ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΟΙ ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΡΙΣΚΟ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ”
Ο σκηνοθέτης της σειράς Άγριες Μέλισσες και νέος Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μιλάει στο News24/7 για το σινεμά και την τηλεόραση, με αφορμή μια σημαντική νέα ενέργεια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να περιμένουμε κάθε χρόνο το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και φέτος προστίθεται ακόμα ένας. Το φεστιβάλ λανσάρει το νέο τμήμα της αγοράς, Agora Series που θα εστιάζει στις σειρές, και μάλιστα στο πλαίσιο αυτό αφιερώνει μια μέρα του φετινού προγράμματος στη μικρή οθόνη– και στη σχέση της με τη μεγάλη.
Στις 10 Νοεμβρίου, η αφιερωμένη TV day του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα περιλαμβάνει masterclass, πάνελ, συζητήσεις και προβολές (με αβάν πρεμιέρ της νέας σεζόν του Έτερος Εγώ) γύρω από τη θέση των ελληνικών -και όχι μόνο- σειρών στο industry και τη σύνδεση σινεμά και τηλεόρασης, με τη συμμετοχή μεγάλων ονομάτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Γι’αυτό πήραμε αφορμή για μια μεγάλη συζήτηση με τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο για κάτι τέτοιο: Τον Λευτέρη Χαρίτο, σκηνοθέτη της σειράς Άγριες Μέλισσες –ένα από τα αληθινά φαινόμενα της σύγχρονης τηλεοπτικής μας ιστορίας– αλλά και του βραβευμένου κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ Dolphin Man. Ο Χαρίτος είναι μάλιστα εδώ και λίγες μέρες ο νέος Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ φυσικά θα βρεθεί και στη Θεσσαλονίκη για αυτή την ειδική TV day του φεστιβάλ.
Ποιος, λοιπόν, καταλληλότερος, για μια πρώτη κουβέντα πάνω στο σινεμά και την τηλεόραση.
Ο Λευτέρης Χαρίτος μας μίλησε για όσα θέλησε να πετύχει και για τα όσα πέτυχε με τις Άγριες Μέλισσες, για τα όσα του δίνει η τηλεόραση που δεν του δίνει το σινεμά, (αλλά και για το αντίστροφο), για τις αγαπημένες του σειρές, αλλά και για τη Μάγισσα, τη νέα πολυαναμενόμενη σειρά που ετοιμάζει τώρα. Συζητήσαμε για Ντέιβιντ Λιντς και Λουσίλ Μπολ, για Ταρκόφσκι και για Six Feet Under, για εμπορική αναγκαιότητα και για καλλιτεχνική δυνατότητα σε ένα μέσο όπως η τηλεόραση.
Όλη τη συζήτησή μας μπορείτε να την ακούσετε εδώ:
Αυτά είναι κάποια από τα highlights.
Για τα ρίσκα που παίρνει συνεχώς, από τις Άγριες Μέλισσες ως τη Μάγισσα:
«Οι Άγριες Μέλισσες ήταν ένα ρίσκο αλλά τώρα πια το ξέρουμε, η Ιστορία γράφτηκε οπότε καταλαβαίνουμε τι έγινε. Τότε υπήρχε η αίσθηση ρίσκου. Δεν ήταν αχαρτογράφητα νερά, αλλά εγώ είχα άγνοια κινδύνου ως προς αυτό. Κι ίσως γι’αυτό το έκανα; Δεν ξέρω.
Και τώρα ετοιμάζω μια νέα σειρά που ονομάζεται Μάγισσα, και πάλι είναι ρίσκο. Γιατί είναι μεγάλη παραγωγή όχι μόνο οικονομικά –πλέον έχουν γίνει ακριβές παραγωγές στην Ελλάδα– όσο ότι είναι genre ξεκάθαρο. Καθ’υπερβολήν, και δεν θέλω να παρεξηγηθώ, είναι ένα μίνι Game of Thrones, με την έννοια ότι είναι μια σειρά που διαδραματίζεται το 1818, έχει πειρατές, οράματα, μεταφυσικά στοιχεία. Μου αρέσει τρομερά και είμαι τρομερά χαρούμενος. Ήθα φάμε τα μούτρα μας ή θα γίνει όπως πρέπει. Αλλά δεν άντεχα να πάμε πάλι να κάνουμε ένα ίδιο. Αν μου έλεγαν να ξανακάνω πάλι τις Μέλισσες…»
Για τα όσα πέτυχε και για την συναισθηματική ικανοποίηση που έδωσαν οι Άγριες Μέλισσες:
«Αυτό που έζησα με τις Άγριες Μέλισσες, κάθε βράδυ να μπαίνεις στα σπίτια των ανθρώπων ειδικά στην περίοδο του κορονοϊού αλλά και πριν, και μετά, να νιώθεις τη σύνδεση κι αυτή τη βαθιά ευγνωμοσύνη του κόσμου, δεν υπάρχει στο σινεμά. Δεν το έχω ξαναζήσει. Που έκανα και μια ταινία που αγαπήθηκε. Δεν έχει καμία σχέση. Αυτό που μπορείς να μιλάς ταυτόχρονα σε ένα παιδί 15 χρονών, σε μια κυρία 80, σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου 45, αυτό είναι τεράστια ιστορία. Και το καταλαβαίνω τώρα επειδή το έζησα από την καλή πλευρά, την πλευρά της επιτυχίας. Υπάρχει μια συναισθηματική ικανοποίηση που χιλιάδες ταινίες να μου δώσεις, δεν υπάρχει. Να βγαίνεις στον δρόμο, να σε σταματάνε οι άνθρωποι, να σου λένε ευχαριστούμε πάρα πολύ. Είναι τεράστιο.»
«Με τις Άγριες Μέλισσες κατάλαβα τι μπορείς να πετύχεις σε 20 λεπτά. Κι υπάρχουν πολλοί μύθοι. Πως όταν δεν έχεις χρόνο δεν μπορείς να κάνεις κάτι ωραίο. Αυτά καταρρίφθηκαν, όχι με την έννοια ότι οι Μέλισσες είναι κανένα αριστούργημα, αλλά επιτεύχθηκε μια μεσαίου βεληνεκούς ποιότητα με έναν τρόπο πολύ γρήγορο, αλλά που κάπως το ζητούμενο δεν βεβηλώθηκε τελικά. Ήθελα να το δοκιμάσω, ήθελα να μπορώ να λέω τώρα ότι ξέρεις, είναι μύθος αυτό, γιατί εγώ το κατάφερα.»
Για τη θέση της τηλεόρασης στο ελληνικό industry:
«Η τηλεόραση έχει πολύ δρόμο για να μπει στη συνείδηση των κινηματογραφιστών. Δέχτηκα την πρόταση να γίνω Πρόεδρος της Ακαδημίας και επειδή υπάρχει αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού πολλών ανθρώπων. Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι ακόμα ως τηλεόραση στην Ελλάδα, αλλά είναι ένα σημαντικό βήμα που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει, πρέπει να ωριμάσει και να συμβεί. Γι’αυτό θεωρώ τη φετινή κίνηση του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πάρα πολύ καλή, και σε πολύ καλό timing. Κι επίσης, ένας από τους στόχους μου στην Ακαδημία είναι να φέρω είτε χρήματα από την τηλεόραση είτε κόσμο από την τηλεόραση στην ΕΑΚ.»
Για τις αγαπημένες του σειρές:
«Δύο από τις αγαπημένες μου σειρές είναι το Six Feet Under και το Mad Men. Ανήκουν σε ένα είδος που μου αρέσει, character driven τηλεόρασης. Δεν μου αρέσουν οι σειρές με πολύ έντονη πλοκή. Θέλω να πω, θυμάμαι το 24 το έβλεπα όλο απνευστί, αλλά τότε ήμασταν κάπως παρθένοι, δεν είχαν ακόμα βγει πολλά πράγματα.
To Six Feet Under έχω soft spot, είναι η μόνη σειρά που έχω δει δύο φορές ολόκληρη. Ήταν κάτι πρωτοφανές, πρωτότυπο, πρώτη φορά μπήκε κι η ομοφυλοφιλία τόσο ανοιχτά. Είναι κι οι δύο σειρές πολύ σκοτεινές επί της ουσίας. Και φυσικά θεωρώ ότι παρότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι πολύ πετυχημένοι και πρωτότυποι, κάπως αισθάνομαι πως είναι δύο σειρές που μπορούν να μιλήσουν πολύ στην αντρική ψυχή. Έχουν πρωταγωνιστές υπαρξιακούς άντρες και μου αρέσει αυτό.»
Για την τηλεόραση ως κάτι που βλέπει κανείς ενώ τρώει το βράδυ:
«Η τηλεόραση ήταν πάντα κάτι που μπήκε στα σπίτια των ανθρώπων. Το σινεμά δεν μπήκε στα σπίτια. Έπρεπε να βάλεις τα ρούχα σου και να πας, να πάρεις το αυτοκίνητό σου, να πάρεις να φας ποπ κορν. Είναι μια δράση. Η τηλεόραση είναι αυτό, κάθεσαι στον καναπέ, τρως μακαρονάδα και βλέπεις τηλεόραση. Άρα θεωρώ ότι πάντα στα μεγάλα τραπέζια των συζητήσεων τίθεται το θέμα ότι ο άλλος στις 9 το βράδυ που θα τρώει, θα μπορεί να το δει; Είναι κάτι που συζητιέται κάθε φορά.
Μπαίνω συχνά σε κουβέντες τέτοιες, που καμιά φορά μπορεί να ακούγονται ευτελείς αλλά δεν είναι καθόλου. Πολλές σειρές έχουν επιτυχία μόνο και μόνο επειδή μπορείς να τις αφήνεις ανοιχτές και να τις ακούς. Εγώ δεν μπαίνω σε αυτή τη συζήτηση βέβαια γιατί θεωρώ ότι είναι μια τέχνη οπτικής αφήγησης και το λέω πολύ συχνά. Ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οπτικά αφηγούμαστε μια ιστορία, ακόμα και στην τηλεόραση, και δεν πρέπει ούτε η φωτογραφία να είναι ευτελής, ούτε τα ντεκόρ, ούτε τίποτα.»
Για τις διαφορές στο να κάνεις σινεμά και τηλεόραση:
«Δεν μπορείς να κάνεις Ταρκόφσκι στην τηλεόραση, ό,τι και να λέμε. Ούτε Ντράγιερ, ούτε Μπρεσόν, ούτε τίποτα από αυτούς τους τεράστιους κινηματογραφιστές. Όμως μπορείς να κάνεις πολλά άλλα θαυμάσια πράγματα με ποιότητα. Εμένα με ενδιαφέρει πολύ αυτό, να μπαίνω στα σπίτια των ανθρώπων με την ποιότητα που μπορώ εγώ να φέρω.»
«Είναι σαν το τι μπορώ να φτιάξω με τα υλικά που έχω στο ψυγείο εναντίον του έχω ό,τι θέλω, όσο χρόνο θέλω, να κάνω μια τεράστια γκουρμεδιά και θα το κάνω αριστουργηματικό. Είναι σα να λέμε ότι το ωραίο σάντουιτς και το ωραίο μπέργκερ είναι ΠΟΛΥ ωραία πράγματα, αλλά κι επίσης ένα πολύ ωραίο φαγητό που μας πήρε δέκα ώρες να το φτιάξουμε, είναι επίσης μια απόλαυση.»
«Υπάρχει νομίζω ένα τεράστιο ντιμπέιτ για το αν το καλλιτεχνικό προϊόν θα συνεχίσει να υφίσταται και αν κάποιος θέλει να το πληρώνει. Πιστεύω στην απόλυτη μετριότητα του Netflix. Δεν έχω θέμα, αλλά να σου πω, πάντα προτιμώ μια μέτρια ταινία από μια μέτρια σειρά. Θέλω Τζορτζ Κλούνεϊ και Μισέλ Φάιφερ, δεν θέλω να δω μια μέτρια σειρά 10 επεισοδίων που το Netflix έχει άπειρες τέτοιες. Κι αυτό που με ενοχλεί ακόμα περισσότερο είναι αυτή η κοινή αισθητική. Βλέπεις μια σειρά από Πολωνία, από Ισπανία από Αμερική κι έχουν ένα κοινό μέτριο πράγμα.»
Για την μεγάλη ικανοποίηση του να σκηνοθετεί τηλεόραση:
«Είχα ρωτήσει τον Τζέρεμι Ποντέσουα [σσ. σκηνοθέτης indie σινεμά που έχει γυρίσει πολλά επεισόδια Game of Thrones και ΗΒΟ σειρών], ξεκίνησες τόσο ωραία, είχε πάει με ταινίες στο Βερολίνο, στις Κάννες. Και μου λέει, να σου πω κάτι; Δεν άντεχα να κάνω μια ταινία κάθε 4 χρόνια, να σκηνοθετώ 2 μήνες και μετά να τρέχω στα φεστιβάλ και μετά ξανά σε 4 χρόνια. Δε μπορώ, εγώ θέλω να δουλεύω. Κι εγώ αυτό το σέβομαι. Ότι το σέβομαι, το ασπάζομαι! Εγώ θέλω να δουλεύω. Κάθε μέρα να σκηνοθετώ. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να σου δίνουν έναν καμβά, σου δίνουν κόσμο να πας να κάνεις τη δουλειά σου.
Τώρα η νέα σειρά που έχει άλογα, μάχες, πειρατές, κόσμο, καράβια; Φυσικά! Θα μου δώσει κάποιος λεφτά να ξυπνήσω ένα πρωί και να πάω να κουρσέψω ένα καράβι; Ποιος άλλος κάνει αυτό το πράγμα; Είναι υπέροχο αυτό, να μπορείς να το κάνεις!»
Όλη η συζήτηση με τον Λευτέρη Χαρίτο, εδώ:
