ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: “ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ ΝΤΑΗ”

Μας έχει χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου και έχει υποδυθεί δεκάδες ρόλους αλλά επιμένει να μην δηλώνει ούτε κωμικός ούτε ηθοποιός. Είναι podcaster, Dj, μουσικός, ραδιοφωνικός παραγωγός, σινεφίλ, συλλέκτης φιγούρων και λάτρης των video games, μα πάνω απ’ όλα είναι κάτοικος Αγίου Ελευθερίου.

Σιχαίνεται τους αγενείς και όσους παραβιάζουν τον προσωπικό του χώρο, λατρεύει να χαζεύει ανθρώπους να τσακώνονται στο δρόμο, είναι φαν της πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής, καταναλώνει άπειρες ταινίες για τις ανάγκες του “Film Pit” (ή το αντίστροφο), δεν πέφτει σε “εύκολες φόρμες χιούμορ, που σχολιάζουν ευάλωτες κοινωνικά ομάδες” και δηλώνει “Κοινωνικά Ανέτοιμος”, γιατί πάντα νιώθει ότι είναι “ένα βήμα πριν γίνει ρεζίλι”. Του αρέσει το ψάρεμα και τα ταξίδια -μόλις αυτό το καλοκαίρι πέτυχε το “3 ήπειροι σε 30 ημέρες”- και κάθε 4 περίπου χρόνια “τρώει μια ολική φρίκη”. 

Ο λόγος για τον Μάκη Παπασημακόπουλο, ο οποίος αν και “δεν ήθελε να ασχοληθεί με τίποτα” τελικά κατέληξε να ασχολείται με τα πάντα.

Σπούδασε ναυτιλιακά στην Αγγλία, όπου και γεννήθηκε. Εργάστηκε στον εν λόγω τομέα για περίπου έναν χρόνο, μέχρι που “είπα ‘φιλάκια, γεια σας, να περνάτε καλά’”. Συνέχισε την καριέρα του ως ελεγκτής ποιοτικών συστημάτων ISO. “Μεγάλη επιτυχία. Το σταμάτησα σε 7 μήνες”. Αναζήτησε την τύχη του στο Βερολίνο, όπου εξάσκησε την τέχνη του DJ και επιστρέφοντας στα “μαρτυρικά εδάφη των Πατησίων”, έκανε την παρθενική του εμφάνιση στον χώρο των media, μέσα από το fanzine “Fractal Press”. “Τότε που τα ίντερνετς δεν ήταν διαδεδομένα και παίρναμε fanzines”.

Ακολούθησαν δεκάδες video και audio projects σε ποικίλα μιντιακά περιβάλλοντα. Πώς τα έφερε η ζωή, σχεδόν 20 χρόνια μετά, τον βλέπουμε στη νέα σειρά του MEGA, “Έχω παιδιά” να υποδύεται τον αυθάδη, ξερόλα και λάτρη των clickbait άρθρων, ιδιοκτήτη και αρχισυντάκτη site. “Είναι όλα μου τα αφεντικά σε ένα” όπως λέει. Όσοι έχετε γνωρίσει τον Τσίτσιρο από τον “Επαγγελματικό Προσανατολισμό” θα καταλάβετε.

Με αφορμή, λοιπόν, τη συμμετοχή του στη νέα κωμική σειρά του Λάμπρου Φισφή σε σκηνοθεσία Διονύση Φερεντίνου, συναντηθήκαμε στα σύνορα Εξαρχείων και Κολωνακίου και συζητήσαμε για το χιούμορ, τους άβολους εαυτούς μας, τη μεγάλη επιτυχία του Επαγγελματικού Προσανατολισμού (και όχι μόνο), τις αστείες στιγμές της καθημερινότητας και τον παράλογο φόβο της πολιτικής ορθότητας.

“ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ Μ@ΛΑΚΑ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΙΣΘΑΝΟΜΟΥΝ ΑΒΟΛΑ”

Μικρός ήσουν ο αστείος της παρέας;

“Και ναι και όχι. Δεν ήμουν ποτέ το παιδί που είχε πάρα πολλές παρέες, γιατί ήμουν και αρκετά προστατευμένος από τη μάνα μου, λόγω μιας ασθένειας που είχα μικρός, και υπήρχε πολύ έντονα το “μην πάθει τίποτα το παιδί”. Οπότε στα παιδικά χρόνια που “κάνεις φίλους”, εγώ ήμουν κλεισμένος στο σπίτι και είχα μόνο έναν φίλο, τον οποίο επισκεπτόμουν.

Ότι έκανα τον μ@λάκα γενικότερα, τον έκανα. Και στα οικογενειακά τραπέζια και σε συγκεντρώσεις ή όταν είχα 1-2 φίλους, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Να σου πω την αλήθεια, αυτό έγινε περισσότερο στην πορεία και στα επαγγελματικά περιβάλλοντα, όπου άρχισα να κάνω τον μαλάκα, επειδή αισθανόμουν πάρα πολύ άβολα και ήταν ο εύκολος κώδικας επιβίωσης [..] και ύστερα μου έμεινε.. Τώρα επαγγέλλομαι μ@λάκας να πω; Κάτοικος Αγίου Ελευθερίου; Κάτι τέτοιο πάντως, ένας συνδυασμός των δύο”.

“Δεν πρόκειται ποτέ να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του εαυτού μου, αλλά τουλάχιστον δεν θέλω να σπάσω τον καθρέφτη, όταν με κοιτάω”

Πώς ήταν ο Μάκης στην εφηβεία του και πώς είναι σήμερα;

“Τα νεύρα μου ήταν ένα τεράστιο θέμα τότε [..] Ξέρεις, είναι πολύ εύκολο πολλές φορές να λέμε ότι “α, δε με καταλαβαίνει κανείς και έχω συναισθηματικές μεταπτώσεις, ενώ κατά πάσα πιθανότητα είναι ότι πίνεις σαν τον διάολο και κάνεις μ@λακίες, οπότε όλο αυτό το βοηθάς και γίνεται 10 φορές χειρότερο”, οπότε ναι, εκείνη η περίοδος είχε πολύ κατάχρηση, πολύ ξενύχτι, οπότε πάρα πολλά mood swings και πάρα πολλά θέματα, τα οποία ακόμα τα έχω, με την εικόνα μου και πώς αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου. Απλά τώρα τα διαχειρίζομαι.

Δηλαδή δεν έχω καμία ρεαλιστική αντίληψη για το πώς είναι το σώμα μου, για το πώς είμαι στον χώρο ρεαλιστικά, σαν φιγούρα, το οποίο παλαιότερα μου έβγαζε νεύρα.. Πλέον I’ve made my piece with it. Οκέι, δεν πρόκειται ποτέ να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του εαυτού μου, αλλά τουλάχιστον δεν θέλω να σπάσω τον καθρέφτη, όταν με κοιτάω”.

Με την έκθεση πως τα πας;

“Στην αρχή αισθανόμουν πάρα πολύ άβολα. Ειδικά μετά το “Χιούστον το λύσαμε” με τον Νίκο (σ.σ. Ράπτη) και τον Φάνη (σ.σ. Λαμπρόπουλο), που εκεί ξεκινάει ένα μεγάλο μπαμ έκθεσης και αναγνώρισης, με πλησίαζαν και ήμουν αυτό που μπήγεις το πηγούνι σου μέσα στο λαιμό σου, που θες να εξαφανιστεί ο λαιμός σου και να βυθιστεί μες στο κεφάλι σου και να φαίνονται μόνο τα μάτια σου (γέλια).. Αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα ότι it’s part of the game και το έχω φιλτράρει κάπως.

Εξακολουθώ να μην είμαι ο σούπερ φιλικός, ειδικά όταν ο άλλος έρθει άγαρμπα και αγενώς να σου μιλήσει και να διεκδικήσει το χρόνο σου, αλλά σε ανθρώπους που έρχονται με ευγένεια να σου μιλήσουν για τη δουλειά σου και για το podcast, να σου πουν ότι “είσαι η παρέα μου” κλπ, προφανώς και τους ευχαριστώ και αισθάνομαι και πολύ.. humbled που λένε και στο χωριό μου [..] Οπότε πλέον πιο εύκολα αλλά όχι 100% άνετα“.

Είσαι από τους ανθρώπους που κάνουν εύκολα νέες παρέες;

“Καθόλου. Πάρα πολύ δύσκολα, δηλαδή έχω δύο άτομα με τα οποία βλέπομαι πολύ συχνά λόγω του podcast, την σχέση μου, και 2-3 ακόμα ανθρώπους που τους αγαπάω πάρα πολύ αλλά δεν βλεπόμαστε. Το να μπει ένα καινούργιο άτομο στη ζωή μου… πολύ δύσκολα, κυρίως λόγο χρόνου. Βέβαια είμαι και πολύ δύσκολος στις σχέσεις μου, κυρίως γιατί αυτό το οποίο παρουσιάζω προς τα έξω είναι μια υπερβολή του εαυτού μου. Δεν είμαι εγώ 100%. Στην πραγματικότητα είμαι πολύ πιο ήσυχος και πολύ πιο λιγομίλητος. Επειδή ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου είναι το μπίρι – μπίρι, όταν δεν δουλεύω, δεν έχω πολύ όρεξη να μιλήσω. Οπότε είναι πολύ δύσκολο για κάποιον που δεν με ξέρει και θέλει να με γνωρίσει, γιατί λέει “α θα περνάμε γαμώ” και με γνωρίζει και είμαι σε φάση “μμμ, ναι”.

ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ “ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ”;

Προσωπικά, “γνώρισα” τον Μάκη στο Youtube και τον “Επαγγελματικό Προσανατολισμό”. Ευτυχώς όταν είχαν ανέβει όλα τα επεισόδια και μπορούσα να τα δω back to back. Από την αστρολόγο στον ασφαλιστή και από την διαιτολόγο στον ψυχολόγο σκύλων, δε βαρέθηκα ούτε λεπτό. Κατανάλωσα άπειρες ώρες Netwix, πάντα με την ελπίδα “μήπως βγήκε κάνα επεισόδιο ακόμα” ή “μήπως κάποιο μου έχει ξεφύγει”.

Βέβαια, όπως μου εξήγησε ο Μάκης μερικά χρόνια αργότερα, όλα τα ωραία projects καλό είναι να ξέρεις πότε πρέπει να τελειώσουν. “Θεωρώ ότι οι μικροί κύκλοι ζωής κάνουν τα πράγματα πολύτιμα”.

Οι χαρακτήρες που υποδύθηκες ήταν εμπνευσμένοι από τη ζωή σου; Είχες ας πούμε μία κακοποιητική δασκάλα Αγγλικών;

“Κοίταξε, κάποιοι είναι ανθρωπότυποι που τους έχω παρατηρήσει αλλού και κάποιοι είναι άνθρωποι που τους είχα στη ζωή. Εντάξει, στην υπερβολή τους βέβαια. Δηλαδή, η δασκάλα των Αγγλικών ήταν μία δασκάλα Αγγλικών που είχα στο Δημοτικό, η οποία με κορόιδευε μέσα στην τάξη, επειδή η προφορά μου ήταν αγγλική. Έλεγε μία λέξη, πχ trail, με το ελληνικό αξάν (τρρρέιλ), ε και όταν ρωτούσε ‘ποιος ξέρει τι λέει εδώ;’ και σήκωνα το χέρι μου και έλεγα, με κορόιδευε. Εντάξει, δεν βάραγε, αυτή ήταν η υπερβολή, αλλά ήταν έτσι σκληρή.

Η διαιτολόγος επίσης δεν είναι κατασκεύασμα της φαντασίας μου. Έχω γνωρίσει διαιτολόγους που είναι 100% έτσι. Όπως και ο “Rooms to Let”. Ήταν η υπερβολή του σπουδαίου ξενοδόχου J. D., που είχα γνωρίσει όταν ήμουν πιτσιρίκι στη Μύκονο, -όταν μπορούσες τότε ακόμα να πας στη Μύκονο και κάπως να τη βγάλεις- που είχε τα ακόμα πιο σπουδαία “J.D. – Rooms to Let”.

– Για την ιστορία, να πούμε εδώ ότι ο J.D ήταν -και είναι ίσως- από αυτούς τους ξενοδόχους που σου νοικιάζουν μια “τρύπα” χωρίς καν τα βασικά -εν προκειμένω χωρίς θερμοσίφωνα και κατά συνέπεια ζεστό νερό- και όταν ζητάς εξηγήσεις, σηκώνουν τους ώμους και απαντάν αφοπλιστικά “Ωραία, και τι να κάνουμε τώρα;”. (true story) –

Τελικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα γίνουν ένα, όπως είχες πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου;

“Κοίταξε, έχω σκεφτεί ότι σε κάποια φάση όλοι αυτοί είναι ένας τύπος, ο οποίος έχει πολλαπλή προσωπικότητα, είναι τύπου Άντονι Πέρκινς στο Ψυχώ, αλλά δεν ξέρω. Σε πρώτη φάση με ενδιαφέρει να ξαναδώ οπωσδήποτε τον “Rooms to let”, γιατί πλέον η Ελλάδα είναι ένα απέραντο ξενοδοχείο”.

Ναι σωστά. Αυτό ακριβώς που καταλάβατε. Η ιδέα για (έστω και μερική) επιστροφή του “Επαγγελματικού Προσανατολισμού” έχει ήδη πέσει στο τραπέζι. “Σκεφτόμαστε με την Κατερίνα Νανοπούλου (σ.σ. την εμπνεύστρια του μοναδικού αυτού εγχειρήματος) ότι σε κάποια φάση, ελπίζω σύντομα, θα επιστρέψουμε με κάποιες από αυτές τις φυσιογνωμίες και ίσως και με κάποιες καινούργιες”.

“Είχαμε σκεφτεί ότι ο “Rooms to Let” ίσως πλέον είναι ξενοδόχος στην Αθήνα, ο οποίος με κάποιο λαμόγικο τρόπο έχει βρει ένα ποσοστό σε ένα ξενοδοχείο, αλλά είναι αυτός που είναι. Δηλαδή είναι ακόμα βρομύλος, άθλιος κλπ και έχει γίνει ξενοδόχος. Όπως και ένα μεγάλο ποσοστό των Αθηναίων, που πλέον έχουν γίνει ξενοδόχοι”.

Ποιους άλλους θα ήθελες να ξαναδείς;

“Ε τον Τσίτσιρο από τα Κούριερ οπωσδήποτε, γιατί ο Τσίτσιρος είναι πολλά αφεντικά μου σε έναν άνθρωπο, δηλαδή μ@λάκες με μηδενικό σεβασμό για τους εργαζόμενούς τους, με το “έλα μωρέ εντάξει, κάνε δουλειά και θα δούμε”, το οποίο έτσι κι αλλιώς παίζει πάρα πολύ στους Έλληνες employers, αυτό το “καλά ξεκίνα και θα τα βρούμε” [..] Και πιστεύω ότι σίγουρα έχει κάτι ακόμα να πει, γιατί βρισκόμαστε σε μία χώρα που είναι παράλογη εργασιακά και πολύ άδικη για τον εργαζόμενο. Και ενδεχομένως να ξαναέκανα και την πλαστική χειρούργο, γιατί η υαλουρόνα πάει τάπα”.

Πάντως όλοι οι χαρακτήρες λίγο πολύ κρύβουν ένα σχόλιο..

“Ναι, πάντα είχα αυτή την πρόθεση. Πιστεύω ότι ο κοινωνικός σχολιασμός είναι βασικό κομμάτι της κωμωδίας. Νομίζω ότι αν δεν κοιτάμε τα πράγματα, τα οποία συμβαίνουν γύρω μας με χιούμορ, δεν πρόκειται να επιβιώσουμε. Θα τρελαθούμε. Το χιούμορ είναι βασικός άξονας επιβίωσης και καθώς η έννοια του κοινωνικού όντος γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, από όλες τις απόψεις της ζωής μας, μισθολογικές, βασικοί όροι επιβίωσης, βασικοί όροι περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, χωρίς χιούμορ δεν θα λήξει καλά, δηλαδή θα πέσουμε στα χάπια με τη μάπα.. τώρα τα τσιμπάμε ένα ένα, σα κεφτεδάκια (γέλια)”.

“ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ ΝΤΑΗ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ”

Πιστεύεις ότι έχουμε χιούμορ σαν κοινωνία;

“Κοίταξε ο Έλληνας σίγουρα χιούμορ, ίσως δεν είναι το χιούμορ το οποίο εγώ αγαπάω, υπό την έννοια ότι μπορεί να δει κανείς τι χιούμορ γουστάρει ο Έλληνας από αυτά που βλέπει και καταναλώνει σε μεγάλη κλίμακα. [..] Θεωρώ ότι το χιούμορ του Έλληνα δεν έχει αρκετό αυτοσαρκασμό, γιατί ο Έλληνας δεν είναι πάντα πολύ ειλικρινής με τον εαυτό του και τα στραβά του, οπότε δεν μπορεί να αυτοσαρκαστεί”.

Οι πολιτικοί μας έχουν χιούμορ;

“Όχι, όχι. Εντάξει, κάποιοι και κάποιες θα έχουν προφανώς, αλλά νομίζω ότι οι φυσιογνωμίες που απασχολούν τα δελτία ειδήσεων και την δική μας αποτύπωση της πολιτικής ζωής, δεν έχουν το παραμικρό χιούμορ. Δηλαδή δεν έχει χιούμορ ο Άδωνις Γεωργιάδης, δεν έχει χιούμορ ο Πολάκης, καλά για Βελόπουλους κλπ δε συζητάω καν. Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι οι βασικοί παίκτες της πολιτικής καριέρας του τόπου έχουν πολύ χιούμορ.

Α! Με συγχωρείς, έχουν το χιούμορ του νταή. Ναι αυτό έχουν. Το χιούμορ του “κάνουμε πλάκα με αυτούς που μας παίρνει να κάνουμε”. Το χιούμορ του νταή είναι είναι βασικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής ζωής, 100%”.

Θεωρείς ότι είναι μια δύσκολη εποχή για το χιούμορ και την κωμωδία;

“Αν μιλάμε για την ευρύτερη και συνεχιζόμενη κουβέντα γύρω από το political correct θα πω και ναι και όχι. Θεωρώ ότι η συζήτηση για το political correctness έχει πάρει μια ένταση που δεν της αρμόζει, με την έννοια ότι, δεν θεωρώ ότι είναι κακό να υπάρχουν φίλτρα στο λόγο μας, να υπάρχει η δικλείδα ασφαλείας του “μήπως να σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό που πάω να πω;”. Για κάποιο λόγο εμείς αυτό το έχουμε κάνει “αα μας φιμώνουνε”.

Δηλαδή το ότι δεν υπήρχε στο παρελθόν και μπορούσες να πεις “αα ο αράπης ή αα ο πούστης”, δεν ξέρω γιατί ήταν ok αυτό. Δεν ξέρω γιατί θεωρούμε τόσο μεγάλο κακό, ότι πλέον υπάρχουν και κάποια φίλτρα που σε κάνουν να σκέφτεσαι “μμμ μήπως να μην κάνω φτηνή πλάκα με το χρώμα του δέρματος ενός ανθρώπου;”. Δεν ξέρω γιατί έχουμε θεωρήσει ότι αυτό έχει περιορίσει το ποιοτικό χιούμορ, το οποίο θα έβγαινε αν δεν υπήρχε”.

[..] Επίσης να πω σε αυτό το σημείο ότι κανείς δεν έχει φιμώσει κανέναν πουθενά. Μια χαρά συνεχίζουν και λέγονται όλα αυτά, τα οποία λένε ότι μας φιμώνουν. Ποιος άνθρωπος στην Ελλάδα έχει σταματήσει να κράζει κοινωνικές ομάδες; Ποιος άνθρωπος στην Ελλάδα έχει πραγματικές, ουσιαστικές συνέπειες, στο να κατακεραυνώνει τον άλλον για τις σεξουαλικές και κοινωνικές του επιλογές; Που; Πουθενά. Πρακτικά πουθενά. Δεν βλέπω κάτι να έχει αλλάξει στην πραγματικότητα”.

Εσένα τι σε κάνει να γελάς;

“Ώρες ώρες είμαι πολύ φθηνός. Είμαι τόσο φτηνός που -θα το πω, δε με νοιάζει- γελάω με fart χιούμορ [..]  Δεν ξέρω γιατί το βρίσκω τόσο αστείο (γέλια) Δηλαδή είναι μια κατηγορία ανθρώπων που θέλουν να αεριστούν σε δημόσιο χώρο και ρίχνουν κάτι στο πάτωμα, για να κάνει θόρυβο.. ε δεν μπορώ, με αυτό πεθαίνω. Από καθημερινές καταστάσεις τρελαίνομαι με τσακωμούς στο δρόμο, όταν δεν περιέχουν ξύλο. Και όσο πιο μεγάλοι είναι οι άνθρωποι στην ηλικία, τόσο πιο πολύ απολαμβάνω το γ@μωσταυρίδι τους. 

Πέρα από αυτά μου αρέσουν κάποιες διαδικτυακές σειρές, που καταναλώνω, όπως το “I think you should leave” που είδα τελευταία ή το “Wonder Showzen” μια φοβερά προοδευτική κωμική σειρά, η οποία θεωρώ ότι είναι από τα πιο τολμηρά πειράματα κωμωδίας που έχουν γίνει τα τελευταίες δεκαετίες. Καταπληκτικό. Με “Muppet Show” λυσσάω, πεθαίνω, έχω μεγάλη αγάπη. Και γενικότερα δεν μπορώ να μη γελάω με αυτές τις κούκλες (γέλια).

Μου αρέσει πάρα πολύ επίσης το χιούμορ των παιδιών του Μετεχνίου, που θεωρώ ότι είναι μια κωμική ομάδα με τεράστιο κωμικό ταλέντο [..] είναι πολύ σπουδαίοι σε αυτό που κάνουν και είναι κρίμα που δεν έχουν πάρει την προβολή που τους αρμόζει”.

Ο “ΤΟΝΙ” ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ MEDIA

Από την 14η Οκτωβρίου σε βλέπουμε στη νέα κωμική σειρά του MEGA “Έχω παιδιά”. Eίσαι ο ιδιοκτήτης και αρχισυντάκτης του site “Urbanic”. Είσαι αυθάδης, αγενής, αθυρόστομος, σεξιστής, που κάνεις τη ζωή των υπαλλήλων σου δύσκολη, αδιαφορείς για την ποιότητα του περιεχομένου του site και σε νοιάζουν μόνο τα “φθηνά” άρθρα που φέρνουν κλικς. Πιστεύεις ότι αντιπροσωπεύεις μια μεγάλη μερίδα των ελληνικών media;

“Την συντριπτική πλειοψηφία των διευθυντών και αρχισυντακτών. Όταν μου περιέγραψαν τον ρόλο είπα “παιδιά το ‘χω, εύκολα, είναι τα αφεντικά μου”.

Ο Τόνι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Τσίτσιρο, θα μπορούσαν να είναι σχεδόν συγγενείς, είναι το ίδιο λαμόγια, δεν έχουν κανένα σεβασμό για κανέναν, είναι σε φάση “εγώ ξέρω εσύ δεν ξέρεις” [..] Τώρα δεν ξέρω πώς θα πάει, αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ ο χαρακτήρας, περνάω πολύ καλά όταν τον ενσαρκώνω”.

Γνώμη για clickbait άρθρα;

“Ε είναι ο βασιλιάς πλέον. Μας έχει επηρεάσει πολύ όλους. Είναι πολύ ύπουλος ο τρόπος που έχει αλλάξει η μορφολογία και η συνταγή της είδησης, είτε μιλάμε για gossip είτε για ειδησεογραφία, και έχω την αίσθηση ότι η καρδιά αυτού του είδους ειδησεογραφίας στην Ελλάδα είναι ξεκάθαρα ο Αυριανισμός [..]

Είναι στενάχωρο γιατί μας έχει κάνει να διαβάζουμε την είδηση επιγραμματικά, χωρίς να εμβαθύνουμε ποτέ. Υπάρχει κόσμος ο οποίος σχολιάζει μια είδηση, έχοντας διαβάσει μόνο τον τίτλο, και δεν αισθάνεται και ενοχές. Το άλλο κακό που έχει κάνει είναι ότι επειδή καταναλώνουμε ειδήσεις με ατέλειωτο doomscrolling, δεν έχουμε καμιά μνήμη. Δηλαδή μπορεί να γίνει κάτι άθλιο σήμερα και μέσα σε 2 εβδομάδες να το έχουμε ξεχάσει”.

Πώς σου φαίνεται που για πρώτη φορά πρέπει να υποδυθείς έναν ρόλο βάσει σεναρίου και δεν υπάρχει τόσο μεγάλο περιθώριο αυτοσχεδιασμού;

“Με πανικοβάλλει ακραία. Έχω τον λεγόμενο μασχαλοαγχωίδρωτα (γέλια). Φοβερό στρες, το οποίο δεν το εκφράζω. Το εκφράζω μόνο όταν κοπανάω το κεφάλι μου, όταν χάνω καμιά ατάκα και εκεί έρχεται ο Λαμπρός και μου λέει “εντάξει Μάκη μου, δεν έγινε και τίποτα”, αλλά είναι αυτό το αυτοτιμωρητικό που έχω. [..] Μου αρέσει πολύ, όμως, που είμαι κομμάτι ενός καστ. Το γουστάρω. Μου αρέσει πάρα πολύ και ο χαρακτήρας, οπότε χαίρομαι πολύ”.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Φεύγοντας -πώς πέρασαν σχεδόν δυο ώρες ούτε που το κατάλαβα- τον ρώτησα αν θέλει να μου πει κάτι για κλείσιμο. Και μας κέρασε life hack.

“Εάν πατάτε σκ@τά στο δρόμο, να μην κάνετε τους Κινέζους. Είναι μεγαλύτερη ντροπή να το κουβαλήσετε και να σκ@τώσετε κάποιο χαλί σε κάποιο μαγαζί που θα μπείτε, παρά να κάτσετε να κάνετε αυτό το τρίψε τρίψε στο πεζοδρόμιο. Η συμβουλή μου (γέλια)”