ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ ΣΤΟ NEWS 24/7: “ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑ ΠΑΤΕΡΑΣ, ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ”

Στο ραντεβού μας ήρθε και φεγγοβολούσε ολόκληρος από χαρά. Άφησε το κράνος του στην άκρη και πριν καλά καλά βγάλει το μπουφάν του άρχισε να μου μιλά για την κόρη που απέκτησε μαζί με την ηθοποιό Μαίρη Μηνά πριν από περίπου δύο μήνες.

Ο Μιχάλης Σαράντης είναι ένας ηθοποιός που δε φοβάται να δείξει το συναίσθημά του και να εκτεθεί. Στις πρώτες λέξεις που θα ανταλλάξεις μαζί του γίνεται αμέσως διακριτό πως τον διακρίνει ιδιαίτερη ευαισθησία, ξεχωριστή ευγένεια, αλλά και γνήσια ειλικρίνεια.

Φέτος, εκτός από τον ρόλο του χαζομπαμπά, ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στον “Αίαντα” στο θέατρο Αλκυονίς υπό τη σκηνοθετική επίβλεψη του Γιώργου Νανούρη, ενώ ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί και στα “Νούμερα” στην ΕΡΤ μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά.

Η συζήτησή μας τα είχε όλα. Από αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας μέχρι την εμπειρία του ως πατέρα και βέβαια μπόλικο θέατρο…

Το κλικ του θέατρου

Πώς ξεκίνησε αυτό το θεατρικό σου ταξίδι;
Μικρός δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, όπως κάθε φυσιολογικό παιδί δηλαδή. Άμα δεν ξέρεις τι είναι όλο αυτό που ζεις,ξαφνικά πώς να ξέρεις τι θες να κάνεις; Αρχικά, επειδή έπαιζα διαρκώς μπάλα και έβλεπα και πολύ ποδόσφαιρο, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Αργότερα έλεγα πως θέλω να γίνω γιατρός, όπως ο πατερας μου. Μόνο που ο πατέρας μου, ενώ ήταν στο έκτο έτος της ιατρικής, την παράτησε. Κάτι άλλο τον καλούσε προφανώς και έφυγε. Μάλλον ήθελα να γίνω γιατρός κατά το πατρικό πρότυπο, για να καταφέρω εγώ κάτι που δεν κατάφερε ο μπαμπάς.

Και πολιτικός μηχανικός ήθελα να γίνω γιατί ήταν ο μπαμπάς ενός αγαπημένου μου φίλου. Και μου φαινόταν φανταστικό επάγγελμα. Και πολιτικός και μηχανικός μαζί. Απορούσα πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο. Και έλεγα θα γίνω αυτό το ετερόκλητο πράγμα. Ευτυχώς τώρα τυχαίνει να έχω φίλους αρχιτέκτονες και μηχανικούς και ξέρω ακριβώς τι είναι…(αστειεύεται).

Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου βήμα βήμα. Πηγαίναμε με τις αδελφές μου σε ένα ιδιωτικό σχολείο και ο φιλόλογός μου, ο Απόστολος Παπαγεωργίου, είχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Συμμετείχα σε μερικές παραστάσεις που έκανε με μαθητές του στο πλαίσιο του σχολείου. Νομίζω πως τότε μπήκε μέσα μου το σποράκι του θεάτρου. Επί της ουσίας κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ήθελα να μετασχηματίσω όλη αυτή την ενέργεια και σε συνδυασμό με την ευαισθησία που με χαρακτήριζε στα εφηβικά και στα μετεφηβικά χρόνια αντιλήφθηκα πως ένας χώρος που μπορούσα να το κάνω αυτό είναι το θέατρο.

Δεν ήμουν το παιδί που είχα μπει στη λογοτεχνία νωρίς. Ήμουν συνέχεια με υπολογιστές και σπορ. Και κάπως όλοι σνομπάραμε τα βιβλία.

Όταν τελείωσα το σχολείο, δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήξερα τι να βάλω στο μηχανογραφικό. Ήμουν στην τεχνολογική κατεύθυνση και είχα μία αποστροφή προς τα κείμενα. Δεν ήμουν το παιδί που είχα μπει στη λογοτεχνία νωρίς. Ήμουν συνέχεια με υπολογιστές και σπορ. Και κάπως όλοι σνομπάραμε τα βιβλία. Την εποχή εκείνη ανθίζανε οι υπολογιστές,οι μηχανολόγοι. Είμαστε η γενιά που για να ζήσουμε, μας έλεγαν ότι έπρεπε να ασχοληθούμε με τα κομπιούτερ και τα οικονομικά.

Επίσης, δεν έβλεπα καθόλου θέατρο. Ακούγαμε πολλή μουσική στο σπίτι, οι γονεις μου μας παρότρυναν να διαβάσουμε λογοτεχνία, αλλά με το θέατρο δεν είχαμε σχέση. Αυτό άλλαξε άρδην όταν ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Στέλιος Πατσιάς, είπε πως θα πάει να γραφτεί σε μία δραματική σχολή και πήγα κι εγώ. Έτσι έγινε το κλικ.

Πέρα από τον φίλο μου αυτόν, ήρθα σε επαφή με τον Απόστολο Χαντζαρά και τον Νίκο Κυριακόπουλο, που είναι ζωγράφοι και κάνανε τα πρώτα τους βήματα στην Καλών Τεχνών τότε. Είναι πέντε χρόνια μεγαλύτεροί μου. Αυτοί μου “άνοιξαν” το συμπαν σε σχέση με τη ζωγραφική, τη μουσική στο θέατρο και κατ’ επέκταση στο θέατρο το ίδιο. Δεν πίστευα πως στην Αθήνα υπήρχαν σπίτια που ζωγραφίζουν, ακούν Χατζιδάκι και μιλάνε για τον μεγάλο Ερωτικό, τα ρεμπέτικα, τον Σεζάν και τον Πικάσο…

Με τη μία στα… βαριά λοιπόν ε;
Ναι, γιατί η συνάντησή μας συνέπεσε με την έκρηξη της αναζήτησης της ομορφιάς της Τέχνης. Μπήκα σε ένα σύμπαν που δεν ήθελα να βγω. Μέσα από τον Τσαρούχη έμαθα για τον Χατζιδάκι και τους Όρνιθες και ακολούθως για τον Κουν. Το θέατρο, δηλαδή, ήρθε κάπως ανάποδα στη ζωή μου. Γι’ αυτό και εγώ έδωσα εμμονικά εξετάσεις μόνο στο θέατρο Τέχνης. Δεν είχα άλλη σύνδεση συναισθηματική με κάτι άλλο. Είχα μόνο με τα κοστούμια από τους Όρνιθες και τους Πέρσες, ενώ είχα μόλις ακούσει και τη μουσική του Γιαννη Χρήστου για τους τελευταίους. Τεράστιες εμπειρίες,εκρήξεις στο μυαλό για έναν 19χρονο.

Σε αυτόν τον χωροχρόνο με τα παιδιά δεν είχα καμία κόμπλα για την ευαισθησία που είχα απέναντι στα πράγματα. Κάποιος άλλος «φίλος» εύκολα θα μου έλεγε ”καλά είσαι μαλάκας; Σε συγκινεί να βλεπεις τον ήλιο να δύει; Να ακούς κλασική μουσική; Τι βλακείες είναι αυτές; Ακούς Φρανς Λιστ;” Αν και άκουγα τα πάντα, από Σούμπερτ και Ακή Πάνου μέχρι Prodigy. Ένιωθα άνετα με τα παιδιά αυτά. Έβλεπα στα μάτια τους τη φλόγα για κάτι μεγάλο. Έτσι ξεκίνησαν όλα.

Η ζωή και ο… θάνατος

Αναφέρθηκες στο ευαίσθητο του χαρακτήρα σου. Γιατί; Έχεις τρεις αδελφες ξέρω, πολλές γυναίκες στο σπίτι.
Ζούσα με 5 γυναίκες, ήταν και η μαμά μου και η γιαγιά μου. Τον ρόλο του μεγάλου αδερφού συμπεριφοριακά στα εφηβικά μας χρόνια τον πήρε η δεύτερη αδελφή μου, μάλλον ήταν μεγάλο το βάρος του, επειδή ήταν τρεις, δεν μπορούσα να το αναλάβω.

Σήμερα όλα αυτά τα θεωρώ κανονικά, γιατί αυτή ήταν η ζωή μου. Άλλα είναι αυτά που με πονάνε και παίρνω απόσταση και τα κοιτάζω με μια μελαγχολία αυτές τις μέρες. Έχω χάσει και τους δύο μου γονείς, σκέφτομαι πια αλλιώς το παρελθόν μου και εστιάζω σε πράγματα, που δεν μπορώ να ζήσω πια. Ήμασταν πολύ αγαπημένη, αλλά παράλληλα συγκρουσιακή και φασαριόζικη οικογένεια, φωνακλάδες. Όλοι εκτός από τον μπαμπά. Τον μπαμπα τον άκουγες να φωνάζει τελευταίο, ήταν πάντα ήσυχος και μελαγχολικός…

Η ευαισθησία μου πηγάζει ξεκάθαρα από τον μπαμπά μου. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν ντρεπόταν να σου πει πως σ’ αγαπά, δεν ντρεπόταν να σε χαϊδέψει, να μπει στο σπίτι και να σου χαμογελάσει για να καταλάβεις πως του έλειψες. Ήταν πολύ δοτικός. Ήταν διαρκώς παρών με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.

Η μαμά μου από την άλλη ήταν πιο σκληραγωγημένη, λιγότερο εκδηλωτική, ήταν ο ράμπο του σπιτιού με μια αδιανόητη ευαισθησία, αλλά πολύ καλά κρυμμένη . Όταν αρρώστησε, καταλάβαμε πόσα πολλά πράγματα έκανε ερήμην μας. Και φυσικά αντιλήφθηκα ποσο βαθιά ερωτευμένος ήμουν μαζί της. Τουλάχιστον δεν έχουν μείνει μεγάλα απωθημένα, πρόλαβα και μίλησα και με τους δυο πριν τους χάσω. Είμαστε πολύ τυχεροί, είχαμε υπέροχους γονείς.

Έχει έρθει σαράντα μέρες η κόρη μου στη ζωή και έχω φάει μεγάλη φάπα σε σχέση με το πόση ανάγκη έχω τους γονείς μου. Τους μιλάω μέσα μου διαρκώς. Τώρα τους καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τι σημαίνει να έχεις αγωνία, να μη θες να παρεις τα μάτια σου από το παιδί σου,να αγαπάς χωρίς ιδιοτέλεια το σπλάχνο σου.

Τώρα, ωστόσο, με το παιδί αντιλαμβάνομαι πως τα πάντα κάνουν έναν μεγάλο κύκλο. Έχω γίνει και εγώ μπαμπάς και σκέφτομαι πώς ήταν ο μπαμπας και η μαμά μου μαζί μου, όταν ήμουν εγώ παιδί. Κάνω αδιανόητους συνειρμούς και νιώθω πως συνδέομαι και με εμένα ως βρέφος. Και αντιλαμβάνομαι το πόσο πολύ μου λείπουν, πόσο πολύ θα ήθελα να είναι μαζί μου και να μοιράζομαι τη χαρά μου μαζί τους.

Έχει έρθει σαράντα μέρες η κόρη μου στη ζωή και έχω φάει μεγάλη φάπα σε σχέση με το πόση ανάγκη τους έχω. Τους μιλάω μέσα μου διαρκώς. Τώρα τους καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τι σημαίνει να έχεις αγωνία, να μη θες να παρεις τα μάτια σου από το παιδί σου,να αγαπάς χωρίς ιδιοτέλεια το σπλάχνο σου.

Ζωή και θάνατος

Ζωή και θάνατος είναι σαν να είναι οι δύο πλευρές ενός νομίσματος. Το μόνο που κάπως με χαροποίησε με τον μπαμπά μου είναι πως πρόλαβε να ακούσει πως θα γίνει παππούς. Είναι κάπως εγωιστικό να λες πως νικησες τον θάνατο, γιατί έφερες μια άλλη ζωή στον κόσμο. Δεν τον νικάς τον θάνατο. Και γι’ αυτό δεν έχει και νόημα να έρχεσαι σε αντιπαράθεση μαζί του. Πιστεύω οτι όσο μπορείς να νοηματοδοτείς τη ζωή σου σκεπτόμενος ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει τόσο πιο πολύ την ευχαριστιέσαι .

Και εγώ έχω περάσει από τέτοιες φάσεις και έχω υπάρξει φουλ αυτοκαταστροφικός. Αλλά ευτυχώς με τα χρόνια κατάλαβα πως σημασία έχει να κοιτάς προς το φως και όχι το σκοτάδι. Και όταν βλέπω το σκοτάδι αντιστέκομαι σθεναρά.

Σε άγχωσε ο ερχομός της κόρης σου;
Το ότι ήρθε η μικρή, με έχει απελευθερώσει και με έχει γειώσει επίσης. Γιατί ήρθε πολύ φυσικά και μέσα από σε μια πολύ όμορφη και ισορροπημένη σχέση. Αγχώνομαι πολύ, αλλά σκέφτομαι πως είτε τα πάω είτε δεν τα πάω καλά, στα πρακτικά εννοώ, κάπως θα γίνουν τα πράγματα. Πόσο άγχος πια; Άσε που το παιδί τα αφουγκράζεται όλα.

Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις όλα θέατρο, παιδί και τηλεόραση. Γιατί τη λύπη και τη στενοχώρια κάπως εσείς οι καλλιτέχνες την κάνετε πηγή έμπνευσης. Τη χαρά όμως;
Τη λύπη τη μετασχηματίζεις. Τα μεγαλύτερα έργα Τέχνης έχουν δημιουργηθεί σε περιβάλλοντα μεγάλης στενοχώριας. Καπως συνωμότησαν πολλά πράγματα φέτος και περισσότερο χαίρομαι, παρά αγχώνομαι. Η δουλειά μού έχει δώσει πολλές μεγάλες χαρές συνοδευόμενες από απέραντο κόπο κι αγωνία. Με τον καιρό αρχίζω να λέω στον εαυτό μου πως δεν πειράζει να μην κάνω κάτι τόσο καλά. Δε χάθηκε και ο κόσμος.

Ήμουν και είμαι αδιανόητα τελειομανής. Αλλά πλέον δεν έχω την ίδια ταραχή. Αυτό δε σημαίνει πως κάνω κάποια έκπτωση. Το αντίθετο. Αν δεν κοιμόμουν ας πούμε μία ώρα το απόγευμα πριν την παράσταση, πίστευα πως θα καταστρεφόμουν. Επίσης, ήξερα και ξέρω τι θα φάω ακριβώς,πότε θα κάνω γυμναστική, ζέσταμα πάντα πριν την παράσταση, αφωνίες, όλα. Το απόλυτο πρόγραμμα. Αλλά τώρα με αυτήν τη μικρή κυρία που ήρθε στη ζωή μας έχουν όλα ανατραπεί. Κάνουμε ό,τι θέλει αυτή. Και είναι σαν να μου λέει “ήρεμα πατέρα, τώρα θα πας με το δικό μου πρόγραμμα”. Και αυτό δε σημαίνει πως κάτι θα μου ξεφύγει, σημαίνει πως είμαι εγώ πιο χαλαρός, γιατί πολύ απλά δεν είμαι εγώ το κέντρο.

Το Σαββατο που μας πέρασε ας πούμε είχαμε διπλή παράσταση με τα “Ματωμένα Χώματα” -2.20’ παράσταση απόλυτης έντασης με εμένα συνέχεια επί σκηνής- και δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Είχα αναλάβει εγώ τη μικρή 3.00-6.00 το πρωί, για να την ταΐσω, με αποτέλεσμα να ξαγρυπνήσω. Πίστευα πως δε θα τη βγάλω τη μέρα, θα πέσω κάτω στη σκηνή. Ε, τελικά την έβγαλα.

Ένας άξεστος ποιητής

Γιατί επιστρέφεις με τον Αίαντα;
Δεν είναι επιστροφή, είναι εκκρεμότητα. Κατέβηκε η παράσταση λόγω lockdown, όταν αρχίσαμε να το ευχαριστιόμαστε. Και θέλαμε πολύ να ξαναανέβουμε στη σκηνή….

Τι σε γοητεύει στον ήρωα αυτόν;
Άλλα με γοητευαν πριν 5 χρόνια, αλλα πριν 3, που πήγα στον Γιώργο (Νανούρη) και του είπα “σκέφτομαι με τον Αποστόλο (Χαντζαρά) να κάνουμε αυτό”. Και μου είπε ο Γιώργος “πάμε” και έκανε παράσταση ένα όνειρό μου… Και από τότε είμαστε τρεις, όχι δύο, που έχουμε αγαπήσει αυτή την δουλειά. Μαζί με τον παραγωγό μας φυσικά, τον Μάριο Τάγαρη. Η παράσταση και η καθοδήγηση του Γιώργου με οδήγησε σε μία βαθιά ειλικρίνεια σε σχέση με το κείμενο.

Με συγκινεί βαθιά το ότι αυτός ο πολεμιστής, αυτός ο γίγαντας είναι ένας μέγας ποιητής. Ό,τι εκφράζει είναι βαθιά ποιητικό με την ύψιστη έννοια της ποίησης. Και μέσα από μία τέτοια ποιητικότητα μπορεί να κεντράρει σε πράγματα πολύ νευραλγικά. Με συγκινεί το πώς αυτό το τεράστιο μυώδες ον που τον έβλεπαν και τρόμαζαν όλοι, έχει αυτήν την ψυχή και αυτήν την ευαισθησία. Που σου λέει ότι εγώ έτσι δε θέλω να ζω, δεν αντέχω.

Και όταν ζούμε στην εποχή αυτή, δεν υπάρχει πιο ανθρώπινο και πιο ειλικρινες πράγμα να πεις κάποιος από το “εγώ δε θέλω να συνεχίσω έτσι, να λυγίσει”.

Η αυτοκαταστροφή μπορεί να υπάρξει πολύ γοητευτική, ιδίως για ένα νέο παιδί, ας μην κρυβόμαστε.

Όλη αυτή η ιστορία που γίνεται με τα όπλα του Αχιλλέα είναι η αφορμή για να δούμε να διαλύεται το νευρικό του σύστημα. Γιατί ο Αίαντας είναι μανιακός, είναι ο πρώτος καταγεγραμμένος αυτόχειρας και ο πρώτος μανιοκαταθλιπτικός. Η Αθηνά σε σημερινούς όρους είναι οι σκέψεις που πυροδοτούν κάτι στο μυαλό του,τον θολώνουν και αποφασίζει να σκοτώσει κόσμο.Και ενώ νομίζει πως πάει και σκοτώνει τον Μενέλαο και τον Οδυσσέα για να εκδικηθεί πάει και σκοτώνει πρόβατα. Και συνέρχεται και αναρωτιέται “Τι έκανα; Πώς προχωράω τώρα; Δεν το δέχομαι αυτό που έκανα”. Πώς να μη με συγκινεί αυτός ο Ήρωας; Είναι βαθιά ανθρώπινος και η μανία του είναι ατόφια ποίηση. Αυτό εμένα με διαλύει.

Το τέλος του πως το χαρακτηρίζεις;
Η αυτοχειρία είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Εννοείται ότι δεν την επικροτώ, όσο και αν σαν νέος γοητευόμουν από την αυτοκτονία του Κομπέιν ή με ανθρώπους που έφυγαν από καταχρήσεις και ουσιαστικά αυτοκτονούσαν μέσα στα χρόνια. Η αυτοκαταστροφή μπορεί να υπάρξει πολύ γοητευτική, ιδίως για ένα νέο παιδί, ας μην κρυβόμαστε.

Και εγώ έχω περάσει από τέτοιες φάσεις και έχω υπάρξει φουλ αυτοκαταστροφικός. Αλλά ευτυχώς με τα χρόνια κατάλαβα πως σημασία έχει να κοιτάς προς το φως και όχι το σκοτάδι. Και όταν βλέπω το σκοτάδι αντιστέκομαι σθεναρά.

Για αυτό και στον Αίαντα δεν εφιστώ την προσοχή του κοινού στην αυτοχειρία του, δεν την υπερτονίζω ως το μέγα συμβάν. Εστιάζω στον συμβολισμό της πράξη του, προσωπικά τη μεταφράζω στο ότι ο ήρωας δε θέλει να συνεχίσει έτσι,εδώ. Γιατί ακόμη και αυτό που γίνεται μετά πάνω στο σώμα του, που σκυλεύεται ουσιαστικά μπροστά στη γυναίκα και το παιδί του, είναι τόσο φρικτά, που αν ήμουν ο Αίαντας θα ξανααυτοκτονούσα. Είμαι σίγουρος πως αν μπορούσε να δει τι επακολούθησε, αυτό θα έκανε. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στον Αδη που κατεβαίνει ο Οδυσσέας, δεν του μιλάει. Δεν μπορεί να δεχθεί την αλλαγή του κόσμου που όμως ο,τι και να κάνει είναι αναπόφευκτη.

Ο Οδυσσέας τι συμβολίζει;
Είναι το σύγχρονο μοντέλο σκέψης. Το μοντέλο είναι Οδυσσεϊκό πια. Εδώ και πολλούς αιώνες είναι δηλαδή. Και καλά κάνει και είναι, γιατί οι άνθρωποι εξελίσσονται, λυαίνουν τις γωνίες τους, πρέπει να είναι ευέλικτοι και να προσαρμόζονται στα πράγματα. Εμένα πάντα όμως θα με γοητεύει αυτό το πλάσμα που λέει: “εγώ έτσι δεν γουστάρω ρε παιδιά”. Οδυσσέας είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, εμείς. Ο Αίαντας είναι ο Αίαντας.

Όμως, γιατί έχουμε χάσει κάθε επαναστατική ορμή; Τόσος συμβιβασμός, τόση ευελιξία πια σε όλα;
Το λέω με μεγάλη λύπη, είμαστε σε κατάσταση εντροπίας. Βλέπω πως δε συγκινείται κανείς με τίποτα. Όλο αυτό δε το φαινόμενο με τον κορονοϊό εντέλει συνέβαλε στο να κοιτάμε ακόμη περισσότερο τον εαυτό μας και να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας. Συνειδητοποιήσα πριν λίγες μέρες πως κάθε μου πρόταση ξεκινά με το “Εγώ” και προσπαθώ πλέον πριν μιλήσω, να μην πω “εγώ”, να λέω “για μένα” ή “πιστεύω πως”. Όχι αυτό το γαμημένο το εγώ μπροστά.

Υπάρχουν πολλές στιγμές που νιώθω απροστάτευτος. Αυτή η αίσθηση που έχουμε όλοι, σε κάνει να λες τουλάχιστον να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αλλά δεν πάει έτσι. Με πεισμώνει αυτό, θέλω να τα φέρω όλα τούμπα, να γεμίσω τον κόσμο με λουλούδια, με ομορφιά μέσα από τη δουλειά μου και τις πράξεις μου. Κάθε μας πράξη έχει αντίκτυπο στο σύμπαν. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω και πώς μπορούμε μέσα από την καθημερινότητά μας να αλλάξουμε τον κόσμο. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού είναι δεδομένη πλέον. Αυτό είναι το πρόβλημα της εποχής μας. Αλλά τουλάχιστον είναι ξεκάθαρο.

Το θέμα είναι τι κάνουμε γι αυτό…
Ωραία δε θα ήταν να έρθει τώρα ένας Αίαντας να τα θερίσει όλα; Και μετά να πάει στο Σύνταγμα και να ξαναχαιρετίσει τον Ήλιο για τελευταία φορά; Σε έναν κόσμο που είναι γεμάτος Οδυσσέα, η ανάγκη ενός Αίαντα, του ανθρώπου που πρεσβεύει το δίκαιο σε απόλυτο βαθμό, είναι πιο απαιραίτητη από ποτέ.

Αυτό το έργο στάθηκε αφορμή να συμβαίνει στη σκηνή κάτι σπάνιο. Ο Αποστόλης ζωγραφίζει σε παρόντα χρόνο και συναφηγείται μαζί μου ζωγραφίζοντας προωθώντας και αυτός τη δράση. Γρήγορα και με φοβερή μαεστρία… Η αφορμή που έχει δοθεί με αυτό το έργο είναι τρομερή. Και λαμβάνει χώρα και μία φοβερή αντίθεση γιατί ο Αποστόλης είναι έτσι γεροδεμένος και είναι και στην όψη αρρενωπός, ενώ είναι καλλιτεχνάρα και ευαίσθητος πολύ. Ένας σιωπηλός «Αίας» που ζωγραφίζει, ενώ εγώ δίπλα του χτυπιέμαι ψυχή τε και σώματι.

Με όπλο το σώμα

Και ο Αίαντας είναι μία έντονα σωματική παράσταση. Τι σημαίνει το σώμα για σένα;
Για μένα το σώμα είναι άλλο ένα εργαλείο έκφρασης, όπως ακριβως είναι η φωνή μου. Άλλο ένα μέσο για να αντιληφθεί ο θεατής αυτό που θέλω να του αφηγηθώ. Σαν παιδί δεν άφηνα δέντρο να μη σκαρφαλώσω και εγκαταλελειμμένο σπίτι να μην εξερευνήσω ή μπάλα που να μην παίξω. Το σώμα μου ήταν πάντα παρόν στη ζωή μου, το ακούω και με ακούει. Όταν μπήκα στη δουλειά αντιλήφθηκα ότι όλη αυτή η άνεση μπορεί να γίνει μεγάλο εφόδιο. Θυμάμαι να κάνουμε πρόβα με τον Νίκο τον Καραθάνο και την Αμαλία Μπέννετ στον Συρανό και να ανακαλύπτω μαζί τους τι μου έχει δώσει το σώμα μου και πως μπορώ να το εξελίξω.

Προπονώ το σώμα μου όσο προπονώ το μυαλό και τον λόγο μου. Υπάρχει μία παρεξήγηση με τους ηθοποιούς που έχουν μια πιο θερμή σχέση με την έκφραση μέσω του σώματος στο θέατρο, τους αποκαλούν «σωματικούς». Το ακούω και εγώ πολύ συχνά για εμένα. Λες και οι άλλοι ηθοποιοί είναι «ασώματοι».

Μεγάλη τύχη να δουλεύεις με ανθρώπους που γιορτάζουν το ανθρώπινο σώμα,που θεωρούν δεδομένο ότι είναι εκφραστικό μέσο. Μέσα στα χρόνια βέβαια και μέσα από πολύ δουλειά οφείλω να σου πω ότι η πύκνωση με γοητεύει πολύ περισσότερο πλέον από την εκτόνωση της ενέργειας. Το πόσο παρόν μπορεί να είναι ένα σώμα στη σκηνή, χωρίς να το φωνάζει είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά σε δημιουργικό επίπεδο.

Προπονώ το σώμα μου όσο προπονώ το μυαλό και τον λόγο μου. Υπάρχει μία παρεξήγηση με τους ηθοποιούς που έχουν μια πιο θερμή σχέση με την έκφραση μέσω του σώματος στο θέατρο, τους αποκαλούν «σωματικούς». Το ακούω και εγώ πολύ συχνά για εμένα. Λες και οι άλλοι ηθοποιοί είναι «ασώματοι». Προσωπικά δουλεύω όλα τα εργαλεία μου εξίσου σοβαρά. Και είμαι άνθρωπος που φτάνω τα εργαλεία μου στα άκρα. Η δουλειά μας είναι μόνιμος αγώνας, δεν χωράει καμία έκπτωση.

Με τη σκηνοθεσία φλερτάρεις καθόλου;
Έχω σκηνοθετήσει μία παράσταση παλιότερα, το Λεόντιος και Λένα στο Bios. Ευχαριστήθηκα πολύ αλλά παράλληλα υπέφερα, γιατί κάτι που έχεις φανταστεί στο μυαλό σου,μετά παίρνει σάρκα και οστά και την μέρα της πρεμιέρας φεύγει από τα χέρια σου. Ταράχτηκα, έλεγα τώρα δε θα μπω εγώ να παίξω; Δεν μπορούσα τότε να διαχειριστώ το να μην είναι στα χέρια μου η μπάλα. Ίσως γιατί γούσταρα να παιζω μπάλα ακόμα και όχι να είμαι απέξω.

Ωστόσο τις ιδιότητες στη δουλειά μας τις βλέπω ως ένα. Απλώς η σκηνοθεσία είναι θέμα σαφούς οπτικής, θέσης και μεγαλύτερης ευθύνης. Και δυστυχως ζούμε σε μία εποχή που ελαχιστοι άνθρωποι παίρνουν θέση.Και πρέπει να αλλάξει και αυτό. Προσωπικά μου αρέσει η απολυτότητα στο θέατρο. Με συγκινεί να είναι κάτι απόλυτο μέσα σε ένα συμφωνημένο χάος. Υπάρχουν ένα δύο έργα που με ενδιαφερουν, μπορεί και να τα κάνω κάποια στιγμή. Να σκηνοθετήσω, όχι και να παίξω κιόλας. Να φωνάξω κάποιους ανθρώπους που αγαπώ και να τους πω “ελάτε ρε να κάνουμε μια τρέλα”.

Δε μιλήσαμε καθόλου για τα Νούμερα…

Τι να πρωτοπώ. Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι και εγώ Νούμερο, έχω άλλη μια οικογένεια πλέον. Αν δεν ήμουν στη σειρά, θα ζήλευα πραγματικά. Λατρεύω την ελληνική μουσική, λατρεύω που έρχονται όλοι και αυτοσαρκάζονται και λατρεύω που ο Φοίβος, ο οποίος είναι ένας από τους καλλιτεχνικούς μου φάρους, είναι όσο υπέροχος φανταζόμουν ότι μπορεί να είναι και πριν βρεθούμε! Υπέροχη συγκυρία,υπέροχοι όλοι μπροστά κ πίσω από τις κάμερες.Καμία σοβαροφάνεια,ο αυτοσαρκασμός μπροστά.

*Η φωτογράφιση του Μιχάλη Σαράντη έγινε στο Apoteka Cafe Bar.

Αίαντας, από 4/11 στο θέατρο Αλκυονίς