ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΦΑΚΟ. ΔΕΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ – A PRIDE PHOTO ESSAY
Πέντε Όμορφα Πλάσματα στέκονται μπροστά από τον φακό. Ένα πολύχρωμο άλμπουμ για το ταξίδι τους προς το φως.
Όλη μας τη ζωή αναζητούμε τι είμαστε. Τι θέλουμε. Προς τα πού πάμε. Ένα ταξίδι που όσο διαρκεί, μας φέρνει πιο κοντά στην ελευθερία. Ένα ταξίδι προς την έκφραση της ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητας. Μια διαδρομή με τις στροφές, τις δυσκολίες της, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, που όμως στο βάθος έχει πολύ φως. Έχει χρώμα, γκλίτερ.
Πέντε Όμορφα Πλάσματα. Βανέσσα Βενέτη, Lionder, Lala Kolopi, Ειρήνη Σταυρακάκη και Εύα Ξευγένη. Κοιτάζουν κατάματα τον φακό και θέλουν να τους δεις. Δεν κρύβονται. Και γιατί να κρυφτούν άλλωστε.
Τι σημαίνει Pride; Τι σημαίνει ορατότητα; Τι σημαίνει να βγαίνεις στο φως, έξω από σκοτεινές ντουλάπες; Τι σημαίνει “ντροπή τέλος”; Πώς ένα αντικείμενο μπορεί να ενισχύει την αίσθηση ελευθερίας; Ποιο Pride έχει μείνει στη μνήμη και επανέρχεται ως πυξίδα, ως έναυσμα γενναίας αποδοχής;
Ο λόγος, δικός τους, το φως πάνω τους.
«Το ταξίδι, για ένα τρανς άτομο, ξεκινάει από τη μέρα της γέννησης», Βανέσσα Βενέτη.
«Έφτασα στα 18 και είπα πως δεν μπορώ να λέω ψέματα στον εαυτό μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και να είπα: ζήσε την αλήθεια σου, αυτή είναι η φύση σου», Lionder.
«Κάποτε μιλούσαμε για μια μέρα. Τα τελευταία χρόνια έχει εδραιωθεί το να μιλάμε για Mήνα Υπερηφάνειας. Πάλι δε μου φτάνει», Lala Kolopi.
«Ήρθε και η στιγμή που έκανα κάτι με μία κοπέλα. Και συνειδητοποίησα ότι έτσι πρέπει να νιώθεις όταν σου αρέσει κάποιος», Ειρήνη Σταυρακάκη.
«Άργησα αρκετά να καταλάβω ποια είμαι και τι μου συμβαίνει», Εύα Ξευγένη.
- Οιστρογόνα. Υπόσχονται να φέρουν εξωτερική, αλλά και εσωτερική μεταμόρφωση.
- Μία αγαπημένη φούστα, που κάνει ένα αγόρι να αισθάνεται ελεύθερο.
- Πανύψηλες γόβες που του δίνουν την αυτοπεποίθηση που δεν είχε.
- Παλέτα ζωγραφικής. Το μέσο για την έκφραση μιας queer ταυτότητας.
- Αλυσίδα. Της δίνει δύναμη.
«Επέλεξα να φέρω την αλυσίδα, γιατί μερικές φορές τη νιώθω σαν πανοπλία, όπως άλλες γυναίκες νιώθουν το κραγιόν ή κάποιο ρούχο τους», Εύα Ξευγένη.
«Μετά από δέκα χρόνια ορμονικής θεραπείας, ευχαριστώ τα οιστρογόνα που με άλλαξαν, που με μεταμόρφωσαν εξωτερικά, αλλά κυρίως εσωτερικά, που με έβαλαν ακόμη περισσότερο στον κόσμο των γυναικών, αλλάζοντας ακόμη και τη χημεία του εγκεφάλου μου. Και μια συμβουλή στα νέα τρανς άτομα: Να κάνετε τη φυλομετάβαση, πάντα με ειδικούς, όχι μόνες και μόνοι σας», Βανέσσα Βενέτη.
«Τα παπούτσια αυτά συγκεντρώνουν όλα όσα έχει η Lala. Δύναμη, αυτοπεποίθηση, θάρρος, αποφασιστικότητα. Όσα δηλαδή δεν είχα ως Γιώργος, λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων. Λογικό βέβαια θα μου πεις… Είμαι δύο μέτρα όταν τα φοράω!», Lala Kolopi.
«Αυτή η φούστα είναι ίσως η πρώτη φούστα που φόρεσα ποτέ και με έχει συνοδέψει σε πολλά live shows μου. Με κάνει να αισθάνομαι την απόλυτη ελευθερία», Lionder.
«Επέλεξα να φέρω μαζί μου την παλέτα ζωγραφικής μου, η οποία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την έκφραση της ταυτότητάς μου. Είναι το μέσο με το οποίο δημιουργώ τη δική μου ΛΟΑΤΚΙ+ τέχνη, κάτι που με κάνει να εκφράζομαι ελεύθερα», Ειρήνη Σταυρακάκη.
Στη συνέχεια, κλείνουμε τα μάτια μας και ταξιδεύουμε… Σε κάποιο Pride, κάποιου Ιουνίου. Γιατί έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη τους αυτή η μέρα; Γιατί; Γιατί ένιωσαν ελεύθερα. Ανέμελα.
«Αυτή η μέρα ήταν νομίζω από τις πιο μαγικές στη ζωή μου. Γιατί πρώτη φορά κατέβηκα στο Pride όπως πραγματικά ήθελα, χωρίς να σκέφτομαι “τώρα να το βάλω αυτό;”, Lala Kolopi.
«Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα glitter, που έβαλα eyeliner. Ήταν λίγο πριν τον στρατό. Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα τόσο extravagant στους δρόμους», Lionder.
«Εδώ είμαι με την κολλητή μου, η οποία είναι ένας άνθρωπος τον οποίο τον αγαπώ πάρα πάρα πολύ. Δεν ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, αλλά έχει τρεις κολλητές τρανς. Είναι πάντα δίπλα μου στους αγώνες», Βανέσσα Βενέτη.
«Θυμάμαι το πόσο όμορφα είχα νιώσει, γιατί ήταν η πρώτη φορά που εκτέθηκα σε τόσο κόσμο και πήρα υπερβολική αγάπη. Είχα τόση θετική ανταπόκριση από όλο αυτό, που μου τόνισε πάρα πολύ την αυτοπεποίθηση», Ειρήνη Σταυρακάκη.
«Ήταν μια έντονη στιγμή συνειδητοποίησης ότι αυτό που κάνω δεν είναι κάτι μεταξύ μας σε μια παρέα, σε μια κοινότητα, αλλά μπορεί να έχει δυνητικά και μια πιο ευρεία απεύθυνση, να το δουν και άνθρωποι που δεν περίμενα», Εύα Ξευγένη.
Για έναν κόσμο ελεύθερο, συμπεριληπτικό, αναπολογητικό.
Ένας κόσμος που μέσα του χωρούν όλες, όλοι και όλα.
Κείμενο, φωτογραφίες: Κατερίνα Φασσέα
*Η αρχική δημοσίευση του Photo Essay πραγματοποιήθηκε στο Eteron.
