ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ ΘΑ ΑΠΟΓΙΝΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ SMS;

Από την περίφημη συνέντευξη του υπουργού Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη στο HardTalk του BBC, να με συμπαθάτε αλλά, δεν κράτησα ότι ένας δημοσιογράφος οφείλει να ειναι καλά προετοιμασμένος κι έχει καθήκον να πιέζει τον πολιτικό που κάθεται απέναντί του κάνοντας εκείνες τις ερωτήσεις που θα τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Μας εξέπληξε, μας σόκαρε ίσως, απλούστατα γιατί έχει εκλείψει στη χώρα μας. Αντίθετα, απέναντι στην, σε κάποια σημεία αποικιοκρατικού τύπου, “ιερά εξέταση” που υπέστη ο υπουργός δεν μπόρεσε να κρύψει πίσω από τα καλά αγγλικά του την «όπου φτωχός και η μοίρα του» διάσταση του ελληνικού ανοίγματος. Στον τουρισμό και γενικά.

Η χώρα άνοιξε προχθές, όπως έχει προαναγγελθεί εδώ και καιρό, χωρίς ούτε ένα καλό επιχείρημα προς αυτήν την επιλογή. Τα επιδημιολογικά δεδομένα παραμένουν δυσοίωνα, οι εμβολιασμοί κινούνται αργά παρά τα πολλά προτεταμένα μπρατσάκια στο ίνσταγκραμ, η “ανοσία της αγέλης” μοιάζει με ουτοπία. (Έτσι κι αλλιώς σχεδόν απίθανη πια ακόμα και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, όσο παραμένει ισχυρή η “εμβολιαστική διστακτικότητα”.)

Η χώρα άνοιξε προχθές γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Και κάπως έτσι, ενώ υποδεχόμαστε με αύρες στα λιμάνια, παραδοσιακούς χορούς στα αεροδρόμια και σχέδιο «Γαλάζια Ελευθερία» στα νησιά τους ροδαλούς τουρίστες (όσους μας τιμήσουν τέλος πάντων), εγκαταλείπουμε παράλληλα το sms. Αυτήν την σταθερά που, μην το γελάτε, είναι εκεί μαζί μας 8 από τους τελευταίους 14 μήνες που ο χρόνος μοιάζει να κυλά σε ρυθμούς Inception. Μπορεί να μην πήρε διαστάσεις, αλλά ακόμα και σαν meme είχε πλάκα έτσι όπως παρέλασε από το timeline μας τις τελευταίες μέρες το “μαζικό μήνυμα αποχαιρετισμού” στο 13033. Άλλος το διαολόστειλε από εκεί που ήρθε, άλλος το ενημέρωσε ότι εφεξής θα βρίσκεται στην μπάρα κάποιου ευαγούς ιδρύματος, όλο και κάποιος τρίτος θα του ζήτησε να μείνει λίγο ακόμα. Ίσως γιατί «ήταν μια κάποια λύσις» που λέει κι ο ποιητής, αφού ο παραλογισμός του μας κρατούσε με έναν περίεργο τρόπο δεμένους. Οι πολίτες δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί το στέλνουμε μέχρι που το καταργήσαμε κάνοντας την “επανάστασή” μας, η κυβέρνηση πήρε χαμπάρι το “κοιμήσου, δε θα στείλει” κι έπαψε να μας ελέγχει (διατηρώντας όμως “δικαίωμα” να μας εγκαλεί ως απείθαρχους και, φυσικά, “ατομικά ανεύθυνους”).

Από δω και στο εξής, αυτή η ιδιότυπη ισορροπία θα συμβαίνει στη βάση της απαγόρευσης κυκλοφορίας από τις 00.30 ως τις 05.00. Κανείς δεν εξηγεί την σκοπιμότητά της, είναι μια κουβέντα ποιος θα την τηρήσει, μάλλον κανείς δε θα την ελέγξει.

Μετά από τις 188 μέρες αυτού του lockdown που έμοιαζαν με αιωνιότητα, είμαστε στην πιο περίεργη φάση της πανδημίας. Κοντά στο τέλος, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Έχουμε πάρει τις ζωές, τις πλατείες και τα μπαρ μας (ή έστω μέρος τους) πίσω, αλλά δεν έχουμε καμία βεβαιότητα για το πότε θα βγάλουμε τις μάσκες. Σαν τις πρώτες ώρες μετά την πρώτη δόση. Έχουμε κάνει αυτό που πρέπει, αλλά οι παρενέργειες είναι εκεί: τριγυρνάμε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα, μας φοβίζει ο ιδρυματισμός, κι αυτή η νέα ευχή που λέγεται «καλή ανοσία» ακούγεται κάπως περίεργη. Κάπως “τοξικά θετική”, όπως λέει κι ένας όρος που σιγά σιγά γίνεται όλο και πιο πολύ της μόδας. Κι εκφράζει πολλούς ανθρώπους που αισθάνονται άβολα σε αυτή τη μεσοβέζικη κατάσταση που ζούμε. Αν σας φαίνεται κάπως βεβιασμένη αυτή η επιστροφή του fun, δεν είστε οι μόνοι-ες. Δεν είναι μιζέρια, είναι εξάντληση. Η καλύτερα αβεβαιότητα.

Θα βοηθούσε φυσικά να είχαμε κάτι πιο συμπαγές ως κεντρικό μήνυμα, έναν οδικό χάρτη που να απαντά ερωτήματα, αλλά αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για μια κυβέρνηση που κάθε μέρα που περνάει βουλιάζει όλο και περισσότερο στα θολά όρια μεταξύ επικοινωνίας και πραγματικότητας. (Το αμίμητο “γειτονική χώρα” αντί για Βόρεια Μακεδονία αυτής της εβδομάδας, θα μπει στο Hall of Fame του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού.) Όμως το παράδειγμα του περσινού καλοκαιριού με τις φιέστες και το σύνθημα της χαλάρωσης είναι πολύ πρόσφατο κι οδυνηρό για να επαναληφθεί. Όσο πλακίτσα κι αν κάνουμε αυτές τις μέρες με το sms που χάνεται, το τραγικό θα ήταν να χρειαστεί να το ξαναστείλουμε…