ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ “ΟΣΚΑΡ” ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΟΣΚΑΡ;

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, σε λίγες ώρες, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών θα απονείμει τα βραβεία για την αριστεία στην τέχνη του κινηματογράφου. Με λίγα λόγια δηλαδή, τα Όσκαρ.

Φέτος, ταινίες όπως το “The Power of the Dog”, το “Belfast” και το “CODA” θα είναι αυτές που πιθανότατα θα διεκδικήσουν τα περισσότερα από αυτά τα χρυσά αγαλματίδια, που το όνομά τους κανείς δεν ξέρει 100% πώς προέκυψε.

Μια θεωρία τα θέλει να παίρνουν το ψευδώνυμο τους από τη βιβλιοθηκάριο της Ακαδημίας (και μελλοντική Διευθύντρια της Ακαδημίας) Μάργκαρετ Χέρικ, όταν το 1931 σχολίασε ότι η φιγούρα τους έμοιαζε με έναν θείο της, τον Όσκαρ.

Ο αρθρογράφος Σίντνεϊ Σκόλσκι κυκλοφόρησε αυτήν την αδιάφορη φαινομενικά πληροφορία, η οποία όμως τελικά αποδείχθηκε αρκετή για να κολλήσει αυτό το παρατσούκλι, και στην τελετή και στα βραβεία, τα οποία είναι γνωστά ως “Όσκαρ” από τότε.

Ωστόσο, υπάρχει άραγε κάποιος με το όνομα “Όσκαρ” που έχει κερδίσει ποτέ Όσκαρ;

Η απάντηση είναι ναι, αν και είναι ένα πολύ, πολύ σπάνιο γεγονός και πρέπει να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Στη δεκαετία του 1940, ο στιχουργός Όσκαρ Χάμερσταϊν ο 2ος κέρδισε δύο Όσκαρ για τη δουλειά του, ένα για την ταινία “Lady Be Good” του 1941 και ένα για την ταινία “State Fair” του 1945. Το βραβείο του “Καλύτερου Τραγουδιού” το μοιράστηκε μαζί με τον Τζέρομ Κερν για το “The Last Time I Saw Paris” που ακούστηκε στην πρώτη ταινία και με τον Ρίτσαρντ Ρότζερς για το “It Might As Well Be Spring” που ακούστηκε στη δεύτερη.

Το ντουέτο των Ρότζερς και Χάμερσταϊν ήταν ιδιαίτερα παραγωγικό, δημιουργώντας μία σειρά από επιτυχημένα μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ όπως τα “Oklahoma!”, “South Pacific”, “Ο Βασιλιάς κι Εγώ” και “Η Μελωδία της Ευτυχίας”. Τα Όσκαρ δεν ήταν τα μόνα βραβεία που πήραν, γενικά η καταξίωση τους χτύπησε από νωρίς την πόρτα -και δίκαια.

Μερικά χρόνια πριν, το 1929, ο Όσκαρ Λάγκερστρομ αναγνωρίστηκε για τη δουλειά που έκανε στον ήχο στην ταινία “Raffles”, αν και εκείνη την εποχή η Ακαδημία έδινε το βραβείο “Καλύτερου Ήχου” σε ταινίες συνολικά και όχι σε υποψήφιους ξεχωριστά. Άρα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει πάρει Όσκαρ, τουλάχιστον με τη σημερινή έννοια του όρου.

Το 1948, ένας άλλος Όσκαρ, ο Όσκαρ Χομόλκα, κέρδισε μία υποψηφιότητα για τον δεύτερο ρόλο του στο “I Remember Mama” και το 1951, ο Όσκαρ Μίλαρντ κέρδισε κι αυτός μια υποψηφιότητα για το “Καλύτερο Σενάριο” με την ταινία “The Frogmen”. Και οι δύο όμως έφυγαν από τη βραδιά της τελετής με άδεια χέρια.

Μέχρι σήμερα, κανένας άλλος Όσκαρ δεν έχει προταθεί για “Όσκαρ” από το 1954, τη χρονιά που ο Όσκαρ Μπρόντνεϊ μαζί με τη Βαλεντίν Ντέιβις προτάθηκαν για το σενάριο της ταινίας “The Glenn Miller Story” -και δεν το πήραν.

Άραγε υπάρχει κανένας Όσκαρ αυτήν τη στιγμή που θα μπορούσε να κερδίσει το πολυπόθητο βραβείο; Να σπάσει την κατάρα; Ο Όσκαρ Άιζακ θα μπορούσε να πει κανείς. Ή ο Όσκαρ Μισό, ένας πρωτοπόρος Αφροαμερικανός σκηνοθέτης που εντυπωσίασε από τη δεκαετία του ‘20 μέχρι τη δεκαετία του ‘40 και που παρότι δεν βρίσκεται εν ζωή, πολλοί πιστεύουν ότι του αξίζει μία μεταθανάτια βράβευση.

Για την ώρα πάντως, ο μοναδικός που έχει ακούσει τη φράση “και το ‘Όσκαρ’ πάει στον Όσκαρ” παραμένει ο Χάμερσταϊν από τα μακρινά 40s.