ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΞ, “ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ”…

Αν υπάρχει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ FOMO, τότε την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα πολύ κοντά στο να το σπάσω. Ή μπορεί και να το έσπασα κιόλας. Τα στιγμιότυπα από τη συναυλία του ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη έσκαγαν κατά ριπάς στην οθόνη του κινητού μου, κάθε φωτογραφία κι ένα πιο έντονο «γιατί δεν είμαι εκεί;». Κι όχι ότι ήμουν κάπου άσχημα, έτσι; 2835 χιλιόμετρα μακριά, στο λονδρέζικο Brixton Academy, για να δω το αγαπημένο μου γκρουπ για τον 21ο αιώνα, τους LCD Soundsystem του Τζέιμς Μέρφι. (Σύντομο review, για όποιον ενδιαφέρεται: σχεδόν δίωρο σετ με 16 “greatest hits” – σαν να τρως 16 πιάτα μακαρόνια με κιμά στη σειρά, το αγαπημένο σου φαγητό δηλαδή χωρίς όμως ιδιαίτερες εκπλήξεις.)

Όμως το FOMO δικαιολογείται.

Γιατί η Νέα Σμύρνη ήταν μια στιγμή που ήθελες να είσαι εκεί. Αφού – τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο – γράφτηκε ιστορία. Κάτι που φαινόταν από πριν, μιας και το Κατράκειο αποδείχθηκε πολύ μικρό για να χωρέσει την ήδη συντριπτική προπώληση. Πέρα από τις όποιες δίκαιες ή άδικες αναλύσεις που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, το να μαζεύει ένας underground καλλιτέχνης 20-25.000 κόσμο σε ένα γήπεδο είναι μεγάλο γεγονός. Συνιστά μια συναυλία-σταθμό για την ιστορία του hip hop στην Ελλάδα, σταθμό γενικότερα για τη μοντέρνα εγχώρια συναυλιακή ιστορία θα μπορουσε να πει κάποιος. Και δε θα ήταν υπερβολικός…(Η υπερβολή θα γεννηθεί έτσι όπως θα μεταφερθεί ο μύθος της βραδιάς στις επόμενες γενιές, το 2050 είμαι σίγουρος ότι θα νομίζουν ότι είχε πάνω από 200.000 ανθρώπους στον Πανιώνιο εκείνη την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου του 2022.)

Δεν ήμουν παρών, δεν έχω να μεταφέρω κανένα στιγμιότυπο, δεν έχω να κάνω κανένα μουσικό σχόλιο (αν και, για να είμαι ειλικρινής, τυπικό συναυλιακό review δεν πήρε και πουθενά το μάτι μου). Ανέβηκα στο βαγόνι του ΛΕΞ λίγο πριν την εποχή του 2XXX, τον είδα το καλοκαίρι πριν την πανδημία στην Πετρούπολη να παίζει (την ημέρα που έκλεισαν τα σχολεία) μπροστά σε 12.000 κόσμο που πάνω-κάτω είχε τα μισά μου χρόνια και ρούφηξα βαμπιρικά την έκσταση της στιγμής τους. Η κοντινότερη αντιστοιχία που μπορούσα να βρω με τη δική μου γενιά-συναυλιακή ενηλικίωση ήταν το διήμερο με τις Τρύπες στο Ρόδον τον χειμώνα του ‘97. Αλλά, προσέξτε, τα μεγέθη είναι ήδη πολύ διαφορετικά – άλλο ένα ασφυκτικά κλειστό λαϊβάδικο, άλλο ένα γεμάτο θέατρο (…που φέτος έγινε γήπεδο).

Βέβαια, (λέμε) τώρα «αρχίζουν τα δύσκολα» για τον ΛΕΞ. Τώρα που, έστω για τα λιγα 24ωρα που κράτησε η ιντερνετική φρενίτιδα, έπεσαν όλοι πάνω του και τον έβαλαν στο ραντάρ τους. «Μα ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο ΛΕΞ;» αναρωτιούνται άρθρα, χωρίς να έχουν καμία απάντηση να δώσουν, απλά για να λειτουργήσει το SEO και να πάρουν κλικ. «Ευτυχώς που υπάρχει», κάθονται με τη νεολαία κάποιοι άλλοι, διαχωρίζοντάς τον από το «βδελυρό τραπ» μέχρι να τους επαναφέρει στην πραγματικότητα το χαστούκι του βίντεο με τον ΛΕΞ επί σκηνής μαζί με τον «ακυρωμένο» Light (Κανείς δεν απαιτεί από ανθρώπους που δεν είναι «στη φάση» να αντιλαμβάνονται ορολογίες όπως ραπ, τραπ, χιπ χοπ, ντριλ κτλ., αλλά δε γίνεται τουλάχιστον να μας απαλλάξουν από το πατρονάρισμα για το «πώς θα σωθεί η νεολαία;»). «Κι όλα χωρίς να τον παίζει το ραδιόφωνο», υπάρχουν πάντα κάποιοι διαθέσιμοι Σέρλοκ να πουν με στόμφο το προφανές.

Έπειτα είναι και το πολιτικό. Είναι η ανθρωπο/ψυχο-γεωγραφία του κοινού που κάνει κάποιους να κρυφοχαμογελάνε ανακαλύπτοντας ρεύμα (εκεί που ίσως δεν υπάρχει) και κάποιους άλλους να προσπαθούν να τον αποδομήσουν επειδή αισθάνονται ότι μιλάει στους απέναντι. Ειδικά οι δεύτεροι έχουν τόση πλάκα: από τα αγέρωχα αβερωφικά δεξιά ένστικτα που ενεργοποιήθηκαν για να εστιάσουν σε «μπάφους» κι «άπλυτους» μέχρι τα ακροκέντρωα που έφτανε ένα viral live για να κατατάξουν τον ΛΕΞ στο «έντεχνο» (ένα λεπτό, αυτοί δεν μας καταδίκασαν στη δικτατορία του όταν έπαιζαν χρηματιστήριο και ψήφιζαν Σημίτη;) και στο «χουλιγκάνικο» (πόσο υποκριτικό πια οι άνθρωποι που από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίζονται στα σόσιαλ για τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα να λένε χουλιγκάνους τα παιδιά που θέλουν να ανάψουν 1,2,3, μερικές χιλιάδες καπνογόνα την ώρα που απλά μετράνε… 1-3-1-2;).

Πλέον, ο ΛΕΞ από (λέμε τώρα) «επτασφράγιστο μυστικό» δύο δεκαετιών στο κόλπο πρέπει να εξηγηθεί ως «φαινόμενο». Προκύπτουν ερωτήματα: Πώς καταφέρνει και γεμίζει «από τα κάτω» γήπεδα χωρίς να ασχολείται περισσότερο από μερικά ποστ στα σόσιαλ; Πώς μια συναυλία που «φιλοξενείται» από τους Πάνθηρες μαζεύει τόσο ζωηρό κοινό και δεν ανοίγει μύτη (αναδεικνύοντας ξανά τη Νέα Σμύρνη σε «ουδέτερη ζώνη» μετά και τον Μάρτιο του 2021); Τι μας λέει αυτό το success story για την οποία μουσική βιομηχανία της χώρας μας; (Κανένα από τα τρία άλμπουμ του ΛΕΞ δεν έχει κυκλοφορήσει σε φυσικό προϊόν. Έχει 228k monthly listeners στο Spotify που έγινε διαθέσιμος μόλις στις αρχές του 2020, 132k followers στο Instagram, 194k subscribers στο YouTube όπου έγινε όλη η δουλειά παρότι έχει γυρίσει μόνο τρία «κανονικά» βίντεο κλιπ.) Θα καταφέρω να τελειώσω το κείμενο χωρίς να χρησιμοποιήσω ούτε έναν στίχο του ΛΕΞ, όπως ήταν ο αρχικός μου στόχος;

“I have a penny for your thoughts, if you could keep’em to yourself”, για να επιστρέψουμε στους LCD Soundsystem (…να κάνει και λίγο απόσβεση το ταξίδι). «Έχω όντως μια δεκάρα για τις σκέψεις σας, αρκεί να τις κρατήσετε για τον εαυτό σας», ίσως έλεγε σε όλους που τον μελετήσαμε αυτές τις μέρες ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Αυτό που έχει σημασία σε μια χώρα που τρεις βασικές ιστορίες της εβδομάδας ήταν το φιάσκο με τη Novartis, τα πρωτοσέλιδα στο Ευρωκοινοβούλιο και η ντροπιαστική απόφαση για το Φαρμακονήσι, είναι ότι υπάρχει ένας τύπος που τελείως απλά, οργανικά και χωρίς κανένα τέχνασμα έχει αναπτύξει μια σχέση απόλυτης και συγκλονιστικής τιμιότητας με δεκάδες χιλιάδες κόσμο. Τους λέει δε θα δώσει συνεντεύξεις, δε δίνει (εκτός κι αν το τυράκι είναι η παρουσία του Οικονομίδη ή του Παυλίδη). Τους βάζει 8 ευρώ εισιτήριο και δεν αρμέγει το hype. Τους υπόσχεται απλά ότι θα βγει και θα τα πει για ένα δίωρο, το κάνει.

Κι αυτοί, κι αυτές, μιας και τα ξανασυζητήσαμε πρόσφατα αυτά λόγω της επετείου του Δημοψηφίσματος, το αληθινά «πιο δυτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας» – αυτό δηλαδή που παλεύει ή σύντομα θα παλέψει να μη γίνει «χαμένη γενιά», και να ενταχθεί στα 2/3 που επιβιώνουν – για ένα βράδυ τον ακούνε να εκφράζει την πραγματικότητα ή τις φαντασιώσεις τους.

«Μέχρι εδώ, όλα πάνε καλά…»

Οι φωτογραφίες είναι του Φάνη Αυγερινού.