Δηλαδή, ποιος δεν θέλει τους "ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής";

Η συζήτηση για όσους ψήφισαν κάποτε το ναζιστικό μόρφωμα είναι μια ανοησία. Τα μαθηματικά της κάλπης το αποδεικνύουν.

Εντάξει, δεν περιμέναμε κι ότι η τελευταία εβδομάδα αυτής της, πολωμένης μα όντως βουβής, προεκλογικής περιόδου θα αναλωνόταν στο να συζητηθούν τα ουσιαστικά π.χ. οι διαφορετικές προσεγγίσεις στα οικονομικά (δύσκολο, «τεχνικό», μα και διαφωτιστικό το βίντεο Παπαδημητρίου VS Δραγασάκης), τα προγράμματα κοινωνικής στέγασης ή το πώς θα απεγκλωβιστεί η χώρα από το ρόλο της στο προσφυγικό vertigo και δε θα διασύρεται με ρεπορτάζ σαν το χθεσινό των NY Times που πια δεν υπαινίσσονται αλλά καταγράφουν απάνθρωπα pushbacks με τη συμμετοχή του ελληνικού λιμενικού.

Όπως ήταν αναμενόμενο, κι όπως λιγότερο ή περισσότερο συνεβαίνε πάντα για να μην κλαίμε πάνω κι από αυτο το χυμένο γάλο, την τελευταία εβδομάδα τα κόμματα στόχευσαν στο ποσοστό των αναποφάσιστων που μπορεί να φτάνει και το 14% όπως λένε οι μετρήσεις. Ξεκοκάλισαν τις δηλώσεις των αντιπάλων εντοπίζοντας αυτογκόλ (ή ακόμα και δημιουργώντας τα εκεί που δεν υπήρξαν) μπας κι επικρατήσουν στον πόλεμο των εντυπώσεων των τελευταίων ημερών.

Λέξεις-κλειδιά: η «εργαλειοποίηση», όπως είπε ο Πρωθυπουργός, του δυστυχήματος των Τεμπών (από τους συγγενείς των θυμάτων, σύμφωνα με την αντιπολίτευση – από τους συνδικαλιστές, σύμφωνα με την κυβέρνηση) / η «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» που η ΝΔ προσπάθησε να βάλει στο στόμα του Αλέξη Τσίπρα / «η κοστολόγηση του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ», για την οποία μαλλιοτραβιούνται Άκης Σκέρτσος και Πόπη Τσαπανίδου με ένα χαρτί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ/ η «αύξηση των εισφορών» που τελικά κόστισε στον Γιώργο Κατρούγκαλο τη θέση του στα ψηφοδέλτια…παρότι το όνομά του θα είναι σε αυτά/ «η κρυφή ατζεντα του Μητσοτάκη για τη μεσαία τάξη» με την οποία προσπάθησε να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλώντας τον Πρωθυπουργό «εκπρόσωπο των funds» που θα επωφεληθούν από τους πλειστηριασμούς. Με δεδομένο ότι οι θέσεις των κομμάτων, από επίσημες διαρροές, ανακοινώσεις, διορθώσεις ή διαψεύσεις, έγιναν τελικά γνωστές, καταλαβαίνετε ότι στο τέλος της ημέρας όλες αυτές είναι μη συζητήσεις. Μοιάζουν περισσότερο με φαντασιώσεις ή με απόπειρες προεκλογικής τρομοκρατίας.

Εξαιρώ την κουβέντα για τους «ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής». Την ανοησία σχετικά με τους «ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής».

Όλα ξεκίνησαν από μια πονηρή ερώτηση της, πρωταθλήτριας της προεκλογικής περιόδου, Ράνιας Τζίμα στον Αλέξη Τσίπρα. Στο δελτίο ειδήσεων του MEGA, o αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε «στόχος μας είναι να πάρουμε αυτούς που θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή», δευτερολογώντας σε επόμενες συνεντεύξεις του ότι «δεν είναι όλοι φασίστες όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή». Η ίδια ερώτηση, στο ίδιο δελτίο, από την ίδια δημοσιογράφο, έγινε τις επόμενες μέρες και στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Άκη Σκέρτσο, Η απάντηση δεν ήταν διαφορετική, απλά δεν είχε τον ίδιο ζήλο που έδειξε ο Τσίπρας.

Γιατί; Την απάντηση τη δίνουν τα μαθηματικά της κάλπης, που είναι κι ο ασφαλέστερος τρόπος να κρίνουμε τις στρατηγικές των κομμάτων μιας και η δημοκρατικότητά τους -ειδικά στο θέμα της Χρυσής Αυγής- έχει αποδειχθεί υστερόβουλη κι ανεπαρκής. Ό,τι κι αν μας λένε σήμερα, την υγειονομική ζώνη του περίφημου «συνταγματικού τόξου» δεν την έφτιαξαν ποτέ.

Την Χρυσή Αυγή ψήφισαν: 440 και 425.000 συμπολίτες μας το 2012 που μπήκε στη Βουλή, 388 και 379.000 στις δύο εκλογές του 2015 που ανανέωσε την κοινοβουλευτική της θητεία παρά τη δολοφονία Φύσσα, 165.000 το 2019 που έμεινε εκτός Βουλής με τα μέλη της προφυλακιστέα, τη δίκη σε εξέλιξη κι έναν εμφύλιο να εξελίσσεται στο εξωτερικό της. Οι κάποτε ψηφοφόροι της, έστω και περαστικοί, είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Τόσο στα κάτω της, όσο φυσικά και στο peak της.

Κι εδώ ερχόμαστε στην ουσία. Είτε «παρασύρθηκαν», είτε ήταν σημείο των καιρών της βαθιάς κρίσης, είτε είναι απλά φασίστες, κάποιον θα ψηφίσουν, τι να κάνουμε; Να τους στείλουμε εξορία; Να τους στερήσουμε τα πολιτικά δικαιώματα; Να φροντίσουμε να υπάρχει πάντα κάποιος Κασιδιάρης να κάνει προεκλογική εκστρατεία μέσα από τη φυλακή ούτως ώστε να μείνουν για πάντα στο ναζιστικό μαντρί; (Oh wait…αυτό συνέβη).

Μέχρι που ηρθε ο Άρειος Πάγος κι απαγόρευσε την κάθοδό του στις εκλογές, όπως και σε αρκετούς ακόμα σχηματισμούς δεξιότερα της ΝΔ, βλ. Εμφιετζόγλου-Μπογδάνος-Λατινοπούλου. Πέραν από τις θεωρίες συνωμοσίας (ή τα σενάρια) για την συνταγματικότητα/σκοπιμότητα των απαγορεύσεων, το αποτέλεσμά τους είναι το εξής: στον προνομιακό της χώρο, τη Δεξιά, η ΝΔ αιμορραγεί πολύ λιγότερο (με μόνη σοβαρή απώλεια τον Βελόπουλο) από ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά με ΚΚΕ-ΜέΡΑ25-Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Κι αυτό την κάνει να παραδίδει «μαθήματα δημοκρατίας αυτές τις μέρες». Μόνο που αυτή είναι μια too little, too late συζήτηση που θα έπρεπε να είχε γίνει το 2009-12. Τότε που το ΛΑΟΣ μπήκε στην κυβέρνηση, γινόταν λόγος για «σοβαρή Χρυσή Αυγή», οι Βορίδης-Γεωργιάδης-Πλέυρης εκτοξεύθηκαν, άνοιξε κι ο δρόμος για να γίνει ο Καμμένος «στρατηγικός εταίρος», τα φλερτ με την Ακροδεξιά έγιναν κυβερνητικοί δεσμοί.

Σήμερα, λοιπόν, ουδείς δικαιούται να κουνά το δάχτυλο. Ή αν θέλετε, η σωστή ερώτηση είναι: «Ποιος δεν θέλει τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής;». Κανείς, τους θέλουν όλοι. Και, ξέρετε κάτι; Ευτυχως. Είτε μεταμελημένοι, είτε όχι, οι ψηφοφόροι την 21η Μαϊου δε θα βρουν μαχαιροβγάλτες στα ψηφοδέλτια για να σταυρώσουν.

Εκλογές 2023: Όλες οι εξελίξεις, για την εκλογική αναμέτρηση
Πού Ψηφίζω: Μάθε πού ψηφίζεις, βρες το εκλογικό σου διαμέρισμα
Αποτελέσματα Εκλογών 2023: Αναλυτικά τα αποτελέσματα με χάρτη επικράτειας και περιφερειών για τις εθνικές εκλογές 2023
Pollitics – Όλες οι δημοσκοπήσεις σε μία σελίδα με αναλυτικά γραφήματα
Live Εκπομπή εκλογών 2023: Δες τις εκλογές αλλιώς