Ο ΑΛΕΚ ΜΠΑΛΝΤΟΥΙΝ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟ ΣΤΟ RUST

Ο Άλεκ Μπάλντουιν υπολόγιζε να παραιτηθεί από την υποκριτική το 2012. Ιδανικά στο τελευταίο πάρτι της κωμωδίας “30 Rock” που είχε πυροδοτήσει την τρίτη φάση της καριέρας του. “Δεν ενδιαφέρομαι για την υποκριτική πια”, έλεγε κάποτε στο Men’s Journal. “Οι ταινίες είναι κομμάτι του παρελθόντος μου. Πάνε 30 χρόνια. Δεν είμαι νέος, αλλά έχω χρόνο για να κάνω κάτι άλλο”.

Μαζί με τις δύο αδελφές και τους τρεις αδελφούς του που έγιναν και εκείνοι ηθοποιοί, τον Ντάνιελ, τον Στίβεν και τον Γουίλιαμ, ο Άλεκ Μπάλντουιν μεγάλωσε στο Massapequa, μια περιοχή τη νότια ακτή του Long Island. Γιος καθηγητή ιστορίας και μίας αναπληρώτριας δασκάλας που έμενε στο σπίτι. Η γειτονιά κοντά στη θάλασσα είχε γιατρούς και δικηγόρους. Στην πίσω πλευρά ήταν η εργατική τάξη. Αστυνομικοί, πυροσβέστες και σκληραγωγημένα παιδιά. Ο Μπάλντουιν είχε από ένα πόδι και στους δύο κόσμους.

“Ο πατέρας μου ήταν σκληρός”, έχει δηλώσει στον New Yorker. “Όχι. Θέλω να καταλάβεις κάτι: Ο πατέρας μου ήταν σκληρός. Ο πατέρας μου έκανε επιτήρηση σε σχολικούς χορούς και ο τραμπούκος του Λυκείου ήθελε κάποτε να πλακωθεί μαζί του. Μία φορά είχε σπάει το χέρι του στο κεφάλι ενός τύπου στο σχολείο. Το παιδί ήταν μεθυσμένο και το να τσακωθεί με τον πατέρα μου ήταν πρόκληση για την αρρενωπότητά του. Ο πατέρας μου δεν ήταν βίαιος ή κακός άνθρωπος, αλλά απαιτούσε πειθαρχία στο σχολείο και ήξερε ότι κάποια από εκείνα τα παιδιά μόνο ένα πράγμα καταλάβαιναν. Καθώς μεγάλωνα μάθαινα να συμπεριφέρομαι όπως αυτός, δηλαδή να μη φοβάμαι κανέναν. Και δε φοβάμαι κανέναν. Όπου κι αν βρεθώ, δεν έχω ούτε σταγόνα φόβου μέσα μου. Ποτέ”.

Μπαίνοντας στο George Washington University το 1976, o Μπάλντουιν είχε την ιδέα ότι θα σπούδαζε νομική και στην πορεία θα γινόταν Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξενερωμένος μετά από τον χωρισμό με την τότε κοπέλα του και την αποτυχία του στις κολεγιακές εκλογές, έκανε μεταγραφή στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και άρχισε να σπουδάζει στο Θεατρικό Ινστιτούτο Less Strasberg. Αφού μετακόμισε στο Λος Άντζελες το 1983, μία πόλη που τελικά αντιπάθησε λόγω των αποστάσεων – κυριολεκτικών και μεταφορικών – άρχισε να παίζει στο spin-off του διάσημου “Dallas”, το “Knots Landing”. Ο θάνατος του πατέρα του όμως εκείνη την περίοδο τσάκισε κάτι μέσα του που ποτέ δεν ανέκτησε.

“Πριν το 1990 ήμουνα γλειφιτζούρια, παγωτά και μονόκεροι”, θυμάται. “Ήμουν χαζοχαρούμενος”.

Ο κινηματογραφικός Άλεκ Μπάλντουιν

Μετά από επτά χρόνια με σταθερή απασχόληση στην τηλεόραση, το σινεμά ήρθε στη ζωή του το 1987. Η πρώτη του ταινία, το “Forever Lulu”, δεν ήταν καλή, όμως θα ακολουθούσαν έξι αξιόλογες ταινίες με τον ίδιο να υποδύεται χαρακτηριστικούς περιφερειακούς ρόλους, από το “Married to the Mob” μέχρι το “Great Balls of Fire!”. Ανάμεσά τους ήταν και το “Beetlejuice”, το πολυαγαπημένο classic του Tim Burton. Άγουρος ακόμα τότε, ο Μπάλντουιν είχε φοβηθεί ότι η ταινία θα ισοπέδωνε την καριέρα του.

“Όταν κάναμε το Beetlejuice δεν είχα ιδέα τι αφορούσε η ταινία”, είχε πει κάποτε στο GQ. “Νόμιζα πως η καριέρα μου, όλων μας η καριέρα, θα τελείωνε με την κυκλοφορία της ταινίας. Μπορεί να πεθαίναμε όλοι. Αλλά ήρθε ο Μάικλ [Κίτον] και ήξερε το μυστικό. Όταν έπαιζα είχα αμφιβολίες. Ήμουν πολύ πιο νευρωτικός για όσα θα έκανα και πολύ νέος όταν ξεκινούσα στις ταινίες. Ήρθε ο Keaton και ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Το ‘σκισε”.

Το “Beetlejuice” θα ήταν η τελευταία φορά που κάποια δημιουργική ομάδα θα φανταζόταν τον Άλεκ Μπάλντουιν ως άκακο παλικαρά. Οι ερμηνείες του άλλωστε είχαν μία υπόγεια ένταση συνήθως, μία εγκράτεια που υπονοούσε πως ο ηθοποιός δε χρειάζεται την έγκρισή μας. Τι να τον κάνεις γελαστό και ανέμελο;

Η πιο μεγάλη του επιτυχία εισπρακτικά ήρθε με το “The Hunt for Red October” το 1990, ένα θρίλερ υποβρυχίου όπου είχε υποδυθεί τον Τζακ Ράιαν πλάι στον Σον Κόνερι. Η ταινία θεωρείται κλασική για τη γενιά που μεγάλωσε με τα ‘90s μπλοκμπάστερ, αλλά δεν έπεισε ποτέ τον Μπάλντουιν για τη δυναμική του στον κινηματογράφο. Τα 200 εκατομμύρια δολάρια που έφερε η ταινία στο παγκόσμιο box office οφείλονταν, για εκείνον, στη δημοτικότητα του βιβλίου του Τομ Κλάνσι.

“Θεωρώ ολόκληρη την κινηματογραφική μου καριέρα μία απόλυτη αποτυχία”, έλεγε το 2009. “Ο στόχος στο σινεμά είναι να πρωταγωνιστήσεις σε μία ταινία την οποία θα καθοδηγεί η ερμηνεία σου, και θα γίνει μία αδιαμφισβήτητη επιτυχία στην κριτική ή στις εισπράξεις. Ποτέ δεν το είχα αυτό”.

Είναι κάπως κρίμα που χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη μέτρηση για να αξιολογήσει την καριέρα του στο σινεμά. Το 2003 είχε κερδίσει μία υποψηφιότητα Β΄Ανδρικού για το “The Cooler” του Γουέιν Κρέιμερ, ένα μικρό ρομαντικό δράμα που είχε ξεχωρίσει μόνο από τις ερμηνείες του. Η ερμηνεία του, επίσης, πλάι στη Μέριλ Στριπ στο “It’s Complicated” είχε Oscar buzz και κέρδισε μία υποψηφιότητα στα BAFTA. Και όποιος σκέφτεται το κινηματογραφικό “Glengarry Glen Ross” σκέφτεται τη μία και μοναδική του σκηνή στην ταινία.

Δεν γίνεται αλλιώς.

Πράγματι πάντως, ο Μπάλντουιν δεν έκανε την αναμενόμενη απόσβεση της επιτυχίας του “Red October” κινηματογραφικά. Οι περισσότερες από τις ταινίες του που ακολούθησαν δεν τα πήγαν καλά στα ταμεία, ενώ η γέννηση της κόρης του με την Κιμ Μπέισινγκερ το 1995, της Ireland, άλλαξε τη ζωή του. Ο ίδιος έχει πει πως τότε ήταν που σταμάτησε να αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στη δουλειά του. Ούτε η οικογενειακή ζωή τον είχε κερδίσει πλήρως όμως. Ένιωθε για χρόνια μετέωρος, οπότε όταν ήρθε η στιγμή του χωρισμού του με τη Μπέισινγκερ και τη δύσκολη μάχη τους για την Ireland, ο Μπάλντουιν κυριεύτηκε από τα γεγονότα.

Πάντως συνέχισε να δουλεύει. Το 2001 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, ένα remake του “The Devil and Daniel Webster”, αλλά ήταν καταραμένο. Η ταινία κατέρρευσε οικονομικά – μπλέχτηκε μέχρι και το FBI – και μέχρι να παρουσιαστεί τελικά έξι χρόνια αργότερα με τον τίτλο “Shortcut to Happiness”, ο Μπάλντουιν είχε αφαιρέσει το όνομά του από τη σκηνοθεσία. Εκτός από το “Cooler” όμως ήταν στο “Aviator” του Μάρτιν Σκορσέζε στον ρόλο του ιδρυτή της αεροπορικής εταιρείας Pan Am, Χουάν Τριπ, στο “Departed” του ίδιου σκηνοθέτη ως αρχηγός αστυνομικού τμήματος, στο “The Good Shepherd” του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, και στο Broadway με την παράσταση “Twentieth Century”.

Στο “30 Rock”

Στο μεταξύ όμως, εκεί γύρω στο 1991, ο Μπάλντουιν είχε αποδειχθεί καλός κωμικός. Η επιτυχία του “Red October” είχε οδηγήσει σε πρόκληση από το “Saturday Night Live” (SNL), έναν θεσμό της αμερικανικής τηλεόρασης που βασίζεται σε σκετς και στους οικοδεσπότες του. Εκεί ο ηθοποιός είχε αναδυθεί ως εξαιρετικός μίμος και φοβερός παρωδός βαρέων και ασήκωτων ανδρών όπως θεωρείτο τότε ο De Niro. Όταν λοιπόν η Τίνα Φέι, η τότε επικεφαλής σεναριογράφος του “SNL”, είχε αρχίσει να οραματίζεται το “30 Rock” το 2004, η ελπίδα της ήταν να υποδυθεί ο Μπάλντουιν τον Τζακ Ντόναχι. Τον ρόλο του αφεντικού της ηρωίδας της σειράς, ως μία εταιρική εκδοχή του παραγωγού του “SNL” Λορν Μάικλς.

Ο Μπάλντουιν που δεν ήθελε αρχικά να παίξει στη σειρά (“δεν ήθελα να ξανακάνω ποτέ τηλεόραση”), συμφώνησε με το ζόρι να πάρει μέρος στον πιλότο με τη λογική πως, εάν η σειρά έπαιρνε το πράσινο φως, εκείνος θα ήταν μόνο σε 6 επεισόδια ανά σεζόν. Τελικά υπέγραψε για 12 αλλά έπαιξε και στα 21. Η Μάρσι Κλάιν, παραγωγός της σειράς και καλή του φίλη, υποστηρίζει πως ο ηθοποιός δεν έχει ακόμα καταλάβει πόσο τον λάτρεψε ο κόσμος σε αυτή τη σειρά.

Η σειρά του χάρισε 2 Emmys και άλλες 8 υποψηφιότητες. Ο Ντόναχι του ήταν μία ερμηνεία απόλυτου ελέγχου, με επεισόδια που έχουν μείνει στην ιστορία όπως ένα live επεισόδιο (δύο για την ακρίβεια, μία βερσιόν για την Δυτική Ακτή και μία διαφορετική για την Ανατολική) όπου δεν είχε υποδυθεί μόνο τον Ντόναχι αλλά και εκδοχές του Τζάκι Γκλίσον, του Ντιν Μάρτιν, του Ρίτσαρντ Νίξον και του Πωλ Λιντ.

Για τον Μπάλντουιν όμως που ονειρευόταν κάποτε μία καριέρα όπως του Μάρλον Μπράντο, του Τζακ Νίκολσον και του Αλ Πατσίνο, η τηλεοπτική επιτυχία δεν ήταν αρκετή. Κάποτε παραπονιόταν γι’ αυτό (“Βρίσκει πάντα κάποιο λόγο να γκρινιάξει”, είχε πει ο αδερφός του William). Μετά τα 50 άρχισε να μην τον νοιάζει και τόσο.

Η δημοφιλία του στο “30 Rock” πάντως, παράλληλα με τη έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα και τα δημοκρατικά του πιστεύω, τον είχε εν μέρει προστατεύσει από τις επιπτώσεις του δημόσιου θυμού του. Τα δείγματα ήταν εκεί από νωρίς. Τη μέρα που επέστρεφε με την κόρη του και τη Μπέισινγκερ είχε συλληφθεί για την επίθεσή του εναντίον ενός φωτογράφου. Το 2006, τσαντισμένος γιατί το Roundabout Theatre δεν είχε φτιάξει τον κλιματισμό του, είχε ρίξει μπουνιά σε έναν τοίχο backstage. Λίγο μετά το τέλος των γυρισμάτων της πρώτης σεζόν του “30 Rock”, μία τηλεφωνική συνομιλία όπου αποκαλούσε την κόρη του ένα “αγενές, απερίσκεπτο γουρούνι” είχε γίνει viral.

Ο ηθοποιός έχει επιπλέον εξαπολύσει ομοφοβικά ξεσπάσματα, έχει απομακρυνθεί από αεροπλάνο λόγω της επιθετικότητάς του εναντίον αεροσυνοδού, και λέγεται από τη New York Post ότι είχε απειλήσει με βία μία ρεπόρτερ της ενώ νωρίτερα είχε αποκαλέσει έναν μαύρο φωτογράφο της εφημερίδας με ρατσιστικό χαρακτηρισμό. Η ομοφοβική του επίθεση μάλιστα είχε γίνει η αιτία να χάσει την εκπομπή του στο MSBNC.

Η εμβληματική μίμηση του Donald Trump

Μετά το τέλος του “30 Rock” μεσολάβησε μία σχετικά ανθηρή περίοδος για τον ηθοποιό, με κάποιες αστοχίες μεν αλλά και συμμετοχές σε μεγάλες ταινίες που ακούστηκαν όπως το “Blue Jasmine” και το “Mission: Impossible – Rogue Nation”. Πάλι από το “SNL” όμως θα ερχόταν το νέο κύμα του.

Η μίμηση του Ντόναλντ Τραμπ από τον Άλεκ Μπάλντουιν έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία, και το πρώτο του σκετς στο “SNL” το 2017 τού χάρισε το τρίτο του Emmy.

“Είναι καρτουνίστικο”, εξηγούσε στο Hollywood Reporter. “Το μόνο που ήθελα να είναι ο Τραμπ μου ήταν κακός και μίζερος, όπως ο κος Πότερ από το “It’s a Wonderful Life”. Όταν λέω ότι δε θέλω να τον κάνω άλλο, μου λένε “μην τολμήσεις να το εγκαταλείψεις, το χρειαζόμαστε”. Σα να έχω βοηθήσει τον κόσμο σε μία στιγμή της εθνικής μας ιστορίας”.

Όταν ο Trump ηττήθηκε τον Νοέμβριο του 2020, ο Μπάλντουιν δήλωνε για πρώτη φορά πανευτυχής που έχανε δουλειά στη ζωή του.

Ενώ εκκρεμεί στο μεταξύ η μήνυσή του εναντίον του άνδρα που τον είχε κατηγορήσει για συκοφαντία και βιαιοπραγία με αφορμή μία θέση πάρκινγκ (ο ηθοποιός είχε πληρώσει πρόστιμο 120 δολαρίων και είχε παρακολουθήσει σεμινάρια διαχείρισης θυμού), ο Μπάλντουιν χάρισε ξανά τη φωνή του στο “Boss Baby”, εμφανίστηκε στο “Dr. Death”, ετοιμαζόταν μεταξύ άλλων να επανενωθεί με τον Wayne Kramer του “Cooler” στο “Blue Before Blood”, και γύριζε αυτές τις μέρες το γουέστερν “Rust” στο Νέο Μεξικό.

Τα γυρίσματα του “Rust” όμως διακόπηκαν όταν ο Μπάλντουιν τραυμάτισε θανάσιμα τη διευθύντρια φωτογραφίας Χαλίνα Χάτσινς, ενώ τραυματίστηκε και ο σκηνοθέτης Τζόελ Σόουζα που πριν από λίγες ώρες πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Φαίνεται πως πρόκειται για ατύχημα αφού ο ηθοποιός πυροβόλησε με όπλο που χρησιμοποιείται ως σκηνικό αντικείμενο και προς το παρόν δεν έχει ασκηθεί δίωξη.

Τι ισχύει για την οπλοχρησία στα χολιγουντιανά σετ

Το 1984, ο ηθοποιός Τζον-Έρικ Χέξαμ έβαλε ένα όπλο με άσφαιρα στο κεφάλι του και, αστειευόμενος για καθυστερήσεις στα γυρίσματα της σειράς “Cover-Up”, τράβηξε τη σκανδάλη. Η δύναμη της μάζας που εξαπολύθηκε ήταν αρκετή για να τον τραυματίσει θανάσιμα.

Ένα άλλο παράδειγμα θανατηφόρου ατυχήματος σε σετ από όπλο, το πιο γνωστό ίσως, είναι αυτό του Μπράντον Λι όταν υποδύθηκε το Κοράκι στα γυρίσματα του “The Crow”. Το 1993, σε ηλικία 28 ετών, ο Λι έχασε τη ζωή του όταν ο συμπρωταγωνιστής του, Μάικλ Μάσι, τον είχε πυροβολήσει με όπλο που νόμιζε ότι περιείχε άσφαιρα.

Η οικογένεια του Λι μάλιστα εξέφρασε τα συλληπητήριά της για τον χαμό της Χάτσινς στο Twitter, τονίζοντας ότι κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει από όπλο σε σετ γυρισμάτων.

Όταν γυρίζονται ταινίες που περιέχουν σκηνές με όπλα, τρεις είναι οι ειδικότητες που έχουν τα όπλα υπό την επιμέλειά τους: Οπλουργοί, υπεύθυνοι ασφαλείας και stunt coordinators (υπεύθυνοι για τα stunts). Ένα όπλο χωρίς πυρομαχικά – σφαίρες ή άσφαιρα – δεν είναι επικίνδυνο. Ένα όπλο με σφαίρες προφανώς είναι, αλλά και τα άσφαιρα μπορούν να αποβούν μοιραία. Μπορεί να χρησιμοποιούν υλικά όπως χαρτί, πλαστικό, τσόχα ή βαμβάκι, όμως η μάζα τους που εξασφαλίζει ότι θα βγει ένα ορισμένο επίπεδο φλόγας από το όπλο για τα εφέ, μπορεί να γίνει θανάσιμη.

Σύμφωνα με άρθρο κινηματογραφιστών που δημοσιεύτηκε στο The Conversation, οι υπεύθυνοι ασφαλείας υπολογίζουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν μία ομαλή και ασφαλή λειτουργία στο σετ, από τον φωτισμό ενός σετ τη νύχτα και την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος μέχρι κάποιον ηθοποιό που θα πρέπει να εμφανιστεί με μία κούπα καυτού καφέ στην κάμερα.

Όσο για τα όπλα, αυτά παρέχονται από τους οπλουργούς που έχουν πρόσβαση τόσο σε πραγματικά όσο και σε αντίγραφα όπλων, με τα πραγματικά να κοστίζουν περισσότερο για ενοικίαση. Όλα τα πρωτόκολλα γύρω από τη χρήση όπλων είναι καλά εδραιωμένα, με το καστ, το συνεργείο, την αστυνομία και τους κατοίκους που μπορεί να βρίσκονται κοντά στην περιοχή να ενημερώνονται.