“ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑ ΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ, ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ”
Ένας απ’ τους ανθρώπους που περίμενε τον Ντάφυ στο Ελ. Βενιζέλος, περιγράφει την αδιανόητη εμπειρία που έζησε από κοντά.
Το αεροπλάνο που πέρασε από πάνω μας, μετά βίας κατάφερνε να κρατηθεί στον αέρα. Ναι, πετούσε αλλά ο πιλότος έδειχνε σαν να παλεύει ενάντια σε μια δύναμη πολύ ισχυρή για να την κατανοήσει. Κάτι βάραινε το αεροπλάνο, αλλά τι;
“Το ειδικό βάρος του Τριαντάφυλλου θα ‘ναι”, φώναξε ένας από το πλήθος. Μα αν είναι αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι…
«Φτάνει, φτάνει! Ο Τριαντάφυλλος σε λίγο θα είναι εδώ!».
Τρέξαμε προς την πύλη. Θέλαμε να τον δούμε από κοντά, διψούσαμε να τον ακούσουμε να μιλάει με επιχειρήματα δευτέρας Δημοτικού.
Τον είδα να πλησιάζει και τα ‘χασα. Οι φωνές του πλήθους, η λάμψη του, η λοβοτομή μου. Ήταν σαν να βλέπω τον Χριστό, αλλά την καλή του περίοδο, την πρώτη, τότε που είχε πρωτοβγεί και έκανε τα θαύματα τα καλά, ανάσταινε νεκρούς και τέτοια.
Ήμασταν οι τυφλοί και ψάχναμε το φως μας. Ήμασταν οι λεπροί και ζητούσαμε τον Ντάφυ μας.
Ο Τριαντάφυλλος μας είδε και τότε έκανε κάτι το εκπληκτικό. Άρχισε να παριστάνει ότι κουτσαίνει για να μας αποφύγει, όπως ακριβώς έκανε για να αποφεύγει και τα αθλήματα στο Survivor.
Ή μήπως ήταν ένα είδος χαιρετισμού, ένα κλείσιμο ματιού ότι “εντάξει αλάνια μου, αφού θέλετε κάτι από μένα, θα το έχετε”;
Συνέχισε να προχωράει και να επιτρέπει στους πιο τολμηρούς από εμάς να τον αγγίξουμε.
Πάντα ταπεινός, περνούσε από μπροστά μας και καταδεχόταν να ρίξει από ένα βλέμμα απαξίωσης στον καθένα μας.
Λένε ότι δεν υπάρχουν ήρωες σήμερα. Όσοι το λένε αυτό δεν έχουν δει τον Τριαντάφυλλο να προσπαθεί να επιβιώσει στη ζούγκλα του Άγιου Δομίνικου.
Όσοι το λένε αυτό δεν έχουν δει τον πατέρα μου να σφίγγει τα δόντια του για να μη σπάσει τα δικά μου, μόλις του ‘πα ότι θα πάω να υποδεχθώ τον Ντάφυ.
Ένα reality δεν είναι απλά ένα reality, ούτε ένα σκουπίδι όπως λένε όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν, όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν το μεγαλείο του να παρακολουθείς τη ζωή κάποιων ανθρώπων κάτω από τεχνικά αντίξοες συνθήκες που έχουν ως σκοπό να βγάλουν τον χειρότερο τους εαυτό.
Που έχουν ως σκοπό να μας κάνουν να διασκεδάσουμε με τις δυσκολίες τους, τα ξεσπάσματά τους, να γελάσουμε με την ψυχολογική τους πίεση και να κρυφακούσουμε χωρίς ενοχές τα κουτσομπολιά τους.
Πώς να μη θεωρήσουμε ήρωα όποιον βγάζει τον πιο ποταπό μας εαυτό σε ένα τόσο ασφαλές περιβάλλον, όπως αυτό της οθόνης, ώστε να μην κινδυνεύουν οι πραγματικές μας σχέσεις;
Και λίγοι ήμασταν στο αεροδρόμιο. Σε ευχαριστούμε για όλα.
