“ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΗ ΣΑΣ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ”

«Η συζήτηση για την κεντροαριστερά γίνεται με τους χειρότερους όρους», ήταν ίσως η πιο εύστοχη τοποθέτηση των τελευταίων ημερών. Βγήκε από το στόμα του Αλέξη Χαρίτση, ο οποίος έχει δίκιο, μόνο που η Νέα Αριστερά δεν μπορεί να αναλάβει καμία πρωτοβουλία κινήσεων για να την βελτιώσει, μετά την πενιχρή της επίδοση στις Ευρωεκλογές. 

Στην πρεμιέρα του Ινστιτούτου του ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για την ανάγκη σύγκλισης δυνάμεων, είμαστε και σε καύσωνα κάποιοι είπαν ότι «έβαλε φωτιές». Ο Νίκος Παππάς (όχι ο πρώην μπασκετμπολίστας) κατέθεσε δημόσια πρόταση να κατέβουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές, με κοινό πρόγραμμα, ψηφοδέλτιο και υποψήφιο πρωθυπουργό. Υπάρχουν και στο ΠΑΣΟΚ τέτοιες φωνές, αλλά για την ώρα ακούγονται πιο χαμηλά από εκείνες που αμφισβητούν τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ «σήκωσε το γάντι», που λέει και το κλισέ, λέγοντας περίπου «ελάτε να μου το πάρετε» (το Κόμμα) μετά την επιστολή Κωνσταντινόπουλου που έθεσε θέμα ηγεσίας, ο Παύλος Γερουλάνος ενημέρωσε ότι θα ενημερώσει αν είναι υποψήφιος όταν ανοίξει η διαδικασία (περίπου ως ο μόνιμος bachelor για τη θέση), ενώ ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας λέει όσα λίγα χρειάζεται για να κάνει πικάντικη τη συζήτηση και να συντηρεί το όνομά του σε αυτή. Φυσικά, κάπου υπάρχει μια ενωτική δήλωση του ΓΑΠ, κι όλο και κάποιος θα μνημονεύσει τον Ανδρέα Παπανδρεόυ. Ο δε νέος ηγεμονικός παίκτης του χώρου, Στέφανος Κασσελάκης, ενώ διαγράφει κι απολύει εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκαθάρισε ότι θα είναι υποψήφιος αν προκύψει η ανάγκη για ένα νέο ενιαίο σχήμα «ακόμα κι απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα». 

Κι αυτή η τελευταία, αναμφίβολα ειλικρινής και τίμια, πρόθεση είναι και η πιο χαρακτηριστική ένδειξη για το πόσο λάθος γίνεται η κουβέντα. Γιατί η κουβέντα περί ανασύστασης/ενοποίησης της κεντροαριστεράς ως μόνης επιλογής απέναντι στο σύστημα Μητσοτάκη, δε γίνεται για να υπηρετήσουν τα πρόσωπα την πολιτική, πόσο μάλλον μια αλλαγή της που είναι κι ολοφάνερο ότι χρειάζεται. Γίνεται για το αντίθετο. Εξώφθαλμος σκοπός όλων είναι να υπηρετήσει η πολιτική τα πρόσωπα και να εξασφαλίσει την παρουσία τους στο προσκήνιο. Γι’ αυτό η όλη κουβέντα μοιάζει και καταδικασμένη, η καρέκλα ενός πιθανού νέου αρχηγού είναι μόνο μία και τα σκαμπό γύρω του περιορισμένα. 

Ωραία είναι η έμπνευση από τη Γαλλία με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, δηλαδή τη συμμαχία Σοσιαλιστικού Κόμματος/ Ανυπότακτης Γαλλίας/ Πράσινων/ Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος κατά της Ακροδεξιάς (που μάλλον θα μας απαλλάξει από το icon της μεταπολιτικής, Εμανουέλ Μακρόν), αλλά εκεί υπάρχει ένα επίδικο, ένας στόχος που -έστω και στο «και δέκα»- λειτουργεί ως βάση συνεννόησης. Εδώ, ποια είναι η βάση για να συνεννοηθούν όλοι οι παραπάνω; Πόσο σίγουροι είναι ότι διαφέρουν όντως από τον Μητσοτάκη; Γιατί ο κόσμος παρότι τιμώρησε την κυβέρνηση στις πρόσφατες ευρωεκλογές στο μέτριο 28.5%, δεν κατευθύνθηκε προς την κεντροαριστερά; Για να μη μιλήσουμε για τον κόσμο που η κεντροαριστερά δεν έπεισε καν να κάνει τον κόπο μέχρι το εκλογικό τμήμα. 

Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα κι εδώ, η «δολοφονία χαρακτήρα» της Αριστεράς που συμβαίνει εδώ και χρόνια με βασικό μοχλό τα media, δεν έχει επηρεάσει μόνο την κοινή γνώμη αλλά και τον, υποτίθεται, προοδευτικό χώρο. Σε μια χώρα που κανονικοποιήθηκαν Βορίδης, Πλεύρης κι Άδωνις Γεωργιάδης και την στιγμή που μιλάμε η ακροδεξιά μετριέται στο 18%, οι πρώτοι που έφαγαν το παραμύθι περί «παλαβής», «ντεμοντέ», «ανεδαφικής» Αριστέρας ήταν αυτοί που έπρεπε να την υπηρετούν με τον πιο απλό, διαχρονικό άρα κι επίκαιρο ορισμό της: υπέρ των πολλών κι όχι των λίγων (ή, αν προτιμάτε, των ολιγαρχών). 

Έχει τη σημασία της αυτή η υπενθύμιση σε μια εβδομάδα που συζητάμε πάλι για τα υπερκέρδη των διυλιστηριων που -έκπληξη!- ο Κυριάκος Μητσοτάκης τελικά θα φορολογήσει γύρω στο 30% κι όχι ως 90% που του επιτρέπει η ευρωπαίκή οδηγία. Σε μια εβδομάδα που συζητάμε πάλι για το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών. Σε μια εβδομάδα που η έρευνα του BBC διασύρει και πάλι το ελληνικό λιμενικό κατηγορώντας το, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι πετάει ανθρώπους στη θάλασσα. Έναν χρόνο πριν, ας πούμε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στον απόηχο του ναυαγίου της Πύλου υπεραμύνονταν του (καταδικασμένου για το Φαρμακονήσι) ελληνικού λιμενικού κι αγκάλιαζαν τον εθνικό κορμό μην χάσουν τα ψηφαλάκια στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2023. Αυτοί είναι που θα επανασυστησουν την (κεντρο)αριστερά ή ο Κασσελάκης που δεν μπορεί να πει την λέξη αν δεν βάλει μπροστά το «πατριωτική»;

Την ώρα, λοιπόν, που το χάσμα αντιπροσώπευσης βαθαίνει, η ακροδεξιά κερδίζει παντού όλο και περισσότερους πόντους. Ακριβώς γιατί δημιουργεί την ψευδαίσθηση στους πολλούς ότι τους μιλάει, φυσικά προτάσσοντας το μίσος και όχι την ελπίδα ή τη δικαιοσύνη. Έτσι κι αλλιώς, η ακροδεξιά δεν ενοχλεί ποτέ το σύστημα – είναι πολύ χαρακτηριστική η είδηση που έρχεται από τη Γαλλία ότι τα επιχειρηματικά συμφέροντα ενόψει των εκλογών δεν ανησυχούν για τη Λεπέν αλλά για τη ριζοσπαστική φορολογική πρόταση της γαλλικής Αριστεράς. Εδώ, απέχουμε από αυτό το σημείο: έχουμε μια κυβέρνηση που καταβροχθίζεται σιγά σιγά από το τέρας της ακρίβειας που έφτιαξε προκειμένου να εξυπηρετήσει όλα τα συμφέροντα που την στήριξαν και τους Βελόπουλους να αλωνίζουν, ενώ οι απέναντι αναζητούν «συγκλίσεις» και «συνεννόηση» ανησυχώντας πρωτίστως μην τους δει κανείς στον δρόμο και τους περάσει για «αριστερούς»…