ΣΤΟ ΡΙΑΛΙΤΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ SURVIVOR

Ο Στέφανος Κασσελάκης «δεν έχει έρθει για τις πληροφορίες, έχει έρθει για τη ζωή». 

Μια «ζωή μαγική» χωρίς σάλτσες και μεγάλα κείμενα. Με τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή στον σταθμό του κόμματος να επικοινωνεί με τον κόσμο σε περίπτωση που λείπει όταν γίνονται εκλογές. Με ένα κόμμα «αποπαρασιτωμένο» από ιστορικά στελέχη που υποστηρίζουν την ριζοσπαστική καταγωγή του, αλλεργικό στην κριτική-διαφωνία που διαχρονικά ήταν ταυτοτικά στοιχεία και καύσιμα της εξέλιξής του, προσανατολισμένο σε μια κατεύθυνση «πατριωτικής Αριστεράς» – είναι η φράση πασπαρτού που βγαίνει από το στόμα του νέου αρχηγού κάθε φορά που τελειώνει το σκονάκι με τα παπανδρεϊκά κλισέ (χωρίς, φυσικά, το ανάλογο μέγεθος ή υπόβαθρο).

Ο Κασσελάκης και η διευθυντική ομάδα που τον υποστηρίζει φαίνεται να έχουν πρωταρχικό (μοναδικό;) μέλημά τους τα «αποδυτήρια» του κόμματος: να ολοκληρώσουν την εξάλειψη του εσωτερικού εχθρού που κατασκεύασαν οι ίδιοι κι αποτέλεσε βασικό παράγοντα της ξαφνικής επιτυχίας τους. Και μετά; Μετά βλέπουμε, φαίνεται να είναι η διάθεση και η στρατηγική. Στο μεταξύ, τα παρατράγουδα που είδαν φως κι έλαμψαν σε αυτή τη μεταβατική περίοδο συνεχίζουν να φθείρουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό brand ΣΥΡΙΖΑ π.χ. καταγγέλοντας το «μαξιλάρι» του Τσακαλώτου ή ζητώντας συγγνώμη για πεπραγμένα του παρελθόντος – αμφισβητώντας επί της ουσίας, δηλαδή, τον Τσίπρα, στην κληρονομιά του οποίου, υποτίθεται, ομνύουν, όσο εκείνος σιωπά απολαμβάνοντας την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στην κορυφή της Σούπερ Λιγκ. 

Από την άλλη, η αποχώρηση της Oμπρέλας ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη: ένα ακόμα σίκουελ διάσπασης μετά την αποχώρηση του Φώτη Κουβέλη του 2010 και την μαζική έξοδο του ταραγμένου έτους 2015 που οδήγησαν σε ΔΗΜΑΡ και ΛΑΕ, αντίστοιχα. Πολύ σωστά…η ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει πια, την πάτησε το τρένο της τριμερούς κυβέρνησης Σαμαρά και χάθηκε στο μαύρο της ΕΡΤ, ενώ η ΛΑΕ ήταν μια μικρή συνιστώσα της αποτυχίας του ΜέΡΑ25 να μπει στη Βουλή τον περασμένο Ιούνιο. Αυτά τα μικρά μαθήματα από το πρόσφατο παρελθόν δείχνουν ότι σε ένα πολιτικό σκηνικό που μετακινείται όλο και προς τα δεξιά, σε μια εποχή ανασφάλειας και φόβου πάνω στον οποίο θριαμβεύουν η συντηρητικοποίηση και οι χαμηλές προσδοκίες, η «ριζοσπαστική» αριστερα χρειάζεται να ξαναγίνει «ανανεωτική». Σε πρόσωπα, ιδέες και, κυρίως, λόγο.

Τα στελέχη που την εκφράζουν, όμως, μιλάνε με όρους και ύφος 70s-80s, εγκλωβισμένα σε ένα διαρκές παράπονο που μεταφράζεται περίπου στο ότι «έχουν δίκιο και δεν το βρίσκουν». Είναι  η απόλυτη ενσάρκωση αυτής της βίαιης μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη δεκαετία: ούτε εκείνοι αλλά ούτε και πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακόμα μεταβολίσει ότι μετατράπηκαν από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας άρα συμβιβασμών. Μέχρι να κάνουν ειρήνη με αυτό, έχει ήδη συμβεί ένας πλήρης πολιτικός κύκλος πολιτικής – κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συρρίκνωση, διάσπαση. Η εικόνα από την εκδήλωση της εφημερίδας «Εποχή», κάτι σαν reunion αντιφρονούντων, ήταν αφοπλιστική, Στην πρώτη σειρά έβλεπες μόνο υποψήφιους που δεν εξελέγησαν, οι οποίοι, αλίμονο, δικαιούνται δια να ομιλούν αλλά, κι επίσης, μοιάζουν σαν να μην έχουν πάρει το memo.

Το αβερωφικό «όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» ανασύρθηκε τις τελευταίες μέρες από το σεντούκι. Κι όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα όσο να’ ναι ιδιαίτερο «μαντρί» (τόσο ιδιαίτερο που συχνά πυκνά παραπέμπει σε Μόντι Πάιθον) οι άλλες ομάδες το λαμβάνουν υπόψη τους το ρητό. Η ομάδα Αχτσιόγλου και οι 6+6 αντέδρασαν με σκληρή γλώσσα στον πρωτοφανή αυταρχισμό της πλευράς Κασσελάκη με το δημοψήφισμα για τις διαγραφές, την πλήρη αδιαφορία για τα όργανα και την ανεκδιήγητη ομιλία στην Κεντρική Επιτροπή. (Ο Διονύσης Τεμπονέρας επίσης διαχώρισε τη θέση του και τηρεί στάση αναμονής.) Αλλά στο κείμενό τους δεν υπάρχει η λέξη «αποχώρηση». Είναι φανερό ότι επιλέγουν την τακτική του «ώριμου φρούτου».  

Γιατί, παρ’ όλη όλη την πολιτική ματσίλα με την οποία ο νέος αρχηγός δηλώνει «ανοχή τέλος», ο ναύαρχος Αποστολάκης στο πλευρό του επισημαίνει «όποιος δε θέλει, ας κάτσει σπίτι του» και ο Παύλος Πολάκης, ανάμεσα σε δύο χειρουργεία, απαντά στο «δακρύβρεχτο», όπως το χαρακτήρισε, μα πολυσυζητημένο άρθρο αποχώρησης του Γιώργου Σταθάκη στο NEWS 24/7, υπάρχει και κάτι άλλο: όσο η νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προχωρά στην εκκαθάριση, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ανεβάζει τα νούμερα. Αυτά που θα μετρήσουν στο τέλος, δηλαδή. Αυτά που θα τον νομιμοποιήσουν να πει ότι ο σκοπός άγιασε τα μέσα (του).

Παρά το επικοινωνιακό blitzkrieg που τον έκανε αρχηγό, οι πρώτες δημοσκοπήσεις των ημερών φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνει κι άλλο έδαφος σε σχέση με τη συντριβή του καλοκαιριού, να ξεπερνά οριακά το ΠΑΣΟΚ (12.9-11.9%, GPO πριν 20 μέρες) σε πρόθεση ψήφου, με το ΚΚΕ να έρχεται από πίσω αναπτύσσοντας μομέντουμ πάνω στη δυσαρέσκεια. Κι ο ίδιος ο Κασσελάκης, είναι πίσω και από τον Ανδρουλάκη ως «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» (12.1-13.8%, στην ίδια έρευνα), ενώ ο κόσμος τον θεωρεί εξίσου κεντροαριστερό με κεντροδεξιό (17.4-17.0%). Σε άλλη πρόσφατη έρευνα (Metron Analysis, 10/2023), το ισοζύγιο θετικών-αρνητικών γνωμών για τον Κασσελάκη είναι 16 προς 72% – εδώ η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι ελάιχστα μεγαλύτερη (15.2-13.4%) ενώ προσπερνά ως «καταλληλότερος» τον Ανδρουλάκη αλλά γράφοντας το ισχνό 7% (Η διαφορά με τον Μητσοτάκη που «είναι ο μόνος που μπορεί να τον κερδίσει» είναι χαώδης.)

Μετά το σοκ που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, όλες οι αναλύσεις συνέκλιναν ότι -δίκαια ή άδικα- δεν έλυσε το ζήτημα αξιοπιστίας. Όταν ξεραθούν τα αίματα από τη μάχη του President, αυτή η αξιοπιστία θα βρίσκεται ακόμα πιο βαθιά στα τάρταρα. Αυτό το ριάλιτι δε φαίνεται να έχει Survivor, την ίδια στιγμή που η ΝΔ του 41% δεν έχει καμία διάθεση «να πάρει αιχμαλώτους» στη δεύτερη τετραετία της, συγκαλύπτοντας πλήρως τις υποκλοπές και υπαγορεύοντας μας αν πρέπει να ασχολούμαστε ή όχι με τα Τέμπη, όπως έκανε πρόσφατα ο Άδωνις Γεωργιάδης…