Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΡ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ
Η πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν ο David Bowie και η Elizabeth Taylor το 1974 και άλλα 109 διάσημα ενσταντανέ.
Αστέρια παντού! Προετοιμασμένοι για ανελέητο “celebrity spotting” θα πρέπει να είναι οι επισκέπτες της φωτογραφικής έκθεσης “Stars”, που φιλοξενείται στην αίθουσα Fotografiska της Νέας Υόρκης, και παρουσιάζει πόζες πασίγνωστων ονομάτων της διεθνούς σοουμπίζ μέσα από το φακό ενός πραγματικού θρύλου.
Πρόκειται για την πρώτη -επί αμερικανικού εδάφους- μεγάλου βεληνεκούς φωτογραφική έκθεση αφιερωμένη στον εμβληματικό Βρετανό φωτογράφο Terry O’Neill (1938-2019), που πέθανε σε ηλικία 81 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο του προστάτη, τον Νοέμβριο του 2019.
Σε μια εποχή που οι φωτογράφοι των celebrities ήταν πιο διάσημοι από το “θέμα” τους, ο Terry O’Neill θριάμβευσε τραβώντας μερικά από τα πιο λαμπερά πρόσωπα της μουσικής, του σινεμά και του αθλητισμού.
Η συγκεκριμένη έκθεση ονομάζεται “Stars” και περιλαμβάνει 110 φωτογραφικά έργα που καλύπτουν 6 (!) δεκαετίες ακάματης πορείας, η οποία ακολουθεί την εξέλιξη της ποπ κουλτούρας.
“Πες το όνομα ενός διάσημου προσώπου από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και κατά 99,9 % έχει ποζάρει για τον φακό του Terry O’Neill” λέει ο Johan Vikner, επικεφαλής των Διεθνών Εκθέσεων του Fotografiska και ένας από τους διοργανωτές της έκθεσης. “Κανένας δεν κατάφερε να φτάσει τόσο κοντά σε σταρς τέτοιου διαμετρήματος όπως το έκανε εκείνος. Από τα 60s μέχρι και τον θάνατό του το 2019, φωτογράφισε αμέτρητους σταρς του Χόλιγουντ, μύθους της μουσικής, fashion icons και πρωταθλητές, γεγονός που του έδωσε τον τίτλο ενός από τους πιο επιφανείς φωτογράφους”.
Ήταν ένα πρόσωπο εξαιρετικά αγαπητό, και είχε την απίστευτη ικανότητα να αιχμαλωτίσει τη φήμη… στο φακό.
Η επαγγελματική πορεία του ξεκίνησε το 1960 όταν εργάστηκε ως φωτογράφος για τη βρετανική εφημερίδα The Daily Sketch. Από αυτό το μετερίζι άρχισε να έρχεται σε επαφή με τη βρετανική νεανική κουλτούρα και αυτή την αίσθηση “του δρόμου” την έκανε τέχνη. Συνέχισε φωτογραφίζοντας εξώφυλλα και editorial για τη Vogue, το Rolling Stone (θρυλικό για τα εξώφυλλά του σε προηγούμενες δεκαετίες) και το Vanity Fair.
Στα ‘60s ο Neill φωτογράφισε από rock stars μέχρι …. τη βασιλική οικογένεια και δημιούργησε ένα αξιοζήλευτο portfolio για την εποχή των “Swinging Sixties”
Τα πιο παλιά πορτρέτα της έκθεσης περιλαμβάνουν ονόματα -τότε πρωτοεμφανιζόμενων- προσώπων που λίγα χρόνια μετά έγιναν απλησίαστες διασημότητες, όπως οι Beatles και οι Rolling Stones, αλλά και οι The Who, Eric Clapton και Chuck Berry. Για χρόνια ακολουθούσε σταρς της μουσικής όπως ο Elton John και ο David Bowie στα backstage των περιοδειών τους για να εξασφαλίσει σπάνια κλικς όπως εκείνο του Ziggy Stardust στο Λος Άντζελες κατά την περιοδεία ‘Diamond Dog’ το 1974.
Ο Bowie ήταν ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα του O’Neill. “Ήταν πάντα τόσο συναρπαστικό, καθώς ό,τι έκανε, το έκανε τόσο απρόβλεπτα“, είχε πει ο φωτογράφος, ο οποίος γνώρισε τον τραγουδιστή το 1973.
Δική του ήταν και η φωτογραφία του εξωφύλλου του δίσκου του “Diamond Dogs” (1974).
“Ο Terry O’Neill απογειώθηκε χέρι χέρι με την ποπ κουλτούρα των ‘60s και ήρθε πολύ κοντά σε προσωπικό επίπεδο με τους σταρς πριν ακόμα γίνουν τόσο διάσημοι” λέει ο Vikner στο πλαίσιο της έκθεσης. “Αυτό του έδωσε τη δυνατότητα να απαθανατίσει υπέροχα σπάνια πορτρέτα αλλά και πιο ‘κοντινές’ προσωπικές φωτογραφίες που έδειχναν την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων” συμπλήρωσε.
Ο O’Neill είχε το χάρισμα να βλέπει την πιο φυσική πόζα μιας “στημένης” κατά τα άλλα φωτογραφίας, ενώ πέρασε και αμέτρητες ώρες σε παρασκήνια κινηματογραφικών γυρισμάτων, όπου αιχμαλώτισε “σκηνές έξω από το σενάριο”.
Η Audrey Hepburn παίζει κρίκετ το 1966 στο διάλειμμα των γυρισμάτων “Two for the Road” στη Γαλλία.
Ο Sean Connery στο σετ του James Bond το 1971 παίζει γκολφ σε ένα break των γυρισμάτων για την ταινία “Diamonds Are Forever”. Η πανέμορφη Brigitte Bardot καπνίζει το πουράκι της το 1971 στα γυρίσματα της ταινίας “Les Petroleuses” στην Ισπανία.
Σε αυτές τις φωτογραφίες κατόρθωσε να δώσει άλλη αίγλη και γκλαμ σε εικόνες που θα έμοιαζαν κοινές και συνηθισμένες.
Η έκθεση “Stars” περιλαμβάνει και φωτογραφίες από το λαμπερό σύμπαν του 007, καθώς ήταν ο επίσημος φωτογράφος του διάσημου Βρετανού πράκτορα φωτογραφίζοντας όλους τους ηθοποιούς που έπαιξαν τον ρόλο: Από τον Sean Connery, τον Roger Moore, τον Pierce Brosnan και τον Daniel Craig, μέχρι τα Κορίτσια του Bond, όπως τις Jane Seymore και Izabella Scorupco.
Ο ίδιος ο O’Neill είχε δηλώσει για τον εμβληματικό χαρακτήρα του James Bond: “Το πραγματικό μυστικό πίσω από την επιτυχία του Bond σε κάθε δεκαετία είναι ότι είναι ένας ήρωας που εκσυγχρονίζεται. Ο Sean Connery το ‘60 ήταν cool και κλασικός και ταίριαζε στη δεκαετία του. Ο Roger Moore στα ‘70s είχε χιούμορ περίπου αλά Cary Grant. Στα ‘90s κατέφθασε ο γοητευτικός Pierce Brosnan και έφερε ένα άλλου είδους στιλ στον ρόλο και κατόπιν ο Daniel Craig είναι ο τέλειος σύγχρονος Bond”.
Ο έρωτας με τη Faye Dunaway και η μοναξιά ενός ειδώλου
Μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του είναι η διάσημη ηθοποιός Faye Dunaway να παίρνει το πρωινό της στην πισίνα του The Beverly Hills Hotel το ξημέρωμα λίγο μετά την τελετή των Βραβείων Όσκαρ το 1977. Είχε πάρει το Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου Ρόλου για την ταινία “Network”. Λίγο αργότερα την παντρεύτηκε και ο γάμος τους κράτησε από το 1983 μέχρι το 1987.
“Ήθελα να αιχμαλωτίσω τη στιγμή το επόμενο πρωί. Τη στιγμή που η ηθοποιός ξυπνάει και συνειδητοποιεί ότι μέσα σε ένα βράδυ όχι μόνο έχει στεφθεί “σταρ”, αλλά έχει γίνει και εκατομμυριούχος. Αυτή ήταν η στιγμή που το συνειδητοποίησε” είχε πει ο φωτογράφος.
Αν και ο O’Neill είχε αποκαλέσει τον γάμο τους “το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου” – η Dunaway είχε πει ότι η σχέση αυτή τη βοήθησε να ωριμάσει.
Η μοναξιά της ζωής ενός διάσημου απεικονίζεται τόσο φευγαλέα στις φωτογραφίες του Elton John που παίζει μπροστά σε ένα πλήθος 100.000 ατόμων στο στάδιο Ντότζερ, το 1975. Εκεί, ο τραγουδιστής είναι σε μια άδεια σκηνή, φορώντας ένα λαμπερό κοστούμι με στρας και το ακροατήριο στο background.
Ο φωτογράφος έχει πει ότι ο Elton John -που σήμερα έχει ανακοινώσει ότι θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση- έχει τέτοιο χάρισμα, που μετά από αιώνες θα ταξινομηθεί δίπλα στον Μπετόβεν.
Τη δεκαετία του ‘70, ο κοινωνικός κύκλος του O’Neill συμπεριελάμβανε τις μεγαλύτερες διασημότητες του κόσμου, και είχε προσωπικές σχέσεις σχεδόν με όλους τους σταρς, γεγονός που έδινε συνεχώς τροφή στο ατελείωτο portfolio του.
Παράδειγμα η φωτογραφία από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν ο David Bowie και η Elizabeth Taylor το 1974 στο σπίτι του χολιγουντιανού σκηνοθέτη George Cukor στο Beverly Hills. Μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση είναι το τρυφερό πορτρέτο της Liza Minelli με τη μητέρα της την Judy Garland (1964).
Μια καριέρα που ξεκίνησε από μία τυχαία φωτογραφία ενός κοιμισμένου Υπουργού Εξωτερικών
Ο Terry O’Neill (Τέρι Ο’Νιλ) γεννήθηκε σε μια εργατική οικογένεια, στο Ρόμφορντ του Έσεξ, το 1938. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και ο ίδιος αρχικά ήθελε να γίνει ιερέας. Το σχέδιο αυτό “πήγε άκλαφτο” γιατί είχε πολλές ερωτήσεις και όχι αρκετή πίστη. Τελικά εγκατέλειψε το σχολείο στην ηλικία των 14 ετών, θέλοντας να γίνει κιθαρίστας ή ντράμερ. Καλύτερα ντράμερ! Στόχος ήταν να πάει στην Αμερική, όπου θα συναντούσε -όπως πίστευε- τους μουσικούς του ήρωες.
Υπέβαλε αίτηση για να εργαστεί στη αεροπορική εταιρεία BOAC και τελικά τον πήραν να φωτογραφίζει τις διασημότητες που πηγαινοέρχονταν στο VIP lounge του Χίθροου. Εκεί από … τύχη φωτογράφισε έναν κοιμισμένο επιβάτη στην αίθουσα αναμονής και αποδείχτηκε ότι ήταν ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Του Ηνωμένου Βασιλείου Rab Butler. Η δαιμονική αυτή σύμπτωση τον έσπρωξε με συνοπτικές διαδικασίες στο επόμενο “σκαλί”.
Τότε ήταν που τον προσέλαβαν στη Fleet Street στην The Daily Sketch το 1959. Η πρώτη του δουλειά ήταν να φωτογραφήσει τον Laurence Olivier!
Σε εκείνους που τον ρώτησαν προς το τέλος της ζωής του ποιο πρόσωπο έχει πια απομείνει που θα ήθελε να φωτογραφήσει έδωσε μία αποστομωτική απάντηση: “Δεν υπάρχει κανένας. H Amy Winehouse ήταν το τελευταίο πρόσωπο, ένα πραγματικό ταλέντο. […] Όλοι οι σπουδαίοι σταρς έφυγαν. Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου, για να είμαι ειλικρινής. Δεν υπάρχουν σπουδαίοι ποπ τραγουδιστές όπως ο Έλτον Τζον. Ούτε Άβα Γκάρντνερ ή Πολ Νιούμαν“.
“Η τελειομανία μου πάντα με άφηνε να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να βγάλω μια καλύτερη λήψη. Αλλά όταν βλέπω φωτογραφίες θρύλων που πήρα – όπως τον Mandela, τον Sir Winston Churchill και τον Sinatra – οι αναμνήσεις με κατακλύζουν και λέω “Ε ναι, καλά τα πήγα.”
