Η ΒΙΚΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΩΘΕΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Μυστικοπαθής, ντόμπρα, ψύχραιμη και εξομολογητική στη συνέντευξη που έδωσε στο NEWS 24/7.
Ο “Σιωπηλός Δρόμος” από τα πρώτα του επεισόδια μας έχει κάνει να μιλάμε για την κινηματογραφική εικόνα του και την ατμόσφαιρά του, καθώς μας εισάγει στην ιστορία της απαγωγής 9 μαθητών και στην ιστορία της οικογένειας Καρούζου. Η Βίκυ Παπαδοπούλου υποδύεται την ψύχραιμη «κι ευάλωτη» όπως μου επισημαίνει, Μαντώ.
Με τη Βίκυ Παπαδοπούλου μιλήσαμε με αφορμή τον “Σιωπηλό Δρόμο” που προέκυψε στη ζωή της “Με τον κλασικό τρόπο”, όπως λέει. “Με πήρε τηλέφωνο η casting director, μου εξήγησε ποιο είναι το project, διάβασα το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και του Πέτρου Καλκόβαλη και μου άρεσε πολύ η ιστορία. Συναντήθηκα με τον σκηνοθέτη, Βαρδή Μαρινάκη, βρήκαμε κοινά πατήματα κι αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί. Ήταν μια ιδανική πρόταση. Ήξερα ότι θα γίνει με κινηματογραφικούς όρους, γιατί ο σκηνοθέτης της είναι κινηματογραφιστής, είναι η πρώτη του δουλειά στην τηλεόραση. Ήξερα ότι αυτή θα ήταν η προσέγγιση, συν του ότι υπάρχει ένα καλό σενάριο κι ένα εξαιρετικό cast. Τι άλλο να ζητήσω;”, λέει χαρακτηριστικά. Όσο για τα κοινά της με τη Μαντώ, σίγουρα ένα από αυτά είναι η ψυχραιμία.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου, αισθάνεται την ευθύνη να παραμένει ψύχραιμη.
Ακούγοντας τον τίτλο της σειράς ποια ήταν η πρώτη εικόνα στο μυαλό σου;
Θυμάμαι ότι επειδή είχε κάνει ο σκηνοθέτης ένα moodboard, έναν πίνακα διάθεσης για το τι θέλει να δείξει η σειρά, μία από τις εικόνες είναι αυτό το πλάνο που είναι τραβηγμένο από ψηλά με τον δρόμο ανάμεσα στο δάσος και σε αυτή τη μουντή εικόνα ένα έντονο κίτρινο σχολικό λεωφορείο. Μου άρεσε πάρα πολύ η εικόνα, οπότε έχει σβήσει οποιαδήποτε άλλη που μπορεί να είχα ως τότε.
Είσαι άνθρωπος της γειτονιάς και της ασφαλείας;
Ναι, πολύ. Είμαι άνθρωπος της “φωλίτσας”. Νιώθω ασφάλεια στους τόπους που γνωρίζω καλά και που γνωρίζω και τους ανθρώπους. Είμαι λίγο τοπικίστρια (γέλια). Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Χαλάνδρι κι αποφάσισα να μείνω εδώ γιατί είναι μία γειτονιά που μου αρέσει, που γνωρίζω τους ανθρώπους της κι αισθάνομαι ασφαλής. Όπως και τα καλοκαίρια που από μικρό παιδί πήγαινα στην Πάτμο. Δένομαι με τις τοποθεσίες, δένομαι με τους ανθρώπους πάρα πολύ και φυσικά παίζουν ρόλο και οι καλές εμπειρίες.
Όπως οι ήρωες της σειράς που πιστεύουν ότι τίποτα δεν θα τους συμβεί εκεί που μένουν;
Όχι ακριβώς. Εμένα μου αρέσει να γνωρίζω καινούργια πράγματα, να δοκιμάζω τον εαυτό μου. Μου αρέσει να ρισκάρω. Πάντα όμως θέλω η βάση μου να είναι εκεί που αισθάνομαι ασφαλής, όχι όμως ότι κλείνομαι στον μικρόκοσμο μου και δεν βλέπω πέρα από τη μύτη μου. Η δουλειά μου είναι κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, μπορεί να φεύγω το πρωί και να γυρνάω το βράδυ. Παρόλα αυτά γυρνάω στη βάση μου κι επειδή το Χαλάνδρι έχει και αρκετό πράσινο, νιώθω ότι βρίσκομαι κάπως στην εξοχή κι αυτό με ξεκουράζει.
Το δέσιμο με την οικογένεια το έχεις όπως και η Μαντώ;
Δεν είμαι άνθρωπος των τύπων. Δεν κάνω πράγματα τυπικά, μόνο και μόνο για να τα κάνω και να φανώ σωστή συγγενής. Έχω πραγματικό δέσιμο με την οικογένειά μου, εκτίμησης και βαθιάς αγάπης. Έτυχε οι άνθρωποι που είναι συγγενείς μου να είναι ταυτόχρονα κι ωραίοι άνθρωποι, με τους οποίους θα έκανα παρέα. Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσω την ανάγκη να τους δω μια φορά στο τόσο, να τους μιλήσω στο τηλέφωνο, να ξέρω ότι είναι καλά ή να πάμε μια βόλτα και να κάνουμε αστεία. Είναι ουσιαστικό δέσιμο όπως με τους φίλους. Θα μπορούσα να τους είχα επιλέξει τους συγγενείς μου.
Μου είχες πει ότι οι γονείς σου σε μεγάλωσαν με ελευθερία κι εμπιστοσύνη.
Θα τους το χρωστάω πάντα. Αυτό βέβαια, μου δημιούργησε ένα πολύ έντονο αίσθημα ελευθερίας και ανεξαρτησίας μέσα μου, σε σημείο που ξεχνάω να ζητάω βοήθεια. Πιστεύω ότι μπορώ να είμαι αυτάρκης και πολλές φορές μπορεί να χρειάζομαι τη βοήθεια κάποιου αλλά πολύ δύσκολα θα ζητήσω. Είναι κάτι που μου υπενθυμίζει η μητέρα μου, μου λέει κάποιες φορές «ξέρεις δεν είναι κακό να ζητάς αν χρειάζεται κάτι». Έχει δίκιο, προσπαθώ να το αλλάξω αλλά μου αρέσει κιόλας που θέλω να είμαι ανεξάρτητη κι αυτάρκης. Νιώθεις υπεύθυνος για τα πάντα. Πολλές φορές, είναι κι ένα βάρος, αλλά κάπως έχω μάθει να ζω με αυτό.
Απέφυγες υποθέτω τα κλισέ του “τι θα πει η γειτονιά” στο μεγάλωμά σου;
Ναι. Ένα χαρακτηριστικό που έχω είναι ότι μπορώ με ωραίο τρόπο πάντα και χωρίς να προσβάλλω τον άλλο, να λέω τη γνώμη μου χωρίς φόβο. Είμαι ντόμπρος άνθρωπος και ειλικρινής. Δεν θα φοβηθώ να πω την άποψή μου. Αλλά με έμαθαν και να ακούω τους άλλους. Μου αρέσει πολύ να ακούω διαφορετικές απόψεις κι έτσι γίνομαι κι εγώ καλύτερη.
Είμαι ντόμπρος άνθρωπος και ειλικρινής. Δεν θα φοβηθώ να πω την άποψή μου. Αλλά με έμαθαν και να ακούω τους άλλους.
Η μυστικοπάθεια των ηρώων της σειράς σου είναι κάτι ξένο;
Μυστικοπαθής είμαι. Στο λέω γιατί μου το λένε οι άλλοι (γέλια). Μπορεί να έχω ένα πρόβλημα και να μην το επικοινωνήσω μόνο και μόνο για να μην νιώσει ο άλλος ότι χρειάζομαι βοήθεια. Σε σχέση με τη στάση μου στη ζωή δεν υπάρχει καμία μυστικοπάθεια. Αλλά τα άσχημα συνήθως τα επικοινωνώ, αφού έχω ξεμπερδέψει μαζί τους. Η οικογένεια Καρούζου στη σειρά, το κάνει αυτό για πολλούς και διάφορους λόγους. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι αλλά έχει κι άλλους λόγους και θα το δούμε στη συνέχεια.
Η ηρωίδα που υποδύεσαι είναι τρομακτικά ψύχραιμη. Εσύ;
Εγώ είμαι αρκετά ψύχραιμη στα δύσκολα. Προσπαθώ να τα εκλογικεύω, να σκέφτομαι όλα τα σενάρια για να είμαι έτοιμη για όλα. Αυτόματα συμβαίνει αυτό, δεν το κάνω επίτηδες. Και συνήθως αν καταρρεύσω, θα καταρρεύσω πολύ αργότερα. Έχω αυτό το αίσθημα ευθύνης ότι τη στιγμή που συμβαίνει κάτι, δεν πρέπει να καταρρεύσω όχι μόνο για τον εαυτό μου αλλά και για τους ανθρώπους που αγαπώ. Δεν θέλω εκείνη την ώρα να φανώ αδύναμη για να μην αποδυναμωθούν κι οι άλλοι. Πράγμα που μπορεί να μην ισχύει, αλλά έτσι αισθάνομαι. Προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου και τους γύρω μου.
Στη φάση του κορονοϊού είχες ψυχραιμία;
Στην αρχή ναι, είχα και άγνοια. Είπα εντάξει θα κλειστούμε μέσα, θα το παλέψουμε, θα περάσει. Είναι αυτό που δεν πιστεύεις ότι συμβαίνει. Επίσης ήταν και μία ευκαιρία για ξεκούραση, για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με το σκυλί μου, με την οικογένειά μου. Μετά το καλοκαίρι άρχισα να ζορίζομαι, να φοβάμαι για την υγεία μας, στενοχωριόμουν επειδή έφευγε κόσμος. Και για το τι θα συμβεί στην δουλειά μας αγχώνομαι πολύ. Πώς θα μπούμε σε μια κανονικότητα, πώς θα είναι; Έχω περιέργεια, άγχος, ανησυχία. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να κρατάω την ψυχραιμία μου και καθημερινά παλεύω να διατηρώ την αισιοδοξία μου. Όλο αυτό το βάρος και την πίεση που νιώθουμε όλοι, προσπαθώ κάπως να μην το σκέφτομαι όλη μέρα. Να ξεχνιέμαι με τη δουλειά με το διάβασμα, με τη μουσική.
Η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» είχε ξεκινήσει να προβάλλεται λίγο πριν την πανδημία και πήγαινε πολύ καλά. Όταν έκλεισαν τα σινεμά, σου μιλάω και σαν θεατής, στενοχωρήθηκα πολύ. Έχω πάθος με το σινεμά κι ήταν ένας τρόπος διασκέδασης για μένα πολύ σημαντικός, μεγάλη αποφόρτιση. Στενοχωρήθηκα που η φόρα της ταινίας κόπηκε πάνω στην αρχή της. Ο Γιάννης (σ.σ. Οικονομίδης, ο σκηνοθέτης της ταινίας) επέλεξε να δώσει την ταινία γιατί θα ήταν κρίμα να μην επικοινωνηθεί κάτι που το έχουμε κάνει με τόση αγάπη και τόσο κόπο. Αισθάνομαι περίεργα. Ιδανικά θέλεις όταν κάνεις μια ταινία να τη δει ο άλλος με τις συνθήκες για τις οποίες έχει φτιαχτεί, αλλά είναι κι αυτό μια λύση. Οι ταινίες φτιάχνονται για να διασκεδάσει ο κόσμος, οπότε ελπίζω να συμβαίνει αυτό έστω και μέσω του laptop, της τηλεόρασης ή ενός προτζέκτορα.
Έχεις παίξει περιθωριακούς χαρακτήρες στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση τώρα παίζεις τη μεγαλοαστή. Ποιο άκρο προτιμάς;
Γενικότερα μου αρέσουν τα άκρα, αλλά δεν έχω κάποια προτίμηση. Εμένα ουσιαστικά η δουλειά με αφορά. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό θα κάτσω να μελετήσω και θα μπω στη διαδικασία να κατανοήσω τον εκάστοτε χαρακτήρα. Συνήθως βρίσκω μία οδό ώστε να αγαπώ κάθε ρόλο που μου δίνεται.
Ένας χρόνος χωρίς θέατρο και εσείς με τον σύζυγό σου, Θάνο Τοκάκη, είστε ένα καλλιτεχνικό σπίτι. Πέρασε δύσκολα αυτός ο καιρός;
Είναι δύσκολα. Μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία με τον σύζυγό μου κι επειδή είμαστε στον ίδιο κλάδο, η ανασφάλεια είναι ολούθε. Παρόλα αυτά κι εγώ ήμουν τυχερή γιατί είχα και το «Έτερος Εγώ» και μετά ήρθε και ο «Σιωπηλός Δρόμος» οπότε δούλευα, κι ο Θάνος έτσι κι αλλιώς είναι σε μια μόνιμη διαδικασία δουλειάς, ασχολείται με διάφορα πράγματα. Μονίμως πάνω σε κάτι δουλεύουμε ή για κάτι διαβάζουμε, προσπαθούμε να μάθουμε πράγματα εφόσον έχουμε χρόνο. Αυτό είναι κάπως ανακουφιστικό. Αλλά δεν σου κρύβω ότι είναι δύσκολα γιατί αισθανόμαστε ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
Ήταν εξαιρετικός ο σύζυγός σου στην «Ευτυχία». Ζηλεύει ποτέ ο ένας τις δουλειές του άλλου;
Ναι, ήταν. Θαυμάζει ο ένας τις δουλειές του άλλου κι επειδή η διαδικασία που τις κάνουμε, είναι να τις συζητάμε πολύ και να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας, το αίσθημα της ζήλιας δεν αναπτύσσεται καθόλου. Ίσα ίσα. Νιώθουμε την ίδια αγωνία και την ίδια υπερηφάνεια μετά αν όλα πάνε καλά.
Την περασμένη εβδομάδα έφτιαξα Instagram. Τώρα αρχίζω να το μαθαίνω. Φυσικά συνέβαλε η πανδημία σε αυτό. Ήταν ο βασικότερος λόγος που έγινε κι επίσης έχω έναν φίλο, 60 χρονών και τον είδα που κοιτούσε το κινητό του κι είχε Instagram. Και είπα «Αφού έκανε αυτός στα 60 του, θα κάνω κι εγώ» (Γέλια). Ευτυχώς με αυτά δεν κολλάω, τουλάχιστον προς το παρόν.
Πώς βίωσες τις εξελίξεις με το ελληνικό #MeToo στο θέατρο;
Στην αρχή στενοχωρήθηκα πολύ που βγήκαν τόσα πολλά θύματα και είπαν τις εμπειρίες τους και μετά άρχισα να χαίρομαι σιγά σιγά γιατί πίστεψα ότι με αυτόν τον τρόπο αυτά τα θύματα ένιωσαν και συμπαράσταση και ανακούφιση που εξέφρασαν κάτι που τους πονούσε τόσα χρόνια. Το ελπίζω να αισθάνθηκαν κάπως ανακουφισμένοι κι ελπίζω να επέλθει η δικαίωση με έναν τρόπο. Όταν η αλήθεια λάμπει και η βρωμιά βγαίνει στην επιφάνεια είναι και πιο εύκολο να την καθαρίσεις. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη και πολύ πιο ασφαλής ότι τα πράγματα θα καθαρίσουν και θα αρχίσουν να είναι πιο ασφαλή για τους ανθρώπους της τέχνης. Επίσης το γεγονός ότι συζητείται να γίνει ένας κώδικας δεοντολογίας είναι πολύ σημαντικό και κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Χαίρομαι που έστω και με αυτό τον τρόπο μπήκε στην κουβέντα αυτή η διαδικασία.
Είσαι αισιόδοξη για την επόμενη ημέρα;
Αλίμονο, αν μετά απ’ όλα αυτά δεν είμαι. Ακόμα και ο φόβος της καταγγελίας θα αναστείλει με έναν τρόπο τις βίαιες πράξεις ή τις παρενοχλήσεις, δεν μπορεί να μη γίνει αυτό. Θα προτιμούσα να μην είχαν συμβεί ποτέ αυτά τα πράγματα, αλλά εφόσον συνέβησαν ήταν πολύ καλό που κοινοποιήθηκαν και που τα θύματα τα μοιράστηκαν με όλο τον κόσμο έτσι ώστε να γίνει ένα επόμενο βήμα για να σταματήσει όλη αυτή η κατάχρηση εξουσίας και η προσβολή της αξιοπρέπειας από άτομα που μπορεί να θαυμάζεις και να σε προδίδουν με αυτόν τον άσχημο τρόπο.
Θέλω πάρα πολύ να μεγαλώσω και να γεράσω. Είναι τεράστιο κέρδος. Κάθε χρόνος που περνάει και έρχονται τα γενέθλιά μου λέω «ωραία τον φάγαμε κι αυτόν, πάμε στον επόμενο».
Έχει νιώσει τα όρια σου να παραβιάζονται στη δουλειά;
Ούτε έχω υπάρξει μάρτυρας, ούτε έχω υπάρξει θύμα. Σε αυτό ήμουν τυχερή απ’ ό,τι κατάλαβα γιατί ήταν πολλά τα περιστατικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμπάσχω. Συμπάσχω και θυμώνω. Έχει γίνει και σε ανθρώπους που γνωρίζω, δεν το ήξερα βέβαια, γιατί δεν είχαν αποφασίσει για τους δικούς τους λόγους να το μοιραστούν. Πληγώθηκα και θύμωσα πάρα πολύ.
Έχεις βιώσει σεξισμό στη δουλειά σου;
Κάτι που να έχει γίνει έντονα μπροστά μου όχι. Αλλά αν αισθανθώ κάτι άσχημο θα το επικοινωνήσω, θα προσπαθήσω να βρω τον τρόπο να μη συνεχιστεί. Δεν θα τσακωθώ, θα κουβεντιάσω για να καταλάβω για ποιο λόγο γίνεται και να καταλάβει κι ο άλλος για ποιον λόγο θέλω να σταματήσει. Κι αν δεν το καταλάβει θα αποχωρήσω. Σεξισμός υπάρχει σε όλες τις δουλειές. Με όλα αυτά που γίνονται σιγά σιγά έστω κι αν ένας άνθρωπος είναι σεξιστής δεν θα μπορεί να το εκφράζει τόσο εύκολα και να προσβάλει με τον τρόπο που το έκανε στο παρελθόν, χωρίς επιπτώσεις. Κι αυτό είναι ένα κέρδος. Για όλους τους χώρους. Συμβαίνει στον χώρο αυτόν, επειδή είναι άνθρωποι που εκτίθενται και φωνές που ακούγονται γιατί τους δίνεται και το βήμα. Αλλά τέρατα υπάρχουν παντού.
Ίσως λειτουργήσει σαν πρότυπο και για τους άλλους χώρους.
Φυσικά. Είναι κι αυτός ένας από τους στόχους. Δεν είναι μόνο αυτό που λένε «να καθαρίσει το επάγγελμα», είναι να καθαρίσουν όλα τα επαγγέλματα, σε όλους τους κλάδους και σε κοινωνικό επίπεδο.
Ο χρόνος δεν με αγχώνει, αυτό που με αγχώνει είναι ο θάνατος. Όσο μεγαλώνεις πλησιάζεις περισσότερο στο τέλος. Είναι κάτι που μου δίνει ώθηση να είμαι περισσότερο παρούσα στο σήμερα και στο τώρα, είναι και μία κινητήριος δύναμη αυτό. Θέλω πάρα πολύ να μεγαλώσω και να γεράσω. Είναι τεράστιο κέρδος. Κάθε χρόνος που περνάει και έρχονται τα γενέθλιά μου λέω «ωραία τον φάγαμε κι αυτόν, πάμε στον επόμενο». Σαν να κερδίζω κάτι, σαν να μου έχει δοθεί παράταση ζωής. Το ευχαριστιέμαι, δεν στενοχωριέμαι που έχω γενέθλια και μεγαλώνω.
Ισχύει ότι έχεις φάει όλα τα χρήματα σου σε ταξίδια;
Σε ταξίδια, CD και βιβλία. Μου λείπουν τα ταξίδια και κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο φαντασιώνομαι διάφορες πόλεις που θέλω να πάω (γέλια). Καταλαβαίνω ότι για κάποιο διάστημα θα πρέπει να καταλαγιάσω την επιθυμία μου για ταξίδια αλλά αδημονώ να ανοίξουν τα πάντα, να είμαστε υγιείς, ελεύθεροι και να φύγω για ένα ταξίδι. Το έχω ανάγκη. Μου αρέσει να βλέπω καινούργια πράγματα, να περπατάω σε καινούργιους δρόμους, να μπαίνω σε μουσεία, να γνωρίζω άλλες κουλτούρες. Τρελαίνομαι για αυτά.
Ποιο θα χαρακτήριζες ταξίδι της ζωής σου;
Αν με ρωτούσες πριν από κάποια χρόνια θα σου έλεγα ότι ένας προορισμός που αγαπώ πολύ είναι η Φλωρεντία. Ένα ταξίδι πολύ ωραίο ήταν όταν είχαμε πάει με τρία αυτοκίνητα στην βόρεια ιταλική Ριβιέρα. Αλλά όταν είχαμε πάει στο Μιλάνο για την παράσταση του Μπόμπ Γουίλσον, Οδύσσεια, στο Πίκολο Τεάτρο, σε ένα διήμερο ρεπό, πήγαμε κάποια άτομα από την παράσταση στη Βενετία. Εκεί μου έπεσαν τα σαγόνια. Τρελάθηκα από την ομορφιά αυτής της πόλης. Νόμιζα ότι ήμουν σε παραμύθι. Αυτή η εικόνα έχει αποτυπωθεί μέσα μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν ένα ποίημα.
