει”, νόμιζα ότι μιλούσες για μια σχέση που ανοίχτηκες πολύ και όταν χωρίσατε σκεφτόσουν “αυτό δεν έπρεπε να του το πω, να το ξέρει, έπρεπε να το έχω κρατήσει μυστικό”. Και μετά από κανά μήνα σκέφτομαι “τι βλακείες λέω. Απλά πάνω στον τσακωμό του είπε άσχημα λόγια”.
Κοίτα, νομίζω ότι όλα μέσα στο παιχνίδι είναι αυτά. “Ό,τι σου είπα, μα οτιδήποτε, το έχω μετανιώσει”.

Στο βίντεο που έχετε κάνει με τον The Boy, κάποια λόγια στην αρχή που δεν υπάρχουν κανονικά στο τραγούδι, ποιου είναι;
Του The Boy είναι. Προστέθηκαν για να εξυπηρετήσουμε τη βιντεογράφηση.

Πολύ ωραίο πάντως το video.
Είναι όντως ωραίο και αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο ήταν το πώς το γύρισε. Το έκανε ενόσω εγώ δεν καταλαβαίνω ότι το κάνει, δηλαδή φαινόταν τόσο natural, κρατούσε απλώς μια κάμερα, εγώ μιλούσα, και στο τέλος το είδα και ήμουνα: “πώς το ‘κανε αυτό;”.

Και μου αρέσει και που στο video είμαι εγώ πραγματικά, είναι τα δικά μου γυαλιά αυτά, είναι το πώς είμαι όταν ξυπνάω το πρωί -ούτε βάφτηκα ούτε τίποτα. Και έξω από το σπίτι δηλαδή είμαι έτσι, απλά δεν θα με δεις σε μία συναυλία με αυτό το στιλ, δεν θα στο πουλήσω.

Καλά, τα πλάνα του και η κινηματογράφηση είναι σίγουρα αυτό το φοβερό στιλ που έχει, αλλά μάλλον το physique μου ήρθε από μόνο του και ταίριαξε με το ύφος του.

Αφού σκέψου ότι όταν βγήκε με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου και ενώ περίμενα να μου πει “εντάξει, περίεργη ήσουν, δεν ήσουν έτσι όπως έχω συνηθίσει”, έκλαιγε για πρώτη φορά και γενικά δεν είναι τέτοια. Οι γονείς μου είναι κάφροι οι άνθρωποι, ειδικά με μένα…

Και με παίρνει και μου λέει ότι “είδα την κόρη μου όπως την ξέρω, ότι σε θυμήθηκα όπως ήσουν παιδάκι με τα γυαλάκια σου” και λέω κοίτα να δεις, μάλλον όντως κρύβει μία αλήθεια αυτό.

Όταν λες ότι οι γονείς σου είναι “κάφροι”, τι εννοείς;
Δεν προσπαθούν ποτέ να μου κάνουν τίποτα πιο ωραίο από ό, τι είναι, ούτε να με παρηγορήσουν ούτε τίποτα. Τα πράγματα τα λένε ακριβώς όπως είναι.

Για παράδειγμα όταν πάω στην τηλεόραση δέχομαι μηνύματα “το μαλλί. Τελεία. Παντελόνι, έτσι κι έτσι. Τελεία. Το μπλουζάκι OK. Tα είπες μέτρια. Τελεία”… Σε στυλ λίστα.

Αλήθεια; Γιατί εγώ αναρωτιόμουν ποιος είναι πιο κακομαθημένος. Εσύ που είσαι το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά ή εγώ που είμαι μοναχοπαίδι;
Όχι δεν είμαι καθόλου από αυτή την άποψη. Νομίζω ότι τους γονείς μου δεν τους ένοιαζε καν να καλομάθουν κάποιον από εμάς, ήταν σε στιλ “ΟΚ, είστε τέσσερις, δεν προλαβαίνουμε, δουλεύουμε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, πορευτείτε στη ζωή σας όπως μπορείτε“.

Οπότε γενικά δεν προσπάθησαν να κάνουν το “parenthood”, αυτό που φανταζόμαστε ότι είμαστε συνέχεια πάνω από τα παιδιά… Ίσα-ίσα, ήμασταν πολύ σόλο, πράγμα που θεωρώ ότι μόνο καλό μου έκανε.

Και ειδικά το διάστημα μέχρι να πατήσω κάπως γερά τα πόδια μου στον χώρο, οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί, για να μη ψωνιστώ, του τύπου ότι “ηρέμησε, δεν κάνεις και κάτι…”.

“Σταμάτα, κάνω. Έλα να με δεις στην Ταράτσα να σου πω εγώ τι κάνω…”
Έρχεται και μου λέει “σιγά, δύο κομμάτια είπες” (σ.σ. γέλια). Για αυτό σου λέω ότι είναι λίγο “κάφροι”, όχι όμως ότι μειώνουν την προσπάθεια, απλά δεν θα πουν ποτέ κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο.

Και είναι σημαντικό να είναι έτσι γιατί είναι πολύ συνηθισμένο εκεί έξω οι καλλιτέχνες να την ψωνίζουν, να ξεφεύγουν.

Εσύ δεν ξέφυγες;
Νομίζω όχι και ελπίζω να μη συμβεί ποτέ. Προσπαθώ πολύ (σ.σ. γελάει). Εννοώ δηλαδή ότι βάζω προτεραιότητες και ενώ το θέλω πολύ το τραγούδι και για αυτό παλεύω, τελειώνοντας η μέρα θεωρώ ότι η προτεραιότητα μου είναι άλλη -να γυρίσω να δω φίλους πχ, να κάνω κάτι άλλο. Να μην είναι όλη την ώρα το μυαλό μου ότι “πρέπει να κάνω καριέρα”, γιατί αυτό πιστεύω τους τρελαίνει τους ανθρώπους.

Σου γράφουν πολύ γλυκά μηνύματα κάτω από το βίντεο.
Τα έχω διαβάσει, δεν το κάνω κατά προτεραιότητα βέβαια, δεν θα μπω να δω αν υπάρχει κάποιο καινούργιο σχόλιο, όχι. Το έχω κάνει όμως αραιά και που, είναι όντως πάρα πολύ γλυκά. Χαίρομαι που βλέπω ότι ο κόσμος ταυτίζεται και θέλω πολύ να πορευτώ στη ζωή μου μαζί τους, δηλαδή να προχωράμε όλοι μαζί κάπως…

Ωραίο αυτό. Αυτή η ενορχήστρωση που έχει το άλμπουμ σου, μου θυμίζει εκείνη που είχε κάνει ο Σπάθας στη Βιτάλη στο “Απέναντι μπαλκόνι”, ξέρεις, που ακούγεται η ηλεκτρική κιθάρα σαν μπουζούκι μερικές φορές και πολλά ακόμη. Πέφτω μέσα ή ξεφτιλίζομαι;
Όχι ούτε καν, είναι βασική μου αναφορά “Το απέναντι μπαλκόνι”, το ‘πιασες 100%.

Αυτόν τον δίσκο τον έχω στο μυαλό μου γενικώς, ίσως να είναι το πιο αγαπημένο μου album ever.

Μουσικά με ισοπέδωσε η ποικιλία του αλλά και στιχουργικά, δηλαδή αυτά που έχει γράψει η Βιτάλη θεωρώ ότι πιάνουν ακριβώς το νόημα του δίσκου. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος από τη στιγμή που τα ακούς.

Και έλεγα πάντα ότι θέλω να βγάλω έναν τέτοιο δίσκο -άσχετα από τον ήχο που εν τέλει όντως έχει πολλά κοινά-, ότι θέλω να λέω τραγούδια που να λένε κάτι, δεν μπορώ να είναι όλα στον αέρα, μόνο έρωτες κτλ.

Νομίζω ότι και ο δικός σου δίσκος έχει δώσει μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια, έχει μέσα κάποιες καθημερινές στιγμές, απλές, όπως και η Βιτάλη στο “Τροχαίο” για παράδειγμα.
Και βλέπουμε όμως και το βάθος τους, έτσι; Θυμήσου στο “Τροχαίο” που φρενάρει το Honda και λέει η Βιτάλη ότι “στην τελική όλοι το ίδιο είμαστε σε αυτήν τη ζωή και πώς ο περαστικός αυτός νοιάστηκε για μένα πιο πολύ από έναν γνωστό”. Τρελάθηκα, σ’ αυτόν τον δίσκο τα έχει πει όλα.

Την έχεις γνωρίσει;
Την έχω γνωρίσει στην “Ταράτσα” αλλά λίγο, δεν είναι ότι κάτσαμε και μιλήσαμε και της ανάλυσα όλον αυτόν το θαυμασμό μου απέναντί της.

Γράφεις κι εσύ τραγούδια, τζαζ βέβαια, αλλά αναρωτιόμουν αν ο Δεληβοριάς σε έχει επηρεάσει στιχουργικά στον τρόπο που γράφεις.
Mε έχει επηρεάσει η κριτική του στα πράγματα. Τον τρόπο που γράφει δεν τον καταλαβαίνω, θεωρώ ότι είναι ένα είδος ταλέντου και τέχνης που οριακά δεν εξηγείται. Είναι μεταφυσική η ικανότητα που έχει να γράφει.

Οπότε δεν έχω πει ποτέ “θα κάνω κάτι σαν αυτό που κάνει εκείνος” γιατί ειλικρινά δεν μπορώ και δεν ξέρω και αν μπορεί και κάποιος άλλος γενικά.

Ναι, δεν λέω αν το κάνεις επίτηδες. Λέω αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να σου βγαίνει αυθόρμητα.
Μου βγαίνει αλλά σε πιο γενικά πράγματα, ότι θέλω για παράδειγμα σ’ αυτόν τον στίχο που έχει μέσα να υπάρχει ένα plot twist ή να έχει ένα πιο βαθύ νόημα ή να υπάρχει ένα “έξυπνο” σχόλιο.

Την τεχνική του Φοίβου δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος πολύ συγκεκριμένα να την αποκωδικοποιήσει.

Πού αλλού σε έχει επηρεάσει όλη αυτή η παρέα;
Γενικά στην τέχνη. Ο Φοίβος είναι ένας γνήσιος καλλιτέχνης που ασχολείται με όλες τις τέχνες και με τις μορφές που παίρνει αυτή. Τις μελετά πολύ και σε βάθος. Χρονολογικά ακόμη.

Για παράδειγμα μου λέει “άκου αυτό, προηγείται χρονικά αυτού” ή γιατί κάτι είναι σημαντικό, τι breakthrough έφερε κλπ… Τα έχει πολύ ξεκαθαρισμένα στο μυαλό του.

Ξέρει καλά την ιστορία της μουσικής.
Είναι σαν ακαδημαϊκός στην τέχνη χωρίς να το ξέρει με κάποιον τρόπο, την έχει σπουδάσει μόνος του καλύτερα από τον οποιονδήποτε.

Έχεις κάνει πολλές συμμετοχές από ό, τι είδα, το κυνηγάς έτσι;
Ναι αλλά είναι και λίγο της εποχής αυτό γιατί δεν έρχονται όλοι να σου πουν “έλα να πεις έναν δίσκο μου”. Όλοι αρκούνται στο να γράφουν ένα δύο single και να τα κυκλοφορούν. Το πάνε λίγο με ασφάλεια.

Μα είδα σε συνέντευξη που στο επισήμαιναν, που σε ρώτησαν “πώς και έβγαλες δίσκο ολόκληρο” και απάντησες ότι “είναι του Φοίβου αυτή η λογική”.
Ακριβώς, είναι το δικό του mindset ότι πρέπει να είναι ολοκληρωμένη δουλειά. Και το άλλο κανονικό μου φαίνεται αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ πιο ασφαλής λέγοντας μια ιστορία απ’ την αρχή μέχρι το τέλος σε δέκα κομμάτια παρά σε ένα. Νιώθω ότι έτσι δεν προλαβαίνεις.

Μου άρεσε πολύ το τραγούδι με τους Χατζηφραγκέτα που κάνατε, το “Σέριφος”, πολύ κλασικό καλοκαιρινό Χατζηφραγκέτα κομμάτι. Πώς προέκυψε;
Μέσω του Φοίβου τους γνώρισα. Με συστήνει σε όλους ως το κορίτσι που μπορεί να κάνει παντού φωνητικά. Πρώτα έκανα τρία τέσσερα τραγούδια με τον Βαγγέλη Χατζηγιάννη -τον έναν απ’ τους δύο- και αφού πια μου είπε ότι βγάζουν δίσκο, του λέω “εδώ είμαστε” και τα πήρα όλα αμπάριζα.

Έκανα σε αρκετά φωνητικά, αλλά σε αυτό έκανα και λίγο πιο πρώτη φωνή. Εκεί έγινα το “τρελό του μωράκι του ουρανού”…

Σε είδα που το έγραψες κάπου αυτό, ότι επιτέλους έγινες το τρελό μωράκι του ουρανού. Άρα ήσουν φαν από παλιά;
Εννοείται! Όσο ήμουν φοιτήτρια (σ.σ. έχει τελειώσει την Νομική), ήδη μεσουρανούσαν. Έχοντας, λοιπόν, χορέψει πάρα πολλές φορές μέχρι τις 5 το πρωί σε πάρτι το “τρελό μωράκι του ουρανού”, νομίζω ότι είναι και αυτό μία δικαίωση (σ.σ. γελάει).

Κάποιο αγαπημένο τραγούδι που έχεις από εκείνους;
Πάρα πολλά. Για παράδειγμα, από τα classics μου αρέσει πολύ ο “Δάσκαλος και εγώ”, μου αρέσει πολύ και “Η Πιανίστρια” -αυτό είναι στα λίγο πιο b-sides. Από τον καινούργιο δίσκο μου αρέσει πάρα πολύ το “Μάνα μου, μητέρα μου, μανούλα μου”. Με συγκινεί ως ιδέα γιατί στην τελική, πόσο ξεχασμένο το ‘χουμε το όνομα της μάνας μας μέσα στη ζωή μας;

Πώς πήγαν οι συναυλίες σου στο Six Dogs και στο Block 33;
Πήγαν πάρα πολύ ωραία… Πήγαν ανέλπιστα πολύ ωραία, μην κοροϊδευόμαστε γιατί ήταν τα πρώτα μου κάπως πιο μεγάλα live, και είχε πολύ κόσμο, ήταν πολύ καλά.

Το θέμα είναι ότι ήταν είχαν έρθει αποκλειστικά για σένα.
Ναι, ήταν τελείως για μένα, δεν ήταν κάπου το όνομα του Φοίβου για πρώτη φορά στα χρονικά -ούτε καν σαν guest.

A, καθόλου; Του ‘ρίξες πόρτα δηλαδή; Ανεξάρτητη τελείως;
Όχι ούτε καν ήρθε, είπαμε, τέλος (σ.σ. γελάει).

Πέρα απ’ την πλάκα, πιο πολύ αυτός μου κλείνει την πόρτα για να γίνω ανεξάρτητη παρά εγώ, γιατί εγώ πάντα νιώθω ασφάλεια να τον έχω δίπλα μου αλλά όχι, μου έχει αφήσει το χεράκι σαν πατέρας και σαν φίλος και μου λέει “προχώρα τώρα”.

Πώς ήταν, λοιπόν, όλοι να έχουν μαζευτεί μόνο για σένα;
Φυσικά είχα φουλ αμηχανία και αναρωτιόμουν πώς θα εξελιχθεί η βραδιά, αλλά αυτό που έμεινε και σε μένα και στους μουσικούς, είναι ότι ο κόσμος ήξερε όλα τα τραγούδια του δίσκου και όχι τα δύο ας τα πούμε “πετυχημένα”. Ήξεραν τα εννιά από τα δέκα, με αποτέλεσμα αυτό να με συγκινήσει πολύ.

Γιατί είναι και αυτό που λέγαμε πριν για το concept του δίσκου, ότι είναι και σπάνιο πράγμα πια να βγαίνει ολόκληρος δίσκος, πόσο μάλλον να πηγαίνει και ολόκληρος καλά. Και το θεωρώ μια επιτυχία αυτό κατά κάποιον τρόπο.

Φαντάζομαι αυτό θα είχε γίνει και στην “Ταράτσα” το καλοκαίρι, κόσμος να σιγοντάρει τα δικά σου τραγούδια.
Ναι, το διέκρινες κάπως γιατί έλεγα δυο τρία απ’ τον δίσκο αλλά ήταν λίγο πιο αχανής ο χώρος με αποτέλεσμα να μην παίρνεις το vibe από όσους κάθονταν πολύ πίσω για παράδειγμα. Άσε που έχει άλλη επίδραση όταν παίζεις σε έναν εξωτερικό χώρο με όταν παίζεις σε έναν εσωτερικό.

Στο Six Dogs, λοιπόν, που οι άνθρωποι ήταν εδώ, μπροστά μου, το πήρα όλο για πρώτη φορά. Πρώτη φορά έπαθα αυτό το “όπα, μάγκα μου… τα ξέρουνε τα κομμάτια σου (σ.σ. γέλια).

Και την άλλη μέρα έφυγες και πήγες κατευθείαν Θεσσαλονίκη;

Ναι ναι, η ζωή του μουσικού και τέτοια, το ζω! (σ.σ. το λέει με ενθουσιασμό μικρού κοριτσιού και γελάμε).

Ήταν και λίγο πρακτικό το ζήτημα ότι μίας και το έχουμε πρόσφατο το πρόγραμμα, να μην χρειάζεται να ξαναβρεθούμε και να κάνουμε πάλι πρόβες για να πάμε στη Θεσσαλονίκη.

Αλλά ήταν και ωραίο γιατί καμιά φορά η μουσική είναι και ζήτημα ενέργειας.

Οπότε τελειώσαμε το βράδυ και φύγαμε το πρωί οδικώς.

Μου άρεσε που είπες τον Καζούλη κάποια στιγμή “μαχητή”, γιατί μου θύμισε και το τραγούδι που έχει διασκευάσει, τον “Πυγμάχο”.
Είναι ο πυγμάχος της ελληνικής φολκ, γιατί παίρνει μόνος του την κιθάρα του, λέει τα φοβερά του τραγούδια και ειλικρινά δεν έχει αφήσει μέρος στην Ελλάδα που να μην έχει παίξει -και που να μην έχουμε παίξει και μαζί.

Θυμάμαι μια φορά στη Θήβα παίζαμε σε ένα μπαράκι-καφέ που είχε ένα τζάκι από πίσω μας, με αποτέλεσμα να τελειώσει το live και να έχουν λιώσει τα ρούχα μου από πίσω (σ.σ. γελάει δυνατά).

Παίζαμε με τον Βασίλη και λέω “εντάξει, ζέστη έχει” και ξαφνικά πιάνω τα ρούχα μου και δεν υπήρχανε, πιάνω δέρμα, λιώσανε κανονικά. Μύριζε καμένο πλαστικό!

Ο Καζούλης είναι αυτός που κατά κάποιον τρόπο σε “ανακάλυψε” πρώτος. Πώς συνέβη αυτό;
Ναι, ο Βασίλης ήταν. Πρώτη φορά με είδε σε βίντεο που έπαιζα το “All my loving” με τον αδερφό μου στην κιθάρα, αλλά με τον τρόπο που το είχε διασκευάσει η Amy Winehouse.

Kαι μας πήρε μαζί, και τους δύο, έτσι όπως μας είδε. Και παίζαμε μαζί του σε όλη την Ελλάδα για δύο τρία χρόνια. Με βοήθησε πάρα πολύ.

Ο αδερφός μου όμως δεν συνέχισε. Αισθάνομαι ότι του έμεινε λίγο τραυματική εμπειρία όλο αυτό με τις περιοδείες και τα μπαρ και όλη αυτήν την ταλαιπωρία και έτσι τελικά ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Τώρα κάνει διδακτορικό στη βιοπληροφορική. (Σε κάτι από αυτά που απλά το ‘χω μάθει απ’ έξω και το λέω)

Έχεις πάει σε ωδείο, έχεις κάνει κάποιες κλασικές σπουδές, έστω και σε “μεγάλη” ηλικία και αναρωτιέμαι, σε κοιτάνε με καχυποψία για αυτό; Γιατί νομίζω ότι ο κόσμος το προτιμάει αυτό το ρομαντικό, το “έμαθα μόνη μου, ερασιτεχνικά” και όχι αυτό το “πήγα στοχευμένα να μάθω”, τους βγάζει κάτι φουλ επαγγελματικό, ότι μπορεί να μη βγαίνει απ’ την ψυχή σου. Το ‘χεις εισπράξει αυτό;
Ναι, ειδικά στο τραγούδι αυτό ισχύει πολύ ότι “δεν έχω κάνει μαθήματα, έτσι είναι η φωνή μου”. Ναι, αλλά για πόσο όμως θα είναι έτσι η φωνή σου γιατί λογικά μετά τον πρώτο χρόνο καριέρας θα βγάλεις πολύποδα.

Κοίτα, εγώ αγαπάω τη μουσική σε βάθος, οπότε δεν με ενδιέφερε να μάθω τρία ακόρντα -αν μπορούσα να το κάνω, να έβγαζα τα εσώψυχά μου μόνο με αυτό, θα το έκανα, αλλά δεν μου αρκούσε.

Έχω έναν ενθουσιασμό πολύ βαθύτερο για τη μουσική και δεν θα μπορούσα να μάθω μόνη μου στο σπίτι, βλέποντας βίντεο στο YouTube. Δεν λειτουργεί σε μένα αυτό. Θέλω να ξέρω ότι πρέπει να πάω σε κάποιον, να κάτσω απέναντί του και να του δείξω αυτά που μελετάω.

Κατά δεύτερον όμως, νομίζω ότι γενικά έχουμε ανάγκη σε αυτήν τη χώρα να επιδεικνύουμε το ταλέντο μας, να λέμε ότι είναι ώμο και ακατέργαστο. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί φοβόμαστε να δείξουμε ότι κάτι το καλλιεργούμε, γιατί πρέπει να δείχνουμε πάντα ότι είμαστε σπουδαία ταλέντα; Τι ανάγκη είναι αυτή; Μου φαίνεται σαν μια ανάγκη για επίδειξη.

Θυμάμαι μια φορά στη Θήβα παίζαμε σε ένα μπαράκι-καφέ που είχε ένα τζάκι από πίσω μας, με αποτέλεσμα να τελειώσει το live και να έχουν λιώσει τα ρούχα μου από πίσω.

Δεν ήμουν καθόλου αυτής της άποψης, μου αρέσει που το έκανα σωστά και όντως δεν θα μου βγαινε αλλιώς. Ακούω τη φωνή μου πως ήταν πριν τα μαθήματα και τη θεωρώ χάλια. Ακουγόμουν σαν πνιγμένη χελώνα. Έπρεπε να κάνω μαθήματα για να βρω τον πραγματικό μου εαυτό και το συστήνω σε όλους τους ανθρώπους που αμφιταλαντεύονται.

Θεωρώ ότι η γνώση μόνο πράγματα έχει για να σου προσφέρει και ότι δεν σε κλείνει, δεν σε μαζεύει.

Και το βίντεο του “Θα σου πω εγώ” είχε πλάκα.
Η βασική μας έμπνευση ήταν αυτό το “λαϊκό μιούζικαλ βιντεοκασέτα 80s” γιατί και ο Δημήτρης Μεντζέλος που συμμετέχει στο κομμάτι είναι μεγάλος λάτρης του ελληνικού καλτ. Ταίριαζε απόλυτα να συμμετάσχει σε μία ελεγεία για το ελληνικό μπουζουξίδικο της επαρχίας.

Την περίοδο που το ετοιμάζαμε, πήγαινα στον χώρο της ενδυματολόγου και της σκηνογράφου, και εκεί είχαν κολλήσει στον τοίχο, πάνω σε κάτι πινακάκια, αυθεντικές φωτογραφίες από μπουζουξίδικα των 80s για έμπνευση.

Γνήσια απορία. Τα έχεις προλάβει τα Ημισκούμπρια;

Και βέβαια. Άσε που, όπως λέγαμε και πριν, έχω μεγαλύτερα αδέρφια, και ένας από τους αδερφούς μου ήταν μεγάλος φαν τους, με αποτέλεσμα να έχω ζήσει καταστάσεις όπου είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και βάζει κασέτες Ημισκούμπρια και πάμε βόλτες.

Ο Μεντζέλος με τον Δεληβοριά μοιάζουν σε κάτι; Έχουν κοινά;
Έχουν και οι δύο εμμονή με το ελληνικό καλτ και τις ταινίες. Και τώρα που κάναμε τη φωτογράφηση για τις παραστάσεις, όσο πηγαίναμε από το ένα κλικ στο άλλο, έλεγαν για αυτά συνέχεια, έχουν δει τα πάντα. Εγώ καθόμουν με τα χέρια στην τσέπη και γελούσα, έλεγα “ναι, φοβερό”, και δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσαν. Έχουν βουτήξει και οι δύο μέσα στην ελληνική “κουλτούρα”.

Α, δεν είπαμε για τα live που ξεκινάτε.
Ξεκινάμε 25 Φλεβάρη και για λίγες ακόμη Παρασκευές τη “Villa Vox” -έτσι έχουμε ονομάσει την παράσταση- στο Vox, μαζί με τον Φοίβο και τον Δημήτρη Μεντζέλο, τις αδερφές ψυχές όπως μ’ αρέσει να τις λέω.

Θα είναι ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα, ανεβαστικό, γιατί αυτό νομίζω ότι έχουμε ανάγκη -θα έχει βέβαια και τις πιο “ήσυχες” στιγμές του. Νομίζω όμως ότι γενικά θα είναι ένα ξέσκασμα και ένα ξέσπασμα.

Θα μοιάζει σε κάτι με την “Ταράτσα”;
Όχι σε τίποτα, δεν θα έχει ούτε guests ούτε πρόζα. Θα είναι καθαρά μουσική.

Πάντως αν υπήρξαν κάποιοι επικριτικοί σε κάτι με τον δίσκο σου, ήταν πώς πολλά τραγούδια είναι σε διαφορετικό ύφος και αν ταίριαζαν να μπουν όλα αυτά σε ένα μόνο άλμπουμ. Και στο είπαν και σε μια συνέντευξη ότι σε μερικά τραγούδια αλλάζει πολύ η φωνή σου.
Θεωρώ ότι αν έκανα είτε μόνο το ένα είτε μόνο το άλλο θα αισθανόμουν ελλιπής -και το ίδιο θα ακουγόταν και το άλμπουμ. Για μένα αυτό πρέπει να το εκλαμβάνεις ως ένα σύνολο και όχι ότι προσπαθώ να διαπρέψω σε όλους τους τομείς… Δεν προσπαθώ να διαπρέψω ταυτόχρονα και στα “λαϊκά” και στα “latin τραγουδάκια”, ούτε θέλω να πάω να δουλέψω και σε πίστα και σε ρεμπετάδικο.

Προσπαθώ με έναν τρόπο να δημιουργήσω ένα ρεπερτόριο που να ξεκινάει από κάπου και να καταλήγει κάπου. Μου αρέσει αυτό που συμβαίνει και “Στο Απέναντι Μπαλκόνι”, όπου η Βιτάλη για παράδειγμα είχε κι ένα κομμάτι την “Εγγόνα”, με πιο swing ύφος, που έρχεται από άλλο είδος μουσικής, λιγότερο λαϊκό. Και φυσικά δεν αισθάνεται κανείς περίεργα με αυτό, γιατί έχει ηχητική ενότητα.

Αισθάνομαι ότι η μουσική είναι μία, ότι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ως όλον και ότι τα πάντα χωράνε μέσα.

Θέλω να είναι κάτι που να με ξεχωρίζει αυτό. Αν κάποιοι δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό, είναι OK, δεν πειράζει.

Το συνεκτικό στοιχείο σε αυτόν τον δίσκο ποιο ήταν; Αυτό που τα έφερνε στα μέτρα σου;
Το νόημα του -όσα ήθελε να πει- και ο ήχος. Για παράδειγμα, αν εγώ είμαι περήφανη για κάτι σ’ αυτόν τον δίσκο είναι γιατί επενέβη πολύ στον ήχο. Αντικειμενικά η ενορχήστρωση και η βάση του έχει πάρα πολύ τζαζ στοιχείο με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ηχητική ενότητα.

Μπορεί δηλαδή να κλωτσάει σε κάποιον η φωνή και η ερμηνεία αλλά πρέπει να δώσουμε σημασία και σε όλο το άλλο που υπάρχει από πίσω, στα θεμέλια.

Και κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε. Πώς κι έκανες διασκευή τη “Μαντουβάλα”;
Αυτό έγινε στο πλαίσιο ενός αφιερώματος για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη που μου ζητήθηκε να συμμετάσχω, όπου όλα τα τραγούδια είναι διασκευές. Μπορεί ενορχηστρωτικά να είναι λίγο τζαζ, αλλά εγώ το ερμηνεύω κανονικά.

Αρχικά πάντως ήμουν πάρα πολύ φοβισμένη από την άποψη ότι πολλοί δεν θέλουν να βλέπουν γυναίκα να τραγουδάει Καζαντζίδη. Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Μιχάλη Γελασάκης που έκανε το πρότζεκτ, του λέω “είσαι σίγουρος γιατί απλά θα δέχεσαι τηλεφωνήματα που θα λένε ‘ποια είναι αυτή που τραγουδάει Στελάρα; Σαν τον Στελάρα τίποτα ρε’”, γιατί έχει και τρομερά φανατικούς ο Καζαντζίδης.

Εν τέλει όμως πήγε πολύ καλά και ο Γελασάκης έβαλε μόνο γυναίκες να τραγουδήσουν, το είχε κάνει επίτηδες, οπότε δεν μπορούσε και να πει και κανένας τίποτα σε μία μόνο συγκεκριμένα. Μου είπε πάντως ότι του ήρθαν κάποια μηνύματα…

Ήθελα να σταθώ και στο ότι γίνονται πολλές διασκευές τα τελευταία χρόνια.
Γίνονται όντως πάρα πολλές αλλά γενικότερα εμένα δεν με αφορούν. Ακόμα και στα live μου προσπαθώ να παίζω λίγες.

Γενικά υπάρχει μεγάλη ένδεια νέων τραγουδιών, η τραγουδοποιία περνάει ένα μικρό τέλμα. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι άσχετη του γεγονότος ότι δεν παίζουμε ζωντανά εδώ και καιρό λόγω πανδημίας. Γιατί γενικά όντως στα live στα μπαρ, στα μαγαζιά, εκεί που συγκεντρωνόμαστε και παίζουμε και γνωριζόμαστε, γίνεται μία ζύμωση. Τώρα είμαστε όλοι στα σπίτια μας, απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον με αποτέλεσμα να μην γίνεται τίποτα. Κάθονται όλοι και κάνουν διασκευές και κατά κάποιον τρόπο τραγουδάμε και ζούμε απ’ τα έτοιμα.

Είμαι σίγουρη ότι αυτό θα αλλάξει μόλις βγούμε από αυτήν την κατάσταση της πανδημίας.

Η Νεφέλη Φασούλη εμφανίζεται από την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου και για λίγες ακόμη Παρασκευές στο VOX μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Δημήτρη Μεντζέλο.

Ευχαριστούμε πολύ το Odeon cafe-bar, Μουσούρου 19, Αθήνα, για τη φιλοξενία.