H ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΕΙΔΕ ΡΟΖ ΚΑΙ ΜΠΗΚΕ

Η ιστορία της ροζ σημαίας είναι μια κλασική περίπτωση ΚΔΩΑ. (Κτηνώδης Δύναμη Ωγκώδης Άγνοια, όπως τη συνέλαβε και την περιέγραψε ο θρύλος του ελληνικού underground, Πητ Κουτρουμπούσης, γράφοντάς την επίτηδες με ωμέγα.)

Αφορμή ένα καθόλου (μα καθόλου όμως) αμφιλεγόμενο έργο με τίτλο “Neighbourhood Guilt” / «Η Ενοχή της Γειτονιάς» που εκτέθηκε στο Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης από την εικαστικό Τζόρτζια Λαλέ, η οποία άλλαξε σε ροζ το χρώμα της «γαλανόλευκης» θέλοντας να ευαισθητοποιήσει για τις γυναικοκτονίες. Στον αρχηγό της «Νίκης», Δημήτρη Νατσιό, ενεργοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά του ελλαδέμπορου (αυτά που τον έβαλαν άλλωστε στη Βουλή) και την Κυριακή σήκωσε το θέμα στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Κι ο υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης, Γιώργος Γεραπετρίτης (που δεν τον λες και σκληρό δεξιό), έστειλε τη Δευτέρα first thing in the morning εντολή να κατέβει το έργο, συνεχίζοντας το εκτυφλωτικό σερί επιτυχιών του από διάφορα πόστα. Από τις συνομιλίες του με τον Μένιο Φουρθιώτη  στις πολλαπλές αντιφάσεις του στην υπόθεση των υποκλοπών κι από τη συνάντηση με τον αρεοπαγίτη Τζανερίκο για το κόμμα Κασιδιάρη στην πρόσφατη πολυσυζητημένη υπόκλιση στον Ερντογάν, μοιάζει να είναι ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να «καθαρίσει» διάφορες λεπτές καταστάσεις για την κυβέρνηση δημιουργώντας μόνιμα μεγαλύτερο επικοινωνιακό συναγερμό. 

Σε κάθε περίπτωση είναι ολοφάνερο ότι κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει γιατί αυτή η σατανική καλλιτέχνις τόλμησε να πειράξει τη σημαία μας. Δεν αποκλείεται καθόλου, αρχικά, να ήταν τίποτα queer συνειρμοί που προκάλεσαν τις αντιδράσεις, κατά τα άλλα είναι που περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για να περάσει ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών. Κι αν αυτή η επίδειξη Κτηνώδους Δύναμης, Ογκώδους Άγνοιας της Ακροδεξιάς είναι κάτι ταυτοτικό για τον Νατσιό που χωρίς τέτοιες φασαρίες δεν έχει λόγο ύπαρξης σε μια χώρα -τη δική μας- στην οποία υπάρχουν πιστοί που προσκυνάνε κάστανα όπως συμβαίνει ξανά αυτές τις μέρες στο Αγρίνιο, για μια κυβέρνηση που πορεύεται διατυμπανίζοντας το μονοπώλιο της στην κοινή λογική όσα έχουν γίνει τις τελευταίες 24 ώρες είναι προφανώς κωμικοτραγικά. 

Είναι όμως κι ενδεικτικά της διπλής γλώσσας που με εντυπωσιακή επιτυχία μεταχειρίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να δημιουργήσει, και πια για να υποστηρίζει, την πρωτοφανή παντοδυναμία του 41%. Ο Πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει τις one too many δημόσιες παρεμβάσεις του Αντώνη Σαμαρά που δεν κρατιέται πια να δηλώνει ότι δεν του αρέσει τίποτα. Ούτε ο προαναφερθείς γάμος, ούτε η επίσκεψη Ερντογάν, ούτε η τροπολογία για τους παράνομους μετανάστες, τους οποίους επιμένει εν έτει 2024 σχεδόν με καμάρι να αποκαλεί με τον όρο «λαθρομετανάστες». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το ντρίμπλαρε εσωτερικά, παραγγέλνοντας κομματική πειθαρχία στην ψηφοφορία… για όλους εκτός από τον Καλαματιανό πρώην πρωθυπουργό. Ξέροντας ότι στη μεγάλη εικόνα η σύγκριση μεταξύ τους είναι καταλυτική. Το κέντρο, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης άλωσε με χαρακτηριστική άνεση κι επιτυχία, έχει πειστεί να τον βλέπει περίπου ως φάρο προοδευτικότητας κι ορθολογισμού και να ενισχύει την επιλεκτική αμνησία του για θεσμικά ατοπήματα όπως οι υποκλοπές ή εθνικιστικές εμμονές σαν την υπόθεση Μπελέρη. Ίσα ίσα που αυτές οι εμμονές μαζί με ακροδεξιές πινελιές σαν τη ροζ σημαία είναι τα «ψίχουλα αγάπης που ζητάει» το 13% στα δεξιά της ΝΔ. Και η κυβέρνηση τα δίνει, έχοντας την άνεση να παίζει «κρύο-ζεστό».

Αν δεν μοιάζουν πολύ φυσιολογικά όλα αυτά, είναι γιατί δεν είναι. Όμως προϋπόθεση για να αναδειχθούν είναι η ύπαρξη αντιπολίτευσης στον ιδεολογικό/αξιακό αντίποδα αυτής της κυβέρνησης. Ποιος θα την κάνει; Το ΠΑΣΟΚ έχει ξεκάθαρο στόχο να εδραιωθεί στη δεύτερη θέση (κάτι στο οποίο δεν σκίζει κιόλας με δεδομένη την κατάρρευση γύρω του) και πιστεύει ότι θα το κάνει με «υπευθυνότητα», «σύνεση» και «δημοσιογραφική κριτική» μην παρεξηγηθεί και κανένας, αλλά παρά τους πρόωρους πανηγυρισμούς ότι «επιστρέφει» στίγμα ακόμα δεν έχει δώσει. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν περάσει ένα εξάμηνο με παραιτήσεις, αποπαρασιτώσεις, διασπάσεις και γραφιστικές αναζητήσεις για τα νέα logos που προέκυψαν – η μαχητικότητα εξαντλήθηκε στον εμφύλιο και ο στόχος είναι πια είναι να κάνουν καλά νούμερα οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις του Κασσελάκη. Το ΚΚΕ μαζεύει απογοητευμένους ενώ μεταλλάσσεται σε κόμμα viral, αντιπολίτευση θα κάνει όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.

Σε αυτό το κάδρο, στο κάδρο όπου λογοδοσία γίνεται μόνο προς τα (ακρο)δεξιά, ο Άδωνις Γεωργιάδης έφτασε να επικαλεστεί τις κατηγορίες κατά της κυβέρνησης για επαναπροωθήσεις (pushbacks) για να την υπερασπιστεί έναντι του Αντώνη Σαμαρά. «Είναι δυνατόν ο ίδιος πρωθυπουργός, που κατηγορείται από όλη την αριστερά της Ευρώπης ως ο ιθύνων νους των pushbacks, να είναι ο πρωθυπουργός των ανοιχτών συνόρων;», διερωτήθηκε ο υπουργός Εργασίας. Έτσι στην ψύχρα, χωρίς να ανοίξει μύτη. 

Αρέσει – δεν αρέσει, αυτή είναι η εικόνα του «πολιτικού συστήματος ενάμιση κόμματος» για την οποία τόσος λόγος έγινε μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου.

Στο ίδιο κάδρο, ο υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, προωθεί αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που έχουν προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων ακόμα και στους πιο συντηρητικούς νομικούς κύκλους. Εγκλεισμός των ανηλίκων άνω των 15 (εφόσον έχουν διαπράξει αυτό που θεωρείται κακούργημα για τους ενήλικους), γενικότερη αυστηροποίηση των ποινών, εγκλεισμός δημοσιογράφων για συκοφαντική δυσφήμιση, πραγματική έκτιση ποινής στα πλημμελήματα, ενίσχυση των συνθηκών για προσωρινές κρατήσεις, προαναγγελία νέων χώρων κράτησης. Όλα αυτά, απομακρύνουν τη χώρα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο κι απλώνουν βούτυρο στο ψωμί στον ακροδεξιό δικαιϊκό λαϊκισμό που έχει φουντώσει τα τελευταία χρόνια. Από έναν υπουργό με -υποτίθεται- κεντρώο παρελθόν που δε δίστασε να πει στη Βουλή ότι «τόσα χρόνια οι αλλαγές στους ποινικούς κώδικες προστάτευαν αυτούς που εγκληματούν».

Αρέσει-δεν αρέσει, αυτή είναι η εικόνα του «πολιτικού συστήματος ενάμιση κόμματος» για την οποία τόσος λόγος έγινε μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου. Κι αυτό είναι κάτι που τώρα το αντιλαμβάνονται, ίσως πικρά, οι ψηφοφόροι αλλά ακόμα και τα επιχειρηματικά συμφέροντα – δείτε τον καβγά στο ποδόσφαιρο. Ποιες είναι οι συνέπειες, δηλαδή, όταν υπάρχει μια απόλυτα ηγεμονική δύναμη και μερικοί αναιμικοί δορυφόροι της που, μαλιστα, τρώγονται μεταξύ τους.

Ο τελευταίος που το κατάλαβε ήταν ο νέος δήμαρχος Αθηναίων, Χάρης Δούκας, που τον πέταξαν νύχτα έξω από την Ανάπλαση. Μάλλον θα μείνει κι αυτός, όπως κι εμείς, με την αγωνία για τον τελικό λογαριασμό του Μεγάλου Περιπάτου…