ΜΑΡΚ ΡΑΙΛΑΝΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΑΠΟΚΤΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ”
Θρύλος του θεάτρου και βραβευμένος με Όσκαρ για τη Γέφυρα των Κατασκόπων, ο Μαρκ Ράιλανς ακολούθησε μια διαφορετική διαδρομή προς τη χολιγουντιανή δόξα. Φέτος στη Βενετία, μας μίλησε για όλα με αφορμή τη νέα του ταινία, Bones and All.
Όχι πως κανείς θα απορούσε έχοντας παρακολουθήσει δουλειές του ηθοποιού ή ίσως κάποιον ευχαριστήριο λόγο του κερδίζοντας Όσκαρ, αλλά: ο Μαρκ Ράιλανς είναι όντως ένας από τους πιο ευγενείς και γλυκομίλητους ανθρώπους του κόσμου.
Εντελώς μακριά από την οποιαδήποτε αμερικανική ή τελοσπάντων αναγνωρίσιμα χολιγουντιανή συμπεριφορά, ο Ράιλανς στην πραγματικότητα κουβαλά την ιδιοσυγκρασία ενός βρετανού θεατρικού ηθοποιού– ενός θρύλου, για την ακρίβεια. Γιατί αυτό είναι.
Μπορεί οι περισσότεροι να τον μάθαμε όταν κέρδισε Όσκαρ για τον ρόλο του στην Γέφυρα των Κατασκόπων του Σπίλμπεργκ, όμως ο Ράιλανς είναι ένας βετεράνος του σανιδιού και της μικρής και μεγάλης οθόνης. Έχει, εξάλλου, εκτός από το Όσκαρ τιμηθεί με μια πλειάδα σημαντικών βραβείων, από Λόρενς Ολίβιε μέχρι Τόνι, και φυσικά BAFTA.
Μιλάει μετρημένα, επιτρέποντας στον εαυτό του να χωρέσει τεράστια κενά και παύσεις πριν ξεκινήσει τις φράσεις του. Και μιλά σα να αμφισβητεί κι ο ίδιος πολλά από όσα λέει. Συχνά γελάει. Καταφέρνει να διασκεδάζει τον εαυτό του όσο κι εμάς. Αυτό τελικά δεν είναι ό,τι πιο σημαντικό;
Συναντάμε τον Ράιλανς στο ξενοδοχείο Cipriani στη Βενετία, λίγες μέρες πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του θαυμάσιου βίαιου ρομάντζου φαντασίας Bones and All, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο και με πρωταγωνιστές τους Τέιλορ Ράσελ και Τίμοθι Σαλαμέ. Φοράει φυσικά όπως πάντα το χαρακτηριστικό του καπέλο και, καθώς κάθεται στο τραπέζι μας φέρνει μαζί του έναν διαφορετικό αέρα σε σχέση με της εσάνς ενός τυφώνα αστέρων που συνήθως είναι το φεστιβάλ Βενετίας.
Ο χαρακτήρας που παίζει στην ταινία (που κυκλοφορεί τώρα στις αίθουσες από την Tanweer) είναι ο Σάλι, ο οποίος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην διαδρομή της νεαρής Μάρεν. Μιας κοπέλας που, έχοντας μείνει πίσω όταν την εγκαταλείπει ο πατέρας της, πρέπει τώρα να χαράξει τον δικό της δρόμο και να ελιχθεί καθώς συναντά διάφορες περίεργες φιγούρες στην πορεία της. Α, κι επίσης είναι κανίβαλος.
«Ο Σάλι είναι μυστηριώδης χαρακτήρας. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω του αλλά έχει βαθύτατη επίδραση στους χαρακτήρες», μας λέει. Είναι πιθανώς το είδος της περιγραφής που θα μπορούσε να ταιριάζει και στον ίδιο. Για να παίξει εξάλλου τον συγκεκριμένο χαρακτήρα έβαλε μέσα πολλά προσωπικά του στοιχεία, αναμνήσεις από φίλους του, βιώματά του, δικές του αισθητικές πινελιές. Τα φτερά στο καπέλο του, οι κονκάρδες, είναι όλα δικά του. «Σκέφτηκα πως θα σε θυμούνται σε μια πόλη της κεντρικής Αμερικής αν μοιάζεις έτσι», λέει γελώντας.
Γενικότερα οτιδήποτε κάνει με αυτό τον χαρακτήρα είναι μια σειρά από επιλογές.
Ας πούμε πως δε θα αφήσει θεατή αδιάφορο. Είχε μια ισχυρή λοιπόν προσέγγιση γιατί του μίλησε πολύ προσωπικά κι η ιστορία. «Είναι μια σκληρή αλλά ταυτόχρονα και τρυφερή ιστορία για οτιδήποτε κληρονομείς από τους γονείς σου ως νέος άνθρωπος στην ενηλικίωση», εξηγεί την οπτική του.
Για αυτές τις μεγάλες αλληγορίες λοιπόν, μιλήσαμε με τον σπουδαίο ηθοποιό. Και για τα προσωπικά του βιώματα που τον έφεραν ως εδώ. Για τις συμβουλές που έδωσε, τις συμβουλές που πήρε. Για τους φίλους που ακόμα θυμάται και τιμά. Και για το λόγο που δε θα άλλαζε με τίποτα τον τρόπο με τον οποίο έφτ;ασε στη διασημότητα: Δηλαδή αργά, σταδιακά, σε μια προχωρημένη στιγμή μιας ήδη αναγνωρισμένης καριέρας.
Ο Μαρκ Ράιλανς μας κοίταξε ευγενικά, χαμογέλασε εγκάρδια σχεδόν κλείνοντας τελείως τα μάτια του, και μας ταξίδεψε.
Ως νεαρός ηθοποιός ήμουν σε μια κομπανία που κάναμε 6-7 διαφορετικές παραστάσεις σε δύο χρόνια. Σε μια βδομάδα όπου παίζονταν όλα παράλληλα, μπορεί να έπαιζα 5-6 διαφορετικούς χαρακτήρες στις 8 περφόρμανς που δίναμε, και κινούμουν ανάμεσα σε διαθέσεις και ύφη. Από τότε απολαμβάνω να παίζω διαρκώς διαφορετικούς ρόλους.
Βλέποντας τον Τίμοθι Σαλαμέ στο σετ θυμήθηκα την εποχή που ήμουν κι εγώ στη θέση του. Ηλικιακά τουλάχιστον.
Εγώ είχα πάρει πολύ καλές συμβουλές από μεγαλύτερους. Θυμάμαι όταν ήμουν 27 χρονών, έναν μεγαλύτερό μου ηθοποιό να μου λέει πως αν θέλω να γίνω πρωταγωνιστής, θα πρέπει να δουλέψω πάνω στη φωνή μου. Κι είχε δίκιο. Είχα νιώσει προσβεβλημένος τότε, αλλά είχε δίκιο. Μου το είχε πει με σθεναρό τρόπο. «Πήγαινε δούλεψε στη φωνή σου!» Και τώρα συνειδητοποιώ πως ήταν πράξη πίστης, πίστευε ότι άξιζα να γίνω πρωταγωνιστής. Άξιζε να ρισκάρει τη φιλία μας για να το πει.
Σκέφτομαι εγώ αν θα έλεγα κάτι τέτοιο σε κάποιον. Θα είχα την αυτοπεποίθηση να το πω;
Πρέπει να αντισταθείς στην τάση να δίνεις συμβουλές ως μεγαλύτερος, εκτός αν στις ζητήσουν.
Είχα ένα φίλο που φορούσε όλο κονκάρδες πάνω του. Ήταν χειριστής πολυβόλων στο πίσω μέρος των πολεμικών σκαφών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Θυμάμαι κάναμε ένα ταξίδι με μοτοσυκλέτα διαμέσου της Αμερικής το ‘85 και μας είχαν συλλάβει. Μια κονκάρδα έλεγε πάνω NS και ο αστυνομικός που μας σταμάτησε τον ρώτησε τι σημαίνει. Εκείνος γυρνάει και του λέει χύμα, με ύφος, «NO SHIT!». Μας συνέλαβαν!
Τον σκέφτηκα τον Τζίμι πλάθοντας τον χαρακτήρα μου στο Bones and All. Έχει πλάκα με τι μπορεί να συνδέονται οι διάφορες αναμνήσεις σου.
Η κολεξιόν αυτή από κονκάρδες είχε να κάνει με τα μέρη που είχε βρεθεί. Είχε αυτοκόλλητα, patches, κλπ. Πέρασα μια υπέροχη μέρα σε ένα αμερικάνικο βιντατζάδικο ψάχνοντας να βρω τέτοια στοιχεία για την φορεσιά μου. Ήταν για εκείνους λες κι είχε έρθει ο θεός ο ίδιος! [γελάει] Ξόδεψα εκατοντάδες δολάρια σε όλα αυτά τα ψαγμένα αντικείμενα, κονκάρδες, υφάσματα, κάτι εμαγιέ πεταλούδες… Τα τοποθέτησα όλα προσεκτικά στο γιλέκο μου και το καπέλα μου και τα έδειξα στον Λούκα. Του άρεσε!
Εντάξει, ομολογώ πως αφαίρεσε μερικά. [γελάει]
Μου άρεσε που μέσα από αυτή τη διαδικασία έχτισα ουσιαστικά μια ολόκληρη συλλογή κειμηλίων για τον Σάλι. Κι ας ήταν φιξιόν.
Μέσα από τέτοια μικρά αντικείμενα φτιάχνουμε μικρές βιογραφίες. Θυμόμαστε λεπτομερώς όλους τους ανθρώπους που έχουν περάσει από δίπλα μας.
Είναι υπέροχο να λες μια ιστορία που δεν βγάζει μόνο έναν ήχο. Δεν είναι μια νότα. Είναι αρμονίες, κάθε νότα που παίζεις ακούγονται 8. Έτσι μου φάνηκε αυτή η ταινία.
Σκέφτομαι τους νέους που κληρονομούν την κλιματική αλλαγή, κάτι που φυσικά είναι μια φόρμα κανιβαλιστικής κατανάλωσης. Είναι αποτέλεσμα των όσων κάνουμε τόσα χρόνια ως κοινωνία, κι οι νέοι θα κληρονομήσουν το αποτέλεσμα.
Αυτό μου αρέσει στα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. Έχουν μέσα αυτές τις σκληρές, δύσκολες αλληγορίες και δε φοβούνται να απεικονίσουν κάτι αηδιαστικό, κάτι φρικτό για τους ανθρώπους. Τα προβλήματα που μπορούν να απασχολήσουν όλους μας, είναι σημαντικό να μπορούμε να τα εκφράζουμε χωρίς ταμπού.
Εύχομαι οι άνθρωποι να πάρουν διαφορετικά πράγματα από το τι σημαίνει η ταινία, γιατί αυτές οι ιστορίες με γεμίζουν περισσότερο.
Ήταν πολύ διασκεδαστικό το να σκεφτόμαστε πώς επεκτείνεται η αλληγορία γύρω από τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Επιβιώνει κάνοντας καλλιτεχνικό πρότζεκτ αυτό το οποίο αγαπά στον κόσμο. Όπως κι εμείς οι ίδιοι εξάλλου.
Αγαπώ όταν μια προσέγγιση στο σινεμά είναι σε ίσα μέρη διανοητική και αισθησιακή.
Ο Λούκα ήθελε ο χαρακτήρας μου να είναι από τη Τζόρτζια, να έχω προφορά σαν τον Τζίμι Κάρτερ. Κατέληξα να ακούω πολύ τον σπουδαίο νοβελίστα και ποιητή Τζέιμς Ντίκι, που έγραψε το Deliverance. Είχε μια όμορφη προφορά διαλέκτου από τη Νότια Τζόρτζια κι εγώ κάνω μια ευγενή παραλλαγή του.
Ρώτησα τον Λούκα γιατί, ως Ιταλός, ήθελε κάτι τόσο συγκεκριμένο. Ήταν σα να ζητώ εγώ μια συγκεκριμένη διάλεκτο από τη Νότια Ιταλία. Δεν καταλάβαινα, μου φάνηκε περίεργο. Ίσως γι’αυτό μου άρεσε τόσο πολύ.
Είμαι ευτυχισμένος όταν συμμετάσχω σε κάτι και πιστεύω ότι θα αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στο τραπέζι του δείπνου, ή στο τι συμβαίνει στην κοινωνία. Κι όχι μια αρνητική συνεισφορά.
Πρέπει να αποδεχθείς πως το σινεμά είναι μέσο σκηνοθέτη και δεν μπορείς να δένεσαι πολύ με μια ταινία. Είναι πιο εύκολο όταν δεν είσαι πρωταγωνιστής. Γιατί όταν είσαι εκεί όλη την ώρα δένεσαι με ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα που θες να είναι το φιλμ. Νιώθεις πως θες το στόρι να έχει αυτές τις γωνίες κι ο χαρακτήρας αυτές τις χροιές. Κι αυτό οδηγεί σε στεναχώρια γιατί δεν είναι στη δύναμή σου να το κάνεις αυτό.
Το να έρχεσαι και να φεύγεις κάνοντας έτσι μικρές ενδιαφέρουσες συνεισφορές είναι πιο εύκολο. Δεν δένεσαι με το αποτέλεσμα.
Μου αρέσει να υπονοεί πράγματα το σινεμά. Στην ταινία έχουν αφαιρεθεί κάποιοι φόνοι. Υπάρχει ένας φόνος στη λίμνη όταν επανενώνονται οι δύο ήρωες. Ένας σε ένα βενζινάδικο. Αλλά συνειδητοποίησε μάλλον ο Λούκα πως μετά τον ένα αρχικό φόνο δεν χρειάζονταν άλλοι. Φανταζόμαστε τι συμβαίνει με αυτούς τους δύο. Κι έτσι, παρακολουθώντας το φιλμ σχεδόν ξεχνάς τι βλέπεις.
Δεν είμαι κάποιος που χρειάζεται κανείς να μου φερθεί με συγκεκριμένο τρόπο, η προσέγγισή μου είναι αρκετά σαν ενός παιδιού. Απλά μου αρέσει να παίζω. Με το που αρχίσουν οι κάμερες να γυρίζουν, θα πιστέψω ό,τι μου δίνει ο άλλος.
Είναι καλύτερα να ανεβαίνεις αργά τις σκάλες της διασημότητας γιατί κάνεις φίλους προχωρώντας.
Κάνεις πολύ καλούς φίλους όταν είσαι σε μια αποτυχία μαζί τους και δεν είσαι διάσημος. Οπότε ξέρεις ότι είναι φίλοι σου όχι επειδή μπορούν να κερδίσουν κάτι από σένα, είναι απλά φίλοι που πέρασαν κάποια πράγματα μαζί σου. Αν έχεις μια μεγάλη επιτυχία από πολύ νωρίς, ίσως είναι δύσκολο να ξέρεις ποιοι είναι φίλοι σου και ποιοι θέλουν πράγματα από σένα.
Η Τέιλορ, ο Τίμοθι, έχουν πάρει το ασανσέρ και ανεβαίνουν. Αυτό δεν μου συνέβη εμένα. Οπότε δεν ξέρω πώς να τους βοηθήσω πέρα από το να είμαι εκεί για αυτούς και να τους στηρίζω.
-Πιστεύεις είναι καλύτερα όταν αυτή η άνοδος στο στάρντομ παίρνει χρόνο;
-Ναι, το πιστεύω. Αλλά αυτό θα πίστευα έτσι κι αλλιώς, έτσι δεν είναι; [γελάει]
