ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΧΙΣΜΗ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ

Την ώρα που η πατρίδα ζεί μια κόλαση, οι λέξεις που σέβονται τον εαυτό τους-ακόμη και οι σκληρές-κατεβάζουν τα μάτια και διστάζουν, σχεδόν σωπαίνουν, παρ΄ότι έχουν πολλά να πούν για να ξεσπάσουν, να διαμαρτυρηθούν, να μυκτηρίσουν και να καταμαρτυρήσουν-πρωτίστως στους κυβερνώντες και στην «αφρώδη αφρένεια» του προπαγανδιστικού λόγου τους.

Όμως υπάρχει κάτι, ένας άνεμος που φυσάει στα πανιά των λέξεων και τις σπρώχνει να βγούν και να μιλήσουν για μια αντιδιαστολή, για μια αντίθεση, για ένα «κάτι» που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Το μαύρο φόντο

Αμ έπος, αμ έργον: Δύο εικόνες, η μία απέναντι στην άλλη. Εικόνα πρώτη: η γκρίζα Ελλάδα. Η Ελλάδα της αφόρητης επαναληπτικότητας λόγων και έργων και της αβυσσαλέας προπαγάνδας.

Η Ελλάδα των σημερινών κυβερνώντων που έχουν καταφέρει να αφαιρέσουν κάθε ίχνος αλήθειας από την λέξη «υποδειγματικά». Τίποτε δεν είναι υποδειγματικό, ώ πεφυσιωμένοι βλάσφημοι, όταν η χώρα βρίσκεται στην γέενα του πυρός, ανεξάρτητα από το ποσοστό της δικής σας ευθύνης.

Η Ελλάδα των τυποποιημένων φληναφημάτων από μέγα μέρος σύνολης της αντιπολίτευσης, με κάποια εξαίρεση τον συγκρατημένο Τσίπρα, που κάποτε οφείλει να πεί «ράψτε το» σε ορισμένα «κυνηγόσκυλα» του κόμματός του, που ανοηταίνουν στα σόσιαλ.

Η Ελλάδα της μίζερης αντιπαράθεσης και της μονόφθαλμης εμμονής των περισσοτέρων ΜΜΕ. Πρωταθλητές τα φιλοκυβερνητικά. Που προσπαθούν απεγνωσμένα να υποβαθμίσουν ή να διαγράψουν ατυχείς ή τραγικές επιλογές των κυβερνώντων.

Γι αυτό υπενθυμίζουν συνεχώς την τραγωδία στο Μάτι, με τον υπαινιγμό ότι σήμερα δεν έχουμε νεκρούς. Και το κάνουν αφενός αγνοώντας προκλητικά εκείνη την φοβερή καιρική συνθήκη που επέφερε την καταστροφή και αφετέρου θυμίζοντας τις- υπαρκτές, διαχειριστικά- ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ(Προς τιμήν του ο Τσίπρας, έστω και τώρα, τις αναδέχτηκε).

Η Ελλάδα ,τέλος, των σαρκοβόρων τεράτων της ανωνυμίας στα σόσιαλ μίντια, που βγάζουν μαχαίρι σαν κουτσαβάκια του παλιού καιρού για να εκτονώσουν ποικίλα απωθημένα, κι όποιον πάρει ο χάρος.

Το είχαμε δεί στο Μάτι, το βλέπουμε και τώρα με τους ρόλους αλλαγμένους, αλλά με την κακία, την μικροψυχία, την βλακεία και την τοξικότητα στην πρώτη γραμμή.

Η μαρμαρυγή

Εικόνα δεύτερη: ένα «αυτονομημένο» ελληνικό χωριό στην καρδιά του Τόκιο. Οι αθλητές μας. Ολοι! Μιά μαρμαρυγή η παρουσία και η συμπεριφορά τους, μια λαμπηδόνα, ένα σπάνιο και συγκινητικό δείγμα σοβαρότητας, σεμνότητας, μετρημένου λόγου, ευχάριστων εκπλήξεων και αγάπης για την πατρίδα.

Τα ακούς και διερωτάσαι «από που βγήκαν αυτά τα παιδιά;». Πόθεν-και πώς- αυτή η κρυστάλλινη όψη στο πρόσωπο και η λάμψη στα λιτά λόγια και στα χαμόγελά τους; Από ποιόν Ολυμπο κατέβηκαν και καταυγάζει η παρουσία τους είτε χάνουν είτε κερδίζουν;

Να τοι! Ο υπέροχα αταξινόμητος Μιλτιάδης Τεντόγλου. Κανείς άλλος σαν αυτόν σε παγκόσμια κλίμακα. Κανείς ποτέ δεν έχει πεί ότι ο βασικός του αντίπαλος ήταν καλύτερος και έπρεπε να πάρει εκείνος το χρυσό! Και πού; Σε Ολυμπιακούς Αγώνες!

Σαν μπητνίκος του παλιού καιρού με φόδρα εποχής, το παιδί από τα Γρεβενά, με τον πατέρα του μετανάστη στην Γερμανία και την ψυχή του σε άλλες σφαίρες. Αυτές που ευλογούν το ταξίδι και συντρίβουν την έννοια του εξοντωτικού και μοχθηρού ανταγωνισμού, καθαγιάζοντας τον κότινο της συμμετοχής, της αξιοπρέπειας και της ευχαρίστησης.

Για τα παιδιά του Πόλο τι να πρωτοπείς; Η εκπληκτική πορεία τους απέναντι στα μεγαθήρια δεν τους πήρε το μυαλό. Η πρώτη σκέψη τους, στην χειμαζόμενη πατρίδα. Δηλώσεις από χρυσάφι, ανεκτίμητες. Η πρώτη, από τον Νίκο Φουντούλη, αρχηγό της εθνικής ομάδας:

*Ειλικρινά, με ό,τι συμβαίνει στη χώρα έχουμε επηρεαστεί όλοι πάρα πολύ. Πίσω στην Ελλάδα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές, δεν πιστεύω ότι μια νίκη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για ό,τι συμβαίνει. Μας θλίβει ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, ευχόμαστε να μην κινδυνεύσει κανείς. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ζητάμε προκαταβολικά ένα “συγγνώμη” για τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας.

Με όλο τον σεβασμό, θα πανηγυρίσουμε αυτή την επιτυχία και θα σκεφτούμε όσα γίνονται πίσω στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη στιγμή στην καριέρα ενός αθλητή, καταφέραμε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Είμαι περήφανος που είμαι εδώ και εκπροσωπώ τη χώρα μου, καταφέραμε να μνημονεύεται αυτό εδώ, να αποτελεί ορόσημο και να μας ενώνει για όλη μας τη ζωή”. .

*Η δεύτερη, από τον πολίστα μας Αγγελο Βλαχόπουλο: “Η αλήθεια είναι ότι με όλα όσα γίνονται δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι. Είμαστε Έλληνες, πάνω απ’ όλα σκεφτόμαστε την πατρίδα μας, όλα αυτά που γίνονται (…)Ευχαριστούμε όλους τους συμπατριώτες μας που κάνουν ό,τι μπορούν για να λυθούν όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν στη χώρα. Ελπίζουμε να τους δώσαμε λίγη δύναμη και μακάρι να κάνουμε άλλη μια νίκη για να τους δώσουμε λίγη χαρά σε όλον αυτόν τον πόνο που έχει προκληθεί”. (Από το SPORT24 οι δηλώσεις, σε συνεργασία με το Sportsfeed.gr)

Αλλά μήπως υστέρησε κανείς-ηττημένος ή διακριθείς- απο αυτή την ξεχωριστή χορεία; Κανένας! Δάκρυα χαράς και σταγόνες λύπης. Τίποτε υπερβολικό(για DNA και τα τοιαύτα) στους πανηγυρισμούς, τίποτε θεατρινίστικο και αλαζονικό από τους χρυσούς Ντούσκο/Τεντόγλου και τον αργυρό Πετρούνια.

Γενναία αυτοκριτική από την Κατερίνα Στεφανίδη(«Τα θαλάσσωσα»),συγγνώμη για την εμφάνισή της από την Μαρία Περβολαράκη, τεκμηριωμένη κριτική για το κράτος-μητρυιά από τον δακρυσμένο Θοδωρή Ιακωβίδη και τον έξοχο Αλκη Κυνηγάκη.

Κι ένα γέλιο σαν διαρκής ήλιος από τον Μανώλη Καραλή που τράβηξε πολλά από τις μαραγκιασμένες ψυχές αλλά δεν επέτρεψε στο δίκιο του να γίνει φαρμακερό παράπονο και να επισκιάσει τη χαρά του.

Μια στάση εδώ. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας αθλητής οιασδήποτε χώρας που να μην εκδηλώνει την χαρά του για την επιτυχία του και να μην αφιερώνει το μετάλλιο στην οικογένεια και στην πατρίδα. Αρκετοί, δε, ευχαριστούν τον θεό που θεωρούν ότι τους βοήθησε να πετύχουν.

Οσο για τους δικούς μας, ευτυχώς-το ξαναλέμε- δεν ξεστόμισαν ανοησίες για υπερέχον DNA και…ιδιαίτερα χαρακτηριστικά «της φυλής». Αλλά την έγνοια για την πατρίδα δεν την αγνόησαν. Ούτε την αγάπη τους.

Λάμπει στο πέτο τους εκείνο το υπέροχο «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο». Εστω κι αν η Ελλάδα «παιδεύει τα δροσερά Ελληνόπουλα και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους», που λέει μέσα στη στενοχώρια και τον θυμό του ο αιώνιος Νίκος Καρούζος.

Εστω κι αν παρελαύνουν οι ανοησίες των πολιτικών, όπως είπε οργισμένος ο Ευθύμιος Λέκκας. Εστω κι αν η καψαλισμένη Ελλάδα της φτηνής αντιπαράθεσης και της ακατάσχετης λογόρροιας ξεχάσει γρήγορα τους άθλους των παιδιών στους Ολυμπιακούς και τους γυρίσει πάλι την πλάτη.

…Τελικά, οι λέξεις βρήκαν κάτι να πούν. Τους έδωσε το δικαίωμα αυτή η εξαιρετική ομάδα των νέων Ελλήνων που ιδρώνουν, πασχίζουν, πανηγυρίζουν, κλαίνε και χαμογελούν στο Τόκιο. Είναι «η παρηγοριά του μέλλοντος».

Υ.Γ. Το κείμενο διαβάζεται καλύτερα με «χαλί» εκείνο το εξαιρετικό «Αχ, Ελλάδα σ΄αγαπώ», του Μανώλη Ρασούλη και του Νίκου Παπάζογλου…