ΣΤΗ ΡΑΦΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ…

Έχουμε μια συλλογική εμμονή, είναι αλήθεια, με το να ορίζουμε το τέλος. Να κόβουμε την ιστορία σε φέτες, πιστεύοντας ότι έτσι θα την κατανοήσουμε καλύτερα. Media και διανοούμενοι, οι πιο επιρρεπείς, άρα κι ένοχοι, γι’αυτούς τους (συχνά) αυθαίρετους αφορισμούς. 

Ο πιο διάσημος τουλάχιστον για τα τελευταία 50 χρόνια, είναι το «τέλος της Ιστορίας» που διατύπωσε το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα. Στην πραγματικότητα αντιδρώντας στο «τέλος του Ψυχρού Πολέμου» που στο πλαίσιο της θεωρίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών» μετατράπηκε στο “war on terror” («πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας») του Τζορτζ Μπους του νεότερου μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Μέχρι, στις μέρες μας, να τελειώσει (ή τουλάχιστον να υποχωρήσει) κι αυτός, αφού ξαναζούμε «ψυχρό πόλεμο» σε σίκουελ, αυτή τη φορά μεταξύ Αμερικής-Κίνας με πληρωμένο διαιτητή τη Ρωσία. 

Αλλά και στο εσωτερικό, η ίδια μανία. Θεωρήσαμε την κρίση ως: το «τέλος της Μεταπολίτευσης», αν και καλεσμένοι φέτος στα 50α γενέθλιά της // το «τέλος του δικομματισμού», μέχρι που δημιουργήθηκε ένας νέος // το «τέλος των χαρισματικών», μέχρι που εμφανίστηκε ο επόμενος και πήρε ένα κόμμα μέσα από τα σόσιαλ μίντια. Αφήστε που βιαστήκαμε πολλές φορές να σφυρίξουμε και το ίδιο το «τέλος της κρίσης», παρότι είχε γίνει η «νέα πραγματικότητα». 

Δεν το λυπόμαστε το «τέλος». Δίνει καλούς τίτλους, κερδίζει την προσοχή, ανοίγει τη συζήτηση. Όμως δεν έχουμε δει τη λέξη «τέλος» να χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο η Δύση ανέχεται/διευκολύνει/αδιαφορεί (ή και τα τρία μαζί) για το έγκλημα που συμβαίνει στη Γάζα εδώ κι οκτώ μήνες. Δεν έχουμε δει τη λέξη «τέλος» να χρησιμοποιείται για να περιγράψει ότι στη Γάζα έχουν κονιορτοποιηθεί όλα εκεινα τα καταστατικά χαρακτηριστικά, τα ιδανικά που διαμορφώνουν αυτό που λέμε δυτικό πολιτισμό, στον οποίο και ομνύουμε. Όπως ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή κι αξιοπρέπεια, οι κανόνες που οφείλουν να διέπουν ακόμα και τις ένοπλες συγκρούσεις προκειμένου να εξασφαλίζεται η προστασία των αμάχων, η ύπαρξη των οργανισμών που η ίδια η Δύση εφηύρε μετά τον όλεθρο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εξασφαλίζοντας μακροχρόνια ασφαλέστερη και πιο ειρηνική συνύπαρξη. 

Δεν την βλέπουμε αυτή τη λέξη, φυσικά, γιατί η Δύση χρησιμοποιεί το αποκλειστικό προνόμιό της να γράφει την Ιστορία, για να μην ομολογήσει το τέλος της, την απόλυτη παρακμή της. Κι αν ακούγεται υπερβολικό, πώς αλλιώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτό που συμβαίνει στη Ράφα, στην κορύφωση του δράματος εδώ και σχεδόν ένα μήνα; Μετά από περισσότερους από 36.000 νεκρούς (εκ των οποίων περίπου 16.000 παιδιά), πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι πιέζονται να διαλέξουν ανάμεσα στον εκτοπισμό (χωρίς να υπάρχει διέξοδος, όπως είδε το άλλο 1 εκατομμύριο που εγκατέλειψε την περιοχή) και τον θάνατο από την πείνα. Με την επιλογή τους να «διευκολύνεται» από βομβαρδισμούς σε καταυλισμούς αμάχων, σαν κι αυτούς που σκότωσαν μερικές δεκάδες ανθρώπους πριν λίγες μέρες, «από ατύχημα», όπως δε δίστασε να δηλώσει ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπένιαμιν Νετανιάχου. 

Η Δύση βλέπει τις αξίες της να θρυμματίζονται όταν κοιτά το είδωλό της στον καθρέφτη της Γάζας. Με κάθε όπλο που πουλάνε Γερμανία, Γαλλία και Αγγλία στο Ισραήλ, παρότι διεθνείς οργανώσεις έχουν αναλάβει νομική δράση για να τις σταματήσουν. Με κάθε ένα από τα 3.5-4 δισεκατομμύρια δολάρια οικονομικής βοήθειας των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, παρά τις διεθνείς ικεσίες να αναλάβουν τις ευθύνες τους ως ο πιο ισχυρός παίκτης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με κάθε μέρα που περνάει και δεν επιβάλλονται κυρώσεις, σαν κι αυτές τις -έστω ανεπαρκείς- που επιβλήθηκαν στη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία. Με κάθε υστερική αντίδραση στην πρόθεση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου να εκδώσει εντάλματα σύλληψης για τον Νετανιάχου, τον υπουργό Άμυνάς του και την ηγετική ομάδα της Χαμάς. Με κάθε παραποίηση της αλήθειας και δημοσίευση χονδροειδών fake news ακόμα κι από «πυλώνες της ελευθεροτυπίας» όπως οι NY Times. Με κάθε έμμεση λογοκρισία σαν κι αυτή της Vogue που γελοιοποιήθηκε δημοσιεύοντας όλες τις φωτογραφίες της Κέιτ Μπλάνσετ από τις Κάννες εκτός από εκείνες που σχημάτισε με το φόρεμά της τη σημαία της Παλαιστίνης ή εκείνη του Vanity Fair που αφαίρεσε από το πορτρέτο του ηθοποιού Γκάι Πιρς, πάλι από τις Κάννες, την παλαιστινιακή καρφίτσα που είχε στο πέτο του για να εξαναγκαστεί αργότερα σε ανακοίνωση απολογίας. Αλλά, κυρίως, με τη συνεχιζόμενη χρήση εκείνης της γλώσσας που λέει ότι οι Παλαιστίνιοι «πεθαίνουν» και δεν «σκοτώνονται», από βόμβες που είναι «ορφανές» και μάλλον πέφτουν μόνες τους από τον ουρανό.

Το αφήγημα του «κατακρίνεις όσα κάνει το Ισράηλ=εγκρίνεις τη βαρβαρότητα της Χαμάς» έληξε πολύ γρήγορα, όταν τα ίδια τα νούμερα κατέδειξαν την αβυσσαλέα δυσαναλογία των αντιποίνων. Το αφήγημα του «αντισημιτισμού» (που προφανώς είναι κάτι υπαρκτό και μάλιστα ισχυρό σε χώρες όπως η Ελλάδα) δεν μπορεί να χρησιμοποιείται άλλο ως πρόφαση που τύλιξε στο παρελθόν σε μια κόλλα χαρτί ανθρώπους που μιλούσαν για τα εγκλήματα σε Γάζα και Δυτική Όχθη και τώρα διαστρεβλώνει τη συζήτηση ενώ βλέπουμε διαμελισμένα σώματα νηπίων κάθε μέρα στις οθόνες μας. Το whataboutism για τη θέση της γυναίκας ή τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα στο Ισλάμ, κανένας από όσους το έβαλε στην κουβέντα δε μας εξήγησε πώς δικαιολογεί την ισοπέδωση της Γάζας.

Η Δύση πεθαίνει λίγο λίγο εδώ και μήνες. Οι απλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο δεν μπορούν πια να το ανεχτούν. Η πίεση γίνεται μεγαλύτερη. Από τις αντιδράσεις στα αμερικάνικα πανεπιστήμια που ήταν ασφαλώς ένα σημείο καμπής για τη διεθνή κοινή γνώμη, στα virals που παράγονται καθημερινά και είτε είναι ανώδυνα είτε όχι, ενισχύουν την αφύπνιση: από τα 3 εκατομμύρια views στο κομμάτι του Macklemore στα σχεδόν 50 εκατομμύρια stories “All Eyes on Rafah”. Κι από την εικόνα της Κέιτ Μπλάνσετ στις Κάννες, στη συνεπή ανθρωπιστική στάση καλλιτεχνών όπως οι Massive Attack αλλά και διανοούμενων σε όλον τον κόσμο. Κι από την πρωτοβουλία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τα εντάλματα (παρά τις απειλές που δέχθηκε η πρώην γενική εισαγγελέας του από τη Μοσάντ σύμφωνα με την αποκάλυψη του Guardian) στην πρωτοβουλία ευρωπαϊκών κρατών όπως η Ισπανία, η Νορβηγία και η Ιρλανδία (σύντομα μάλλον και η Σλοβενία) να αναγνωρίσουν το παλαιστινιακό κράτος. 

Στο τέλος της ημέρας, υπάρχει και κάτι άλλο. Λιγότερο επείγον από την ανάγκη για άμεση και καθολική κατάπαυση του πυρός, αλλά εξίσου σημαντικό για τη μεγάλη εικόνα. Ως δημοκρατικοί/προοδευτικοί/φιλελεύθεροι (διαλέξτε όποια λέξη σας ταιριάζει καλύτερα), είμαστε έτοιμοι -όπως όλα δείχνουν- να κλάψουμε άλλη μια φορά σε λίγες μέρες για την άνοδο της Ακροδεξιάς στις Ευρωεκλογές. Θα κλαίμε ακόμα περισσότερο αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις κι ο Τραμπ ξαναγίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Θα γράφουμε/διαβάζουμε περισπούδαστες αναλύσεις για την συνεχιζόμενη «Κρίση της Δημοκρατίας», ενώ η Νίκι Χέιλι θα υπογράφει “finish them” πάνω σε ισραηλινούς πυραύλους. Οι ηγέτες που ψηφίστηκαν ακριβώς για να φανούν αντάξιοι μιας τέτοιας στιγμής, πρόδωσαν την εμπιστοσύνη. Απέτυχαν να σταματήσουν έναν «modern day Χίτλερ» που για να διατηρηθεί στην εξουσία, διαπράττει γενοκτονία (;), εθνοκάθαρση (;), εγκλήματα πολέμου (;) [όποια λέξη κι αν χρησιμοποιηθεί, πραγματικά δεν αλλάζει καθόλου το αποτέλεσμα]. Από τον Μπάιντεν που μάλλον θα πληρώσει την αναποφασιστικότητά του, στην Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν που ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται κι εκείνη ρίχνει γέφυρες συνεργασίας με την Ακροδεξιά κι από την απόλυτη ενοχή της γερμανικής στάσης, στον Κιρ Στάρμερ των βρετανών Εργατικών που ετοιμάζεται να γίνει πρωθυπουργός αλλά δεν τολμά να πει κάτι θαρραλέο για τη Γάζα. 

Θα μιλάμε πάλι για «κρίση της δημοκρατίας», αλλά θα εννοούμε κρίση αντιπροσώπευσης…