ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ GAY ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ

Το όνομά του δεν είναι Βαγγέλης Αγγέλου. Όμως, χρειάζεται προστασία. Στην πραγματικότητα, αρκετά συχνά, για τους συναδέλφους του δεν έχει σημασία το όνομά του. Σημασία έχει μόνο ότι είναι gay, εργάζεται στον στρατό και δεν σκοπεύει να προσποιηθεί για την ψυχή του.

«Κατατάχτηκα το 2006, ήσυχο παιδάκι, 19 χρονών. Είμαι από στρατιωτική οικογένεια. Στο σόι μου έχουμε πάνω από 20 άτομα στρατιωτικούς -άνδρες, γυναίκες- οπότε ακολούθησα, αν και δεν το ήθελα είναι η αλήθεια. Εκπαιδεύτηκα, πήρα καλή σειρά, από τα 180 άτομα βγήκα 19ος. Έρχεται η ώρα να παρουσιαστώ στη μονάδα, σε νησί και με το που περνάω την πύλη ακούω έναν να φωνάζει “τι πουστάρα είναι αυτή που μας φέραν εδώ πέρα”». Το όνομά του άλλαξε για όλους τους άλλους σε εκείνη τη στιγμή.

Ο Βαγγέλης δεν είναι θηλυπρεπής, είναι ντυμένος εντελώς συνηθισμένα, η φωνή του είναι η φωνή ενός άνδρα με μια υποψία προφοράς επαρχίας από όπου κατάγεται. Τίποτε από αυτά δεν θα δικαιολογούσε την βία εις βάρος του, όμως δεν υφίστανται καν τα σημάδια που αναζητά ένα αρπακτικό για να στριμώξει στη γωνία κάποιον πιο ευάλωτο.

Έρχεται η ώρα να παρουσιαστώ στη μονάδα, σε νησί και με το που περνάω την πύλη ακούω έναν να φωνάζει “τι πουστάρα είναι αυτή που μας φέραν εδώ πέρα”»

Από την πρώτη υπηρεσία στη μονάδα του, ξεκινάει ένα διαρκές καψώνι. «Βαγγέλη αν δεν λύσεις το 50άρι μπροστά στο στρατηγό θα δεις τι έχεις να πάθεις», «Αγγέλου θα βγάλεις εσύ το άρμα έξω γιατί είσαι νεότερος», στον τρίτο μήνα εκπαίδευσης «Αγγέλου πέσε και πάρε γιατί δεν ξέρεις τίποτα από την ειδικότητά σου». «Μπαίνω μέσα, κάνω τη δουλειά μου και σπάω πλάκα με τον Αγγέλου επειδή αγχώνεται» λέει ο Διοικητής του, ο οποίος τον υποχρεώνει να φτιάξει μπαταρίες σε άρματα, χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς να είναι η ειδίκευσή του, δηλαδή να παίξει τη ζωή του κορώνα γράμματα, σε χρόνο άδειας για τους υπόλοιπους. «Από τότε πήρα τον φόβο μέσα μου» λέει στο Magazine. Σιωπαίνει. «Σκέφτομαι ότι μάλλον έχω γεννηθεί σε λάθος κόσμο» προσθέτει.

Ο Βαγγέλης δεν ανακοινώνει ότι είναι ομοφυλόφιλος αλλά δεν το κρύβει. Όπως κάποιος ετεροφυλόφιλος δεν θα πει πατώντας σφραγίδες σε διοικητικά έγγραφα «ξέρεις, εγώ είμαι straight», ο Βαγγέλης δεν λέει «ξέρεις, εγώ είμαι gay». Αρνείται όμως να πει ψέματα, να παίξει θέατρο ότι βγαίνει με γυναίκες, ότι έχει «γκόμενες». Είχε σχέση, επί 3 χρόνια, με έναν άνδρα. Oπότε πάντα, όλοι γνώριζαν. Παρά τα εμπόδια, σε κάθε ευκαιρία, εξελίσσεται. «Έμαθα την ειδικότητά μου, βγήκα δύο φορές πρώτος σαν εκπαιδευτής σε όλο το νησί. Έμεινα εκεί από το 2007 έως το 2015. Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα και ήθελα να παραιτηθώ» εξηγεί.

Υπήρξε αλληλεγγύη από κάποιον; «Όχι. Ούτε οι συνάδελφοι μου είχαν κάποια προστατευτική διάθεση. Ίσως γιατί τον φοβόντουσαν. Συμμετείχαν μαζί του στο να με χλευάζουν. Δεν πιστεύω ότι μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Υπήρχαν πολλοί οι οποίοι τον υποστήριζαν. Κάποιοι μου λέγαν ότι το έκανε για να μάθω. Μα δεν μαθαίνει έτσι ο άνθρωπος, με τον εκφοβισμό» σημειώνει κι όμως προσπαθεί να βρει μια δικαιολογία για τη συμπεριφορά τους. Θυμάται μετά «είχα και από συναδέλφους περιστατικά».

Η μεγαλυτερη αγωνια και ο μεγαλυτερος αγωνας ειναι ακομα μπροστα

«Λίγο πριν πάρω μετάθεση από τη μονάδα είχαμε επιθεώρηση από τον Στρατηγό. Μια μέρα νωρίτερα έπρεπε να μας επιθεωρήσει ο Διοικητής. Τότε, ξαφνικά νιώθω έναν έντονο πόνο και ζητάω από τον Διοικητή της ύλης μου να καθίσω πίσω γιατί δεν είμαι καλά. Νιώθω ότι θα πέσω κάτω. Μου απαντάει να βγάλω το κράνος. Επιμένω. Μου επιτρέπει να σταθώ στον ίσκιο. Περπατάω δυο βήματα και σωριάζομαι κάτω» περιγράφει ο Βαγγέλης, και συμπληρώνει «ζήτησα συγγνώμη». Από εκεί ξεκινάει η περιπέτεια, καθώς από το στρατιωτικό νοσοκομείο του νησιού όπου του κάνουν εξετάσεις, τον στέλνουν στην Αθήνα, χωρίς κανείς να τον ενημερώνει για την υγεία του. Στο 401 επί ένα μήνα ψάχνουν. Εν τέλει, ο διευθυντής της αιματολογικής και της παθολογικής τον καλούν σε ένα γραφείο. «Μου λένε “κάτσε”. Λέω “δε θέλω να κάτσω, θέλω να μου πείτε τι έχω”. Μου λένε “έχεις HIV”. Δεν ήξερα καν τι ήταν. Ήξερα μόνο το AIDS. Με είχε κολλήσει ο σύντροφός μου. Σε μια κλειστή κοινωνία, όπου αποδείχτηκε ότι με απατούσε, καταλαβαίνεις τι άλλο έχει γίνει και δε μιλάει κανείς, μόνο εγώ» σχολιάζει.

Ο ένας από τους στρατιωτικούς γιατρούς πάνω στο χαρτί της διάγνωσης που γράφει ότι είναι οροθετικός σημειώνει τη διεύθυνση του Αττικού Νοσοκομείου. «Τον πλησιάζω για να καταλάβω τι γράφει και μου λέει άσχημα, προσβλητικά “πήγαινε πιο κει”, λέω “γιατί;”, μου απαντάει “δε σου είπαμε τι έχεις;”». To HIV και το AIDS δεν μεταδίδεται από τον αέρα, από τη χειραψία, από την εγγύτητα, από ένα φιλί στο μάγουλο, από ένα ποτήρι νερό, από όλα όσα κάνουν τους ανθρώπους με την πραγματική σημασία της λέξης. Μεταδίδεται από ανοιχτές πληγές, από υγρά τους σώματος, εφόσον βρουν δίοδο και φέρουν επαρκές, ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο. Ο γιατρός του Βαγγέλη το γνώριζε αυτό.

«Ξεκίνησα τη θεραπεία μου και μέσα σε εφτά μήνες είχα ανακάμψει εντελώς. Είμαι μη ανιχνεύσιμος, δηλαδή δεν μεταδίδω. Όμως, είχα πάρει αναρρωτικές άδειες και λόγω αυτού έπρεπε να περάσω από την υγειονομική επιτροπή. Πέρασα τρεις φορές και την τελευταία με έβγαλαν “ελαφράς υπηρεσίας”, συνεπώς έπρεπε να είμαι στην Αθήνα και παίρνω μετάθεση. Τότε ξεκινάνε όλα» υπογραμμίζει και σκοτεινιάζει.

«Την δεύτερη ημέρα το ήξεραν όλοι. Όλο το στρατόπεδο. Χωρίς καν να έχω πάει ακόμα τα ατομικά μου έγγραφα. Δεν το είχα πει στη μάνα μου ακόμα, για να μην την ανησυχήσω. Δηλαδή, όλο αυτό το πέρασα μόνος μου, τους εφτά μήνες. Και τη δεύτερη ημέρα το ήξεραν όλοι. Με βάζουν σε ένα γραφείο, μου δίνουν πάνω από 200 στρατιώτες στην ευθύνη μου, ένα άτομο εγώ, να βγάζω υπηρεσίες. Αναγκαστικά έμενα παραπάνω. Ο Διοικητής της μονάδας έφευγε, δεν περίμενε να τελειώσω. Ο Διευθυντής της ύλης επίσης έφευγε. Δεν είχα αμάξι τότε. Έπαιρνα τηλέφωνο τουλάχιστον να βγάλουν μια κίνηση, να μου βρουν μια λύση να γυρίσω σπίτι μου. Από τη στιγμή που είμαι ελαφράς υπηρεσίας οφείλουν να το κάνουν για την προστασία της υγείας μου. Δεν έγινε ποτέ τίποτα» λέει ο Βαγγέλης.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται με στιγμιότυπα απογοήτευσης, στεναχώριας, ματαίωσης, αλλά ο Βαγγέλης με το μουστάκι του που και που χαμογελάει, όπως όταν λέει ότι κατάφερε να γίνει στρατολόγος. «Έκανα κατατάξεις, έκανα τα πάντα. Με έβαζαν να κάνω 5 υπηρεσίες ενώ απαγορεύεται, με έβαλαν να κάνω εκπαίδευση σε κλειστό χώρο στη διάρκεια της πανδημίας ενώ είμαι ευπαθής ομάδα, δεν τηρήθηκε κανένα μέτρο για τον κορονοϊό, αλλά εγώ τα κατάφερα». Δεν ήξεραν μόνο από το κουτσομπολιό ότι είναι οροθετικός. «Ο Διοικητής γνωρίζει την κατάσταση της υγείας μου διότι με ακολουθεί αυτό στα ατομικά μου έγγραφα. Είναι ο λόγος που έχω αναλάβει ηπιότερες εργασίες υποτίθεται, δηλαδή είμαι ελαφράς υπηρεσίας» όμως «δεν ενδιαφέρθηκε κανείς». Μάλιστα, ενώ είχε το δικαίωμα να είχε λάβει άδεια την περίοδο της καραντίνας και κατόπιν, να εργάζεται υποχρεωτικά μέσω τηλεργασίας αυτό δεν έγινε ποτέ.

Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο και τον είχα εδώ για πέντε μήνες. Τρέχαμε στα νοσοκομεία. Οι χημειοθεραπείες όμως θα εκτελούνταν στον τόπο καταγωγής μας, όπου μένουν οι γονείς μου μόνιμα. Ζήτησα το Πάσχα να φύγω τέσσερις ημέρες νωρίτερα, να είμαι μαζί του στην πρώτη χημειοθεραπεία. Μου το αρνήθηκαν.

Όπως εξηγεί ο Βαγγέλης, «τους ζήτησα τουλάχιστον να τηρηθούν τα μέτρα. Η τελευταία διαταγή για τις ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως εγώ, λέει ότι δεν πρέπει να έρχονται σε επαφή με κοινό, για να μην αρρωστήσουμε εμείς. Δεν κινδυνεύει το κοινό από εμάς. Όχι μόνο ήρθα σε επαφή με κοινό αλλά έκανα κατάταξη, έκανα εκπαίδευση για άλλες μονάδες σε κλειστό χώρο. Κανένα μέτρο. Με έβαλε μέσα από άδεια για να κάνω εκπαίδευση άλλου στελέχους».

Οι συνάδελφοι του δεν έμειναν παγερά αδιάφοροι μόνο απέναντι στη δική του υγεία αλλά και στο εντελώς ανθρώπινο και στοιχειώδες. «Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο και τον είχα εδώ για πέντε μήνες. Τρέχαμε στα νοσοκομεία. Οι χημειοθεραπείες όμως θα εκτελούνταν στον τόπο καταγωγής μας, όπου μένουν οι γονείς μου μόνιμα. Ζήτησα το Πάσχα να φύγω τέσσερις ημέρες νωρίτερα, να είμαι μαζί του στην πρώτη χημειοθεραπεία. Μου το αρνήθηκαν. Σε δύο άλλους συναδέλφους, με λιγότερο σημαντικά προβλήματα στην οικογένεια, το δέχτηκαν. Υφίσταμαι μια διαρκή διάκριση, έναν διαρκή εκφοβισμό» τονίζει ο Βαγγέλης, εμφανώς πικραμένος.

Το σημειο καμπης, ή οταν πια δεν υπαρχει αλλο κουραγιο

Όταν ο Διοικητής αρνήθηκε στον Βαγγέλη να επισκεφτεί τους γονείς του λίγο νωρίτερα, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, επίσης, εμπόδισε την άδεια του για την αντιρετροϊκή αγωγή στο Αττικό Νοσοκομείο. Οι φορείς του HIV πλέον ζουν φυσιολογικά, όπως όλοι και όσο όλοι. Αρκεί να παίρνουν σωστά την αγωγή τους. Η άρνηση της άδειας για την επίσκεψη στο νοσοκομείο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. «Έκανα αίτημα για άδεια, δεν την υπογράφει. Την επόμενη ημέρα έκανα μια εσωτερική διαδικασία, του κατεβάζω ακριβώς το ίδιο αίτημα, με αναφορά. Πάλι δεν την υπογράφει. Αναγκάστηκε να πάει άλλος Λοχίας να του πει “υπογράψτε γιατί είναι η 2η, στην 3η καίγεστε, πάει Ταξίαρχο, ο άνθρωπος έχει σοβαρό λόγο και τον εξηγεί”. Έκτοτε, διαρκώς η ένταση κλιμακώνεται. Βγάζει το άχτι του επάνω μου. Πλέον στο στρατόπεδο με φωνάζουν πίσω από την πλάτη μου “ανάπηρο”» λέει στο Magazine ο Βαγγέλης.

Ο λογαριασμός της κακοποίησης, και ας αρνείται ο Βαγγέλης να δεχτεί την πλήρη έκταση του προβλήματος, κι ας βρίσκει δικαιολογίες για τους θύτες του, και καλές κουβέντες για αυτούς που σιωπούν μπροστά στο άδικο, δεν άργησε να έρθει. «Στην ψυχιατρική του 414 έφτασα όταν με είχαν βάλει στρατολόγο, μαζί με μια κοπέλα η οποία ήταν πολιτικό προσωπικό αλλά διευθύντρια της στρατολογίας, σε άλλη μονάδα. Ακολούθησα τη ροή που είχε θέσει εκείνη, ως διευθύντρια. Ερχόντουσαν οι στρατιώτες για τις άδειες τους. Αυτός που οφείλει να ενημερώσει είναι ο στρατολόγος, ήταν δηλαδή στα καθήκοντα μου. Με φωνάζει ο Διοικητής και μου λέει “εάν ξαναενημερώσεις στρατιώτη για τις άδειες του, θα σε γαμήσω”. Μπροστά στη διευθύντρια της στρατολογίας και έναν άλλο. Η κοπέλα πάγωσε, ο άλλος πήρε το μέρος του». Όμως, το μοτίβο της διάκρισης δεν αφορά μόνο τον Βαγγέλη. Όπως μαρτυρά ο ίδιος, «μια μέρα πριν είχε έρθει στο στρατόπεδο ένας ταγματάρχης που γνωρίζουμε ότι είναι ομοφυλόφιλος, ξέρεις, από τα κουτσομπολιά. Τον έδιωξε κακήν κακώς, παρά τον βαθμό του, όπως έδιωξε και εμένα».

Με φωνάζει ο Διοικητής και μου λέει “εάν ξαναενημερώσεις στρατιώτη για τις άδειες του, θα σε γαμήσω”. Μπροστά στη διευθύντρια της στρατολογίας και έναν άλλο.

«Εκεί κάπου βίδωσαν τα μυαλά μου. Στο νοσοκομείο τα είπα όλα. Ο ψυχίατρος-νευρολόγος μου είπε “απορώ πώς αντέχεις”. Μιλάμε συνολικά για 16 χρόνια από τα οποία πάρα πολλά ήταν κόλαση. Μου είπε “εάν ξανασυμβεί οτιδήποτε, θα με πάρεις τηλέφωνο”» εξομολογείται ο στρατιωτικός που τόλμησε να μην κρύψει την ταυτότητά του. «Στο μεταξύ, ο Διοικητής είχε θορυβηθεί πάρα πολύ. Έπαιρνε την ψυχολόγο της μονάδας και ρωτούσε. Του είπε εκείνη ότι υπάρχουν ευθύνες, ότι με έχει παρακολουθήσει και στην εκτέλεση των καθηκόντων μου δεν υπάρχει η παραμικρή μομφή». Το εγωιστικό άγχος του Διοικητή «να καλύψει τον κώλο του» δεν κράτησε πολύ.

Ο Βαγγέλης έπρεπε να παρακολουθεί κάποιες συνεδρίες στο ψυχιατρικό νοσοκομείο, του χορηγήθηκε αντικαταθληπτική αγωγή, και διαγνώστηκε με διαταραχή άγχους, μεταξύ άλλων. «Φοβάμαι, νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα καλά, νιώθω ότι εάν κάνω το παραμικρό λάθος, θα γίνει χαμός. Μια φορά είχε γίνει ένα λάθος από άλλον, όχι από εμένα και ο Διοικητής με κατηγόρησε άδικα, όπως αποδείχθηκε, και μου είπε “μέχρι και πίπα κόντεψα να πάρω εξαιτίας σου για να μη μας γράψουν”. Χρησιμοποιεί αυτή τη σεξιστική γλώσσα απέναντι σε εμένα επίτηδες. Εγώ δεν εκφράζομαι έτσι, όχι μόνο στη δουλειά μου, ποτέ» λέει. «Μου έχει επιτεθεί μια φορά συνάδελφος φωνάζοντας “Είσαι πουστάρα και δεν κάνεις για τίποτα”. Του απάντησα “έχω αποδείξει ότι έχω πιο μεγάλα αρχίδια από εσένα”. Εκείνη την ώρα δε με υπερασπίστηκε κανείς γιατί φοβούνται. Οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα μαζί μου και κάποιοι συμφωνούν ότι ο Διοικητής είναι λάθος. Αλλά υπάρχει ας πούμε ένας κανόνας σιωπής και θέλουν να τα πηγαίνουν καλά μαζί του. Εγώ δεν έχω να φοβηθώ τίποτα».

Ο άνθρωπος που διηγείται αυτή την ιστορία φαίνεται συγκροτημένος. Το σπίτι του είναι καθαρό, τακτοποιημένο, όμορφο. Έχει αγοράσει χυμό και μπισκότα. Έχει ένα μεγάλο ρολόι απέναντι από τον καναπέ στο σαλόνι του, σα να μετράει διαρκώς το χρόνο. Κατά μια έννοια τον μετράει, όχι γιατί τον προδίδει το κορμί του αλλά γιατί η βία που υφίσταται τον αφήνει να κρέμεται από μια κλωστή. «Βρίσκομαι πάλι στα όρια μου. Νιώθω πάλι ότι θέλω να παραιτηθώ. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ούτε το άγχος, ούτε το φόβο. Προσπαθώ να κάνω διατροφή και γυμναστική, ώστε να κρατάω τον εαυτό μου σε καλή κατάσταση. Ο γιατρός που με παρακολουθεί στο 414 μου είχε πει να πάω για επανεξέταση. Με ενημέρωσαν μια μέρα πριν ότι ο Διοικητής θέλει να με δει γιατί πρέπει να πάω ξανά στο 414. Δεν υπέγραψε ποτέ κι έτσι δεν ξαναπήγα στον ψυχίατρο για συνεδρία ποτέ. Επίτηδες το κάνουν. Είμαι 100% σίγουρος ότι το κάνουν επίτηδες». Σε ένα καθεστώς σιωπής, οπού ο ίδιος ο Βαγγέλης δεν γνωρίζει καν έναν ακόμα ανοιχτά ομοφυλόφιλο στο στράτευμα, φαίνεται πως οι ιεραρχικά ανώτεροι νιώθουν ότι μπορούν να παίζουν με την ακεραιότητα των εργαζόμενων τους, χωρίς ποινικές ευθύνες. «Δεν υπάρχει κανένας άλλος που να του συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται σε εμένα. Το σύνολο μαζί με τους στρατιώτες είμαστε πάνω από 80 άτομα, χωρίς τους στρατιώτες γύρω στα 50 άτομα. Δηλαδή, είναι ξεκάθαρη η διάκριση. Και το λένε, το έλεγε και ο Αξιωματικός στο γραφείο ότι υπάρχει εμπάθεια στο πρόσωπό μου» προσθέτει ο Βαγγέλης Αγγέλου.

Οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα μαζί μου και κάποιοι συμφωνούν ότι ο Διοικητής είναι λάθος. Αλλά υπάρχει ας πούμε ένας κανόνας σιωπής και θέλουν να τα πηγαίνουν καλά μαζί του. Εγώ δεν έχω να φοβηθώ τίποτα.

Τα ατομικά καψόνια στις ένοπλες δυνάμεις απαγορεύονται. Όμως, ο Βαγγέλης στα 16 χρόνια της πορείας του, από διαφορετικούς Διοικητές, σε διαφορετικές μονάδες, υπό διαφορετικές περιστάσεις, τα έχει υποστεί ξανά και ξανά. «Με έβαλαν και ανεβοκατέβηκα 13 φορές το άρμα από πάνω μέχρι κάτω, με έβαλαν να φτιάχνω μπαταρίες χωρίς εξοπλισμό που θα μπορούσα να είχα ανατιναχτεί, σε επιθεώρηση μου ξήλωσαν το οπλόσημο και μου έβαλαν ένα κωλόπανο στη θέση του μπροστά σε στρατιώτες. Τα ξεπέρασα. Μπόρεσα και στάθηκα στα πόδια μου» υπογραμμίζει με λίγη αμφιβολία στη φωνή του, σα να θέλει να πιστέψει και ο ίδιος ότι αυτά ανήκουν στο παρελθόν.

Υπαρχει μελλον μετα τον πονο;

«Η μάνα μου ξέρει χρόνια ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Αλίμονο εάν η μάνα δεν ξέρει το παιδί. Το κατάλαβε μόνη της. Δεν στεναχωρήθηκε που είμαι οροθετικός, αλλά που το πέρασα μόνος μου. Αλλά αφού βλέπει ότι είμαι καλά στην υγεία μου δεν ανησυχεί πια». Ο Βαγγέλης χαμογελάει. «Ο άνθρωπος γεννιέται, δεν γίνεται. Δε θα μπορούσα να μην είμαι ομοφυλόφιλος. Και είμαι ευχαριστημένος με αυτό που είμαι πια. Ναι μεν έχουν υπάρξει φορές που αναρωτήθηκα “γιατί να είμαι έτσι εγώ;” αλλά δεν είναι επιλογή. Και ο λόγος που αναρωτιέμαι είναι επειδή ταλαιπωρούμαι, επειδή δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να αγαπηθούμε, να έχω μια σταθερή σχέση. Αναρωτιέμαι γιατί να δεν μπορούν να με δεχτούν; Γιατί με φέρνει ο κόσμος σε αυτό το σημείο; Στην τελική ο καθένας ό,τι κάνει, το κάνει στο κρεβάτι του» σχολιάζει.

Όμως, δε ζηλεύει την ευτυχία των άλλων. Τη θαυμάζει, την αγκαλιάζει, την προσδοκά. «Βάζω στο YouTube και βλέπω πώς ζουν στρατιωτικοί ομοφυλόφιλοι σε άλλες χώρες, που παντρεύονται, βαστιούνται χέρι χέρι, και οι άλλοι άνθρωποι τους αποδέχονται. Τους βλέπω και χαίρομαι και δακρύζω γιατί χαίρομαι μαζί τους. Συγκινούμαι που βλέπω ότι άλλοι άνθρωποι είναι καλά. Εάν έβρισκα κάποιον και μου έλεγε να κάνουμε σύμφωνο συμβίωσης, θα το έκανα».

Όλοι έχουν το δικαίωμα και μπορεί να έχουν τις ικανότητες να δουλέψουν στο στρατό. Δεν δουλεύουμε για τον κάθε ομοφοβικό Διοικητή. Δουλεύουμε για την πατρίδα, για τον Έλληνα πολίτη

Το όνειρό του είναι να πάρει τα βουνά, αλλά με όμορφο τρόπο. «Θα ήθελα να ήμουν μαζί με τον σύντροφό μου σε ένα σπίτι στο βουνό. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ, ένας σύντροφος. Θέλω το βουνό, το πράσινο, με ηρεμεί πάρα πολύ. Εάν είσαι καλά στην προσωπική σου ζωή, είσαι καλύτερος και στη δουλειά σου. Νομίζω ότι στο στρατό μπορούν να πάνε όλοι, και οι ομοφυλόφιλοι, δεν έχει καμία σημασία. Όλοι έχουν το δικαίωμα και μπορεί να έχουν τις ικανότητες να δουλέψουν στο στρατό. Δεν δουλεύουμε για τον κάθε ομοφοβικό Διοικητή. Δουλεύουμε για την πατρίδα, για τον Έλληνα πολίτη» αναφέρει.

Η συζήτηση κλείνει με δυο υποσχέσεις. «Αποφάσισα να μιλήσω γιατί πρέπει σιγά σιγά να μάθει ο κόσμος τι γίνεται, τι τραβάμε. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου, αφότου με στήριξε πάρα πολύ η Ομοσπονδία μας, η ΠΟΜΕΝΣ, που έχει πλέον Τμήμα Ισότητας. Έβγαλε μαρτυρίες ανθρώπων για πρώτη φορά και όταν το συζήτησα με την γραμματέα, την Κατερίνα Κιουρτσίδου αποφάσισα ότι εάν δεν βγουν προς τα έξω όλα αυτά, θα συνεχίσουμε να ζούμε τα ίδια». Η δεύτερη υπόσχεση είναι μια πρόσκληση για την ημέρα που θα γίνει το πάρτυ για το σύμφωνο συμβίωσης, σε ένα σπίτι μέσα στο πράσινο, κοντά στο βουνό.

Σημείωση: Τα πραγματικά στοιχεία του «Βαγγέλη Αγγέλου» βρίσκονται στην διάθεση του News247, όπως και των εμπλεκόμενων, ενώ τα περιστατικά έχουν διασταυρωθεί από ανεξάρτητες πηγές. Δεν δημοσιεύονται για λόγους προστασίας του ατόμου. Επιπλέον, το News247 αποφάσισε να μη λογοκρίνει τις εκφράσεις ψυχολογικής και σεξιστικής βίας, ως υποχρέωση και ένδειξη σεβασμού απέναντι στην αλήθεια του βιώματος και της μαρτυρίας.