“ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΔΕ ΘΑ ΤΑΪΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ”

Αλλάξαμε κλίμα τουλάχιστον.

Αφήσαμε για λίγο πίσω μας τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ που κάθε επεισόδιό τους είναι πιο κακόγουστο από το προηγούμενο και «να δεις τι σου χω για μετά» όσο οι δημοσκοπήσεις θα πετούν χαμηλά, ο (ας πούμε) πολιτικός λόγος θα απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από οτιδήποτε έστω θυμίζει «αριστερά» και τα στελέχη που αποχωρούν θα ανανεώνουν τα λεπτά δημοσιότητάς τους με το να παραιτούνται μια φορά την εβδομάδα.

Το μενού αυτής όμως της εβδομάδας είχε Λονδίνο, Big Ben, Ρίσι Σούνακ, Κυριάκο Μητσοτάκη, Παρθενώνα, μάρμαρα, Βουλή των Λόρδων και λόρδο Έλγιν. Το πρωτοφανές ghosting του βρετανού πρωθυπουργού στον έλληνα ομόλογό του προκάλεσε ένταση κι ένα διπλωματικό επεισόδιο-κερασάκι στην τούρτα της ατέρμονης κουβέντας για την «επιστροφή των μαρμάρων». (Με αυτήν και τη «λύση του Κυπριακού»  ήρθαμε στον μάταιο τούτο κόσμο, με αυτούς τους τίτλους-καημούς θα φύγουμε κιόλας ως φαίνεται.)

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε δυνατά στο BBC με αυτήν την κάπως γκροτέσκα δήλωση περί δικέφαλης Μόνα Λίζα κι ο Ρίσι Σούνακ τον άφησε στο «διαβάστηκε» και στα κρύα του λουτρού λίγες ώρες πριν την προγραμματισμένη συνάντησή τους, στέλνοντας τον αναπληρωτή του με αποτέλεσμα αυτή να μη γίνει ποτέ (δημοσιεύματα έκαναν λόγο και για απόσυρση και της ασφάλειας του πρωθυπουργού, αφού η βρετανική πλευρά υποβάθμισε την επίσκεψη από «επίσημη» σε «ιδιωτική»).

Ήταν ένα επεισόδιο που απελευθέρωσε κύματα πολιτικού σουρεαλισμού, επιβεβαιώνοντας ότι στο περιβάλλον μεταπολιτικής που ζούμε κάθε συμμαχία είναι πια πιθανή έστω και για λίγα 24ωρα. Ο Σούνακ επιπλήχθηκε στη Βουλή από τον Κιρ Στάρμερ, ο οποίος κατάφερε να συναντηθεί από την πλευρά του με τον Μητσοτάκη και τον χαρακτήρισε, μεταξύ άλλων, «σύμμαχο στην αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης» – ναι, δεν έχετε χάσει επεισόδια: ο Στάρμερ είναι ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος κι ο Μητσοτάκης ένας πολιτικός που αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροδεξιός αλλά στην προαναφερθείσα συνέντευξη στο BBC όταν ρωτήθηκε για το ναυάγιο της Πύλου έγειρε στον εθνικό κορμό κι απάντησε ότι «οι επιβαίνοντες στο πλοίο αρνήθηκαν τη βοήθεια του Λιμενικού».

Στο εσωτερικό, στα φανερά υπήρχε ομοθυμία κι εθνική γραμμή αποδοκιμασίας για το unfair του Σούνακ με τοποθετήσεις Κασσελάκη-Ανδρουλάκη, στα κρυφά μη μου πείτε ότι δεν πιάσατε κι εσείς τα vibes «βάστα Ρίσι» ή «Ρίσι γερά» ακόμα και στην προοδευτική πτέρυγα των σόσιαλ μίντια; Για τους πολύ μερακλήδες, επίσης, ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Σταν Κόλιμορ ανέβασε το πρωτοσέλιδο της Ελεύθερης Ώρας (!) με το “fuck you bastard” προς τον Σούνακ, ενώ η Sun περιέγραψε το διπλό της Μπράιτον στη Νέα Φιλαδέλφεια πριν λίγες μέρες με τον εξής τρόπο: «…ήταν η πιο κατάφωρη ληστεία στην Αθήνα από την εποχή που ο Λόρδος Έλγιν έφυγε από την πόλη με μερικές χιλιάδες τόνους μάρμαρο πριν από καμιά διακοσαριά χρόνια». Κάπου εδώ να πέσει και το meme Μελίνας Μερκούρη με πρόσωπο Μητσοτάκη να ποζάρει μπροστά στον Παρθενώνα που ήταν και το viral των ημερών.

Ωραίο, και ίσως αναπόφευκτο, όλο αυτό το τσίρκο, αλλά ένας ψύχραιμος, κυνικός παρατηρητής (χωρίς μάλιστα να καταφύγει στην συνωμοσιολογία της εκ των προτέρων συνεννόησης), θα έλεγε ότι αμφότεροι οι ηγέτες δεν βγήκαν χαμένοι επικοινωνιακά από την ιστορία. Ο καταρρέων Σούνακ, που βρίσκεται 20 μονάδες πίσω στις δημοσκοπήσεις, επιστράτευσε ένα εντελώς τελείως αποικιοκρατικό power move μπας και γοητεύσει το κοινό που ακόμα τσιμπά στην αυτοκρατορική ψευδαίσθηση απελπισμένος να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Κι ο Μητσοτάκης, με τη βοήθεια της μονταζιέρας-παρκετέζας των ελληνικών μίντια, ενίσχυσε το προφίλ του αφού παρουσιάστηκε περίπου να έχει καταφέρει στους Άγγλους το τρίτο μεγαλύτερο χτύπημα του τελευταίου αιώνα μετα την απώλεια της Σιγκαπούρης το 1942 και το «χέρι του Θεού» Μαραντόνα το 1986.

Όλα αυτά, βέβαια, λίγο έχουν να κάνουν με το επίδικο: την επιστροφή των Μαρμάρων («εμείς τα λέμε “του Παρθενώνα”», διόρθωσε ο Πρωθυπουργός την παρουσιάστρια του BBC που τα είπε «Ελγίνεια»).

Η επιστροφή των μαρμάρων στον τόπο από τον οποίο αρπάχθηκαν είναι δικαιοσύνη. Δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο. Είναι κάτι δίκαιο, όμως, όχι για να δικαιωθεί κάποιος εθνικός ή πολιτιστικός αλυτρωτισμός με τα «χαμένα μάρμαρα» στη θέση των «χαμένων πατρίδων». Αλλά γιατί θα είναι ένα χτύπημα στον Παλιό Κόσμο, έναν κόσμο που διαμορφώθηκε με το δίκαιο της αποικιοκρατίας και την επιβολή του ισχυρού. Κάτι που μαζί με διαχρονικές υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας, υπόγειων διαδρομών κι ενός παγκόσμιου πλυντηρίου χρημάτων και φήμης συγκροτούν και την ιστορία των συλλογών των σύγχρονων μουσείων-μεγαθηρίων. Είναι μια μεγάλη, επώδυνη κουβέντα αυτή, ειδικά στη δεδομένη συγκυρία που το αποικιοκρατικό ίχνος ξαναμεγαλώνει σε Γάζα και Ουκρανία.

Όμως, για να λαϊκίσουμε λίγο και να νοστιμέψει, σε τι θα αλλάξει η ζωή μας στην Ελλάδα από την επιστροφή των μαρμάρων; Πόσα και ποια προβλήματα μας λύνουν αυτές οι επικοινωνιακές φωτοβολίδες (ενώ όλοι ξέρουμε ότι τέτοια θέματα λύνονται, αν υπάρχει περίπτωση να λυθούν, πίσω από κλειστές πόρτες κι όχι μπροστά στις κάμερες); Μήπως όλη αυτή η φιλολογία γύρω από ένα δίκαιο αίτημα, συντηρεί απλά έναν ακόμα εθνικό μύθο, άμεσα διαθέσιμο για τη δημιουργία εντυπώσεων;

Με μερικούς από τους πιο αμφίσημους στίχους του 21ου αιώνα, οι ουαλοί Manic Street Preachers κατέθεσαν το 2001 τον εξής αφορισμό: “Freedom of speech won’t feed my children”/ «Η ελευθερία του λόγου δε θα ταΐσει τα παιδιά μου».

Ούτε τα μάρμαρα του Παρθενώνα θα το κάνουν.