ΜΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ;

Με τον πρωινό καφέ του Σαββάτου γίνεται «παραδοσιακά» ο απολογισμός της εβδομάδας. Όπως και να το κάνουμε αυτή που λήγει ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Άρχισε με τον εντοπισμό μετά από 9 ολόκληρα χρόνια των πολύτιμων έργων του Πικάσο, του Μοντριάν και βέβαια με τον εντοπισμό επίσης του φερόμενου ως ενός και μοναδικού κλέφτη της Πινακοθήκης ο οποίος επιμένει ότι δρούσε μόνος και τελειώνει με τον εντοπισμό και τη σύλληψη μετά από 9 ολόκληρους μήνες του φυγόποινου υπαρχηγού της Χρυσής Αυγής Χρήστου Παππά. Ως προς την πρώτη υπόθεση πολλά διημείφθησαν στις μέρες που μεσολάβησαν: τα ερωτηματικά για την ακριβή ταυτότητα και τα κίνητρα του κλέφτη, η on camera «πτώση» του Πικάσο, η επιχείρηση… «γυμνά χέρια» των παρόντων αστυνομικών, η υπενθύμιση του πορίσματος Ρακιντζή, οι απορίες για το πόσα έργα τελικά είχαν κλαπεί εκείνη την αποφράδα νύχτα της 9ης Ιανουαρίου 2012 και τι απέγινε στην πραγματικότητα το σχέδιο (με πέννα σε αραιωμένη σέπια) του Ιταλού Guglielmo Caccia (Moncalvo) το οποίο απεικονίζει τον Άγιο Diego de Alcala σε έκσταση με την Αγία Τριάδα και τα σύμβολα του πάθους.

Δυστυχώς αυτή είναι και η δημοσιογραφική μονομανία ή και η «μιζέρια»-κυρίως αν λάβουμε υπόψη ότι αυτό προσήψε η Υπουργός Πολιτισμού σε όσους γκρίνιαζαν για τη διαχείριση των έργων και της υπόθεσης και δεν διατήρησαν αλώβητο τον ενθουσιασμό τους για τη μεγάλη επιτυχία του εντοπισμού του Πικάσο και του Μοντριάν: Να μην αρκείται στον ενθουσιασμό των εντοπισμών και των αποκαλύψεων. Να..τρίβεται μονίμως στη μαγκούρα του τσοπάνη και των αναπάντητων ερωτημάτων για όσους και για όσα παρόλα αυτά δεν εντοπίστηκαν.

Να πάρτε για παράδειγμα την ιστορία με το σχέδιο του «Μονκάλβο». Που ο «φιλότεχνος» κλέφτης ισχυρίζεται ότι το χρησιμοποίησε κατά την διάρρηξη το 2012 ως αιμοστατικό επίθεμα και ύστερα το πέταξε στην τουαλέτα. Που όμως εντοπίστηκε ένα πανομοιότυπο από την ιστορικό τέχνης Serena D’Italia, τον Σεπτέμβριο του 2019, σε ηλεκτρονικό κατάλογο γνωστού οίκου δημοπρασιών με έδρα τη Φλωρεντία. Που το εξέτασε «η Μαριλένα Κασιμάτη, ιστορικός τέχνης, πρώην επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης και εκ των επιμελητών τότε της περιοδικής έκθεσης “Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης. Άγνωστοι θησαυροί από τις συλλογές της” της έκθεσης που “έτρεχε” την ημέρα της κλοπής, 9 Ιανουαρίου 2012» και αποφάνθηκε τότε ότι είναι “σχεδόν σίγουρο ότι το έργο της δημοπρασίας είναι το ίδιο και το αυτό έργο της Εθνικής Πινακοθήκης, το οποίο, μετά την κλοπή, υπέστη πλαστογράφηση, πιθανώς ακόμη και πλύση για εξάλειψη φθορών της χάρτινης επιφάνειας και με σκοπό τη σύγχυση”. Που όμως διαφορετική άποψη είχε η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα εκφράζοντας «σοβαρές αμφιβολίες, κυρίως επειδή υπάρχει μια μικρή διαφορά στο μέγεθος, αλλά και κάποιες διαφορετικές κηλίδες». Που η κα Λαμπράκη δεν είχε στείλει κάποιον ειδικό να εξετάσει από κοντά το έργο γιατί όπως είχε δηλώσει επίσης «έθεσα το ζήτημα στο Δ.Σ. και δεν το κρίναμε απαραίτητο».

Δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος που το όνομα της κας Λαμπράκη αναφέρθηκε συχνά αυτές τις μέρες. Αναφέρθηκε καταρχάς εκ των πράγματων αφού η κλοπή έγινε επί των ημέρων της-που βεβαίως διαρκούν έως σήμερα καθώς η ίδια έχει συμπληρώσει 29 συναπτά έτη στο τιμόνι της Πινακοθήκης ως η μακροβιοτερη διευθύντρια εποπτευόμενου φορέα.

Αναφέρθηκε επίσης με ερωτηματικά ως προς τις ευθύνες της καθώς η ίδια παρότι είχε την διοικητική ευθύνη όχι μόνο δεν παραιτήθηκε τότε από ευθιξία αλλά και, μιλώντας για τον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο, εξέφρασε την πεποίθηση αργότερα σε συνεντεύξεις της ότι «η κλοπή ήταν στοχευμένη και ο στόχος δεν ήταν ο Πικάσο αλλά η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Γιατί έληγε η θητεία της σε πέντε μέρες και ο καλύτερος τρόπος, ο πιο διαβολικός, ο πιο μεφιστοφιλικός για να την υπονομεύσουν ήταν αυτός”.

Αναφέρθηκε επίσης σε σχέση με το πόρισμα-καταπέλτη του τότε Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρου Ρακιντζή που απαριθμούσε σειρά τεράστιων προβλημάτων και ελλείψεων στις συνθήκες φύλαξης της Εθνικής Πινακοθήκης.

Παρόλα αυτά η κυρία Λαμπράκη είναι αυτές τις μέρες κάπως σαν το σχέδιο του Μονκάλβο. Όλοι υποψιάζονται ότι κάπου υπάρχει, αλλά αυτό είναι εξαφανισμένο.

Και για να σοβαρευτώ: Είναι αδιανόητο να γίνεται ό,τι γίνεται επί μια εβδομάδα και η επί 29 χρόνια διευθύντρια της Πινακοθήκης να μην έχει εμφανιστεί να κάνει δηλώσεις, να δώσει διευκρινίσεις, να απαντήσει σ ερωτήματα. Η διεύθυνση ενός φορέα δεν συνεπάγεται μόνον λαμπερές στιγμές όπως αυτές των εγκαινίων της νέας Εθνικής Πινακοθήκης. Συνεπάγεται και πιο δύσκολα διαχειρίσιμες επικοινωνιακά και κυριολεκτικά μέρες. Και η κυρία Λαμπράκη το ξέρει γιατί τόσα χρόνια στην Πινακοθήκη έχει ζήσει και θριάμβους (στους οποίους για να είμαστε ειλικρινείς, είχε συμμετοχή) αλλά και μεγάλες «καταιγίδες». Οι πρώτοι δεν δικαιολογούν την παντελή απουσία από τις δεύτερες.

Να λοιπόν μέσα στις θριαμβολογίες αλλά και στις γκρίνιες της επικοινωνιακής επίγευσης όλης αυτής της εβδομάδας, ποιος δεν εντοπίστηκε (εκτός από το σκίτσο του Μονκάλβο): Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκη, Μαρίνα Λαμπράκη.