ΝΕΓΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ: ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΟΡΙΚΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΙΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΒΑΛΕ

Δεύτερη μέρα του φεστιβάλ “Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά”, κι ενώ έχουν προηγηθεί κλαρίνα και βιολιά -και έπονται πίπιζες και γκάιντες- μια απροσδόκητη φιγούρα ανεβαίνει στη σκηνή. Κανείς δεν σκαλώνει όμως. Τον περιμένουν/περιμένουμε όλοι, και κυρίως οι πιτσιρικάδες που έχουν σκάσει από τα γύρω σπίτια, τα γύρω χωριά, ακόμη και από τα Γιάννενα.

Με το κομπολόι στο χέρι -αλίμονο- ο Νέγρος του Μοριά ξεκινάει τα δικά του πάνω απ’ τα samples του Odydoze, που έχει ανέβει μαζί του στην κορυφή της Κόνιτσας. Παρέα συνθέτουν το πιο απρόσμενο δίδυμο του φεστιβάλ, αυτό που δίνει σύγχρονο αστικό χρώμα σε ένα μουσικό τριήμερο παραδοσιακής βαλκανικής μουσικής. Και ο κόσμος στην πλειοψηφία του δείχνει να εκτιμά.

Την επόμενη μέρα, 40 λεπτά πριν ξεκινήσουν για την Αθήνα και αφού η βροχή είχε πια σταματήσει, πρόλαβα να τους συναντήσω στο ξενοδοχείο τους και να μιλήσουμε για το τραμπέτικο (τραπ+ρεμπέτικο), για τα ηπειρώτικα, για το “Θράσος” τον τελευταίο δίσκο του Κέβιν (το off stage όνομά του Νέγρου του Μοριά), τον Ηλία Πετρόπουλο και τις φουστανέλες.

Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας με την πλέον προφανή απορία.

Τι δουλειά έχει ένας τραμπέτης με τα ηπειρωτικά;
Odydoze: Κοίτα, εμείς πιάνουμε τον συνολικό ήχο της Ελλάδας και προσπαθούμε να μπλέξουμε ό, τι φέρνει σε ελληνική μουσική με τον σημερινό ήχο της τραπ. Το τραμπέτικο είναι κάτι το οποίο προσδιορίζει όλον αυτόν τον ήχο.

Κέβιν, μ’ άρεσε χθες στο λάιβ που λες σε ένα σημείο “οι μπροστά γουστάρετε; Οι πίσω έχετε σκαλώσει;”.
Νέγρος του Μοριά: (σ.σ. γελάει) Ναι ναι…

Πραγματικά είχαν σκαλώσει. Ήταν κι ένας παπάς πίσω και κοίταζε…
ΝτΜ: …σε φάση ‘τι γίνεται;”.

“Τι κάνει τώρα αυτός; Αλήθεια;”.
Ο: “Ήρθαν οι αμαρτωλοί…”.

Πώς σου φάνηκε τώρα αυτό που έκανες χθες; Που κάνατε μάλλον στο “Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά”, μιας παραγωγής της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση;

ΝτΜ: Κοίταξε, όπως και το τραμπέτικο που είναι μία νέα μουσική κατηγορία, έτσι συμβαίνει και με το παρουσιαστικό, πόσο μάλλον σε ένα μέρος όπως η Κόνιτσα που δεν έχουν αλισβερίσι με άλλες εθνικότητες. Και έτσι τους φαίνεται καινούριο όχι μόνο ο ήχος αλλά και το παρουσιαστικό. Ότι τώρα ο Νέγρος του Μοριά, ο Odydoze, παίζουν μουσική, αυτός ραπάρει στα ελληνικά… Τι γίνεται εδώ; Ακούμε ήχους που ξέρουμε αλλά βαράει και ντάμπα ντούμπα, τι κάνουν;

Αυτό το φαινόμενο -το έβλεπα στην Αθήνα, τώρα το βλέπω και στην Κόνιτσα- είναι πλέον συνηθισμένο. Το περιμένεις.

Γιατί ξαναλέω πως “χτυπάει” όχι μόνο ο ήχος αλλά και το παρουσιαστικό εδώ.

Χτυπάει και στην Αθήνα όμως;
ΝτΜ: Στην Αθήνα είναι πλέον λογικό. Η βάση μας είναι εκεί αλλά τώρα σε άλλα μέρη που δεν έχουν πολύ κόσμο -δεν λέω για τις μεγαλουπόλεις σαν τη Θεσσαλονίκη-, κάνει εντύπωση.

Ενημερώθηκα ότι στην Κόνιτσα υπάρχουν 800 μόνιμοι κάτοικοι. Δεν παίζει να έχουν δει μαύρο.

Έχω διαβάσει ότι το μπιτ στο ‘Αλκοόλ” το έχετε κάνει εδώ στην Κόνιτσα με τον Κρίστοφερ Κινγκ. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ο: Είχαμε επικοινωνήσει με τον Κρις, είχαμε δει το έργο του το οποίο είναι κάτι απίστευτο και ήρθαμε κοντά μέσω της μουσικής -και μέσω του ήχου που εκπροσωπούμε εμείς και μέσω του ήχου που εκπροσωπεί εκείνος. Και κατά κάποιον τρόπο σμίξαμε αυτά τα δύο στοιχεία.

Είχαμε πάει στο σπίτι του για πέντε έξι μέρες και δουλεύαμε non stop για να βγάλουμε υλικό.

Παίρναμε βινύλια, τα ηχογραφούσα στο λάπτοπ, τα έκοβα, τα τσόπαρα κτλ και εν τέλει βγήκε το “Αλκοόλ”, το οποίο είναι από ένα sample που πήραμε από εκείνον.

Από ποιο ηπειρώτικο το πήρατε;
Ο: Τώρα να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι. Το όργανο ήταν πίπιζα (σ.σ. συμφωνεί και ο Κέβιν)

Και έχετε και άλλο τραγούδι με κλαρίνα νομίζω.
O: Έχουμε αρκετά. Έχουμε το “Ακόλουθος” που έχει κλαρίνο στην αρχή.

ΝτΜ: Έχουμε το “Κενοδοξία”.

Ο: Ναι, το “Κενοδοξία”, που είναι το πρώτο track, το οποίο είναι και σήμα κατατεθέν. Και στο κομμάτι με τον Rack παίζει να έχει κλαρίνο από πίσω κάπως αχνά.

ΝτΜ: Α, ναι ρε. Σημειωτέον, ο Ody με τον Κρις έκανε 15 παραγωγές.

Ο: Και κρατήσαμε τελικά μία.

Θα τις βάλετε κάπου πιο μετά;
O: Μπορεί, ποτέ δεν ξέρεις. Θα δείξει ο χρόνος.

Φαντάζομαι ότι ο επόμενος δίσκος δεν θα είναι πάλι στο ίδιο ύφος, θα κάνεις κάτι άλλο.
ΝτΜ: Θα τον κρατήσουμε τον τραμπέτικο ήχο, θα έχει συνέχεια σίγουρα.

Ο: Είναι κάτι το οποίο έχει βγει τώρα οπότε αν θέλουμε να το εκπροσωπήσουμε ακόμα περισσότερο, πρέπει να το δείξουμε και σε άλλο χώρο.

Πώς το είδες χθες, εκεί με τους πιτσιρικάδες μπροστά, πώς πέρασες;
ΝτΜ: Η νεολαία ήξερε…

Ήξερε και αυτό το κομμάτι, την “Υπόγα” του Α. Κωστή που έχετε πειράξει.
ΝτΜ: Είναι πιο ενημερωμένοι. Έχουν κινητό όπως και εμείς. Επομένως μπορούν να δουν τι γίνεται στην επικαιρότητα γιατί και το χιπ χοπ στην Ελλάδα έχει εδραιωθεί, έχει εξελιχθεί.

Και νούμερα έχει, και ανταπόκριση από χορηγίες έχει, και κομμάτι της τηλεόρασης είναι πια.

Και για να γίνω και ο δικηγόρος του διαβόλου, αν θέλει κάποιος να αγγίξει τη νεολαία και να την τραβήξει προς το μέρος του, είτε πολιτικά είτε διαφημιστικά, κάποιον εκπρόσωπο της νεολαίας θα πάρει, που αυτήν τη στιγμή είναι ο ήχος και ο στίχος του χιπ χοπ.

Στους προηγούμενους δίσκους είχες πάντα ένα θετικό vibe. “Περνάμε καλά, χορεύουμε, κλπ”… Στον τελευταίο δίσκο είσαι λίγο πιο εσωστρεφής, είναι λίγο πιο στενάχωρο…
ΝτΜ: Α, γεια σου.

Αυτό ταίριαξε και με τα μοιρολόγια, έτσι; Σου ήρθε κουτί κάπως…
ΝτΜ: Ταιριάζει γιατί και στην ελληνική μουσική και στον στίχο έχουμε τον πόνο, το “καρδιά μου με άφησες”, “μάτια μου, θέλω να σε ξαναδώ”, “είναι μαύρα τα βουνά”… Δηλαδή είναι μέσα στην ελληνική πραγματικότητα, όχι απλά στην κουλτούρα.

Είμαστε ντερτιλήδες, έχουμε ντέρτια, έχουμε γλέντι, έχουμε πόνο… Και, βέβαια, πάντα έχουμε και τη θρησκεία που είναι και το πιο δυνατό στοιχείο.

Ξέρω ότι εσύ πιστεύεις σε μια δύναμη, σε κάτι.
ΝτΜ: Είμαι παιδί του Θεού.

Ξέρεις, στον δίσκο που έχεις μέσα τα επτά αμαρτήματα, κανονικά αυτό είναι απ’ την Καθολική Εκκλησία. Δεν υπάρχουν στην Ορθοδοξία τα εφτά…
ΝτΜ: Η Ορθοδοξία έχει βάλει και παραπάνω αμαρτήματα.

Αλήθεια; Πες γιατί μάλλον δεν έχω ιδέα.
ΝτΜ: Ναι, έχει τη φιλαργυρία, τη γαστριμαργία-λαιμαργία, έχει την κενοδοξία, την πορνεία, την ακηδία.

Ακηδία είναι όταν δεν νιώθεις… Όταν τον φτύνεις τον άλλον, όταν είσαι τελείως ουδέτερος. Αν πεις για κάποια ότι “η ακηδία την τρελαίνει”, είναι σαν να λες με πολύ γαμάτα ελληνικά ότι με το φτύσιμο κολλάει.

Μ’ αρέσει πάρα πολύ που χρησιμοποιείς λέξεις όπως “ντερτιλής” κλπ. Και είδα ότι έχεις κόλλημα και με τον Ηλία Πετρόπουλο.
ΝτΜ: Μεγάλος μάγκας.

Έχεις και αυτό το βιβλίο, τα “Ρεμπέτικα τραγούδια”, που είναι ένας τόμος τεράστιος;
ΝτΜ: Ναι, μου το έχει κάνει δώρο η Ελένη Τσιγάντε. Έχω πολλά βιβλία του.

Από τον Ηλία Πετρόπουλο γνώρισες τα ρεμπέτικα ή τα ρεμπέτικα σε έσπρωξαν σε εκείνον;
Τα ρεμπέτικα με έσπρωξαν στον Ηλία Πετρόπουλο γιατί είχα δει ένα ντοκιμαντέρ πάνω στα ρεμπέτικα κι όλοι οι συγγραφείς και εκφωνηταί μιλάγανε…

Οι “Εκφωνηταί”… (γελάμε)
ΝτΜ: Μιλάγανε για την Ηλία Πετρόπουλο…

Ο: Οι “ποδοσφαιρισταί”…

ΝτΜ: Οι ποδοσφαιρισταί… Οι προπονηταί…

Ναι, όπου διαβάζεις για ρεμπέτικα, πετάνε κι έναν Ηλία Πετρόπουλο μέσα. Νομίζω είναι και ο πρώτος που τα έψαξε και τα μάζεψε…
ΝτΜ: Ξέρεις, τι; Ο Ηλίας Πετρόπουλος όχι μόνο μπήκε στον κόσμο του ρεμπέτικου, μπήκε και στην ιστορία, και μερικές φορές ερχόταν σε αντίθεση με την επίσημη ιστορία. Σου κατέβαζε τοίχους. Κατάλαβες; Για αυτό και τον εξόρισαν, κλπ. Ναι, έχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Θυμάμαι που πάντα την Κωνσταντινούπολη την λέει “Ιστανμπούλ”, και επιμένει σε αυτό, ξέρεις, “προκλητικά”…
ΝτΜ: Είναι πολύ προκλητικός, ναι. Έχει πει διάφορα, και για τη Μακεδονία έχει πει… Και για τη φουστανέλα το έχει δηλώσει κάθετα ότι δεν είναι ακριβώς ελληνική φορεσιά αλλά πιο πολύ βαλκανική.

Έχεις δει το ντοκιμαντέρ με τη ζωή του, που στο τέλος όταν πεθαίνει ρίχνουν τη στάχτη του στον υπόνομο;
ΝτΜ: Ναι, ναι! (σ.σ. το λέει ενθουσιασμένος)

Ο: Πού τη ρίχνουν;

ΝτΜ: Στον υπόνομο. Λέει “όταν πεθάνω ρίξτε το κουφάρι μου εκεί”.

Και είναι η γυναίκα με ένα τεφροδοχείο και ρίχνει τη στάχτη του… Σ’ αρέσει εσένα αυτό σαν ιδέα;
ΝτΜ: Το κουφάρι μου στον υπόνομο; Όχι. Εγώ θα ήθελα ένα άγαλμα και να έχω τη φουστανέλα να τη βλέπουν οι νέες γενιές.

Το βιντεοκλίπ που φοράς τη φουστανέλα ήταν λίγο πρόκληση; Το ‘κάνες λίγο και για να μπεις στο μάτι του φασίστα; Δηλαδή είπες ότι “θα με δει τώρα ο άλλος ο ακροδεξιός, θα του γυρίσουν τα μάτια και θα γουστάρω”.
ΝτΜ. Όχι ρε, δεν έχω καμία σχέση με αυτούς τους ανθρώπους.

Ο: Είναι και κάτι καινούργιο το οποίο μπορεί πολύς κόσμος να παρερμηνεύσει. Κι επειδή σε κάποιους μπορεί να φαίνεται περίεργο και να μην το έχουν ξαναδεί, να υποθέτουν ότι το κάνουμε για να προκαλέσουμε αλλά δεν έχει καμία σχέση. Εμείς αγαπάμε τη μουσική και θέλουμε να δημιουργούμε καινούργια πράγματα -και αυτό είναι κάτι καινούργιο. Και όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει δεν μας ενδιαφέρει.

ΝτΜ: Φουστανέλα φορούσαν και οι δύο πλευρές. Υπήρχε και ο Γιουσούφ Αγάς που ήταν στην πλευρά του Αλή Πασά -καλή ώρα που είμαστε και στην Κόνιτσα (σ.σ. εκεί γεννήθηκε η μητέρα του Αλή Πασά, σώζεται το σπίτι της, στην αυλή του οποίου έγινε το φεστιβάλ “Γιατι ‘ναι μαύρα τα βουνά”).

Υπήρχαν και άλλοι σύμμαχοι που είχαν έρθει από την Αϊτή να βοηθήσουν την Ελλάδα. Και ένας Γουίλιαμς που είχε έρθει απ’ την Αμερική φορούσε φουστανέλα. Έχω φωτογραφία του που είναι μαύρος με στολή του τσολιά, ξέρεις, αυτός είναι ο Νέγρος του Μοριά.

Και είναι και ελληνικός ο ήχος, το βλέπεις και ταιριάζει. Και έχει γίνει με απόλυτο σεβασμό.

Και δεν είναι για να προκαλείς, είναι για να αρχίζουν να μπαίνουν στην αντίληψη ότι αυτό υφίσταται και ότι θα έχουμε και μαυράκια και κινεζάκια και ασπράκια που θα γεννηθούν εδώ και που θα θέλουν να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα. Πόσο μάλλον να παλέψουν για την Ελλάδα. Εγώ θα πάλευα για τους Έλληνες, για την Ελλάδα όχι.

Για τους ανθρώπους, όχι για τα σύνορα…
ΝτΜ: Ναι, για τον φίλο μου τον Odydoze. Αν του έρθει ο άλλος ο μεμέτης να του κάνει μπούκα, να τον προστατέψω. Αλλά τώρα για την κυβέρνηση, που μου έχουν φερθεί όπως μου έχουν φερθεί, ξέρεις, είναι αλλιώς.

Σκεφτόμουν ότι θα πάω μετά στον Κρίστοφερ Κινγκ, ο οποίος πριν δύο χρόνια περίπου πήρε τιμητικά την ελληνική ιθαγένεια. Και εσύ ενώ έχεις γεννηθεί εδώ, κάπου έβλεπα ότι δεν έχεις πχ ούτε ταυτότητα.
ΝτΜ: Είναι μέχρι να πάρουμε το Grammy. Όταν το πάρουμε, θα ‘μαστε από την Ελλάδα.

Όπως έγινε με τον Αντετοκούνμπο; “Τώρα που πας στο NBA είσαι Έλληνας”;
ΝτΜ: Ε, πλέον στατιστικά βλέποντας, ναι. Ο Τομ Χανκς αγόρασε ένα σπίτι, είναι Έλληνας.

Ο: Έχουν μια ξενοφοβία οι Έλληνες.

ΝτΜ: Έχουν μια, ναι. Ξενοφοβία μπορεί να υπάρχει και μέσα στον κύκλο που συνεργάζεσαι.

Δηλαδή στο χιπ χοπ, που ο χώρος σου είναι και πιο αντεργκράουντ, υπάρχει εκεί ξενοφοβία;
ΝτΜ: Ξενοφοβία με την έννοια του ήχου και τι πάμε να πρεσβεύσουμε. Όχι με εμένα. Ότι “ρε Νι Ταφ Μι, αυτός ο ελληνικός ήχος… και με την στολή τσολιά που φοράς, χμ, δεν ξέρω…”. Αυτό.

Ο: Και πλέον είναι και κάποια πράγματα πολύ φιλτραρισμένα απ’ αυτά που προσπαθούν να κάνουν και έτσι μπορεί να σκαλώνουν με ιδέες που ενδεχομένως να θεωρούν ότι ίσως να δημιουργήσουν εντυπώσεις, να προκαλέσουν κάποια διαμάχη.

Θα ξαναπαίξεις με αυτήν τη μουσική;
ΝτΜ: Εννοείται. Μ’ αρέσει και το challenge του πράγματος γιατί δεν πιάνει μόνο ρεμπέτικα και αυτό το -πώς να το πούμε- αυτό το μενού τέλος πάντων. Και, νομίζω είναι λίγο πιο εύκολο πλέον, να πάρεις ένα ρεμπέτικο και να το σαμπλάρεις.

Επειδή έχει γίνει ήδη μια φορά και ξέρετε πώς γίνεται;
ΝτΜ: Ναι. Και μου έχουν στείλει και άλλα τραμπέτικα.

Παιδιά, φανς;
ΝτΜ: Ναι ναι! (το θυμάται ενθουσιασμένος). Και γράφουν πχ “Odydoze type beat”, “Νέγρος του Μοριά type beat”… Υπάρχουν και στο YouTube.

Κάποια είναι συμπαθητικά, και κάποια δεν είναι πετυχημένα αλλά δεν πειράζει, είναι πολύ ωραία φάση, μπράβο τους. Βλέπεις ότι έχει επιρροή αυτό.

Ο: Χαίρομαι που τα βλέπω αυτά. Είναι ωραίο όταν δημιουργείς κάτι καινούργιο να βλέπεις κι άλλα άτομα να το εκπροσωπούν.

ΝτΜ: Από τη στιγμή που το κάνει σημαίνει ότι το έχει δεχτεί και γουστάρει αυτόν τον ήχο.

Παίζεις στο Black Stone τώρα, το οποίο έσκασε κάπως ξαφνικά και έχει κάνει μεγάλη αίσθηση. Εκεί τι ακριβώς κάνεις;
ΝτΜ: Εκεί παίζω τον ταρίφα, τον Μιχάλη, έναν Ελληνοαφρικανό. Προσδιορίζεται μετά ότι έχει έρθει από την Γκάνα αλλά αυτός γεννηθεί στην Κυψέλη.

Το σενάριο αφορά μια Ελληνίδα μάνα που έχει χάσει το δεύτερο παιδί της και ο συγκεκριμένος ταξιτζής δένεται με αυτήν και το πρώτο παιδί της, και πάνε μαζί να το ψάξουν.

Πώς προέκυψε; Σε είχαν δει από την άλλη ταινία, τη μικρού μήκους που έπαιζες;
ΝτΜ: Με είχε δει ο σκηνοθέτης ο Σπύρος Ιακωβίδης σε μια άλλη συνέντευξη που ήμουν σε μια φωτογραφία, με ένα κομπολόι και άφρο μαλλί. Και είπε “αυτός είναι ταξιτζής που θέλω”.

Δεν είχε ιδέα για τη μουσική τότε, μετά έμαθε.

Και μου άρεσε που έπαιξα εκεί γιατί μπορεί να είχαμε ένα άλφα σενάριο αλλά τα περισσότερα που έλεγα έρχονταν από μένα.

Αυτοσχεδίαζες δηλαδή;
ΝτΜ: Για παράδειγμα μου έλεγαν “πες τώρα, Κέβιν, ότι ‘πάρε το νερό’”. Και έλεγα εγώ “ρε μάγκα μου, τσίμπα το νερό”. Κατάλαβες; Έβαζα δικά μου.

Και με βοήθησε αυτό γιατί δεν επαιζα κάποιο ρόλο. Ήμουν απλά εγώ ως ταρίφας.

Και ξέρεις ποιο είναι το τρελό; Ότι θα μπορούσα όντως στην πραγματική ζωή να ήμουν ταρίφας στην Αθήνα. Μ’ αρέσει λίγο έτσι το μιλητό, μ’ αρέσουν και τα λαϊκά τραγούδια…

Θα έβαζες και αθλητικά στο ραδιόφωνο;
ΝτΜ: Ναι… Εν τω μεταξύ τελευταία ακούω πολύ “Ζοσιμάρ”. Φοβερός.

Odydoze, όταν φτιάχνεις μία παραγωγή και έχεις ένα συγκεκριμένο θέμα στο μυαλό σου -πχ μπορεί να μιλάει για τον έρωτα ή για την θλίψη- και έρχεται μετά ο ράπερ, βάζει δικούς του στίχους, και το νοηματοδοτεί αλλιώς, όπως αυτός θέλει, το δέχεσαι; Σε ενοχλεί; Πώς πάει αυτό;
Όταν φτιάχνω μουσική και μπορεί να μου ‘χει ζητήσει κάποιος καλλιτέχνης να του στείλω κάποια μπιτ, σίγουρα κάνω κάτι το οποίο πιστεύω ότι μπορεί να του ταιριάζει.

Έχεις από πριν στο μυαλό σου τι ύφος έχει αυτός και αναλόγως του στέλνεις;
Θα στείλω όμως και κάτι το οποίο μπορεί να είναι τελείως off, έτσι για να δούμε τι μπορεί να γίνει γιατί πάντα είναι καλό να στέλνεις και κάτι το οποίο δεν περιμένεις να πιάσει.

Γενικά πάντως δεν έχω κάποιο κόλλημα να εκφραστεί ο καλλιτέχνης όπως θέλει. Γιατί αυτό είναι και το νόημα, να ενώσετε τα συναισθήματά σας.

Βάζεις κάπου μια γραμμή; Να πεις “ρε φίλε δεν μ αρέσουν αυτοί οι στίχοι που έχεις βάλει, δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Μην το κάνεις”. Θα μπορούσες να το πεις αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο αλλά δεν είμαι και εγώ άτομο να κρίνω τι πιστεύει ο άλλος. Εγώ τη μουσική δίνω. Τώρα αν είναι κάτι ακραίο και κάτι ευαίσθητο για μένα, OK, θα πω τη γνώμη μου, δεν θα την κρύψω.

Πριν δύο τρία χρόνια δεν ήταν που είχες συνεργαστεί με έναν ξένο καλλιτέχνη, τον Cinco και είχατε φτάσει ψηλά στα τσαρτς;
Έχουμε δουλέψει μαζί σε τρεις δίσκους του, εκ των οποίων ο δεύτερος στον οποίο είχα κάνει πέντε παραγωγές, είχε φτάσει στο νούμερο 23 των Apple Music Charts στην Αμερική. Είχε περάσει τον Lil Durk, τον Jose Wald… Είχε πάει ψηλά.

Κέβιν, άσχετο αλλά τώρα που ακούς τόσο ρεμπέτικα, έχεις προσπαθήσει ποτέ να παίξεις μπουζούκι; Σου έχει περάσει απ’ το μυαλό;
ΝτΜ: Αυτή η δεξιοτεχνία πιστεύω είναι δύσκολη, Θα ήθελα αλλά είναι πολύ μαγκιόρικο το μπουζούκι. Δεν θα το πιάσεις για τον χαβαλέ, για να πεις “έι, παίζω κι εγώ”.

Αυτό είναι σαν να ακούω τον Γενίτσαρη. Αυτοί δεν έλεγαν κάτι τετοια ότι “το μπουζούκι το σέβεσαι, θέλει μαγκιά για να το πιάσεις”…
ΝτΜ: Ναι. Δηλαδή το κάνουμε με σεβασμό. Τώρα αν μάθω το μπουζούκι θα είναι για δική μου ευχαρίστηση. Το πολύ να παίξω κανά ταξίμι σε κανά λάιβ αλλά μέχρι εκεί, για το αισθητικό κομμάτι.

Πέραν τούτου λίγο πιάνο παίζω, έτσι ίσα ίσα για να ξέρω τις μελωδίες… Λίγο μπάσο… Αλλά ναι, το μπουζούκι είναι μεγάλη μαγκιά και πρέπει να το πιάσεις κι από νωρίς. Ο Ody παίζει ούτι.

Ο: Ήμουν σε μουσικό σχολείο και κάναμε αρκετά πράγματα αλλά κυρίως με το ούτι ασχολήθηκα.

Συνεχίζεις ακόμα όταν είσαι μόνος σου να παίζεις;
Ο: Η αλήθεια είναι ότι από τότε που αφοσιώθηκα στα μπιτ δεν παίζω και τόσο πολύ. Αλλά μπορεί καμιά φορά να το πιάσω να θυμηθώ.

Βοηθάει να ξέρεις μουσική για να κάνεις samples; Θα ήσουν το ίδιο καλός αν δεν ήξερες;
Ο: Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω γιατί από μικρός είχα επαφή με τη μουσική και στο άκουσμα και στο παίξιμο, δηλαδή έπαιζα και ντραμς όταν ήμουν μικρός.

Και γενικά το είχαμε και στην οικογένειά μου αυτό με τη μουσική. Ο θείος της γιαγιάς μου έπαιζε μπουζούκι, είχε προσπαθήσει να κάνει καριέρα -είχε παίξει και με τον Μάρκο Βαμβακάρη. Είχε βγάλει κι ένα τραγούδι τότε -σου μιλάω για πολύ παλιά- αλλά τελικά δεν έκανε και πολλά πράγματα.

Κέβιν, ξέχασα να σε ρωτήσω πριν γιατί στον τελευταίο δίσκο άλλαξες λίγο και βάρυνες.
ΝτΜ: Όταν βγάζεις δίσκο, καλό είναι να δείχνει σε ποια φάση της ζωής σου βρίσκεσαι. Στο “Μπέσα” ήταν πιο πολύ ξέσπασμα, πιο τσαμπουκαλεμένο. Στο “Θράσος” βγάζω τα εσώψυχά μου και γίνεται βαρύ.

Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος έχει κάνει μεγαλύτερη “επιτυχία” από οποιαδήποτε άλλη δουλειά σου.
ΝτΜ: Ναι, αυτό το βλέπεις και από τον κόσμο, αυτός είναι που θα το κρίνει.

Έχει πάει καλά το “Θράσος” γιατί εντάξει, σκάμε με θράσος τώρα… (χαμογελάει). Με ευγενικό θράσος.

Ποια είναι τα θέματα που πιάνεις σ’ αυτον τον δίσκο;
ΝτΜ: Ε, είναι τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα του Νέγρου του Μοριά και της κοινωνίας γενικά. Επίσης, το βασικό στοιχείο είναι η πίστη, η θρησκεία και πως την αντιλαμβάνομαι στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Πιο πολύ κρίνουμε με βάση τι λεει η θρησκεία και όχι η κοινωνία. Για παράδειγμα, αν κάποιος είναι παχουλός, σου λέει “είναι αμαρτία”. Ενώ δεν ξέρει, μπορεί να έχει κάποια αρρώστια, δεν θα το ψάξει κοινωνικά. Και όλα αυτά τα θέματα, ακόμη και τα σεξουαλικά, κρίνονται με βάση τη θρησκεία.

Είναι και λίγο άκαμπτη η θρησκεία. Σου λέει τι είναι σωστό, τι είναι λάθος και τελείωσε.
ΝτΜ: Τελείωσε, ναι. Το τατουάζ είναι αμαρτία, να έχεις σκουλαρίκι είναι αμαρτία… Και αυτό θέλω, να σπάσουν τα δεσμά. Το “Θράσος” σου λέει: “είμαι παιδί του Θεού, έχω κάνει αμαρτίες να το ξέρετε”.

Πχ στη “Λαγνεία”, λέει: “η λαγνεία με πολιορκεί, νούμερο ένα πρόβλημα μου στην ζωή”. Αλλά στο κουπλέ λέει κιόλας: “η άλλη λέει ότι περνάει μια φάση, μα ούτε και αυτή τα πιστεύει αυτά”… Γιατί είναι και αυτή μες στη λαγνεία, κατάλαβες;

Τους στίχους πώς τους γράφεις;
ΝτΜ: Στο τεφτέρι μου, κυρίως. Μετά αν μου σκάσει καμιά αναλαμπή, τα γράφω και στο κινητό.

Το πιο παράξενο σημείο μέρος που έχεις γράψει στίχο;
ΝτΜ: Στο Island. Έπαιζε house τέρμα, έχω κάτσει στον καναπέ και έχω φάει μια φλασιά από προηγούμενο σκηνικό.

Και όπως παίζει “ντούμπου ντούμπου ντούμπου”, ανοίγω το κινητό και γράφω: “αν έχεις ένα φίλο ξένο το γνωρίζεις και το ξέρεις, στη γειτονιά μας τα ελληνικά μας έχουν λάθος τονισμούς και λέξεις”.

Πώς σου ‘ρθε όμως αυτό;
ΝτΜ: Ήμουν πιο πριν σε ένα event, και ένας τυπάς κορόιδεψε τα ελληνικά μου.

Ενω έπαιζες;
ΝτΜ: Ενώ είχα και εγώ μια φάση… Είπα μια λέξη ψιλολάθος με άλλο ύφος και τη χαρακτήρισε και μου ‘μεινε αυτό, μου ‘μεινε κουσούρι εκείνη τη μέρα. Και λέω “γιατί να μου το κάνει αυτό, ρε φίλε;”.

Είχε ρατσιστικό πρόσημο;
ΝτΜ: Ήταν υποτιμητικό εκείνη τη στιγμή, ότι είπα αυτήν τη λέξη λάθος. Αυτό με βοήθησε όμως να σκεφτώ έναν στίχο και να μπει σε ένα τραγούδι που αυτή τη στιγμή μπουστάρει.

Μπορείς να πεις ότι σε έχουν “βοηθήσει” έτσι και άλλες άσχημες στιγμές;
ΝτΜ: Τις άσχημες στιγμές πρέπει να τις εκμεταλλεύεσαι και να βγάζεις μέσα από αυτές κάτι καλύτερο για σένα.

Μπορεις να αναφερεις κάποιο τραγούδι, κάποιο παράδειγμα;
ΝτΜ: Το “Αλκοόλ”. Αυτό είναι από μία κατάσταση που είχα ξεφύγει, δεν ήμουν ο εαυτός μου, δεν θυμόμουν την άλλη μέρα τι έκανα. Και όλο αυτό από το Hennessy.

Αυτό πρέπει να είναι πολύ χιπ χοπ ποτό, το αναφέρετε πολύ.
ΝτΜ: Πολύ ναι, το Hennessy είναι φουλ χιπχοπάδικο. Άστο, είναι διαόλι το Hennessy. Και είχα πιει και είχα γίνει κουρούμπελο.

Και μου εξηγούσε ο φίλος μου την άλλη μέρα ότι “έλεγες τα δικά σου εκεί πέρα, είχες γίνει λιώμα”, κλπ. Και γενικά δεν ήταν ωραίο το παρουσιαστικό, να δείχνω έτσι. Πολύ άσχημη φάση.