Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΜΠΟΖΝΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕ ΜΗΧΑΝΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η πρωταγωνίστρια της παρακάτω ιστορίας βρίσκεται καθ’ οδόν, όχι με αυτοκίνητο, όχι με ποδήλατο και σίγουρα όχι για το αδύνατο, αφού, μια ματιά στα κοντέρ των χιλιομέτρων που έχει “γράψει” εξηγεί γιατί ένα τέτοιο ταξίδι είναι για εκείνη δυνατό.

Η Πολυτίμη Μπόζνου, έχει αναχωρήσει ήδη από την Ελλάδα με προορισμό την Ουκρανία, με μία μηχανή πολλών κυβικών, για μία -συνολική- απόσταση 3.500 συνολικά χιλιομέτρων, αρκετών ενδιάμεσων στάσεων, υψηλών ταχυτήτων και ακόμα υψηλότερων συμβολισμών. Ένα ταξίδι που αποφάσισε να κάνει ολομόναχη, αν και οι δύο ρόδες φαίνεται πως είναι για εκείνη επαρκής συντροφιά, όπως υπήρξε σε κάθε δική της “ειδική” διαδρομή, από το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, μέχρι την Τυνησία, τη Νεβάδα και την Αυστραλία.

Εδώ και πάνω από μία δεκαετία, πάνω σε ένα θηριώδες δίκυκλο, επιλέγει να εκτονώνει το πάθος της για τις μηχανές, όχι με γκάζια, σούζες και συναφή ριψοκίνδυνα “ακροβατικά”, αλλά με νέους, όλο και πιο μακρινούς προορισμούς, συναρπαστικές εμπειρίες, ατελείωτα χιλιόμετρα.

Έτσι και τώρα, μόνο που εδώ ο σκοπός είναι διαφορετικός, σε μία ατομική πρωτοβουλία, ένα δρομολόγιο μοναχικό αλλά ιερό, στο οποίο μας καλεί ως συνταξιδιώτες με έναν κοινό σκοπό: Εκτός από την παρουσία της στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας, στο πλευρό των προσφύγων που συρρέουν στο Σιρέτ, να συγκεντρώσει χρήματα μέσα από αυτό το ταξίδι (και μέσω της ουκρανικής πρεσβείας στην Ελλάδα), για να βοηθήσει τους εκτοπισμένους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους λόγω του πολέμου. Παράλληλα, να στείλει και ένα ξεκάθαρο αντιπολεμικό μήνυμα αλληλεγγύης, το οποίο, ανεξάρτητα από το “όχημα” που επιλέγει κάποιος για να το εκφράσει, ξέχωρα από τη μαζικότητα τέτοιων πρωτοβουλιών, παραμένει το μοναδικό και πανίσχυρο όπλο μεταξύ των λαών.

Λίγο πριν ανέβει στη μηχανή και αναχωρήσει -αρχικά- για τη Σόφια όπου θα κάνει την πρώτη της στάση, η Πολυτίμη Μπόζνου, μιλά στο Magazine για τη νέα της μηχανοκίνητη αποστολή.

Πότε και κυρίως πώς αποφάσισες να ταξιδέψεις στην Ουκρανία;

“Με άγγιξε αυτός ο πόλεμος από την πρώτη μέρα, όπως νομίζω όλο τον κόσμο. Δεν έχω συγγενείς ή φίλους εκεί, μόνο εδώ γνωρίζω κάποιους Ουκρανούς. Συζητώντας με φίλους, «γεννήθηκε» ξαφνικά η ιδέα. Μου δίνει μια πολύ ιδιαίτερη ικανοποίηση και χαρά να μπορέσω με αυτό τον τρόπο, να βοηθήσω έστω και ελάχιστα, τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και κυρίως τα παιδιά. Έχοντας κάνει τόσα ταξίδια τουριστικά, αισθάνθηκα από την καρδιά μου ότι θέλω να κάνω αυτό το τόσο διαφορετικό ταξίδι για καλό σκοπό και μόνο. Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι σπουδαίο, είναι προφανώς ένα πάρα πολύ μικρό πετραδάκι αυτή η κίνηση, αλλά ελπίζω να προκύψει μια έστω μικρή βοήθεια για αυτούς τους ανθρώπους”.

Σε φοβίζει ένα τέτοιο ταξίδι; Θα βρεθείς πολύ κοντά στην εμπόλεμη ζώνη…

“Γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο. Πριν φθάσω στην Ουκρανία, έχω να αντιμετωπίσω τον καιρό, άρα αυτό είναι το πρώτο που σκέφτομαι. Ρουμανία δεν έχω ξαναπάει, μου είναι άγνωστη. Ξεκινάω με θετική ενέργεια από όλους τους φίλους και συγγενείς και με μεγάλη συμπαράσταση και βοήθεια, που τα χρειαζόμουν ιδιαίτεα σε αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι το οποίο δεν είναι ένα τουριστικό ταξίδι για διασκέδαση όπως έχεις καταλάβει.

Θα πλησιάσω στα 2 χλμ από τα σύνορα της εμπόλεμης Ουκρανίας. Έχω ένα σφίξιμο, πιο πολύ για τις εικόνες που θα αντιμετωπίσω. Θέλω, όμως, να το ζήσω από κοντά, θέλω να βοηθήσω τους πρόσφυγες, να συνδράμω όπως μπορώ. Να δω πώς αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι, να δώσω χαρά σε παιδάκια που θα συναντήσω, να τους δώσω ό,τι μπορώ. Έχω μαζί μου κάποιαι δωράκια για τα παιδάκια, όσο μου επιτρέπουν οι βαλίτσες της μηχανής. Γι’ αυτό και η συνεισφορά γίνεται μέσω κατάθεσης στην Πρεσβεία της Ουκρανίας. Στο Σιρέτ έμαθα ότι μπορείς να ενσωματωθείς κατευθείαν σε οποιαδήποτε εθελοντική ομάδα για να βοηθήσεις. Θα επιχειρήσω να πάω και στις δομές υποδοχής στα επτά χιλιόμετρα από το Σιρέτ, για να βοηθήσω και εκεί”.

Ποια είναι διαδρομή που θα ακολουθήσεις;

“Πρώτη στάση και διανυκτέρευση θα είναι η Σόφια. Δεύτερη διανυκτέρευση θα είναι στη Φωξάνη, περίπου 200 χλμ πιο βόρεια από το Βουκουρέστι, και μετά θα κάνω αλλά 400 χιλιόμετρα για να φτάσω στο Σιρέτ. Στην επιστροφή, η διαδρομή θα είναι ελαφρώς διαφορετική, θα σταματήσω στο Βουκουρέστι, θα περάσω από τη Φιλιππούπολη και έπειτα θα κατέβω Ελλάδα και θα κάνω μία στάση στην Καβάλα”.

Πέρα από το πρακτικό κομμάτι, ποιος είναι ο συμβολισμός της κίνησης;

“Θέλω να στείλω ένα μήνυμα ειρήνης και αλληλεγγύης. Ποτέ να μην θεωρούμε ότι είμαστε αλώβητοι. Είναι μία ατομική πρωτοβουλία, σίγουρα ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά ελπίζω πως πετραδάκι-πετραδάκι θα βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Και είναι εντυπωσιακή η ανθρωπιστική βοήθεια από τον δικό μας λαό, ειδικά από τη μεσαία τάξη και κάτω που δείχνει την ενσυναίσθηση, την αγάπη και τη συμπόνια της. Απογοητευτικό είναι ότι από περίπου τη μεσαία τάξη και πάνω, δεν υπάρχει καμία κίνηση, καμία απολύτως αντίδραση. Πραγματικά λυπηρό. Ένα ακόμα μάθημα!”.

Είναι η πρώτη φορά που κάνεις ταξίδι με τέτοιο σκοπό;

“Ναι, είναι η πρώτη φορά. Και ειλικρινά ήταν μία τρελή ιδέα και έμπνευση για την οποία ανυπομονώ. Δεν το κάνω ούτε για τη δημοσιότητα ούτε για τίποτα. Τέτοιες κινήσεις τις κάνεις μέσα από την καρδιά σου. Αισθάνθηκα πως από την δική μου μεριά ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω. Περιμένω πώς και πώς να φτάσω εκεί και να βοηθήσω. Σκέψου ότι από την προσμονή μου, τα τελευταία βράδια δεν κοιμάμαι”.

Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο θα συγκεντρωθούν τα χρήματα;

“Υπάρχει ένας αριθμός λογαριασμού τον οποίο έχω δημοσιεύσει και ο οποίος ανήκει στην της Ουκρανική Πρεσβεία στην Ελλάδα. Αυτό ήταν και το δυσκολότερο κομμάτι στο σχεδιασμό του ταξιδιού μου, δηλαδή σε ποιον λογαριασμό έπρεπε να κατατίθενται τα χρήματα. Ήθελα να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια για εύλογους λόγους. Μιλώντας με την Πρεσβεία για να ζητήσω κάποιες συμβουλές, μου είπαν ότι μπορώ να το κάνω μέσω εκείνων. Οπότε έγινε έτσι και το ποσό που μπορεί κάποιος να θέλει να καταθέσει πηγαίνει απευθείας στην Πρεσβεία”.

Τι μηνύματα λαμβάνεις μέχρι στιγμής από τον κόσμο; Υπάρχει ανταπόκριση;

“Η ανταπόκριση, όσον αφορά στην εμψύχωση, στην ανιδιοτελή βοήθεια και στην συμπαράσταση είναι πραγματικά τεράστια! Ένα ακόμα υπέροχο συναίσθημα που σου δίνει μια τέτοια κίνηση. Έχω μεγάλη βοήθεια από τους φίλους μου σε όλους τους τομείς του σχεδιασμού αυτού του ταξιδιού. ‘Οσον αφορά στο πως να κοινοποιηθεί αυτή η δράση στον Τύπο και να μαθευτεί όσο γίνεται περισσότεροo, στη διαχείριση στα σόσιαλ media, στο σχεδιασμό της μακέτας, στα αυτοκόλλητα και στις αφίσες, στα δωμάτια που θα μείνω, στο ρουχισμό που μου έδωσαν για να με κρατάει ζεστή, ακόμα και στη χρηματοδότηση κάποιων χιλιομέτρων μου.. Πραγματικά δεν ξέρω πως θα ανταποδώσω όλα αυτά!”.

Ο κεραυνοβόλος έρωτας με τις μηχανές

Πώς προέκυψε αυτό το πάθος για τη μηχανή; Ήταν κάτι που είχες από μικρή;

“Ξεκίνησα να οδηγώ μηχανή πριν από 12 χρόνια. Πριν από τις μεγάλες μηχανές οδηγούσα βέσπα για 10 χρόνια και μάλιστα χωρίς δίπλωμα (Οκ, δεν είμαι περήφανη για αυτό). Όταν ήρθε η στιγμή να πάρω δίπλωμα γιατί πλέον δεν μπορούσα να έχω ασφάλεια, έπρεπε να κάνω μερικά μαθήματα με κανονική μηχανή και όχι με βέσπα. Αυτό ήταν! Ξεκίνησε ένας κεραυνοβόλος έρωτας που κρατάει μέχρι σήμερα! Δεν είχα τρέλα με τις μεγάλες μηχανές. Τις φοβόμουν και τις φοβάμαι ακόμα. Το ότι πήγα, όμως, από την αυτόματη βέσπα σε μία μεγαλύτερη μηχανή με κανονικές ταχύτητες και όχι αυτόματη όπως ήταν το βεσπάκι μου, μου έδωσε μεγάλη χαρά. Ξεκίνησα με μία μηχανή 650 κυβικών, ό,τι μικρότερο μπορούσα να βρω στην αρχή, μετά πήγα στα 800, έπειτα στα 1.200 κυβικά και τώρα είμαι στα 1.250″.

Και τι μεσολάβησε για να φτάσεις να κάνεις τόσο μεγάλα ταξίδια;

“Ήθελε πολλή δουλειά. Στην αρχή είχα πάρα πολλές φοβίες και ήθελα να τις ξορκίσω. Πήγαινα για παράδειγμα από την Αθήνα στον Σχοινιά και μου φαινόταν κατόρθωμα. Καμάρωνα για 50 χιλιόμετρα πήγαινε έλα. Σιγά-σιγά, ήθελα να κάνω και καμιά εκδρομούλα πιο μακρινή αλλά δεν είχα παρέα. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα ένα φόρουμ, το αγαπημένο μου “Los Touristas”. Κανόνιζαν μία εκδρομή στο Λεωνίδιο. Έδωσαν ένα ραντεβού μια Κυριακή πρωί και πήγα και εγώ δειλά-δειλά, χωρίς να γνωρίζω κανέναν, και ακόμα πολύ άσχετη στην οδήγηση μηχανής. Τους λέω «γεια σας, γυναίκες δέχεστε;». Ήταν οκτώ άνδρες κι εγώ. Ήταν υπέροχοι όλοι τους. Μου έδειξαν τεχνικές στην οδήγηση και με συμβούλεψαν σε διάφορα πράγματα. Περάσαμε τέλεια! 500 χλμ συνολικά, ήταν ένα τεράστιο κατόρθωμα για μένα. Αυτή η πρώτη εκδρομή μου έμεινε αξέχαστη, όπως κάθε πρωτόγνωρη εμπειρία”.

“ Δεν πιστεύω ακόμα μέχρι σήμερα πόσα ταξίδια έγιναν. Πόσα εμπόδια ξεπεράστηκαν, πόσα άγχη και φοβίες, πόσα ξενύχτια για τον σχεδιασμό τους, πόσοι χάρτες βράχηκαν και τσαλακώθηκαν. Ο ενθουσιασμός και το πάθος για τα ταξίδια με τη μοτοσυκλέτα, υπήρχαν και υπάρχουν πάντα, και αυτά είναι η κινητήρια δύναμή μου. Όλα τα μεγάλα ταξίδια τα κάνω μόνη μου, σόλο όπως λέμε και στη μοτοσυκλετιστική γλώσσα, και όχι μόνο βέβαια. Νομίζω αυτό έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη εντύπωση στον συγκεκριμένο κύκλο των μοτοσυκλετιστών. Γιατί κατά τα άλλα, θεωρώ ότι είμαι μια πολύ συντηρητική οδηγός, με μέτριες ταχύτητες και χωρίς σούζες ή άλλα τέτοιου είδους «ακροβατικά»! Και η αλήθεια είναι ότι έχω συναντήσει ελάχιστους άντρες και ακόμα πιο ελάχιστες γυναίκες, να καβαλάνε τη μηχανή τους και να πηγαίνουν σε μακρινούς προορισμούς σόλο”.

Σαν να έχω όλο τον κόσμο στα χέρια μου

Γιατί, όμως, προτιμάς να κάνεις τέτοια μακρινά ταξίδια μόνη σου;

“Στην αρχή το επέλεξα γιατί δεν μπορούσα να βρω παρέα. Είναι λίγο δύσκολο να συντονιστείς από κάθε άποψη, χρόνου ,τρόπου οδήγησης, πόσες στάσεις θέλεις να κάνεις, που θέλεις να μένεις τα βράδια (δωμάτιο, σκηνή κλπ.). Άρα, ή θα έπρεπε να μην πάω πουθενά ή να πάω μόνο με γκρουπ με ομάδα και να συντονιστώ, συμβιβαστώ αν θες, με αυτήν. Σε μία τόσο «ελεύθερη» δραστηριότητα, είναι λίγο δύσκολο αυτό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Αφού έκανα ωστόσο τα πρώτα μου βήματα με ομάδες και με Λέσχες και τους ευγνωμονώ όλους γιατί έμαθα πολλά πράγματα και πέρασα και πολύ όμορφα, όσο περνούσε ο καιρός και αποκτούσα περισσότερη αυτοπεποίθηση, ήθελα να κάνω άλλα πράγματα, να ανοίξω τα δικά μου φτερά. Εκεί στον ενάμιση χρόνο, λοιπόν, αφού πήρα και μία μεγαλύτερη μηχανή ξεκίνησα τις μεγάλες εκδρομές.

Όταν ταξιδεύω πάνω στη μηχανή νιώθω σαν να έχω όλο τον κόσμο στα χέρια μου. Ξεκίνησα από Μαυροβούνιο και Βουλγαρία, όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και έφτασα μέχρι Βόρειο Ακρωτήριο, Τυνησία, Νεβάδα και Αυστραλία. Τα ταξίδια στην Ευρώπη τα κάνω με τη δική μου μηχανή. Όταν είναι εκτός ηπείρου νοικιάζω αναγκαστικά γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος να φθάσω μέχρι εκεί με τη δική μου”.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει; Θυμάσαι το μάξιμουμ των ωρών που οδηγούσες;

“Κοίτα, τα έχω μεν συγκρατήσει στη μνήμη μου, αλλά ο σκοπός δεν είναι η ποσότητα των χιλιομέτρων, αλλά η ποιότητα και ο σκοπός του ταξιδιού. Τώρα για παράδειγμα, θα ξεκινήσω και θα κάνω 800 χιλιόμετρα σερί για να φθάσω στη Σόφια. Δεν θα είναι κάποια ιδιαίτερη διαδρομή, απλά θα πρέπει να πάω στον συγκεκριμένο προορισμό για να κάνω την πρώτη μου στάση. Νομίζω, όμως, ότι το περισσότερο που έχω οδηγήσει είναι 800 με 900 χιλιόμετρα σε μία μέρα. Πάντα με στάσεις φυσικά, για σύντομη ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Ως προς τη διάρκεια, το πιο μεγάλο ήταν το Βόρειο Ακρωτήριο όπου έλειψα ένα μήνα. Ήμουν με τη μηχανή μου, έκανα πολλές στάσεις, πέρασα από Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία και εξερεύνησα όλη τη δυτική Νορβηγία η οποία είναι υπέροχη μέχρι να φθάσω στο βορειότερο σημείο”. Επιδιώκω η επιστροφή να γίνεται πάντα από διαφορετική διαδρομή.

Όταν θα κάνεις δηλαδή ένα τέτοιο ταξίδι, σημαίνει ότι τις περισσότερες ώρες θα είσαι και πάνω στη μηχανή;

“Φυσικά! Αυτό εννοείται. Μόνο τα καλοκαίρια, τα συνδυάζω με μεγαλύτερες στάσεις για να απολαύσω και τη θάλασσα που λατρεύω.. Συνήθως, όμως, στα μεγάλα ταξίδια, κάθε βράδυ κοιμάμαι σε άλλο κρεβάτι! Κάτι που με γοητεύει ιδιαίτερα γιατί ταξιδεύω πολύ και βλέπω πολλά διαφορετικά μέρη”.

Έχει τύχει ποτέ να κινδυνεύσεις ή να φοβηθείς;

“Άπειρες φορές. Το πρώτο που έχεις να αντιμετωπίσει κάποιος αναβάτης είναι ο καιρός. Σίγουρα η τεχνολογία βοηθάει πλέον πάρα πολύ (μιλάω για τις μετεωρολογικές προγνώσεις) οπότε μπορείς κάπως να προσαρμόσεις το δρομολόγιό σου. Από εκεί και πέρα είναι οι κίνδυνοι που παραμονεύουν καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού: κάποιος που θα παραβιάσει το κόκκινο φανάρι ή το στοπ, κάποιος που θα κάνει μια επικίνδυνη προσπέραση, μια γάτα, ένα σκυλάκι, ένα πρόβατο που πετάγονται ανά πάσα στιγμή κυρίως στους επαρχιακούς δρόμους, οι οποίοι βέβαια είναι και οι πιο όμορφοι, ή κάποια ανωμαλία στο δρόμο. Χωρίς να υποτιμούμε και τον δικό μας ανθρώπινο παράγοντα, όπως μια κακή εκτίμηση στροφής, κούραση που δεν συνειδητοποιούμε αλλά πέφτουν τα αντανακλαστικά χωρίς να το καταλάβουμε, ή ένα δευτερόλεπτο «αφηρημάδας» από τον δρόμο.

Ο καλός και σωστός εξοπλισμός του αναβάτη σώζει ζωές. Τα ατυχήματα δεν λείπουν και πάντα λέμε να είναι περαστικά. Μέχρι στιγμής έχω στο ενεργητικό μου δύο «σπασιματάκια» και ευτυχώς πέρασαν και αυτά! Είναι λίγο δύσκολο να είσαι πάνω σε 2 ρόδες άπειρες ώρες και για άπειρα χιλιόμετρα και να μην έχεις κάποια πτώση με τη μηχανή”.

Ξεκίνησες πριν από πολλά χρόνια οδηγώντας βέσπα και μάλιστα, αρχικά, χωρίς δίπλωμα! Πλέον έχεις φτάσει να ταξιδεύεις μέχρι την Ουκρανία για καλό σκοπό. Νιώθεις ότι ωρίμασες πάνω στη μηχανή;

“Φυσικά. Ήταν ένα σχολείο για μένα και εξακολουθεί να είναι. Κάθε ταξίδι είναι ένα μάθημα, είναι μια νέα εμπειρία. Είναι μια ανάμνηση που δεν ξεχνιέται ποτέ. Και θεωρώ πως το συγκεκριμένο θα τα έχει όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό!”.

Πληροφορίες για συγκέντρωση χρημάτων:

BENEFICIARY: Embassy of Ukraine

BENEFICIARY BIC: PIRBGRAA

IBAN: GR3401720530005053105774421

BANK: PIRAEUS

(Αιτιολογία: 3500km Ride for Peace)