Η ΖΩΗ, Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Και λέγε-λέγε, λέγε-λέγε, από το πολύ το λέγε-λέγε, στο τέλος θα γίνει πραγματικότητα ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Τι πράγμα; Η Ζωή (Κωνσταντοπούλου) αξιωματική αντιπολίτευση/δεύτερο κόμμα και η Μαρία (Καρυστιανού) πολιτικός/(ευρω)βουλεύτρια/πρωθυπουργός ανάλογα με το κέφι της γυάλινης σφαίρας που έχει μπροστά του ο κάθε δημοσιολόγος-μέντιουμ. 

Αυτές ήταν οι δύο συζητήσεις που κυριάρχησαν την εβδομάδα που πέρασε, μέχρι ο Πρωθυπουργός να επιχειρήσει να αλλάξει την ατζέντα με την ανακοίνωση του ανασχηματισμού. Όχι ακριβώς αντανακλώντας στις αλλαγές την πηχτή κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράστηκε για τα Τέμπη, αλλά παραδίδοντας άλλο ένα ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα μόνο 62 ατόμων που οι κακές οι γλώσσες λένε ότι σκοπό έχει να ικανοποιήσει όλα τα υπόλοιπα αισθήματα (εσωκομματικά, επιχειρηματικά, εκ δεξιών πολιτικά) με τελευταίο όλων το κοινό αίσθημα των εκατομμυρίων που βγήκαν στους δρόμους. 

Ας μείνουμε όμως στις δύο γυναίκες. Κι ας σταθούμε στην, για διαφορετικούς λόγους, πολύ συζητήσιμη αφετηρία της φιλολογίας που τις αφορά.

Το ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την Πλεύση Ελευθερίας είναι η δημοσκοπικά κερδισμένη της τρέχουσας πολιτικής κρίσης, το ξέρουμε. Τα ποσοστά της έχουν ανέβει, η παρουσία της είναι σταθερά μαχητική, η προσωπική δημοφιλία της χτυπάει all-time high – εκεί συμφωνούν όλες οι μετρήσεις (τουλάχιστον) από την αρχή του έτους. Στο 15.2%, δεύτερο κόμμα, όμως, καμία δημοσκόπηση δεν την είχε φέρει, παρά μόνο πριν λίγες μέρες εκείνη της εταιρείας Interview που τόσο αναπαράχθηκε και συζητήθηκε.

Η εταιρεία Interview, βέβαια, δεν είναι μέλος του Συνδέσμου των Εταιρειών Δημοσκοπήσεων. Διεξήγαγε τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση, όχι για λογαριασμό κάποιας εφημερίδας/ιστοσελίδας ευρείας κυκλοφορίας/επισκεψιμότητας αλλά για τη μονοπρόσωπη εφημερίδα Political (που βγαίνει μόνο σε PDF). Μάλιστα, και η προηγούμενη δημοσκόπηση της Interview – για το πολιτικό κλίμα μετά τα Τέμπη- ήταν αρκετά γόνιμη (sic) για μεθοδολογικές/δεοντολογικές ενστάσεις, κατέληγε σε συμπεράσματα ευνοϊκά για την κυβέρνηση και είχε γίνει για λογαριασμό της ιστοσελίδας politic.gr. Πάλι καλά γιατί στο παρελθόν δημοσκοπήσεις της Interview έχουν προκαλέσει αντιδράσεις γιατί έγιναν χωρίς να τις έχει παραγγείλει κανείς (σωστά μαντέψατε, πάλι με ευνοϊκά συμπεράσματα για την κυβέρνηση της ΝΔ). Κι αυτά όλα είναι πολύ εξώφθαλμα και σχεδόν πασίγνωστα στο μικρό μας πολιτικό χωριό, για να τσιμπάνε κι έγκυρα μέσα με το 15.2% και να συνεισφέρουν στο κλίμα υπέρ Ζωής Κωνσταντοπούλου. Μυστήρια πράγματα, πρώτη φορά ξανασυμβαίνουν. 

Από την άλλη, η Μαρία Καρυστιανού ουδέποτε έχει δηλώσει ότι έχει πολιτικές βλέψεις. Μπορεί να το σκέφτεται, μπορεί και όχι, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι έχει στο μυαλό της, εφόσον η ίδια δεν έχει πει κάτι δημόσια. Κι είναι εντελώς ανήθικο, εφόσον δεν υπάρχει δική της τοποθέτηση, να ταυτίζουμε το πρόσωπό της με κάτι διαφορετικό από την, δική της και των άλλων οικογενειών, προσωπική λύτρωση, αλλά και τη συλλογική διεκδίκηση της αλήθειας για το δυστύχημα. Από την άλλη, αν την πατήσει κανείς και πέσει στην παγίδα της περιρρέουσας κουβέντας, αναρωτιέται γιατί να διυλίζουμε των κώνωπα της Καρυστιανού (όπως παλιότερα π.χ. της Κούνεβα) όταν έχουμε καταπιεί την κάμηλο ψηφοδελτίων με σέντερ μπακ, σούτινγκ γκαρντ, ζεν πρεμιέ αλλά και πλείστους όσους δημοσιογράφους (ανάμεσά τους κι εκείνους που συνομιλούσαν ζωντανά επί μέρες με ένα βίντεο); 

Η Πλεύση Ελευθερίας έχει βρει αντιπολιτευτικό πεδίο δόξης λαμπρόν και κάνει all-in. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει αφήσει τις χίπικες καρδούλες με τις οποίες  το 2023 έκανε comeback και rebranding μαζί κι έχει επιστρέψει στην εκδοχή της άτεγκτης τιμωρού που μιλάει 50 λεπτά στη Βουλή (ενώ δικαιούται λιγότερα από 30), περίμενε πέρυσι στις 3 το πρωί τον αναπληρωτή υπουργό της ΝΔ, Νίκο Παπαθανάση, ενώ εκείνος πήγαινε να καταθέσει μες στα χαράματα έγγραφα για την εκταμίευση του ποσού για το μπάζωμα των Τεμπών, δέχεται απαράδεκτη σεξιστική επίθεση από τον βουλευτή Κυριαζίδη κι απαντά «ευτυχώς που δεν ήταν μέσα ο Διαμαντής» (εννοώντας τον σύντροφό της, κύριο Καραναστάση). Εξακολουθούμε, φυσικά, να μην έχουμε δει πρόγραμμα θέσεων από την Πλεύση Ελευθερίας, να μην υπάρχει σαφές ιδεολογικό στίγμα και πλαίσιο, να παραμένουν οι σκιές από την αλλαγή των θέσεων στα ψηφοδέλτια επικρατείας της Πλεύσης που ευνόησαν συγκεκριμένους υποψηφίους στις εκλογές του 2023 (ανάμεσά τους και ο προαναφερθείς σύντροφος). Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, όμως, είναι σε επιτελεστικό οίστρο, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό είναι κάτι αναγκαίο με όσα τραγελαφικά έχουμε δει στη διερεύνηση των Τεμπών. Ο κόσμος το εισπράττει, την πριμοδοτεί, είναι και μερικές δημοσκοπήσεις που την πριμοδοτούν περισσότερο – πρώτη φορά ξανασυμβαινει;

Στο φινάλε είναι και κάτι άλλο. Στα πρόσωπά τους, κυρίως της Καρυστιανού, καθρεφτίζεται όχι μόνο η απέχθεια της κυβέρνησης και των φανατικών υποστηρικτών που της έχουν απομείνει (του ακραίου κέντρου δηλαδή που μιλάει για κινήματα ΧΑροκαμένων ΜΑνάδων και Αγανακτισμένους 2.0) αλλά και η πολιτικη αμηχανία της αντιπολίτευσης. Όλο περισσότερα κι από κει τα υπονοούμενα/σχόλια για τους συνεργάτες της Καρυστιανού και την επιφυλακτικότητα για το αν είναι το πρόσωπο που θα καλύψει το πολιτικό κενό (πάντα χωρίς δήλωση ενδιαφέροντος η κουβέντα, μην το ξεχνάμε). Βλέποντας όμως τον συντονισμένο, επίπονο και μεθοδικό τρόπο με τον οποίο η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι συγγενείς συντήρησαν κι επανέφεραν το ζήτημα των Τεμπών, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι πολιτικοί που τα απαρτίζουν συνειδητοποιούν πόσο λίγα φάνηκαν και σε αυτήν την περίσταση (με την εξαίρεση λίγων μονάδων που έχουν κάνει σημαντική δουλειά). Πόσο δεν έπαιξαν τον συνταγματικό τους ρόλο, τελικά πίστεψαν τον Μάκη Βορίδη ότι «τα Τέμπη κρίθηκαν τις εκλογές του 2023» και βάλθηκαν να τον δικαιώσουν. Πόσο δηλαδή τεμπέληδες επαγγελματίες είναι, παρότι ολοφάνερα αντιμετωπίζουν την πολιτική ως επάγγελμα…