“ΚΑΙ ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΑΓΟΡΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΛΑΙΝΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ”
Ο Ηλίας Γκιώνης είναι αθεράπευτα ρομαντικός, για έναν τόσο σκληρό κόσμο.
Ο ακτιβιστής Ηλίας Γκιώνης ανοίγει την πολύχρωμη καρδιά του και μιλά στο Magazine για την αγνή αγάπη και τον ιδανικό, αλλά μάλλον ανέφικτο έρωτα, αποκαλύπτοντας όσα συνήθως διστάζει να πει, ως ένα ρομαντικό αγόρι μέσα σε έναν τόσο επιφανειακό κόσμο.
Μιλώντας την ενότητα “Rainbow Stories”, ο ίδιος γυρνά στα βίαια παιδικά χρόνια και θυμάται περιστατικά που τον καθόρισαν και του έμαθαν ότι η διαφορετικότητα -δυστυχώς- είναι εμπόδιο σε μια ομοφοβική και πατριαρχική κοινωνία.
Τέλος, ο Ηλίας θυμάται την πρώτη και τελευταία φορά που έκλαψε επειδή είναι γκέι, αλλά και όλες τις υπόλοιπες που έκλαψε για αγάπες “που χάθηκαν με μια σφαίρα”, ενώ μας ζητά να δούμε την ψυχή του και να απαλλαχθούμε από τα στερεότυπα που κουβαλάμε, μήπως κι αυτός ο κόσμος γίνει λίγο καλύτερος.
“Την μητέρα μου δεν την θυμάμαι καθόλου, έφυγε όταν ήμουν πέντε χρόνων και μας άφησε. Από τα όσα ακολούθησαν έπειτα στην ζωή μου, μπορώ να φανταστώ ότι ήταν ένα ακόμα θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Με καταγωγή από την Πολωνία, παντρεύτηκε τον βίαιο πατέρα μου, έκανε τρία παιδιά και όταν δεν άντεξε άλλο την κακοποίηση, έφυγε και δεν την ξαναείδαμε ποτέ.
Μεγάλωσα σε ένα πανέμορφο χωριό της Μεσσηνίας τους Γαργαλιάνους, με τις δυο μου αδερφές και δυο υπέροχους παππούδες. Στο σπίτι είχαμε παραδόξως μητριαρχία. Η γιαγιά μου, η αγαπημένη, ήταν υπεύθυνη και για το σπίτι και για τα χρήματα, αλλά και για τα κτήματα και όλη μας την περιουσία. Πάντα ήταν εκεί για να φέρει αντίλογο σε όσους μου έλεγαν να γίνω επιτέλους άντρας. Αγράμματη γυναίκα που ψήφιζε με σταυρό στο ψηφοδέλτιο, αλλά σπουδαγμένη από την ζωή και τον δρόμο.
Μου έλεγε ότι είμαι διαφορετικός από όλα τα υπόλοιπα παιδιά και φοβόταν ότι αργά ή γρήγορα θα μείνω μόνος, πάντα όμως μου έλεγε ότι έχω ένα αστέρι φωτεινό πάνω στο κεφάλι μου, που θα με πάει να φτάσω πολύ ψηλά. Με είχε πάντα και παντού μαζί της, στην κουζίνα με το φαγητό, στο σπίτι με τις δουλειές, στην λαϊκή με τα φρέσκα λαχανικά και ψάρια.
Στην εφηβεία ο πατέρας μου, μας πήρε και μας πήγε στην Καλαμάτα για μια καλύτερη ζωή. Ένα ψέμα ήταν όλα! Βία, ξύλο, εγκλεισμός και τρόμος. Στα δεκαέξι μου κατάλαβα ότι είμαι ομοφυλόφιλος, μετά από λίγους μήνες ο πατέρας μου με έδιωξε από το σπίτι, γιατί “είμαι μια παλιοπουστάρα”, μου είπε να ξεχάσω την οικογένεια και να αλλάξω το επώνυμό μου.
Πρώτη φορά, αλλά και τελευταία έκλαψα γιατί γεννήθηκα ομοφυλόφιλος.
Την ίδια περίοδο ερωτεύτηκα πρώτη φορά στην ζωή μου, άνθρωποι, και ήταν άνδρας. Πληγώθηκα βαριά και με θυμάμαι να κλαίω για μέρες και να θεωρώ κατάρα ότι γεννήθηκα ομοφυλόφιλος σε μια τόσο ομοφοβική κοινωνία και χώρα, μονογαμικός και αθεράπευτα ρομαντικός, δεν μπορούσα με τίποτα να το χωνέψω.
Η γιαγιά μου μου έλεγε πάντα μια συγκεκριμένη σοφία, ότι ολοκληρωμένος άνθρωπος στην ζωή θα γίνω, μόνον όταν μάθω να περνάω καλά με την μοναξιά. Από τη μέρα που με έδιωξε ο πατέρας μου, είμαι μόνος και αρκετά χρόνια, όση αγάπη και αν προσπαθούσε να μου δώσει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή μου, δεν μπορούσα μα την δεχτώ, φοβόμουν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος με αγαπά, μετά από τόση βία που είχα ζήσει μέχρι τότε στην ζωή μου.
Πλέον είμαι 23 χρόνων και έμαθα να δέχομαι την αγάπη. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που δεν είναι κανείς εκεί για να μου την δώσει.
Τους μισούς φίλους μου τους έθαψα, άλλοι αυτοκτόνησαν μη μπορώντας να αντέξουν την μοναξιά, τον αποκλεισμό και την βία της κοινωνίας, άλλοι δολοφονήθηκαν, γιατί απλά έτυχε να είναι διαφορετικοί από την υπόλοιπη μάζα και όσοι έμειναν ζωντανοί με απογοητεύουν κάθε μέρα που περνά.
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις.
Μέχρι και σήμερα παραμένω αθεράπευτα ρομαντικός, δεν είμαι θαρρώ νυμφομανής, αλλά ούτε και θέλω να δεσμεύσω τον κάθε σύντροφο που έρχεται στην ζωή μου με αλυσίδες και θηλιά στο λαιμό Απλώς θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνάω με την ίδια ανάσα, να κάνω έρωτα με το ίδιο αντρικό κορμί, να κλαίω στον ώμο του ίδιου άντρα που εχθές γελούσα και πετούσα στα σύννεφα.
Δυστυχώς, όμως, μέχρι και σήμερα παραμένω μόνος ή ίσως και ευτυχώς. Ζηλεύω τους φίλους μου κάποιες φορές που είναι ορκισμένοι εργένηδες, που συμμετέχουν σε ομαδικά όργια γεμάτα καύλα, τεστοστερόνη και συναίνεση.
Πρέπει πάλι να θρηνήσω τον χαμένο έρωτα.
Κάθε φορά πληγώνεται η ψυχούλα και η καρδούλα μου που βρίσκεται ο έρωτας, μπαίνει στην ζωή μου, μου ταράζει την ρουτίνα της μοναξιάς και εκεί που λέω εδώ είμαστε, δίνει μια σφαίρα και τα καταστρέφει όλα μέσα σε ένα λεπτό και μετά πρέπει πάλι να θρηνήσω τον χαμένο έρωτα, αλλά και να ξανακάνω φίλη μου την λατρεμένη μοναξιά.
Φιλία; Πάντα ήμουν εκεί και συνεχίζω για κάθε άνθρωπο γνωστό η άγνωστο και ειδικότερα για ανθρώπους που θεωρώ σημαντικούς στην ζωή μου και φίλους. Αλλά και αυτό μεγάλη πληγή. Η μια απογοήτευση μετά την άλλη, αλλά ποτέ δεν πίεσα κανέναν να είναι στην ζωή μου με το ζόρι. Πάντα ήμουν ανοιχτό βιβλίο, ξεκάθαρος με την πρώτη επαφή.
Πλέον καταλαβαίνω ότι αυτό αρκετό κόσμο τον τρομάζει. Άλλοι πάλι με βλέπουν ανταγωνιστικά και άλλοι με κάνουν παρέα απλά για να κερδίσουν ό,τι μπορούν από εμένα.
Ο ακτιβισμός είναι καθημερινό κομμάτι της ζωής μου, δεν το επέλεξα αλλά πλέον δεν μπορώ και να σταματήσω ούτε λεπτό. Και μπορεί να έχω αποκτήσει μια δύναμη ως ακτιβιστής και να την χρησιμοποιώ για κοινό καλό, βοηθώντας όπως μπορώ στις τόσες πληγές της χώρας μας, ωστόσο εξακολουθώ να το πληρώνω κάθε μέρα στην προσωπική μου ζωή.
Οι μισοί άντρες με θεωρούν κουνιστή αδερφή γιατί βάφω νύχια και φοράω φορέματα, ενώ αυτοί είναι άντρες αληθινοί γεμάτοι τοξική βαρβατίλα και ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΜΕΝΗ ομοφοβία στην κοινωνία αυτή την πατριαρχική! Και οι υπόλοιποι με φοβούνται, βλέπουν τις πολλαπλές ταυτότητες που φέρω ως άνθρωπος και όχι τον απλό, τον σκέτο τον Ηλία.
Θέλω να φοράω καυτά κοντά σορτσάκια χωρίς να δέχομαι slut-shaming από τις φίλες μου, θέλω οι φίλοι να με παίρνουν τηλέφωνο και για να δουν αν είμαι εγώ καλά, όχι να μου πουν μόνο τον πόνο και το πρόβλημά τους.
Θέλω οι γκόμενοι να με πλησιάζουν γιατί είδαν ένα συμπαθητικό ξανθό αγόρι, που πολλές φορές κλαίει, γιατί ναι και τα ξανθά αγόρια έχουν δικαίωμα να κλαίνε πού και πού.
Θέλω οι άνθρωποι να είναι ειλικρινείς όπως είμαι και εγώ και να μοιράζονται με αυτούς που αγαπούν το κάθε συναίσθημα.
Μα πιο πολύ από απ’ όλα, θέλω επιτέλους να ζήσω, γιατί μέχρι σήμερα απλώς επιβιώνω, θέλω να βρω έναν έρωτα που να μείνει όχι για πάντα στην ζωή μου, αλλά για καιρό, θέλω να είμαστε όλοι ελεύθεροι να ζούμε την ζωή μας, όπως μας καυλώνει.
Και περιμένω όσο τίποτα άλλο, την μέρα που θα ξυπνήσω και θα είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίσοι, χωρίς καμία διάκριση σε μια ιδανική, ουτοπική και τέλεια κοινωνία, γεμάτη καύλα, υγεία και επανάσταση.”
