ΚΟΙΝΟΙ ΘΝΗΤΟΙ: ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΙΝΕ, ΝΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ

Με αφορμή τη συναυλία τους στην Τεχνόπολη στις 12 Ιουλίου, συνδέσαμε Αθήνα και Αλιβέρι μέσω Skype, καθώς οι Κοινοί Θνητοί συνεχίζουν να μένουν στον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έγραψαν σχεδόν όλα τα κομμάτια τους.

Ο Μητσοφού συνάντησε τον Αντώνη στο αυτοσχέδιο στούντιο του δεύτερου, εκεί που κάνουν όλες τις ηχογραφήσεις τους κι αφού τους ταλαιπώρησα λίγο με τους αδέξιους ιντερνετικούς χειρισμούς μου, καταφέραμε τελικά να τα πούμε μέσα από δύο οθόνες.

Ένα συγκρότημα με αιχμηρό κοινωνικοπολιτικό λόγο, συχνά παρόν σε συναυλίες στήριξης και κινητοποιήσεις, που βλέπει τους στίχους του να μετατρέπονται σε συνθήματα πάνω σε τοίχους και πανό, οι Κοινοί Θνητοί μετράνε περισσότερα από εφτά χρόνια στην ενεργό δράση -και σαν παρέα, μετράνε μια ζωή. Και σχεδόν νομοτελειακά, οι ερωτήσεις μου δεν θα μπορούσαν παρά να περιφέρονται γύρω απ’ τις ιδέες τους και τους στίχους τους, που όπως είπαμε, έχουν έντονο πολιτικό πρόσημο.

Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω με το ότι γράψατε ένα τραγούδι για τα Τέμπη, το άκουσε χιλιάδες κόσμος, το πόσταρε στα social -οπότε κατά έναν τρόπο μπορείς να πεις ότι συμφώνησαν μαζί σας- και πάλι βγήκε ο Καραμανλής στις Σέρρες. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Αντώνης: Εμείς το κομμάτι το γράψαμε για να μην ξεχαστεί το έγκλημα και για να του δώσουμε τη διάσταση που εμείς πιστεύουμε ότι είναι η σωστή, καθώς και για να εξηγήσουμε το γιατί γίνονται αυτά τα ατυχήματα, για τις ευθύνες των κυβερνήσεων και του κέρδους.

Τώρα όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, όπως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχουν μια εξήγηση, έτσι έχει κι αυτό: είναι η σαπίλα του συστήματος και κατά κάποιον τρόπο εκφράζεται και σε αυτά τα ποσοστά που πήρε.

Απλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όχι γιατί περίμενα απ’ το τραγούδι ή από εκατό τραγούδια να γράφονταν ότι θα άλλαζε κάτι, ή ότι δεν θα έβγαινε η ΝΔ, εντάξει, αλλά το πώς μπόρεσε ο Καραμανλής να ξαναβγεί στις Σερρες. Βέβαια, θα μου πεις πού ζεις αλλά…
Μητσοφού: Θα έδωσε το ΟΚ να φτιαχτούν δέκα λάμπες εκεί στο χωριό, οπότε σε περίοδο σκοταδισμού, κάτι είναι και αυτό.

Αντώνης: Αλλά εμείς απ’ τη μεριά μας -δεν θα πω κάναμε το χρέος μας ούτε τίποτα τέτοιο- αυτά που αισθανόμασταν πραγματικά, τα είπαμε. Από εκεί και πέρα ο κόσμος κάνει και τα λάθη του.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν και διαδήλωσαν για τα Τέμπη, πού πήγαν στις εκλογές;
Α: Και πάλι όμως, η μειοψηφία είναι. Και οι περισσότεροι μπορεί να μην πήγαν καν για να ψηφίσουν.

Αλλά και όσοι ψήφισαν αυτούς τους ανθρώπους πάλι οι ίδιοι ήταν, δηλαδή το ποσοστό είτε του Καραμανλή είτε αυτής της κυβέρνησης, δεν άλλαξε.

Είχατε γράψει και ένα άλλο κομμάτι για τις φωτιές στη βόρεια Εύβοια, το “Σινιάλο” και μιας και την ειδα ολη μπλε στις εκλογές, σκεφτόμουν ότι αυτά τα παιδιά κάποια στιγμή μπορεί να πουν “ρε φίλε κάθομαι και γράφω γράφω γράφω και στο τέλος δεν μας ακούει κανείς”. Το έχετε νιώσει ποτέ αυτό; Αυτήν τη ματαίωση;
Α: Να σου πω πώς το βλέπω γενικά. Οι εκλογές δεν θα αλλάξουν τον κόσμο ούτε λένε κάτι ουσιαστικό. Είναι μια καταγραφή της κατάστασης που υπάρχει αυτήν τη στιγμή, και μάλιστα όσων πάνε και ψηφίζουν, όχι όλης της κοινωνίας. Ωραία;

Εγώ ούτε στεναχωριέμαι ούτε χαίρομαι με το εκλογικό αποτέλεσμα όπως δεν θα στεναχωριόμουν ούτε και θα χαιρόμουν αν έβγαινε ροζ πχ η κάθε περιφέρεια, αν ήταν ΣΥΡΙΖΑ κτλ. Για μένα όσο υπάρχει το θέμα του καπιταλιστικού συστήματος στη μέση, και των κυβερνήσεων που δουλεύουν όλες για τα μονοπώλια και για τα κέρδη, και σκοτώνουν τον λαό, αυτό θα είναι το ζήτημα. Γιατί εκεί έχουμε φτάσει πλέον, να είναι θέμα ζωής και θανάτου με τα εγκλήματα και με όλες αυτές τις αμέλειες. Και δεν προκαλούνται από ανθρώπινα λάθη, όλα γίνονται με βάση το κέρδος.

Επομένως εμείς μπορεί να λέμε αυτά που λέμε στα κομμάτια μας, αλλά ούτε θέλουμε ούτε έχουμε καμιά ελπίδα ότι θα αλλάξουμε τον κόσμο… Κι ούτε μας νοιάζει κιόλας να κάνουμε τον Νεοδημοκράτη να πάει να ψηφίσει κάτι άλλο. Δεν είναι αυτή η ουσία.

Έχω δει που λέτε ότι ούτως ή άλλως ένα τραγούδι δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Ότι η μάχη είναι στον δρόμο.
Α: Προφανώς, ναι.

Μ: Απ’ την άλλη, αν έστω και με ένα τραγούδι σου ή με κάτι που έχεις κάνει πράξη -για να φύγουμε και απ’ το στιχουργικό- έχεις καταφέρει να βοηθήσεις έναν άνθρωπο (ηθικά, πρακτικά κλπ), τότε σίγουρα έχεις πετύχει. Δεν θα βαλτώσεις δηλαδή επειδή βγήκε ή δεν βγήκε το τάδε κόμμα.

Θα μιλήσεις για αυτούς τους 57 ανθρώπους που χάθηκαν στα Τέμπη… Πάντα θα μιλάς. Θα φροντίζεις όσο περνούν τα χρόνια να μη ξεχαστεί.

Και εμείς έχουμε μπει σε αυτό το τρένο. Πηγαίναμε να παίξουμε συναυλίες, να δούμε έναν φίλο μας, να κάνουμε μία βόλτα.

Και εμείς καήκαμε εδώ στη νότια Εύβοια το 2007, το ίδιο συνέβη τώρα και στη βόρεια. Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά.

Δεν είπαμε ότι με ένα τραγούδι όπως το “Θα αργήσω απόψε” που είναι για τα Τέμπη ότι ως δια μαγείας απαλύναμε τον πόνο όλων αυτών που κυριολεκτικά έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Ούτε ότι αλλάξαμε τον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος Έλληνας ή πώς θα ψηφίσει.

Και ούτε αυτό θα αλλάξει εμάς. Δεν θα το αφήσουμε να μας απογοητεύσει. Όχι, θα συνεχίσουμε.

Εκεί καταλήγω πάλι, αν ποτέ νιώθετε ότι “και που τα λέμε, πάλι τα ίδια πάνε και κάνουν”.
Α: Όχι, γιατί εμείς ερχόμαστε να δώσουμε και την εναλλακτική, δηλαδή και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και όλα αυτά τα κόμματα που έχουν διεκδικήσει την κυβέρνηση και έχουν κυβερνήσει, έχουν έναν κοινό προσανατολισμό, και κοινό πρόγραμμα. Εμείς μέσα από τα κομμάτια μας λέμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό, το οποίο δεν κρίνεται στις εκλογές.

Γενικά, ποιο είναι το feedback που παίρνετε απ’ τον κόσμο για τα κομμάτια σας;
Α: Είναι πάρα πολύ θετικό. Παίζουν σε διαδηλώσεις, σε μαθητικές κινητοποιήσεις, χρησιμοποιούνται εκεί που πρέπει και ο κόσμος τα καταλαβαίνει και τα νιώθει.

Ποιους στίχους σας έχουν αγκαλιάσει περισσότερο οι άνθρωποι στον δρόμο, τα κινήματα κλπ;
Α: Έχει χρησιμοποιηθεί σε πάρα πολλές κινητοποιήσεις, σε πανό κτλ, o στίχος απ’ το “Μια κραυγή”, το “Δεν είναι άνθρωπος σου λέω δεν είναι έθνος, είναι το σύστημα που γέννησε το πένθος”… Το “Όμως” ως τραγούδι έχει χρησιμοποιηθεί από φοιτητές και μαθητές ενάντια στην καταστολή . Και το “Του έθνους πατριώτη” σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις.

Μ: Είχε χρησιμοποιηθεί τότε στη δίκη της Χρυσής Αυγής.

Πότε μάθατε για πρώτη φορά ότι παίρνουν στίχους σας και τους χρησιμοποιούν στις διαδηλώσεις;
Α: Μας είχαν στείλει κάποιο βίντεο στη σελίδα με μαθητές που είχαν χρησιμοποιήσει το “Όμως”.

Μ: Στην καραντίνα.

Α: Και μετά το είδαμε μέσα από φωτογραφίες όπου έδειχναν στίχους γραμμένους σαν συνθήματα πάνω σε κάποιο τοίχο ή σε κάποιο πανό κτλ.

Δεν φοβάστε μην πει κάποιος γι’ αυτά τα τραγούδια που είναι σχετικά με την επικαιρότητα, και που τα γράφετε και πολύ γρήγορα, μέσα σε μερικές ημέρες, ότι “έλα, το κάνουν για να πιάσουν τη στιγμή, για να γίνουν βάιραλ”. Απλά κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου εδώ, δεν σημαίνει ότι το πιστεύω, έτσι…
Μ: Όχι, καλά κάνεις και το ρωτάς, πολλοί το έχουν σκεφτεί, μη σου πω ότι το έχουμε σκεφτεί και εμείς οι ίδιοι όταν το κάνουμε ότι μπορεί να το πάρουν έτσι.

Τι θα τους απαντούσες σε κάτι τέτοιο;
Μ: Εγώ όταν γίνεται κάτι σ’ αυτήν τη χώρα που ζούμε -και όχι μόνο εδώ, και στον γείτονα λαό και οπουδήποτε- ως άνθρωπος δεν μπορώ να ηρεμήσω μέσα μου… Ό, τι και να ‘χω εκείνη την ώρα, και τη δουλειά μου να ‘χω αύριο το πρωί, και τους ανθρώπους μου και όλα αυτά, κάτι μέσα μου με τρώει συνεχώς, δουλεύει.

Ο καθένας βοηθάει απ’ τη σκοπιά του όπως μπορεί. Άλλος είναι εκεί και σβήνει τη φωτιά, άλλος μπορεί να πηγαίνει τρόφιμα, άλλος μπορεί να πηγαίνει ρούχα, άλλος μπορεί να προσφέρει πρώτες βοήθειες, και άλλος μπορεί να σκεφτεί και να γράψει κάτι.

Και κάποιος άλλος μπορεί να μην κάνει τίποτα και μόνο να σχολιάζει όλους αυτούς τους υπόλοιπους που έκαναν έστω και κάτι.

Εγώ έτσι το νιώθω. Δηλαδή όταν γράψαμε το “Θα αργήσω απόψε”, είπα στον Αντώνη να το κάνουμε, αυτός μου είπε κατευθείαν “εννοείται”, και αμέσως αρχίσαμε να ψάχνουμε τη μουσική.

Και δεν χαρήκαμε καθολου που μπήκαμε στις τάσεις, έτσι; Δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Ναι προφανώς, δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο, εννοείται.
Α: Και από ό, τι φαίνεται λειτουργεί και ως κοινωνική προσφορά. Όπως είπε κι ο Μήτσος, άλλος μπορεί να πάει να βοηθήσει κάποιον έμπρακτα, όπως και εμείς μπορεί να το κάνουμε σε κάποιες άλλες στιγμές, απλώς τώρα για το θέμα στο οποίο αναφερόμαστε, η δική μας προσφορά είναι αυτή.

Αν δεν βγάλουμε τα κομμάτια που πρέπει την ώρα που πρέπει, όταν ο άλλος τα έχει ανάγκη, πότε θα τα βγάλουμε;

Δεν το λέω για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά από ο, τι φαίνεται ήταν ανάγκη να βγει αυτό το κομμάτι. Άλλο που το γράψαμε εμείς. Μπορεί να το έγραφε κάποιος άλλος. Και μακάρι. Το θέμα είναι να γραφτεί ένα τέτοιο τραγούδι. Κατάλαβες;

Μ: Το κακό είναι ότι μερικά κομμάτια συνεχίζουν να βγαίνουν επίκαιρα και με το πέρασμα του χρόνου. Πρόσφατα στο Πέραμα σκοτώθηκε ένας εργάτης. Με τον Αντώνη έχουμε κάτσει κι έχουμε γράψει από παλιότερα για την εργασία, για το τι γίνεται στους χώρους δουλειάς γιατί έχουμε υπάρξει και συνεχίζουμε να υπάρχουμε κι εμείς σε αυτούς τους χώρους.

Αν το ακούσεις όμως θα πεις ότι είναι κάπως επιτηδευμένο, ότι γράφτηκε για αυτήν την περίπτωση. Δεν έχει γίνει έτσι όμως.

Α: Μα ξέρεις τι; Μην πάμε και πολύ μακριά. Στον Θεοδωράκη για παράδειγμα τι θα έλεγες, ότι ήταν καιροσκόπος και ότι τα έγραφε για να πουλήσει; Στον Ρίτσο τι θα έλεγες για τα ποιήματα που έγραφε στη Μακρόνησο; Ότι τα έγραφε γιατί ήταν hot το θέμα; Επίκαιρο;

Κατάλαβα τι λες ναι, σωστό. Σε ένα άλλο κομμάτι σας, στο “Του κόσμου οι λαοί” ξεκινάτε με το απόσπασμα αυτής της κλασικής ομιλίας του Κάστρο στον ΟΗΕ.

Α: Ναι, πρώτα φτιάχτηκε το τραγούδι και επειδή μιλούσε για τέτοια θέματα, το συνδέσαμε και το βάλαμε μετά. Νομίζω είναι το πιο γνωστό μας.

Υπάρχει κάποια ιστορία από πίσω;
Α: Το είχαμε γράψει σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν βγει και θυμάμαι ότι έλεγα στον Βασίλη “ε, άντε γράψε κανά στίχο, αυτή η μουσική είναι ωραία, θα βγει καλό”, και τελικά έγραψε το κουπλέ, βάλαμε μετά κι άλλα όργανα…

Μ: Μετά έγραψα κι εγώ, μετά ήταν να συμμετάσχει κι ένα παιδί…

Α: Γενικά το ψάξαμε πολύ αυτό το κομμάτι. Του δώσαμε τη σημασία που έπρεπε γιατί είχαμε καταλάβει ότι είχαμε φτιάξει κάτι το οποίο ήταν διαφορετικό από όσα είχαμε γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι ήταν κάτι ανώτερο κατά κάποιον τρόπο.

Επίσης είναι και το τραγούδι, το βιντεοκλίπ του οποίου είχε φάει ban απ’ το YouTube.

Tο είδα που το λέγατε ότι στο τέλος εμφανιζόταν ο Χίτλερ και κάποιος τον πυροβολούσε. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που το έριξαν για αυτόν τον λόγο.
Α: Ναι, το μπάναρε το YouTube “επειδή είχε σκηνές βίας”, αυτή ήταν η δικαιολογία.

Kαι το ανεβάσατε ξανά;
Α: Το ανεβάσαμε μόνο με το εξώφυλλο του, μόνο με αυτήν την εικόνα.

Μ: Το έχουν ανεβάσει όμως κάποιοι απ’ την Τουρκία και έτσι υπάρχει στο YouTube σε ένα τούρκικο κανάλι.

Και δεν ξέρετε ποιος είναι πίσω;
Μ: Όχι αλλά παίζει κανονικά.

Α: Φαίνεται ότι οι Τούρκοι έχουν πιο ελεύθερο YouTube από ό, τι στην Ελλάδα.

Οπότε οι ήρωές σας είναι κατά κάποιον τρόπο αυτοί; Ο Φιντέλ Κάστρο, ο Μπελογιάννης, που τον αναφέρετε σε άλλο τραγούδι…
Α: Ε, ναι, είναι σίγουρα άνθρωποι τους οποίους πρέπει να τους έχεις ως παράδειγμα στη ζωή σου. Αν μιλάμε για ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους και για έναν καλύτερο κόσμο, εννοείται.

Μ: Είναι αθάνατοι, είναι θρύλοι.

Ποιους άλλους θα βάζατε δίπλα τους;
Μ: Έχουμε ένα κομμάτι για αυτό το θέμα.

Α: Το “Θεοί;”

Μ: Όχι. Δεν το έχουμε κυκλοφορήσει ακόμη (σ.σ. ο Αντώνης θυμάται και συμφωνεί) και έχουμε αναφορές σε διάφορους εκεί.

Α: Σε πολλούς που τους θεωρούμε ήρωες.

Τι είναι αυτό που κάνει ήρωα κάποιον; Αυτό που τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους και τον σηκώνει κάπως ψηλότερα;
Μ: Καταρχάς, η στάση ζωής του. Από την αρχή μέχρι το τέλος.

Α: Ναι. Το πώς έζησε και το πώς πέθανε. Αυτά τα δύο. Βασικά, το πώς έζησε και το ΓΙΑΤΙ πέθανε. Για ποιον σκοπό.

Μ: Και το τι έδωσε, το τι πρόσφερε.

Το “Είμαι απ’ τα παιδιά” δώσατε την άδεια στην ΚΝΕ να το χρησιμοποιήσει στο προεκλογικό της σποτ. Πώς προέκυψε αυτό;
Α: Έχουμε σχέσεις, γενικά παίζουμε πολύ συχνά στα φεστιβάλ της ΚΝΕ και σε μια συνάντηση που κάναμε λίγο πριν τις εκλογές με κάποια στελέχη της, μας ζήτησαν την άδεια και τους είπαμε “βεβαίως”.

Μ: Εννοείται, με χαρά το κάναμε. Γενικά η ΚΝΕ, αυτός ο χώρος, αυτοί οι άνθρωποι, μας έχουν στηρίξει απ’ την αρχή.

Όταν ένα συγκρότημα ξεκινάει και δεν έχει κάποιο μαγαζί να παίξει και το καλούν σε κάποιο φεστιβάλ και το βλέπει ο κόσμος, είναι σημαντικό.

Έχετε πει πως έχει βγει το “Κοινοί θνητοί”, δεν θέλω να σας ρωτάω τα ίδια αλλά το “Μητσοφού” δεν έχω δει κάπου να έχεις πει πώς βγήκε.
Μ: Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, μου το ‘βγαλε ένα παλικάρι τότε που βγάζαμε παρατσούκλια, έτσι πιο πιτσιρικάδες. Γίνονται αυτά εδώ στην επαρχία. “Άστους να λένε” είπα, να νομίζουν ό, τι θέλουν.

Πώς είναι αυτό που λένε ότι “καλύτερα να σου βγει το μάτι παρα το όνομα”; Εγώ προτίμησα να μου βγει το όνομα, θέλω να ‘χω τα μάτια μου, να τους βλέπω.

Μπορεί επειδή έβλεπαν ένα παιδί με βαμμένη μοϊκάνα, με σκουλαρίκια να έλεγαν διάφορα. Είναι αυτά που έχει η κλειστή κοινωνία πιο πολύ -και η ανοιχτή καμιά φορά.

Μου άρεσε κάτι που είπατε σε μια άλλη συνέντευξη ότι “στην προσπάθεια του να ‘στρογγυλέψεις’ τον στίχο σου, δεν είναι πλέον στίχος σου. Έγινε στίχος εκείνου που σε έβαλε να τον στρογγυλέψεις”.
Το έχετε ζήσει αυτό; Σας έχουν ζητήσει να αλλάξετε στίχους ή να να φάτε άκυρα εξαιτίας αυτών;
Α: Αρχικά να σου πω ότι δεν έχουμε κάποια εταιρεία όσον αφορά τις κυκλοφορίες μας, τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Επομένως δεν μπορεί να μας πει κανείς “τι είναι αυτά που γράφεις”. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουμε και πιέσεις. Οι πιέσεις έρχονται από τη λογοκρισία των social media, από σχόλια κτλ. Πιέσεις υπάρχουν έτσι κι αλλιώς.

Μ: Σίγουρα τα συζητάμε και μεταξύ μας.

Α: Πάντως δεν έχουμε αλλάξει ποτέ στίχο μας.

Μ.: Έχουμε όμως αλλάξει τίτλο.

Α: Σε ποιο έχουμε αλλάξει;

Μ: Στο “Τι περιμένουμε”. Με τον προηγούμενο τίτλο δεν θα μπορούσαμε να το βγάλουμε.

Α: Α, ναι.

Μ: Επειδή το κομμάτι λέει συνεχώς μέσα “το κράτος δολοφονεί”, λέγαμε να το βγάζαμε κάπως έτσι, να είχε και στον τίτλο κάτι για το κράτος. Είδαμε όμως ότι αν γράψεις τη λέξη “κράτος”…

Α: …το YouTube κατευθείαν πετσοκόβει.

Δηλαδή το πειράζει το “κράτος” και όχι το “δολοφόνοι”, ε;
Α: Είναι σαν red flag κάποιες λέξεις, τις οποίες μόλις τις δει το YouTube θα πάει να εξετάσει το βίντεο. Και επειδή ήμασταν σίγουροι ότι αν το ονομάζαμε έτσι, θα πήγαιναν να το δουν και θα σημείωναν ότι “παρακινούμε σε βία” ή οτιδήποτε, αποφασίσαμε να μην το ονομάσουμε έτσι.

Δηλαδή το να προσαρμοζόμαστε κάπως σε τέτοια πράγματα, ναι, το κάνουμε, αλλά όχι να αλλάξουμε αυτό που θέλουμε να πούμε προφανώς.

Την ουσία δηλαδή του τραγουδιού δεν θα την πειράξετε.
Α: Ναι, δεν θα πούμε ότι το κράτος είναι καλό και δεν δολοφονεί. (γέλια)

Και μετά υπάρχουν και άκυρα που έχουμε φάει σε συναυλίες για τη στάση μας, για τα τραγούδια μας κλπ… Ελάχιστα, βέβαια.

Το έχουμε ξαναπεί όμως, είναι παράσημα αυτά, μας αρέσουν, θέλουμε να είναι κι άλλα, όσο πιο πολλά είναι τόσο καλύτερα πάμε. Είναι δείκτης αυτός.

Από φεστιβάλ στην Αθήνα ή στην επαρχία;
Α: Επαρχία ήταν και τα δύο.

Θέλω να σου κάνω την ίδια ερώτηση που είχα κάνει και στον Λεωνίδα απ’ τους Social Waste. Πες ότι τώρα γνωρίζεις μια κοπέλα και σου λέει “ρε Αντώνη, εντάξει, ωραία όλα αυτά, αλλά δεν είναι μόνο η πολιτική στη ζωή. Υπάρχουν και άλλα πράγματα. Υπάρχει και το χιούμορ, μην τα παίρνεις όλα τόσο βαριά …”. Τι θα της έλεγες;
Μ: Ότι ναι, αυτά που γράφουμε περιέχουν μέσα την πολιτική, και τα προσωπικά μας ερεθίσματα, αλλά περιέχουν και το χιούμορ. Καμιά φορά περιπαίζουμε κάπως την κατάσταση όπως την αντιλαμβανόμαστε.

Κατάλαβες τι θέλω να σου πω, ότι 8 στα 10 τραγούδια σας είναι κοινωνικοπολιτικά, και σου λέει ένας τύπος “εντάξει ρε φίλε, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή”… (έβαλα κοπέλα για να να σε εκβιάσω συναισθηματικά)

Α: Δίκιο έχουν, ωραία; Και εμείς συμφωνούμε σε αυτό, γι’ αυτό έχουμε και κομμάτια που είναι πιο εύθυμα.

Μ: Όλα τα κομμάτια μας έχουν μια νότα αισιοδοξίας μέσα από αυτό το απαισιόδοξο που περνάμε.

Α: Ή έχουν κάποιο στίχο, ο οποίος είναι καυστικός.

Μ: Και αυτοσαρκαστικός.

Α. Έχουμε και κάποια κομμάτια που είναι ερωτικού περιεχομένου. Άλλωστε το πιο γνωστό μας κομμάτι είναι ερωτικού περιεχομένου, το “Βάλτο να τ’ ακούς”. Αλλά ξέρεις τι; Το θέμα είναι ότι η καθημερινότητα δεν μας αφήνει να μην ασχολούμαστε με αυτά.

Γράφετε αυτό που ζείτε, αυτό που σας απασχολεί περισσότερο δηλαδή.
Α: Εννοείται.

Μ: Και όλοι οι υπόλοιποι που δεν γράφουν καθόλου αυτά και γράφουν μόνο ένα συγκεκριμένο μοτίβο, είναι καλύτερα;

Όχι, με τίποτα.
Μ: Δηλαδή να καίγεσαι, να σε σκοτώνουν μέσα σε τρένα, να σφάζουν ανθρώπους δίπλα σου και εσύ να είσαι κλεισμένος σε ένα κουτί και να ακούς την εκάστοτε μουσική της εποχής -όπως θέλεις να τη βαπτίσεις αυτή- και να περνάς καλά. Εντάξει. Ας υπάρχουν και αυτοί.

Απλά μου κάνει εντύπωση που ενώ στο χιπ χοπ το έδαφος είναι πιο εύφορο για διαμαρτυρία και για πολιτικό λόγο, ότι δεν είστε και πολλοί αυτοί που το κάνετε αυτό. Ακόμα και αυτοί που θεωρούνται αντεργκράουντ, δεν αγγίζουν συχνά τα θέματα που αγγίζετε εσείς. Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
Α: Αυτό είναι και θέμα επιλογής, έτσι;

Μ: Μπορεί να το πιάνουν αλλά λίγο πιο επιφανειακά.

Α: Επίσης έχει μεγάλη σχέση και τι ερεθίσματα έχει ο καλλιτέχνης, το πόσο πολιτικοποιημένος είναι. Γιατί και άλλοι μπορεί να θέλουν να το κάνουν… Όπως κι εμείς μπορεί να θέλουμε να πούμε πράγματα και να μην μπορούμε να τα εκφράσουμε όπως πρέπει ή όπως θα θέλαμε.

Πάνω σε άλλη θεματολογία;
Α: Όχι, και στα πολιτικά και κοινωνικά τραγούδια δεν είναι εύκολο. Δηλαδή μπορεί εγώ ως Αντώνης να σου πω τι πιστεύω και να σου μιλάω επί ώρες για ένα θέμα. Αυτό όμως να το κάνεις τραγούδι δεν είναι εύκολο.

Α, κατάλαβα.
Α: Και άλλοι το έχουν πιο εύκολα, άλλοι το έχουν πιο δύσκολα αλλά πάνω από όλα είναι θέμα επιλογής. Εγώ καταλαβαίνω ότι αυτό που λες είναι ότι για ποιον λόγο δεν επιλέγουν τόσο πολύ και άλλοι να πιάσουν ένα τέτοιο θέμα. Πιστεύω ότι είναι θέμα εμπορικότητας.

Ακόμα και στο χιπ χοπ που θεωρείται αντεργκράουντ;
Α: Μα ναι, για αυτό μιλάμε. Γιατί για το άλλο είναι καθαρά θέμα εμπορικότητας. Αλλά και για το “αντεργκράουντ” ίσως να είναι θέμα εμπορικότητας.

Μητσοφού, έχεις έναν στίχο που λες για μια κατάληψη ότι έκλεισες το σχολείο σου.
Μ: Ναι, για δύο μήνες και κάτι.

Γιατί;
Μ: Τι να σου πω, υπήρξα ανήσυχος, πάντα ήμουν. Πήρα ένα λουκέτο, πήρα και δυο τρεις ανθρώπους και το κλείσαμε.

Το σχολείο που πηγαιναμε τότε ήταν σε χάλια κατάσταση, και έτσι κάναμε κατάληψη. Ο λόγος δηλαδή δεν ήταν ότι οι τυρόπιτες ήταν τετράγωνες και διάφορα τέτοια.

Εν τω μεταξύ πόσο χρονών είστε;
Α: 30. Ήμασταν συμμαθητές απ’ το νηπιαγωγείο. Πάντως μετά από έναν χρόνο ξανακάναμε κατάληψη για τον Γρηγορόπουλο.

Α, είστε αυτή η γενιά εσείς. Άσχετο, diss το έχετε σκεφτεί να κάνετε ποτέ;
Α: Ε όχι. Ίσως λίγο πιο παλιά, στην αρχή.

Μ: Έχουμε στίχους οι οποίοι κατακρίνουν κάποια συγκεκριμένη κατάσταση, το οποίο diss είναι και αυτό έτσι; Έχουμε και κάποιες αναφορές σε κάποια κομμάτια, λίγο από δω λίγο από εκεί. Δεν λέμε όμως για κάποιον συγκεκριμένα.

Στην “Εξαφάνιση” για παράδειγμα λέει πολλά μέσα.

Μ: Diss; Κοινή λογική είναι.

Α: Αλλά να κάτσουμε να γράψουμε ένα ολόκληρο κομμάτι για να την πούμε σε κάποιον, πραγματικά βαριέμαι να το κάνω. Δεν βρίσκω νόημα δηλαδή. Εκτός αν μας το κάνουν και πρέπει να απαντήσουμε.

Μ: Παλιά μ’ άρεσε, ήταν λίγο διασκεδαστικό τότε που υπήρχε κόντρα ανάμεσα σε διάφορα συγκροτήματα.

Εσείς δεν είχατε προλάβει αυτήν την κλασική κόντρα που υπήρχε στη δική μου γενιά, ξέρετε, Active Member και Terror X Crue, φαντάζομαι τα μάθατε πιο μετά.

Μ: Όχι, πολύ πιο μετά.

Α: Εγώ άκουγα απ’ το δημοτικό Active Member.

Μ: Δηλαδή αν οι TXC σταμάτησαν το 2001, εγώ τους έμαθα το 2005, άρα όχι πολύ μετά. Ξέρω όλες τις κόντρες στο χιπ χοπ. Εντάξει, δεν είχαν τίποτα άσχημο… Απ’ το να βλέπεις τώρα ανθρώπους να χτυπιούνται στην τηλεόραση, κάτι καραγκιόζηδες, καλύτερα ήταν τότε.

Το πιο περίεργο μέρος που μπορεί να έχετε γράψει στίχους; Η πιο άκυρη στιγμή, που να είπες πχ “πρέπει να κάνω δεξιά το αμάξι να γράψω οπωσδήποτε, δεν αντέχω”.
Μ: Το ‘Σινιάλο” το έχω γράψει σε κάπως “περίεργο μέρος”, στο εργοστάσιο μέσα, σε τσιμεντάδικο όπου είχα πάει για μια δουλειά, ενώ ακούγονταν, “ουρλιάζανε” που λέμε, οι μηχανές.

Το συζητούσαμε εκείνη την ώρα με τον Αντώνη γιατί το κομμάτι είναι πιο πολύ έμπνευση δική του -δεν θα πω “πίεση”, θα πω “έμπνευση”. Ασχέτως που οι στίχοι είναι δικοί μου και του Βασίλη, νομίζω ότι ένα 80% είναι του Αντώνη.

Α: Δύο ιστορίες έχω. Η μία είναι ότι τα πρώτα κομμάτια τα ηχογραφούσαμε μαζί με τον Βασίλη μέσα σε μια ντουλάπα για να μην έχουμε αντίλαλο.

Πώς γίνεται αυτό ρε συ;
Α: Όσοι ηχογραφούν ξέρουν ότι τα ρούχα κάνουν ωραία ηχομόνωση, δεν έχεις αντίλαλο κτλ.

Η δεύτερη ιστορία είναι απ’ τον στρατό. Όταν ήμουν εκεί έπρεπε να φτιαχνω μουσική, δεν γινόταν αλλιώς. Ωραία;

Έτσι όταν κάποιες φορές βιαζόμασταν να βγαλουμε κάτι ή έπρεπε κάτι να ετοιμάσω, έπαιρνα το λάπτοπ, το ‘χα ετσι καβατζωμένο στον πάτο της βαλίτσας μου -γιατί στον στρατό απαγορεύεται να έχεις λάπτοπ, έτσι;- το έβγαζα κρυφά, πήγαινα στην τουαλέτα, κλεινόμουν μέσα και έφτιαχνα μουσικές στα όρθια.

Να πούμε και για το λάιβ στην Τεχνόπολη;
Α: Είναι στις 12 Ιουλίου, μαζί μας θα ειναι και οι Urban Pulse απ’ τη Θεσσαλονίκη, ένα συγκρότημα που είναι πολύ καλοί μας φίλοι και το οποίο μας είχε στηρίξει πάρα πολύ στο ξεκίνημά μας, και αυτό δεν το ξεχνάμε. Αυτό είναι και το κεντρικό λάιβ για φέτος του συγκροτήματος.

Και ένα αντίστοιχο θα γίνει και στη Θεσσαλονίκη την 1η Ιουλίου στην πλαζ Αρετσούς στην Καλαμαριά.