ΣΥΡΙΖΑ: ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΒΓΑΣ, ΚΟΝΤΟ ΠΑΠΛΩΜΑ

Για την οικονομία της συζήτησης, έστω ότι ο Στέφανος Κασσελάκης και οι -όψιμοι και μη, πύρινοι και μη- υποστηρικτές του, έχουν δίκιο: Μετά τη συντριβή των διπλών εκλογών του 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν ριζική ανανέωση. Στη λειτουργία, στις αντιλήψεις και κυρίως στα πρόσωπα, τα οποία οι ψηφοφόροι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχαν συνδέσει με την ήττα και δεν μπορούσαν να δεχθούν ότι θα αποτελούσαν κομμάτι της επόμενης μέρας. (Βέβαια, ας βάλουμε μια τελεία εδώ γιατί για τα περί «υπονομευτών» κι «εσωτερικών εχθρών» που αναπαράγονται εδώ και μήνες, δεν έχει δοθεί ούτε μισή απόδειξη/εξήγηση, ενώ αντίθετα το πώς είναι να σε αμφισβητούν ανοιχτά μέσα στο ίδιο σου το κόμμα, κόντρα μάλιστα στην ιδεολογική του δέσμευση και ταυτότητα, πρόλαβε να το ζήσει κι ο ίδιος ο Κασσελάκης στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.)

Ας γίνουμε ακόμα πιο οικονομικοί, κι ας διαπιστώσουμε ότι κι αυτό που λένε οι απέναντι – αποχωρήσαντες, διαφωνούντες ή απλά ασκούντες κριτική – στον Κασσελάκη, επίσης, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ο νέος πρόεδρος δεν τραβάει. Εμφανίστηκε με κρότο, υποσχέθηκε να κάνει πραγματικότητα το «ελληνικό όνειρο», όμως ούτε καν 5 μήνες μετά το «ψηφίστε με γιατί μόνο εγώ μπορώ να κερδίσω τον Μητσοτάκη» έχει γίνει «δώστε μου μια επιπλέον τριετία για να μη φορτωθώ την ήττα στις ευρωεκλογές». Με τις δημοσκοπήσεις να φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ οριακά σε διψήφιο ποσοστό, σταθερά τρίτο κόμμα πίσω από το ΠΑΣΟΚ.

Άρα, τι έχουμε εδώ; Ο Κασσελάκης πιστεύει ότι δεν μπορεί να πάει πουθενά με αυτούς που βρήκε (εξαιρούνται οι εναλλασσόμενοι σύμμαχοί του στο συριζέικο Game of Thrones) κι όσοι έχουν απομείνει, από αυτούς που βρήκε, πιστεύουν ότι δεν μπορούν να πάνε πουθενά με τον Κασσελάκη. Κι αυτός είναι ο ορισμός του αδιεξόδου. Ένα αδιέξοδο που ήταν δεδομένο ότι θα κορυφωνόταν στο συνέδριο της προηγούμενης εβδομάδας. Απλά διανθίστηκε (και μονοπώλησε το prime time ενδιαφέρον την ίδια ώρα που διαλυόταν η εξεταστική της συγκάλυψης για τα Τέμπη) από το TEDx talk του Κασσελάκη, την (μη) υποψηφιότητα Γεροβασίλη, τις δεύτερες εσωκομματικές εκλογές (που δεν έγιναν ποτέ), την γηπεδική ατμόσφαιρα.

Και φυσικά από την too late, κι εκ του αποτελέσματος δραματικά too little παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα. Αν ο πρώην πρωθυπουργός δε μιλούσε τόσο καιρό για να μην κάψει πολιτικό κεφάλαιο εντός του κόμματος που ως ιστορικός αρχηγός έφερε στην εξουσία, κατάφερε τελικά να το ξοδέψει μέσα σε λίγα 24ωρα. Η παρέμβασή του αποδείχθηκε ότι δεν είχε βάθος στρατηγικής και, όχι μόνο δεν έγινε δεκτή, αλλά απελευθέρωσε πια πολλούς -κυρίως «Κασσελάκης hools»– να του ασκήσουν δημόσια, και σε κάποιες περιπτώσεις, εντελώς απρεπή κριτική.
Απ’ όλα τα πράγματα που δεν φανταζόμασταν ποτέ το περασμένο καλοκαίρι, αυτό ήταν που δε φανταζόμασταν περισσότερο απ’ όλα: ΣΥΡΙΖΑίοι που τα βάζουν με τον Τσίπρα και του λένε να κάνει στην άκρη. Αν και η πλήρης ποδοσφαιροποίηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από την εμφάνιση Κασσελάκη κι έπειτα, θα έπρεπε να μας είχε υποψιάσει περισσότερο. Σε αυτή τη διαρκή ρώσικη ρουλέτα δολοφονίας χαρακτήρων, ούτε ο Τσίπρας θα γλίτωνε.

Όχι, όμως ότι κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αισθάνεται καλύτερα μετά το συνέδριο. Ο Στέφανος Κασσελάκης έμεινε στη θέση του, χωρίς όμως ψήφο εμπιστοσύνης και με τη δαμόκλειο σπάθη ενός κακού αποτελέσματος στις Ευρωεκλογές να εξακολουθεί να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του. Και χωρίς, παρά τις κινήσεις απογαλακτισμού που τελευταία κάνει, να πείθει ότι δεν εξαρτάται από το διευθυντήριο (Νίκος Παππάς, Σωκράτης Φάμελος, Γιώργος Τσίπρας και Παύλος Πολάκης) που απέτρεψε τις εκλογές και τον στηρίζει μέχρι κάποια στιγμή…να μην τον στηρίζει πια. Είτε ισχύει, είτε δεν ισχύει το πρόβλημα του Κασσελάκη, και μετά το συνέδριο, είναι ότι εξακολουθεί να μοιάζει με αρχηγό υπό προθεσμία. Το perception μερικές φορές είναι σημαντικότερο από το reality, ο Κασσελάκης το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους, έτσι εκλέχθηκε άλλωστε.

Ο καβγάς ήταν, είναι και θα είναι μακρύς στον ΣΥΡΙΖΑ. Χαμηλής ποιότητας, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, εξυπηρετώντας πρόδηλα προσωπικές κι όχι συλλογικές επιδιώξεις. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: ο καβγάς γίνεται για ένα πάπλωμα που όλο και κονταίνει. Όλα τα ονόματα που πρωταγωνίστησαν στο δράμα του συνεδρίου παλεύουν για αρχηγίες, βαρονίες και υστεροφημίες – όλες τους μικρά ή μεγάλα δέντρα σε ένα δάσος που εξαϋλώνεται.

Κόντρα στην ηγεμονία Μητσοτάκη που του επιτρέπει να μιλάει συνεχώς διπλή γλώσσα ανάλογα με το ακροατήριο που απευθύνεται και να χειρίζεται τα θέματα με τον τρόπο που χειρίστηκε υποκλοπές και Τέμπη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει κι άλλη από την αξιοπιστία του – αυτό για το οποίο εργαζόταν πυρετωδώς κι άγαρμπα το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο επί μια τετραετία, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ το διπλασίασε μέσα σε λίγους μήνες. Κι αυτό είναι διπλά προβληματικό. Γιατί έρχεται σε μια περίοδο χαμηλών προσδοκιών που η Αριστερά συμπιέζεται κι ο κόσμος της στρέφει την πλάτη εξουθενωμένος από το There Is No Alternative.

Κι όμως, όπως έδειξε -έστω σε έναν μικρό βαθμό- η εκλογή Δούκα στην Αθήνα, υπάρχει η ανάγκη για κάτι καινούριο. Ποιος θα την εκπληρώσει; Ο Στέφανος Κασσελάκης μιλάει για αριστερά χωρίς να πείθει ότι καταλαβαίνει ακριβώς τι λέει, ειδικά όταν αρχίζει τα «πατριωτικά» και τις «ατζέντες Ισλαμαμπάντ». Πρόσωπα όπως ο Διονύσης Τεμπονέρας μελετούν προσεκτικά τις κινήσεις τους, πάντα υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος του καψίματος από το πολύ ζέσταμα ενώ ο αγώνας παίζεται. Η Νέα Αριστερά ξεκινά εντελώς από το μηδέν κι έχει να αντιμετωπίσει έναν ακόμα πιο ύπουλο κίνδυνο: τα στελέχη της να νιώσουν, όπως λένε στα κανάλια αυτές τις μέρες, περισσότερο δικαιωμένοι από τις εξελίξεις παρά προβληματισμένοι για το πώς έχασαν το κόμμα τους από κάποιον που μέχρι το προηγούμενο καλοκαίρι δεν γνώριζαν.