ΗΘΕΛΕ ΧΙΟΝΙ ΚΙ ΕΝΑ ΔΙΧΙΛΙΑΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ “ΣΟΒΙΕΤΙΑ”…

Είναι απογοητευτικό, κουραστικό, και (όταν δεν είναι επικίνδυνο) αφόρητα προβλέψιμο να σκοντάφτεις συνεχώς πάνω σε ένα τόσο αποτυχημένο κράτος όσο το ελληνικό. «Ο ορισμός του failed state, κυρία μου». Με χιόνια, με ζέστες, με βροχές, με φωτιές, με χειμώνα, καλοκαίρι, κορονοϊό. Σε βάζει να αναρωτιέσαι τη θέση σου σε αυτό το παιχνίδι της κότας με το αβγό: τελικά μας αξίζει αυτό κράτος ή μήπως δεν του αξίζουμε εμείς;

Η κακοκαιρία «Ελπίδα» πέρασε, άφησε πίσω της μπάχαλο ξεγυμνώνοντας τον κρατικό μηχανισμό που είναι πάντα «πανέτοιμος», αλλά τελικά πάντα ανεπαρκής. Οι πολιτικοί αντέδρασαν με αυτό που ξέρουν καλύτερα. Ντοπαρισμένοι από το βραχυπρόθεσμο παιχνίδι πολιτικού κόστους-ωφέλειας θα εκτονώσουν θεσμικά την κατάσταση στη Βουλή συζητώντας μια πρόταση μομφής που τελικά θα ικανοποιήσει το εσωτερικό τους ακροατήριο αφού στο φινάλε «όλοι θα βγουν κερδισμένοι». Κι όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, πρόσφατη κι απώτερη, ούτε ένας δεν έχει ήδη σηκώσει τα μανίκια να δει τι πήγε στραβά ούτως ώστε την επόμενη φορά (…που, δεν ξέρεις, μπορεί να είναι και τον Φλεβάρη που έρχεται) να πάει καλύτερα.

Την κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, πάντα ξεκινάει το γνωστό θέατρο. Υπουργοί συνήθως λαλίστατοι γίνονται κυριολεκτικά αποκλεισμένοι από την κακοκαιρία, κυβερνητικοί εκπρόσωποι ελαφρά στριμωγμένοι μας πληροφορούν ότι «η Μαραθώνος και η Μεσογείων δεν είναι ευθύνη του κράτους», σε πρώτο πλάνο η αντιμετάθεση ευθυνών (με το γάντι) με την παραχωρησιούχο εταιρεία, ο απαραίτητος αυτοφωράκιας που (όχι αδικαιολόγητα) λέγεται Πατούλης σε αυτό το αιώνιο παιχνίδι συγκάλυψης που λέγεται «συναρμοδιότητες». Ε, στο τέλος, ας τα ρίξουμε και στους διαιτητές…δηλαδή στους μετεωρολόγους.

Ούτε μια παραίτηση πολιτικού προσώπου. Ούτε ίχνος ευθιξίας ή ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Παράδοξο δεν είναι αυτό για μια κυβέρνηση που μέρα παρά μέρα επικαλείται την «ατομική ευθύνη» των πολιτών; Και μια «συγγνώμη με δόντια» με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να καταφεύγει σε όλες εκείνες τις δικαιολογίες («μεσογειακή χώρα», «το χιόνι παντού φέρνει προβλήματα» κ.ά.), αφού προηγουμένως είχε διαβεβαιώσει ότι δε θα τις χρησιμοποιήσει. Κορυφαίο το all-time classic, διαχρονικό hit κάθε πρωθυπουργού σε θέση απολογίας, «παθογένειες δεκαετιών δε γίνεται να λυθούν σε 30 μήνες». Λες και δεν είναι αυτές οι δεκαετίες ένα άθροισμα 30μηνων που οι πολιτικές ηγεσίες έχουν άλλες προτεραιότητες από το να φτιάξουν δομές που δε θα κάνουν τους πολίτες να διαπιστώνουν «ζούμε από τύχη σε αυτή τη χώρα». Λες και δεν είναι η ΝΔ ο βασικότερος πόλος του μεταπολιτευτικού δικομματισμού, η πιο βαριά πολιτική φανέλα της χώρας που από το 1974 κι έπειτα έχει κυβερνήσει 20-21 χρόνια και υπήρξε μείζων αξιωματική αντιπολίτευση όλα τα υπόλοιπα.

Το σκηνικό λοιπόν είναι γνωστό. Αφόρητα προβλέψιμο (Ε).

Αυτή τη φορά όμως ήρθε να το ανανεώσει το διχίλιαρο ενός ιδιότυπου εξωδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ της παραχωρησιούχου εταιρείας και των πολιτών που επιτεύχθηκε με τη μεσολάβηση-εξπρές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη (όπως εμφατικά τόνισαν τα φίλα προσκείμενα φύλλα). Η εξαγορά της κοινωνικής οργής είναι στην Ελλάδα ένα κόλπο τόσο παλιό όσο οι προσλήψεις και τα ρουσφέτια. Είναι οι αποζημιώσεις στους πυρόπληκτους, οι τακτοποιήσεις αυθαιρέτων που συνδέονται με σεισμούς και πυρκαγιές, τα κονδύλια που κόβονται για να κατευναστεί όπως όπως η λαϊκή δυσανεξία. Για να μετατραπούν λίγο περισσότερο οι πολίτες σε πελάτες.

Όμως εδώ έχουμε μια πρωτοτυπία. Ένας «μοντέρνος», «κεντροδεξιός», «φιλελεύθερος» για τους φίλους (που δεν αισθάνονται και πολύ καλά) – «νεοφιλελεύθερος» για τους εχθρούς (που έχουν απασφαλίσει) πολιτικός υποδύεται τον «καλό πατερούλη» που τιμολογεί την ταλαιπωρία κι αποζημιώνει τους ταλαιπωρημένους.

Μα που είναι το αόρατο χέρι της αγοράς; Πού είναι οι συνέπειες για όσους δε συμβαδίζουν με την προϋπόθεση της «αριστείας» προκειμένου να ξαναγίνουμε «κανονική χώρα»; Τι σοσιαλιστικά κόλπα είναι αυτά με τα συνεχή επιδόματα που δεν αρέσουν και στον κατασκευαστή ιστοσελίδων κύριο Κυρανάκη; Τι κράτος είναι αυτό που δεν προσφεύγει μαζί με τους πολίτες στα δικαστήρια, αλλά προωθεί μια λύση που προφανώς προϋποθέτει παραίτηση από μεγαλύτερες αξιώσεις; Τι βαλκανικός καπιταλισμός είναι αυτός που δεν μπορείς να πας στα δικαστήρια αυτόν που όχι μόνο δεν έδωσε αυτά που υποσχέθηκε αλλά έθεσε και σε κίνδυνο; Πόσο ιδιωτική είναι η Αττική Οδός, στα χέρια του ΤΑΙΠΕΔ πια μέχρι να προχωρήσουν οι διαδικασίες για περαιτέρω παραχώρηση της για άλλα 25 χρόνια;

Γράφονται καθημερινά εκατομμύρια λέξεις, συχνά με περίσσευμα λυρικότητας και βολεμένης επαναστατικότητας, για τον μπαμπούλα του «νεοφιλελευθερισμού» και που μας έχει οδηγήσει. Τελικά, η κακοδιαχείριση μιας κακοκαιρίας έφτασε για να τον σκοτώσουμε στην ομορφότερη χώρα με του κόσμου, απλά με ένα «σοβιετικό» διχίλιαρο. Ή να τον ενισχύσουμε. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος με έναν πρωθυπουργό που γι’ άλλα ψηφίστηκε κι εντελώς άλλα κάνει…