Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΛΩΤΟΦΑΓΩΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ

Ο Γιάννης προσγειώνεται στο πόδι ενός αντιπάλου, στραβοπατάει και η χώρα κρατάει την ανάσα της. Χτύπησε; Θα ξαναμπεί στο ματς; Θα ξαναπαίξει στο τουρνουά; Τι θα πει ο κόουτς; Πώς κοιμήθηκε; Πώς ξύπνησε; Έκανε προπόνηση; Ποια είναι τα νεότερα από το ιατρικό επιτελείο; Ίσως η χώρα δεν κρατάει ακόμα και τόσο την ανάσα της πλην των μπασκετικών, για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά η Εθνική απέχει 1-2 νίκες ακόμα για να μονοπωλήσει την επικαιρότητα. Και να συνδεθούν τα τηλεοπτικά δελτία με «το χωριό του Τάιλερ Ντόρσεϊ στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια»…

Είναι μια ευχάριστη ιστορία. (Όπως ευχάριστα είναι όλα τα πρόσφατα αθλητικά success stories – Τεντόγλου, Τζένγκο και λοιποί. Προσγειωμένα, κουλ, «πολιτικά», πολύ μακριά από τη σάχλα του «ελληνικού DNA» που μας ντόπαρε εκεί κοντά στο Αθήνα 2004.) Η Εθνική μπάσκετ μπορεί να γίνει η πιο ισχυρή απόδειξη μια νέας Ελλάδας, της Ελλάδας του 21ου αιώνα και του μέλλοντος. Στη μέση, πρωταγωνιστές, τα αδέρφια Αντετοκούνμπο, γύρω γύρω ξινισμένα φασιστόμουτρα και η υποκρισία που δεν κρύβεται στους μεγαλόσχημους π.χ. κυβερνητικούς που τρέχουν να μπουν στο κάδρο (ο υφυπουργός Αυγενάκης κυριολεκτικά) ενώ όλοι ξέρουμε τι ψήφιζαν στη Βουλή για την ιθαγένεια ή πώς ειρωνεύονταν ως «Ακενοτούμπο» το σημερινό εθνικό είδωλο.

Καθόλου κακό δεν είναι να τα υπενθυμίζουμε όλα αυτά κάθε φορά που ο Γιάννης κατακτά την επόμενη κορυφή. Αυτά και πολλά άλλα, για να μη γίνουμε οριστικά χώρα Λωτοφάγων. Μια κοινωνία με μνήμη πιο κοντή από χρυσόψαρου κι απάθεια μεγαλύτερη κι από του Προκόπη Παυλόπουλου σε τηλεοπτικό στούντιο που πέφτουν σφαλιάρες.

Τέτοιο παράδειγμα είναι η υπόθεση των υποκλοπών. Εκεί κι αν έχει ο καρπός του λωτού (που μάγεψε τους άνδρες του Οδυσσέα κι εκείνος έτρεχε να τους μαζέψει από τα νησιά…κάπως σαν την φετινή επιστροφή σας στο γραφείο) αντικαταστήσει το πατροπαράδοτο «σανό». Εκεί που κάθε μέρα πια αποκαλύπτεται μια μπαμπούσκα συγκάλυψης με μικρά σκάνδαλα να βγαίνουν μέσα από την κοιλιά του μεγάλου: της «νόμιμης, αλλά λάθος» παρακολούθησης από την ΕΥΠ του Νίκου Ανδρουλάκη (που φυσικά δεν είναι μόνη της, είναι και η παρακολούθηση από την ΕΥΠ των δημοσιογράφων Θανάση Κουκάκη-Σταύρου Μαλιχούδη, αλλά και οι παρακολουθήσεις μέσω Predator με τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστο Σπίρτζη, να είναι ο τελευταίος που την κατήγγειλε).

Η εξεταστική επιτροπή ξεκίνησε τις εργασίες της με ξεκαθαρισμένη τη βούληση του Πρωθυπουργού να χυθεί «άπλετο φως», μόνο που μαζί της πάει και η εντολή στους πολιτικούς υφιστάμενους για «επίκληση απορρήτου». Και η τηλεοπτική προειδοποίηση της αδελφής του πρωθυπουργού, κι ασφαλώς εμπειρότατης πολιτικού, Ντόρας Μπακογιάννη για «10 χρόνια φυλακή σε όποιον παραβεί το απόρρητο». Την ίδια ώρα στην επιτροπή PEGA της Ευρωβουλής που ακροάστηκε τους έλληνες δημοσιογράφους που αποκάλυψαν το θέμα, ο Πάνος Αλεξανδρής, Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αναρωτήθηκε: «Γιατί είναι σκάνδαλο; Επειδή το λέει ο Τύπος;». Οι μαρτυρίες από την αίθουσα λένε ότι ακολούθησαν γέλια.

Έπειτα είναι κι αυτή η απίθανη αποκάλυψη ότι καταστράφηκαν τα αρχεία παρακολούθησης των Ανδρουλάκη-Κουκάκη. Κάτι «άλλαξε το λογισμικό», κάτι «δεν αποθηκεύτηκαν για τεχνικούς λόγους» (παρότι υπάρχει πρόβλεψη για διατήρησή τους για δύο χρόνια), ένα «πέρασε ένα ρακούν και τα πήρε» θα ήταν σαφώς πιο πειστικό. (Όχι τίποτα άλλο να μην αισθάνεται και ζήλεια το χαμένο στικάκι με τη λίστα Λανγκάρντ.) Είναι κι αυτό το Predator – λέξη που ακόμα δεν έχουμε ακούσει από τα πρωθυπουργικά χείλη. Αλλά, όσο κι αν κάνει η κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει, τα ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα: το είχε αγοράσει, το ενοικίαζε ή έκανε τα στραβά τα ματιά στη λειτουργία του; Η κοινή λογική λέει ότι μια επίσκεψη στα γραφεία της εταιρείας που το εμπορεύεται, της περίφημης Intellexa, θα ήταν ένα πρώτο βήμα για απαντήσεις. Αλλά, όταν δε θες να δοθούν οι απαντήσεις η κοινή λογική είναι η πρώτη που την πληρώνει .

Σε όλο αυτό το παζλ, αξίζει να προσθέσει κανείς και 2-3 σχετικά-άσχετα στιγμιότυπα από την εβδομάδα που μας πέρασε: τα ΜΑΤ να προστατεύουν την Πανεπιστημιακή Αστυνομία στο θέατρο της προηγούμενης Δευτέρας, την κυβέρνηση να ψάχνεται πώς θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο που ψήφισε η ίδια και μερικά παραπολιτικά δημοσιεύματα-λαγούς να λένε «γιατί όχι και 5% ελάχιστο όριο για να μπει ένα κόμμα στη Βουλή».

Σκάνδαλα (μικρά-μεγάλα-υπαρκτά-κατασκευασμένα) συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν παντού και πάντα όσο η πολιτική ασκείται από ανθρώπους. Όμως, εδώ, αυτή η παράσταση που παίζεται καθημερινά εδώ και κάποιες εβδομάδες είναι μια σαρωτική υποτίμηση της συλλογικής νοημοσύνης. Η κυβέρνηση από την πρώτη μέρα που εκλέχθηκε εφαρμόζει την «πολιτική του gaslighting», κοινώς κυβερνά «πουλώντας τρέλα». Και τώρα που έχει στριμωχθεί, την τερματίζει, ανακαλύπτοντας «εσωτερικούς εχθρούς» κι απελευθερώνοντας εξωτικούς παπαγάλους να επαναλαμβάνουν «έλα μωρέ και τι τον νοιάζουν τον κόσμο οι υποκλοπές;».

Γι’ αυτό, μακάρι να είναι καλά ο αστράγαλος του Γιάννη. Για να μας σώσει, έστω για λίγες μέρες. Από την τρέχουσα συλλογική μας κατάθλιψη.