Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ 150 ΧΡΟΝΙΑ

Ο δημοσιογράφος του Atlantic, Τζο Πίνσκερ, όχι μόνο πήρε στα σοβαρά έναν άνθρωπο που πραγματικά παλεύει να ζήσει μέχρι τα 150 του χρόνια, αλλά έκανε μαζί του και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Συνάντησε, λοιπόν, τον 64χρονο Μπράιαν Χάνλεϊ, ο οποίος πιστεύει ότι δεν βρίσκεται καν στο μέσον της ζωής του μέχρι στιγμής -εφόσον βέβαια τα πειράματα του πάνε κατ’ ευχήν.

Ο Χάνλεϊ είναι ένας σοβαρός επιστήμονας μαθηματικής βιολογίας, ο οποίος αναπτύσσει γονιδιακές θεραπείες μέσα απ’ τη μικρή εταιρεία που έχει ιδρύσει ονόματι Butterfly Sciences. Στην πραγματικότητα, δοκιμάζει μια θεραπεία πάνω στον εαυτό του, η οποία πιστεύει ότι μπορεί να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής του και, κυρίως, την “διάρκεια της καλής υγείας” του, τώρα που είναι ακόμα σε καλή φυσική και πνευματική κατάσταση.

Αν και οι υπάρχουσες γονιδιακές θεραπείες δεν μπορούν ακόμη να τροποποιήσουν ένα αρκετά μεγάλο μερίδιο κυττάρων, ώστε να παραμένει κάποιος νέος, ελπίζει ότι όσο προοδεύει η επιστήμη, κάτι τέτοιο στο μέλλον θα είναι εφικτό. Μέχρι στιγμής η θεραπεία που δοκιμάζει δεν έχει αποδειχθεί ότι επιμηκύνει τη ζωή, καθώς όπως παραδέχεται και ο ίδιος, δεν έχει πειραματιστεί με αυτήν σε κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του και ότι δεν έχει έγκριση από την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων FDA για τη δοκιμή της θεραπείας.

Ακόμα όμως κι αν δεν τα καταφέρει, αυτός ο στόχος του γεννά μία σειρά από ενδιαφέροντα ερωτήματα που έκαναν τον δημοσιογράφο του Atlantic να τον αναζητήσει και να του τα θέσει. Κάποια είναι φιλοσοφικά και κάποια εντελώς πρακτικά.

Δες την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαν μεταξύ τους:

Πόσο καιρό περιμένετε να ζήσετε;
Είμαι επιστήμονας, οπότε δεν πρόκειται να είμαι απόλυτος στο τι περιμένω. Πάντως η οικογένεια μου έχει μεγάλο ιστορικό μακροβιότητας. Έχω μια θεία που είναι στα 90 της τώρα, και ο πατέρας μου, μέχρι λίγο πριν πεθάνει, πήγαινε στο γυμναστήριο. Δεν έχω κανένα λόγο να πιστεύω ότι δεν θα φτάσω τουλάχιστον τα 80 χρόνια. Υποψιάζομαι ότι θα ζήσω ακόμη περισσότερο. Θα έβαζα το όριο κάπου στα 150 με 160 χρόνια περίπου.

Εφόσον μπορεί να ζήσετε μέχρι τα 150, οραματίζεστε να διατηρήσετε τη σωματική υγεία και την ποιότητα ζωής που έχετε σήμερα μέχρι τότε;
Ναι, αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της επιδίωξής μου. Η επιμήκυνση της ζωής μου χωρίς ταυτόχρονα να είμαι και υγιής για όλο αυτό το επιπλέον διάστημα, δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει να κάνω.

Και αν δεν μπορούσατε να το έχετε αυτό, θα προτιμούσατε να πεθάνετε σε μια πιο συνηθισμένη ηλικία;
Ε, δεν νομίζω ότι θα είχα κι άλλη επιλογή (σ.σ. γέλια). Είμαστε προγραμματισμένοι να πεθάνουμε.

Γιατί θέλετε να ζήσετε μέχρι τα 150, και τι θα σχεδιάζατε να κάνετε με αυτόν τον “επιπλέον” χρόνο;
Βασικά, είμαι λίγο εκκεντρικός σε αυτόν τον τομέα, επειδή τα περισσότερα από τα άτομα που συναντώ σε αυτήν την “κοινότητα της μακροζωίας” φρικάρουν στην ιδέα μήπως πεθάνουν -και αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρό τους. Εγώ όμως δεν ζω με τον φόβο του θανάτου. Ο προσανατολισμός μου είναι να έχω περισσότερο χρόνο για να κάνω πράγματα που είναι ωφέλιμα για τον κόσμο.

Απ’ την άλλη βέβαια, είναι λίγο σαν να κυνηγάω την ουρά μου, γιατί ένα από τα πράγματα για τα οποία χρειάζομαι περισσότερο χρόνο είναι να κάνω τα πράγματα που θα μου δώσουν αυτόν τον περισσότερο χρόνο.

Σε ποιο μελλοντικό γεγονός θα σας ενθουσίαζε περισσότερο να παραβρεθείτε ως μάρτυρας;
Ω, θα ήθελα να δω τον Άρη -θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να πάω σε αυτόν τον οικισμό που θα χτιστεί και θα προσπαθήσω να το πετύχω. Επίσης, θα ήμουν πραγματικά πολύ περίεργος να δω τι θα συμβεί από κοινωνικής σκοπιάς. Αν κοιτάξετε εκατό χρόνια πίσω, είχαμε πολλές αλλαγές. Άραγε θα ήμουν τόσο ξεπερασμένος το 2100 όσο είναι ο παππούς μου σήμερα;

Και πώς θα είναι το κλίμα και ο καιρός; Νομίζω ότι θα είναι τρομερές οι αλλαγές.

Πιστεύετε ότι η ζωή σας θα επηρεαζόταν από την κλιματική αλλαγή;
Α, απολύτως. Έχει ήδη επηρεαστεί. Σκέψου για παράδειγμα τις πυρκαγιές στην Καλιφόρνια. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν ουσιαστικά ένα χαμένο καλοκαίρι εδώ στην περιοχή που ζω, λόγω του καπνού. Δεν μπορούσες να βγεις έξω και να κάνεις το οτιδήποτε.

Οπότε συμβαίνει ήδη. Έχω αποδεχτεί αυτήν τη μεγάλη πιθανότητα ότι ο θάνατος μου μπορεί να είναι αποτέλεσμα του καιρού και του κλίματος είτε άμεσα, όπως το να με χτυπήσει ένας ανεμοστρόβιλος ή να καώ σε κάποια πυρκαγιά, είτε έμμεσα, όπως το να μην υπάρχει αρκετή τροφή λόγω των σοδειών που θα καταστρέφονται.

Μερικές φορές ο κόσμος νιώθει ότι όλα πάνε κατά διαόλου, όχι μόνο λόγω της κλιματικής αλλαγής -για παράδειγμα υπάρχει η πανδημία, το τοξικό πολιτικό περιβάλλον κλπ. Αυτά σας προκαλούν δεύτερες σκέψεις σχετικά με το αν θέλετε να ζήσετε τόσο πολύ;
Όχι ιδιαίτερα. Ούτε το παρελθόν ήταν ευχάριστο. Ξέρετε, είχαμε τον Τζιμ Κρόου (σ.σ. έτσι ονομάζονταν οι νόμοι των φυλετικών διακρίσεων), είχαμε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο -όπου η απειλή να ηττηθούμε από το Τρίτο Ράιχ ήταν προ των πυλών. Οπότε υποθέτω ότι όλα αυτά δεν τα θεωρώ αρκετά ώστε να μη θέλω να ζήσω για πολύ καιρό. Τα πράγματα ήταν πάντα δύσκολα.

Βλέπετε κι άλλους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν τόσο πολύ να παλεύουν μέσα τους με αυτές τις ανησυχίες;
Όχι. Λίγοι από τους ανθρώπους που γνωρίζω και ασχολούνται με τη μακροζωία έχουν σκεφτεί τις κοινωνικές επιπτώσεις που μπορεί να προκαλέσουν οι “άνθρωποι που ζουν τόσο πολύ”. Οι περισσότεροι είναι τύποι που απλώς θέλουν να έχουν μια άνετη ζωή, όπως αυτή που ήδη ζουν. Θέλουν απλώς να την επεκτείνουν και να τη βελτιώσουν.

Σε ποιες κοινωνικές επιπτώσεις αναφέρεστε;
Ο Έλον Μασκ είπε πρόσφατα κάτι σχετικά με αυτήν την κοινή πεποίθηση που υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι συνήθως δεν αλλάζουν άποψη, αφού μεγαλώσουν. Μερικοί άνθρωποι αλλάζουν, αλλά ο μέσος άνθρωπος όχι.

Οπότε, θέλουμε να παγώσουμε την κοινωνία και να φέρουμε στο σήμερα ένα σωρό ανθρώπους που δεν θα άλλαζαν ποτέ άποψη για κάτι; Για παράδειγμα, αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από το 1925 που ήταν στις τάξεις της Κου Κλουξ Κλαν -η οποία ήταν πραγματικά πολύ δημοφιλής εκείνα τα χρόνια- ήταν ακόμα ζωντανοί σήμερα, θα ήμασταν αυτό που είμαστε τώρα; Δεν νομίζω.

Και μετά υπάρχει το ερώτημα γιατί κάποιος να πρέπει να ζήσει τόσο πολύ και αν θα πρέπει να συνεχίσει να συνεισφέρει στην κοινωνία. Πόσο χρονών είσαι;

Είμαι 30.
Θα ήθελες, λοιπόν, στα 60 σου να έχεις έναν πληθυσμό ατόμων ηλικίας 120 και 130 ετών που θα έχουν συνταξιοδοτηθεί, θα παίζουν όλη μέρα γκολφ ή ό, τι άλλο αντίστοιχο θα υπάρχει εκείνη την εποχή και θα εισπράττουν χρήματα από την Κοινωνική Ασφάλιση, χρήματα που ως έναν βαθμό θα αναγκάζεσαι εσύ να πληρώνεις; Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρό ρήγμα στην κοινωνία.

Αναρωτιέμαι πώς σκέφτεστε το μέλλον της δικής σας καριέρας. Πόσες ώρες θα υπολογίζατε ότι εργάζεστε την εβδομάδα αυτή τη στιγμή;
70 έως 80.

Και αν ζήσετε μέχρι τα 150, για πόσο καιρό ακόμα πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να διατηρήσετε αυτόν τον ρυθμό;
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, αλλά θα γίνεται σταδιακά όλο και πιο περίεργο να μην είμαι συγχρονισμένος με την ηλικιακή μου ομάδα. Έχω φίλους που λένε: “Πότε θα βγεις στη σύνταξη; Έλα να κάνουμε πράγματα μαζί”. Και δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Ο προσανατολισμός μου όσον αφορά τη δουλειά είναι: είμαι εδώ για κάποιο λόγο και έτσι κάνω πράγματα.

Θυμάμαι όταν ήμουν 30 χρονών και σε ένα πάρτι συνάντησα μία τρομερή γυναίκα από τη Ρωσία που ήταν στα 90 της. Ήταν φοβερή περίπτωση -είχε εκπαιδευτεί από τον Σταν Γκροφ στη ψυχοθεραπεία με χρήση LSD. Και όταν τη ρώτησα “πώς και δεν κάνετε παρέα με ανθρώπους της ηλικίας σας;”, μου απάντησε “τους έχεις μιλήσει ποτέ; Πίστεψε με, είναι βαρετό.”

Ποιος ξέρει, λοιπόν. Μπορεί να καταλήξω έτσι.

Οπότε ακούγεστε σαν να έχετε σκοπό να συνεχίσετε να εργάζεστε για κάμποσο καιρό ακόμα. Πιστεύετε όμως ότι αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίσουν να ζουν περισσότερο, τότε θα αναγκαστούν να συνεχίσουν να εργάζονται, γιατί δεν θα έχουν την πολυτέλεια να κάνουν διαφορετικά;
Ναι, νομίζω ότι είναι κάτι που θα είναι απαραίτητο για τους περισσότερους ανθρώπους που θα επιτύχουν τη μακροζωία.

Από την άλλη μεριά όμως, θα έχεις και την ενέργεια για να το κάνεις αυτό. Και αν δεν έχεις την ενέργεια για κάτι τέτοιο, τότε ποιο το νόημα να ζήσεις τόσο; Το τελευταίο πράγμα που θέλει κανείς είναι εκατό εκατομμύρια γηρασμένα άτομα που είναι 130 χρονών, να προσπαθούν κρατηθούν στη ζωή, παραιτημένοι και μη μπορώντας να κάνουν ούτε βήμα.

Αυτή η πιθανότητα η ζωή σας να διαρκέσει για τόσο πολύ καιρό αλλάζει το πώς ζείτε το σήμερα; Νιώθετε λιγότερο την επείγουσα ανάγκη να γίνουν όλα τώρα, αμέσως; Κάνετε τα πράγματα πιο αργά;
Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος -έχω την αίσθηση ότι πρέπει να συμβούν πράγματα, προκειμένου να γίνει ο κόσμος βιώσιμος για τους περισσότερους ανθρώπους στο μέλλον. Οπότε δεν έχω την αίσθηση ότι έχω περισσότερο χρόνο.

Θα έλεγα ότι το κύριο πράγμα που κάνει είναι να επιμηκύνει τον χρονικό σου ορίζοντα. Έχω μιλήσει με άτομα της ηλικίας μου σχετικά με την κλιματική αλλαγή που μου λένε “και τι με νοιάζει εμένα; Θα πεθάνω -ας τους υπόλοιπους να τα βγάλουν πέρα μ’ αυτό”. Εγώ όμως, δεν σκέφτομαι ότι νομοτελειακά δεν θα δω αυτές τις αλλαγές.

Μερικές φορές κοιτάζω πίσω και είναι σαν η γενιά μου πραγματικά να σκάτωσε κάποια πράγματα πολύ άσχημα -από τα φοιτητικά δάνεια μέχρι το κλίμα. Έτσι λοιπόν, θέλω να προσπαθήσω να τα αλλάξω όλα αυτά.