“ΜΗ ΜΟΥ ΚΟΨΕΙΣ ΤΑ ΠΟΔΙΑ. ΘΑ ΤΑ ΧΡΕΙΑΣΤΩ”

Ο Ρίτσαρντ Νόρις Γουίλιαμς δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στους επιβάτες του Τιτανικού. Ο νεαρός Αμερικανός τενίστας σκόπευε να φύγει απ’ την Ευρώπη νωρίτερα, αλλά μια επιδημία ιλαράς τον καθυστέρησε, αναγκάζοντάς τον να κλείσει εισιτήριο με το τότε θαύμα της ναυσιπλοΐας. Όχι μόνος του, μαζί με τον πατέρα του, σε ένα ταξίδι που επρόκειτο να περάσει στην ιστορία για όλους τους λάθος λόγους.

Το πλοίο άφησε το λιμάνι του Σαουθάμπτον στις 10 Απριλίου, και πέντε ημέρες αργότερα, ο Γουίλιαμς θα κατάφερνε να ήταν ανάμεσα στους ελάχιστους τυχερούς επιζήσαντες. Και αν αυτό θα έπρεπε να είναι το highlight της ζωής του, δεν ήταν παρά η αρχή της φοβερής ιστορίας του.

Ήταν ήδη γνωστός στον χώρο του τένις τη μέρα που επιβιβάστηκε στο καταδικασμένο πλοίο. Οι συναθλητές του και οι προπονητές τον ήξεραν ως έναν νέο και πολλά υποσχόμενο τενίστα, όλοι περίμεναν πολλά απ’ αυτόν.

Γεννημένος στις 29 Ιανουαρίου 1891 στη Γενεύη από Αμερικανούς γονείς, είχε επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να πάρει μέρος σε μια σειρά από τουρνουά, σπουδάζοντας παράλληλα στο Χάρβαρντ.

ο τιτανικος βυθιζεται

Εντούτοις, στις 14 Απριλίου, περίπου στις 11.40 μ.μ., το πλοίο στο οποίο επέβαινε έμελλε να πέσει πάνω στο πιο διάσημο παγόβουνο της ιστορίας. Ο Γουίλιαμς και ο πατέρας του -ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν απευθείας απόγονος του Αμερικανού “Εθνοπατέρα”, Μπέντζαμν Φράνκλιν- άφησαν αμέσως την καμπίνα τους στην Ά θέση του πλοίου και πήραν τη σκάλα για το κατάστρωμα. Αβέβαιοι για το τι πρέπει να κάνουν, άρχισαν να κατευθύνονται προς το μπαρ.

Το τρέξιμό τους ταμάτησε μπροστά από μία κλειστή πόρτα, την οποία πάλευε να ανοίξει ένας από τους άντρες του πληρώματος. Όσο οι υπόλοιποι επιβάτες, κυριαρχημένοι απ’ τον πανικό, άρχισαν να τρέχουν προς την αντίθετη πλευρά, εκείνος όρμησε προς την πόρτα, καταφέρνοντας να τη σπάσει.

Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι ο άντρας του πληρώματος εξοργίστηκε με τον νεαρό τενίστα, φωνάζοντάς του ότι θα τον κατήγγειλε στην πλοιοκτήτρια εταιρεία για τη ζημιά! Μία παρόμοια σκηνή υπάρχει και στον “Τιτανικό” του Τζέιμς Κάμερον, για όποιον θυμάται το μπλοκμπάστερ των 90s.

Όταν οι δυο τους έφτασαν στο μπαρ, ένας άλλος άντρας του πληρώματος τους πληροφόρησε ότι ήταν κλειστό. Πήραν ένα άδειο μπουκάλι και κατευθύνθηκαν προς το γυμναστήριο του πλοίου, όπου ο Γουίλιαμς προκειμένου να ζεσταθεί ανέβηκε στο στατικό ποδήλατο και άρχισε να κάνει πετάλι. Όσο βρίσκονταν στον χώρο, άκουσαν τον γυμναστή Τόμας ΜακΚάλεϊ να λέει ότι το σωσίβιο θα τον έσωζε απ’ τον πνιγμό.

επιπλεοντας στη μέση του ωκεανου

Στην πραγματικότητα όμως, τα σωσίβια θα έσωζαν ελάχιστους. Καθώς το παγωμένο νερό ορμούσε μέσα στο πλοίο, ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς βρέθηκε να επιπλέει στα σκοτεινά νερά της θάλασσας, μόνος, χωρίς τον πατέρα του. Είναι άγνωστο τι ακριβώς συνέβη στον δεύτερο. Τα πιο πιθανά σενάρια είναι ότι είτε σκοτώθηκε καθώς το πλοίο διαλυόταν είτε πνίγηκε.

“Δεν έμεινα πολλή ώρα κάτω απ’ το νερό, αναδύθηκα γρήγορα στην επιφάνεια και έβγαλα το μεγάλο γούνινο παλτό μου”, θα γράψει αργότερα ο ίδιος. “Το ίδιο έκανα και με τα παπούτσια μου. Περίπου είκοσι μέτρα μακριά είδα κάτι να επιπλέει. Κολύμπησα προς τη μεριά του και είδα ότι ήταν μία σωσίβια λέμβος”.

Από τη μέση του πουθενά, σήκωσε το βλέμμα του στα φώτα του πλοίου που βυθιζόταν. “Ήταν ένα αδιανόητο θέαμα”, θυμάται ο ίδιος.

“Καθώς η πλώρη βυθιζόταν, η πρύμνη σηκωνόταν όλο και πιο ψηλά στον αέρα, μετά περιστρεφόταν και περνούσε αργά πάνω από το κεφάλι μου. Αν είχε πέσει τότε θα με είχε τσακίσει. Κοιτάζοντας ευθεία, είδα τις τρεις προπέλες και το πηδάλιο να σκιαγραφούνται ευδιάκριτα στον καθαρό ουρανό. Στη συνέχεια το πλοίο γλίστρησε μαλακά μέσα στον ωκεανό, χωρίς κανένα θόρυβο”.

“αυτα τα ποδια προκειται να μου χρειαστουν”

Μπορεί ο Γουίλιαμς και οι υπόλοιποι επιζώντες του Τιτανικού να διασώθηκαν από το πλοίο “Καρπάθια” που έσπευσε να βοηθήσει, όμως η δοκιμασία του δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ο γιατρός του πλοίου έριξε μια ματιά στα παγωμένα πόδια του νεαρού τενίστα και “σύστησε χαρούμενα” τον ακρωτηριασμό τους.

Ο νεαρός ναυαγός όμως αρνήθηκε, λέγοντας στον γιατρό ότι “αυτά τα πόδια πρόκειται να μου χρειαστούν”.

Αποφασισμένος, λοιπόν, να αρχίσει να ξανανιώθει τα πόδια του, ο Γουίλιαμς ανέβαινε στο κατάστρωμα του “Καρπάθια” και περπατούσε κάθε δύο ώρες. Λίγους μήνες αργότερα, θα επέστρεφε στα γήπεδα του τένις.

Τον Αύγουστο του 1912, ο νεαρός θα κερδίσει μαζί με τη Μαίρη Μπράουν τους αγώνες μικτών διπλών στο Εθνικό Πρωτάθλημα των ΗΠΑ -αυτό που σήμερα ονομάζεται US Open. Και δύο χρόνια αργότερα, θα κερδίσει ξανά το US Open, στο ατομικό αυτήν τη φορά, νικώντας τον Μαουρίς Μακλάφλιν, που του είχε στερήσει τον τίτλο την προηγούμενη χρονιά.

Σύντομα όμως θα αναγκαστεί να κάνει άλλο ένα σύντομο διάλειμμα απ’ το τένις, καθώς οι σειρήνες του Ά Παγκοσμίου Πολέμου είχαν αρχίσει να ηχούν. Η γενναιότητά του στο πεδίο των μαχών θα του χαρίσει ένα άλλο μετάλλιο αυτήν τη φορά, αυτό της Λεγεώνας της Τιμής.

παρισι 1924

Με την επιστροφή του όμως, θα συνεχίσει τις νίκες στο τερέν, μέχρι να φτάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το 1924, όπου και θα κερδίσει το χρυσό μετάλλιο.

Το 1957, ο παραλίγο ακρωτηριασμένος ναυαγός, θα εισαχθεί στο Hall of Fame του τένις, με έναν δημοσιογράφο των New York Times να γράφει για εκείνον ότι “στα καλύτερά του, ήταν αήττητος και πιο εκθαμβωτικός ακόμη και από τον Μπιλ Τίλντεν”, τον κορυφαίο τενίστα από το 1920 έως το 1925.

Παρόλη την πολυτάραχη ζωή του, ο Γουίλιαμς δεν αναζήτησε ποτέ τη διασημότητα και σπάνια μιλούσε για όσα έζησε ως επιβάτης του Τιτανικού. Έβγαλε μόλις ένα βιβλιαράκι 35 σελίδων με τα απομνημονεύματά του που αφορούσαν το περιστατικό λίγο πριν πεθάνει και αυτό ήταν όλο.

Το 1997, όταν ο “Τιτανικός” βγήκε στη μεγάλη οθόνη, ο εγγονός του θυμάται ότι η οικογένεια άρχισε να βομβαρδίζεται από ερωτήσεις και κλήσεις δημοσιογράφων. Όμως δεν είχαν κάτι παραπάνω να τους πουν. Ο Γουίλιαμς είχε πεθάνει πολλά χρόνια νωρίτερα, στις 2 Ιουνίου 1968.

“Ήταν ένας σεμνός άνθρωπος που δεν του άρεσε να μιλά για τον εαυτό του”, θα πει ο εγγονός του στους δημοσιογράφους.

Μέσα σε όλα τα άλλα απίστευτα που του συνέβησαν ξεχωρίζει και το γεγονός ότι η πλοιοκτήτρια εταιρεία επέστρεψε στον Ολυμπιονίκη τενίστα το παλτό που είχε πετάξει μέσα στη θάλασσα για να σωθεί, αλλά και την μπουκάλα που είχε πάρει μαζί με τον πατέρα του απ’ το μπαρ.

Η άδεια μποτίλια κοσμεί πλέον το σπίτι των απογόνων του ως ακριβώς αυτό που είναι: ένα ιδιαίτερο οικογενειακό κειμήλιο.