“ΜΙΑ NON-BINARY ΜΑΜΑ ΣΤΗΝ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ”
Η Λία Νικολάου από τον Βόλο έχει κάτι σημαντικό να μας πει.
Η Λία Νικολάου είναι έναν non-binary άτομο με καταγωγή από τον Βόλο, είναι μια Queer συγγραφέας που γράφει για την ελεύθερη αγάπη, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μια μαμά, που μαθαίνει στα παιδιά της πως ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να εκφράζεται όπως επιθυμεί, χωρίς να πρέπει να δέχεται στιγματισμό και διακρίσεις για αυτό.
Η Λία, μιλώντας στην ενότητα “Rainbow Stories” του Magazine, αναφέρεται στις κακοποιητικές συμπεριφορές που έχει βιώσει στον Βόλο, ως ένα άτομο που βρίσκεται έξω από το δυαδικό φύλο, ενώ αποκαλύπτει πόσο δύσκολο είναι να κάνει καποι@ coming out ως ΛΟΑΤΚΙ+ στην ελληνική επαρχία.
Ακόμη, μιλά για τον σεβασμό και την αποδοχή που έλαβε από τα παιδιά της, τονίζοντας ότι “όταν η αγάπη είναι στο τιμόνι, όσο κακοτράχαλος κι αν είναι ο δρόμος, τελικά θα φτάσεις με ασφάλεια στον προορισμό σου”.
Τέλος, η Λία μιλά για το μυθιστόρημά της με τίτλο «Να μ’ αγαπάς», μία γκέι ιστορία αγάπης που θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε, μέσα από την οποία θέλησε να δώσει μία νέα φωνή στη ΛΟΑΤΚΙ+ λογοτεχνία, αλλά και να γεμίσει με πολύχρωμο φως τις ψυχές των ανθρώπων που θα διαβάσουν τις ιστορίες της.
“Πέρασαν εφτά μήνες από τότε που αποφάσισα να μιλήσω ξεκάθαρα για την ταυτότητά μου, ενώ προετοίμαζα το coming out μου με συναισθήματα που παλινδρομικά με ταλάνιζαν για τουλάχιστον μία δεκαετία. Το έκανα εντέλει δίνοντας μία από τις πρώτες μου συνεντεύξεις με αφορμή το βιβλίο μου σε ένα podcast και είχα τρομερό άγχος γι’ αυτό.
Από τη στιγμή που αποφάσισα να αυτοπροσδιοριστώ ανοιχτά, να ξανασυστηθώ -αν μου επιτρέπετε την έκφραση- στους γνωστούς και να αποκαλυφτώ στους αγνώστους, τριγύριζε στο νου μου ο τρόπος που θα το έκανα, οι λέξεις που θα χρησιμοποιούσα, ώστε να γίνει ομαλότερη η διαδικασία. Μου φαίνονταν βουνό γιατί είχα μάθει να ζω στη σιωπή. Έως τότε άφηνα την εικόνα μου, που είναι αρκετά θηλυκή, να συστήσει έναν κάποιο Εαυτό, λειψό βεβαίως, στον εκάστοτε συνομιλητή μου.
Κανείς έως τότε δεν γνώριζε για τη ρευστότητα του φύλου μου, κανείς δεν φαντάζονταν πως αυτό που έβλεπαν ήταν μόνο μία πλευρά της Λίας Νικολάου. Όμως, άλλο δεν άντεχα. Οι συνθήκες ήταν πλέον κατάλληλες, είχε ωριμάσει εντός μου η απόφαση, κι όλα τελικά έγιναν ευκολότερα από όσο φανταζόμουν. Λίγες λέξεις έφτασαν για να σηκωθούν τα πέπλα της Σαλώμης από πάνω μου αποκαλύπτοντας τον Εαυτό μου ως όλον, ως μία φύση σε συνεχή ροή.
Το περίεργο στην υπόθεσή μου είναι πως από τη στιγμή που ένιωσα έτοιμη να μιλήσω δεν με ενδιέφερε πια η αποδοχή των άλλων. Ή, έστω, με ενδιέφερε σε πολύ μικρότερο βαθμό. Έτσι, εντελώς υποσυνείδητα βέβαια, προετοίμαζα τον εαυτό μου για την απόρριψη, θεωρώντας την κατά κάποιον τρόπο δεδομένη.
Μίλησα πρώτα με τον άνθρωπό μου.
Εύκολη δεν ήταν η συζήτηση, περιείχε όλη την αγωνία των ανθρώπων που ξεγυμνώνονται ο ένας μπροστά στον άλλο για πρώτη φορά, παρόλο που είμαστε μαζί, ζευγάρι, για πάνω από μία δεκαετία. Πιστεύω βαθιά από τότε πως ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα μύχια της ψυχής ενός ανθρώπου. Κάνουμε υποθέσεις, δημιουργούμε φαντασιώσεις, αλλά πραγματικά τί έχει ο άλλος μέσα του, τί περνάει, τις βαθιές του σκέψεις, δεν τα γνωρίζουμε.
Από τότε, όμως, πιστεύω επίσης απόλυτα πως η αγάπη είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεραστεί κάθε εμπόδιο. Ανοίγει δρόμο εκεί που νομίζεις πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο. Δίνει αφορμή για συζητήσεις, πολλές συζητήσεις, που κρατούν καιρό μέχρι όλα, κάποτε, να είναι περισσότερο κατανοητά, πιότερο ξεκάθαρα.
Μέσα από αυτές τις συζητήσεις ήρθε και η αποδοχή των παιδιών μου.
Δεν ήταν εύκολο. Όταν τα πλάσματα που έχεις φέρει στον κόσμο γνωρίζουν μόνο έως εκείνη τη στιγμή την πτυχή του Εαυτού σου που είχες… Δημοσίας Χρήσης και ξαφνικά αποφασίζεις να ανοίξεις διάπλατα την πόρτα και να τους φωτίσεις τον ιδιωτικό σου χώρο, τον Εαυτό που δεν γνώριζαν ούτε φαντάζονταν, πρέπει να περιμένεις επαναστάσεις!
Και πάλι όμως, όταν η αγάπη είναι στο τιμόνι, όσο κακοτράχαλος κι αν είναι ο δρόμος, με βεβαιότητα θα πω πως θα σε φτάσει με ασφάλεια στον προορισμό σου! Κι ο δικός μου προορισμός ήταν ένας και μοναδικός: η απελευθέρωσή μου από μία ζωή υπακοής στις νόρμες και τα στερεότυπα, μία ζωή δίχως πραγματική ορατότητα, μία ζωή πικρή κι ανούσια.
Δεν μπορούσαν να με αγγίξουν τα κουτσομπολιά ανόητων ανθρώπων.
Από τότε που άρχισα να εκφράζω ανοιχτά την ταυτότητά μου, δίχως να έχω αλλάξει το ήδη υπάρχον ύφος της έκφρασης της ταυτότητάς μου (δηλαδή ντύνομαι έτσι κι αλλιώς όπως ντυνόμουν και πριν, μιλάω με τον τρόπο που μιλούσα, κυκλοφορώ στην πόλη μου στα μέρη όπου σύχναζα και πρωτύτερα) έχω διαπιστώσει ότι η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων άλλαξε.
Κάποιοι συμπολίτες μου, άγνωστοι σε μένα οι περισσότεροι, ξαφνικά απέκτησαν άποψη θεωρώντας πως οφείλουν είτε να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους σε μένα (συνήθως με υβριστικά, εχθρικά μηνύματα) είτε να την ψιθυρίσουν ολόγυρα. Είναι παράξενο συναίσθημα όταν ανακαλύπτεις πως σε συζητούν κακοπροαίρετα.
Μα επειδή από αυτό το στάδιο είχα περάσει και στο παρελθόν με αφορμή ένα δύσκολο διαζύγιο και δικαστικές διαμάχες με τον πρώην σύζυγο που αφορούσαν την επιμέλεια των, μικρών τότε, παιδιών μας, ένιωσα πως ήμουν αρκετά δυνατή ώστε να ανταπεξέλθω. Δεν μπορούσαν να με αγγίξουν οι ανυπόστατες φήμες και τα κουτσομπολιά ανόητων ανθρώπων, αυτό είχα αποφασίσει. Κι έτσι, το ξεπερνάω κι αυτό με ελάχιστα τραύματα…
Το περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας είναι αρκετά οπισθοδρομικό.
Η ελληνική επαρχία δεν δίνει ευκαιρίες σε ένα άτομο που διεκδικεί την ορατότητά του να δημιουργήσει, να εκφραστεί ελεύθερα κι εντέλει να ανθίσει ως ο καλύτερος εαυτός του προσφέροντας στον κοινωνικό ιστό, αντίθετα προσπαθεί να χαντακώσει την ελεύθερη έκφραση ανθρώπων που ανήκουν στο φάσμα του μη συνηθισμένου.
Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε ξεφεύγει δηλαδή από τη νόρμα τους, θεωρούν πως πρέπει να κατασταλεί. Και δυστυχώς χρειάζεται μεγάλες αντοχές και ψυχικές δυνάμεις συχνά για να τα βγάλει πέρα στην κοινωνία της επαρχίας ένα άτομο που ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
Τα δικαιώματά του καταπατώνται ασύστολα, οι ελευθερίες του περιορίζονται, και οι συνθήκες επιβίωσης συνήθως λειτουργούν αποτρεπτικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια ελεύθερης έκφρασης. Αναγκάζοντας εντέλει το ΛΟΑΤΚΙ+ άτομο για να καταφέρει να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον εχθρικό, να κρύβει την ταυτότητά του βάζοντας τη ζωή του σε δεύτερη μοίρα. Τα βίωσα προσωπικά για πάνω από μία εικοσαετία όλα αυτά που αναφέρω. Μέχρι που είπα «φτάνει!
Πρέπει να σεβαστώ την ευκαιρία που μου δόθηκε να ζήσω…» παίρνοντας, έστω και αργά, τη ζωή μου στα χέρια μου, δείχνοντας σε όλους πως πρέπει να διεκδικούμε την ορατότητά μας γιατί κάθε ζωή είναι ξεχωριστή, η ζωή μας είναι πολύτιμη, η ψυχική μας υγεία επίσης, κι οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για όσα δικαιούμαστε καθώς το οφείλουμε, ουσιαστικά, στον εαυτό μας.
Όσον αφορά την ενασχόλησή μου με την συγγραφή Queer λογοτεχνίας, πριν μισό χρόνο περίπου κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Να μ’ αγαπάς». Πρόκειται για μία ιστορία βαθιάς αγάπης και ηθελημένης παράδοσης ανθρώπου σε άνθρωπο, μία de profundis εξομολόγηση και μία αναζήτηση του Εαυτού μέσα από τον Άλλο. Είναι μία γκέι ιστορία αγάπης αλλά αυτό δεν έχει σημασία καθώς θα μπορούσε να αφορά οποιονδήποτε.
Θεωρώ, όπως προείπα, ότι η αγάπη είναι το πιο ουσιώδες, το πιο μεγαλειώδες συναίσθημα. Είναι η μοναδική αποσκευή, όπως συνηθίζω να λέω, που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας από αυτή τη ζωή. Και η Αγάπη βεβαίως δεν έχει φύλο, δεν έχει χρώμα, δεν ανήκει σε καμιά φυλή και δεν μπορεί να διεκδικήσει την κατοχή της καμία θρησκεία.
Γι’ αυτή την Αγάπη έχω έρθει στη ζωή να μιλήσω. Με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζω καλά: μέσα από τις λέξεις των βιβλίων. Δίνοντας το στίγμα μου και μία νέα φωνή στη ΛΟΑΤΚΙ+ λογοτεχνία. Βάζοντας κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι αγάπης στις ψυχές των ανθρώπων που θα διαβάσουν τις ιστορίες μου.
Τέλος του χρόνου, αν όλα πάνε καλά, θα κυκλοφορήσει το νέο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Θύματα», επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν που έχουν δώσει βήμα στη φωνή μου, τη φωνή ενός non binary συγγραφέα που, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ξεκάθαρα, δίχως ντροπή κι ενδοιασμούς, ηχεί”.
