Η ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ ΜΑΣ ΠΑΕΙ ΤΑΠΑ. ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ.

Ήταν όντως μια χαμένη ευκαιρία η πολυσυζητημένη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι στη φετινή Eurovision. 

Όχι για την 11η θέση. Ποιος νοιάζεται γι’ αυτήν; Eκτός από κάτι ξεχασμένους hasbeens που βγαίνουν στους Λιάγκες να ξεκοκαλίσουν κάθε «τα τα τα» μπας και γεμίσει η εκπομπή; Ποιος άλλος θα τη θυμάται σε λίγους μήνες; Εκτός από όσους αναλαμβάνουν κάθε χρόνο να συντάξουν τον πίνακα με τις «θέσεις που έχει καταλάβει η Ελλάδα στους διαγωνισμούς της Eurovision στο παρελθόν».

Η χαμένη ευκαιρία έχει να κάνει με την κουβέντα που θα μπορούσε -λέμε τώρα- να ανοίξει το «Ζάρι». Με το ρυθμό, την εικονογραφία, τους στίχους, το ύφος, την πλήρη καλλιτεχνική πρόταση και γενικότερη συσκευασία του. Μετά από πολλά χρόνια, καλών ή κακών δεν έχει σημασία, αλλά αχρείαστα σοβαροφανών συμμετοχών, η φετινή συμμετοχή έμοιαζε «να πιάνει το αστείο». 

Η καρτ ποστάλ στο τέλος του βίντεο που γύρισε ο αυστραλός Ζακ Ντοβ Βίζελ για το «Ζάρι» έγραφε: «Αγαπητή Ευρώπη…Σου στέλνω πολλή αγάπη από την Ελλάδα, το μέρος που γεννήθηκε η δημοκρατία, η φιλοξενία κι αρκετές ακόμα μεγάλες λέξεις. Τα λέμε σύντομα στο Μάλμε… Φιλάκια, Μαρίνα Σάττι».

 

Αυτό που είχε προηγηθεί κι έχει γράψει 11 εκατομμύρια views στο youTube σε 6 εβδομάδες (και σχεδόν 16 εκατομμύρια streams στο Spotify), ήταν μια καλογυρισμένη τοιχογραφία του σύγχρονου αθηναϊκού χάους. Μέσα από τα μάτια ενός τουρίστα που προσγειώνεται στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και βυθίζεται μέσα του. Ταξιτζήδες που κάνουν παντιλίκια, τσολιαδάκια και σαλέπι στο Μοναστηράκι, γιαγιάδες που πλέκουν ως ντεκόρ σε αδικοχαμένα σέλφι, πρώτες νότες από συρτάκι σε γκρικ kafeneio με γκρικ folk dances, τάβλι, τζατζίκι και σουβλάκια, περιστρεφόμενες περικεφαλαίες και κλαρίνα, γκρουπ με τουρίστες που βγάζουν την μπέμπελη ανεβαίνοντας στην Ακρόπολη, Parthenon.

Είναι όλα στερεοτυπικά, συμβολικά και υπερβολικά, αναπόσπαστα όμως κομμάτια της εικόνας που έχουν οι περισσότεροι από 30 εκατομμύρια επισκέπτες που προσγειώνονται κάθε χρόνο στην «ομορφότερη χώρα του κόσμου». Είναι δίκαιη αυτή η εικόνα; Αυτό δηλαδή είμαστε; Φυσικά και όχι. Δεν είμαστε μόνο αυτό. Όπως δεν είναι μόνο «φωνακλάδες» οι Ισπανοί, μόνο «αντιπαθητικοί» οι Ολλανδοί, μόνο «μονόχνωτοι» οι Γερμανοί, μόνο «παρτάλια» οι Ισπανοί, μόνο «Αμερικανάκια» οι Αμερικανοί και πάει λέγοντας, ανάλογα με τις ταμπέλες που έχει ο καθένας στο κεφάλι του.

Στα τρεισήμισι λεπτά που διαρκεί το βίντεο με το οποίο υποστηρίχθηκε το «Ζάρι» είτε το σκόπευαν είτε όχι οι δημιουργοί του (δεν έχει και πολλή σημασία), βλέπει κανείς κι αυτά που πραγματικά μας απασχολούν και συζητάμε καθημερινά: το gentrification, την uberοποίηση των τουριστικών μητροπόλεων που πια δεν ανήκουν στους κατοίκους τους, το κιτς και πως την παλεύουμε μαζί του σε αυτήν την αέναη και μάταιη προσπάθειά μας να αποφασίσουμε αν είμαστε Ανατολή ή Δύση. (Η Μαρίνα Σάττι από την αρχή της καριέρας τζογάρει πολύ επιτυχημένα πάνω σε αυτό το δίπολο και βρίσκει συνήθως κέντρο.)

Έλα όμως που φέτος που εμείς το πιάσαμε το αστείο (και τα σοβαρά που κρύβονται πίσω του), το έχασαν όλοι οι άλλοι. Με το Παλαιστινιακό και τη μαλακή διπλωματία της σάχλας πάνω στη φρίκη της Ράφα, να επισκιάζει οτιδήποτε άλλο στη φετινή διοργάνωση με μια σειρά από επεισοδιακά στιγμιότυπα: τη συμμετοχή του Ισραήλ και τις αποδοκιμασίες, τον αποκλεισμένο Ολλανδό με την κεφίγια, την απόσυρση των σημαιών, την αντίδραση της ΕΕ, τις πέρα δηλώσεις και τις δώθε δηλώσεις. Ένα τζέρτζελο, στο οποίο φυσικά χώθηκε και η Σάττι με αυτά τα μάλλον άστοχα και λίγο δειλά χασμουρητά (δηλαδή άμα θες να πεις κάτι απλά πες το και μην κάνεις νάζια που 3-4 μέρες μετά θα πάρεις πίσω). 

Το έργο όμως δεν τελείωσε εκεί.

Ούτε 100 ώρες μετά, drop. Καινούριο άλμπουμ, P.O.P. – 7 κομμάτια σε 27 λεπτά, το «Ζάρι» είναι μέσα, όπως και το «Αχ Θάλασσα» αφιερωμένο, διαβάζουμε, στον πατέρα της που έχασε πριν λίγες εβδομάδες ενώ προετοιμαζόταν για τον διαγωνισμό. Με τα 10.30” του “Mixtape” να κλέβουν την παράσταση. Εκεί που η Σάττι συνομιλεί με/αντιδρά σε όλη τη φασαρία που συνόδευσε τη συμμετοχή της («είχατε και στο χωριό σας reggaeton;»). Με την αυθάδεια του «σιγά μωρέ τι είπα;», με το σαρδόνιο χιούμορ του «copyright στο τα τα τα τα τα», με το φλεξ «η Μαρίνα σας πήγε τάπα». Δίπλα της συνδυάζονται Λευτέρης Πανταζής – VLOSPA – OGE κι Έφη Θώδη, η παραγωγή είναι top δίνοντας ένα παστίς έτσι φτιαγμένο για να πειράξει κι άλλο το ήδη ανπυπαρκτο attention span μας. Η ίδια ακούγεται σε σημεία σαν να κάνει homage στον Μad Clip, φυσικά το καλούπι της Rosalia είναι πάντα εκεί, δεν (της) έλειψε ποτέ. Αυτή όμως είναι η ελληνική πρόταση μιας pop που χωράει αποκλειστικά σε κάθετα κάδρα για να μην περισσέψει στη σύγχρονη οικονομία της προσοχής (μας), ένα μεταειρωνικό σχόλιο στο πόσο σοβαρά παίρνουμε μόνιμα τον εαυτό μας, «γαμώ και τα μπλιμπλίκια, γαμώ και τα κομπιουτεράκια (…) πάω για ποτάρες τώρα κι Άντε Γεια».

Η Μαρίνα Σάττι είναι το it girl που χρειαζόταν απεγνωσμένα το φριχτό νεοελληνικό mainstream Είναι στην κουβέντα 360° με άπειρες ιστορίες να κυκλοφορούν -όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις- για έχθρες και συνεργασίες, μηνύσεις και παρεξηγήσεις, επόμενα βήματα και τα λοιπά. Μπορεί να μην αρέσει σε κάποια γούστα, μπορεί να μην αφορά κάποια άλλα, fair enough. Ομως σε κάθε της βήμα, και ειδικά στο τελευταίο, κάνει τη σύγχρονη ελληνική ποπ κουλτούρα (και τη συζήτηση γύρω της) ξανά street κι ενδιαφέρουσα κι όχι μια βαρετή εναλλαγή πρώτου-δεύτερου προγράμματος στις πίστες, φωτοσοπαρισμένων billboards και παπαρατσικών ιστοριών για πρόσωπα του προηγουμενου αιώνα.

Κι αν όλα όσα κάνει μοιάζουν, εκτός (και ίσως περισσότερο) από μουσική, να εντάσσονται σε ένα καλά υπολογισμένο μάρκετινγκ πλανο, πλησιάστε λίγο…Κι ας ψιθυρίσουμε ο ένας στο αυτί του άλλου ότι ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα η ποπ πάντα ήταν κι αυτό: ένα καλό μάρκετινγκ πλάνο. Από τις ημέρες που στα λάιβ των Beatles μύριζε αμμωνία αφού ο ενθουσιασμός προκαλόύσε ακράτεια μέχρι σήμερα που η Τέιλορ Σουίφτ λογικά ετοιμάζεται να πάρει κάποιο Νόμπελ. 

Πόνος μόνο μη μας έρθει, μακάρι…